Γνωστοί και άγνωστοι του διαδικτύου, αφού αποθέωσαν τον Φερχόιγκεν και όσα είπε στην «Καθημερινή» για την περίοδο του σχεδίου Ανάν, τα έβαλαν με τις… εκδηλώσεις.
Ενοχλήθηκαν πολύ από διάφορες εκδηλώσεις που γίνονται με αφορμή τη συμπλήρωση 20 χρόνων από το δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου 2004. Πολύ.
Και κυρίως για την εκδήλωση που διοργανώνει το Κέντρο Μελετών Τάσσος Παπαδόπουλος σε συνεργασία με το Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κύπρου.
Γράφουν διάφορες αρλούμπες για την εκδήλωση που συντονίζει ο ιστορικός Πέτρος Παπαπολυβίου, με ομιλητές τους Αχιλλέα Αιμιλιανίδη, Γιώργο Κέντα, Κώστα Βενιζέλο και Χρύση Παντελίδη, όπως ότι το Πανεπιστήμιο επιτρέπει στους διοργανωτές να μοστράρουν το λογότυπό του με σκοπό «τη δικαίωση του μίσους» τους. Άκου.
Θα ήταν άραγε ευτυχείς αν μιλούσε στην εκδήλωση ο ντε Σότο; Ο Αναστασιάδης που ήταν… μπροστάρης στον αγώνα του σχεδίου Ανάν; Ο Μακάριος Δρουσιώτης ή ο Χρήστος Στυλιανίδης; Ο Ταλάτ ή ο Πατ Κοξ; Ο Λόρδος Χάνεϊ; Ο Πουργουρίδης ή ο Παπαπέτρου;
Νομίζουν ότι το Πανεπιστήμιο είναι η Βουλή των Λόρδων και οι εκδηλώσεις του πρέπει να περιέχουν και την άλλη άποψη; Θα αντιδρούσαν, με τον ίδιο τρόπο, αν το Πανεπιστήμιο διοργάνωνε εκδήλωση με τέσσερις ομιλητές του ΝΑΙ; Μάλλον όχι. Αυτοί έχουν ασυλία.
ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΙΕΣΤΗΡΙΟΥ: Όλη αυτή η εκστρατεία θυματοποίησης της πλατφόρμας του ΝΑΙ έχει σκοπό ασφαλώς την κατασυκοφάντηση της πλειοψηφικής απόρριψης του σχεδίου Ανάν. Για είκοσι χρόνια επιχειρείται να στοχοποιηθεί και ο τελευταίος που ψήφισε ΟΧΙ ως εθνικιστής, αδιάλλακτος, κολλημένος και προπαντός ως κορόιδο της τότε κυβέρνησης Τάσσου Παπαδόπουλου. Με σκοπό να ενισχυθεί η αναθεωρητική άποψη πως το σχέδιο Ανάν ήταν ένας παράδεισος που απορρίψαμε για να μη χάσουμε τις υπερεξουσίες της Κυπριακής Δημοκρατίας. Όλοι αυτοί που τότε ακολούθησαν τον Αναστασιάδη, τον Κληρίδη και τους φίλους τους (εντός ή εκτός Κύπρου), ακόμα και όσοι ήταν πολύ μικροί για να συμμετάσχουν τότε σε οτιδήποτε, επιμένουν να συντηρούν το αρρωστημένο αφήγημα που λέει πως όσοι απέρριψαν το σχέδιο Ανάν δεν ήθελαν να λυθεί το Κυπριακό για να μη χάσουν τα υπερπρονόμιά τους, σε πολιτικό ή κοινωνικό επίπεδο. Ζητούν, μάλιστα, από το 76% του κυπριακού Ελληνισμού να αυτομαστιγώνεται μέρα-νύχτα επειδή με το ΟΧΙ της 24ης Απρίλη, προκάλεσε την οριστικοποίηση της διχοτόμησης, ενώ με το σχέδιο Ανάν ΙΣΩΣ να επιστρέφαμε σε κάποια χωριά. Μπορεί. Πάντως, όλα τα επιχειρήματά έχουν να κάνουν με τους Ελληνοκύπριους που είναι κτήνη και απώλεσαν την ευκαιρία επίλυσης του Κυπριακού, έστω κι αν δεν ήταν το καλύτερο σχέδιο. Ήθελαν και ακόμα θέλουν να παίξουν την πατρίδα και την ελευθερία τους στα ζάρια, αποδεχόμενοι τους εκβιασμούς των ισχυρών περί τελευταίας ευκαιρίας και ασφαλώς τη νομιμοποίηση της κατοχής και της διχοτόμησης. Τους αρκούσε και τους αρκεί μια «λύση» με οριστικοποίηση της τουρκικής παρουσίας, φτάνει να αισθανθούν τη νίκη σε ένα δημοψήφισμα. Δημοψήφισμα; Θα εύχονταν να μην ξαναγίνει, γιατί δεν μπορούν να δεχτούν την ανώτατη έκφραση δημοκρατίας ενός λαού. Τους γελάσανε.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Πολλοί είναι εκείνοι που δεν κατάλαβαν Χριστό από την ετυμηγορία της 24ης Απριλίου. Πρώτοι και κύριοι οι πολιτικοί ταγοί αυτού του τόπου, ακόμα και εκείνοι που απέρριψαν το σχέδιο Ανάν. Δεν κατάλαβαν ότι ο λαός τότε δεν απέρριψε απλώς ένα σχέδιο αλλά τη γενικότερη φιλοσοφία μιας υποτιθέμενης λύσης, την οποία αποδέχονται όλα τα κόμματα -ακόμα και τα δήθεν αντιομοσπονδιακά. Δεν κατάλαβαν ότι ο λαός τότε απέρριψε και τη διαδικασία των διαπραγματεύσεων που δεν οδηγεί πουθενά αλλού πλην μιας διευθέτησης, ενός συμβιβασμού, της αποδοχής της ήττας του 1974. Δεν κατάλαβαν και ακόμα δεν καταλαβαίνουν -ούτε οι σημερινοί ηγέτες που τότε ήταν… ατίθασα νιάτα- ότι ο λαός απέρριψε κάθε ιδέα ομοσπονδίας και διχοτόμησης, απαιτώντας μια εναλλακτική πρόταση απελευθέρωσης και όχι επιστροφή στη σημαδεμένη τράπουλα των συνομιλιών. Γι’ αυτό, ό,τι και να ειπωθεί σήμερα από τα κόμματα και τις εξουσίες, πλαισιωμένο με φανφάρες, φρου φρου κι αρώματα, λέγεται σε λανθασμένη και παρεξηγημένη βάση. Ο λαός είπε την τελευταία του λέξη στις 24 Απριλίου 2004 όσο ακραίο και αν ακούγεται και όποιος δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει.