Αυτοί που έβλεπαν το ΕΛΑΜ να περνά
Ο κόσμος της βιοπάλης δεν θα κρίνει με επιείκεια έναν Πρόεδρο, που του υποσχέθηκε ότι θα φέρει το «άφθαρτο».
Στις Ευρωεκλογές του 2019, το δίλημμα «ΕΔΕΚ ή ΕΛΑΜ;» ήταν ο καταλύτης για να παραμεριστούν ιδεολογίες, προσωπικές κόντρες, αντιπάθειες, ακόμα και συμφέροντα.
Πέτυχε.
Πολίτες από όλους τους χώρους ψήφισαν για πρώτη (ή τελευταία) φορά ΕΔΕΚ και τα ποσοστά του σοσιαλιστικού κόμματος υπό την ηγεσία Σιζόπουλου σχεδόν διπλασιάστηκαν (10,58%) σε σχέση με τις βουλευτικές του 2016 (6,18%). Ο -πρόσκαιρος- στόχος επιτεύχθηκε. Δεν εκλέγηκε Ευρωβουλευτής από το κόμμα της λεγόμενης άκρας δεξιάς… Ανακούφιση.
Τέσσερα χρόνια και κάτι μήνες μετά, τέτοια διλήμματα δεν υπάρχουν. Η εκλογή Ευρωβουλευτή από το ΕΛΑΜ θεωρείται βέβαιη, η μη εκλογή Ευρωβουλευτή από την ΕΔΕΚ είναι κάτι παραπάνω από βέβαιη και το ερώτημα, πλέον, είναι αν το ΔΗΚΟ θα είναι τρίτο ή τέταρτο κόμμα. Τα δεδομένα άλλαξαν, τα διλήμματα θα είναι άλλα και θα είναι πολλά. Και το ΔΗΚΟ θα είναι τέταρτο κόμμα στις επόμενες εκλογές.
Εκείνο που παρέμεινε αναλλοίωτο στη ροή του χρόνου είναι ο τρόπος σκέψης και η λειτουργία του παλαιού κόσμου. Με αερολογίες και τσιτάτα, το πολύ-πολύ να συγκινήσεις το κομματικό ακροατήριο (που ολοένα και λιγοστεύει). Η καλοβολεμένη πρακτική του μαντρώματος λίγες μέρες πριν την κάλπη, δεν έχει πια τα ίδια αποτελέσματα, όπως είχε στο πρόσφατο παρελθόν. Η ατζέντα άλλαξε, το μήνυμα όμως δεν έφτασε στα κομματικά γραφεία ή αν έφτασε, δεν διαβάστηκε στην ολότητά του.
Ο κόσμος, που παλιά έβλεπε τα τρένα να περνούν και χαιρετούσε από τη θέση του, τώρα είναι επιβάτης και αναζητεί νέες ελπίδες, νέα οράματα, νέα αφηγήματα. Αναζητεί ασφάλεια. Σε χώρο που τον νιώθει πιο οικείο, σε περιβάλλον που μπορεί να εκφράζεται και να καταλαβαίνει, σε σύμβολα και παραστάσεις στις οποίες μπορεί να στηριχθεί.
Τα συμπτώματα της καχεξίας του πολιτικού προσωπικού δεν κρύβονται. Η έκταση και το βάθος της διαπλοκής και της διαφθοράς, η εξωφρενική κατασπατάληση δημόσιων πόρων, η βίαιη επιβολή ξένων προς την παράδοσή μας μοντέλων και πρακτικών, η πολυπλοκότητα του σύγχρονου κόσμου, οι πολλαπλές οικονομικές και κοινωνικές κρίσεις που έφεραν τη συνεχή φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης, η μνημειώδης ανεπάρκεια και η ανικανότητα του πολιτικού προσωπικού να εξεύρει άμεσες λύσεις σε σύνθετα προβλήματα, είναι μερικοί από τους λόγους που ανατρέπουν την παλιά τάξη και οδηγούν σε έναν νέο κόσμο.
Ο κόσμος της βιοπάλης δεν θα κρίνει με επιείκεια έναν Πρόεδρο, που του υποσχέθηκε ότι θα φέρει «το φρέσκο και το άφθαρτο», αλλά απολαμβάνει σύνταξη €1300 πέραν του παχυλού μισθού του.
Έναν Πρόεδρο που υποσχέθηκε αξιοκρατία, αλλά διορίζει το συγγενολόι του στο Προεδρικό. Έναν πολιτικό που υποσχέθηκε αποφασιστικές λύσεις και για ένα μήνα έκανε ρεντίκολο ολόκληρο Αρχηγό της Αστυνομίας. Ο κόσμος του μεροκάματου, οι μικροεπιχειρηματίες, οι συνταξιούχοι των 500 και 600 ευρώ, δεν θα κρίνουν με επιείκεια ένα σύστημα που συντηρείται από τις κομματικές χορηγίες, που λαμβάνει εφάπαξ εκατοντάδων χιλιάδων για εργασία δύο και τριών χρόνων, που δεν μπορεί (ή δεν θέλει) να καταπολεμήσει τη διαφθορά στον δημόσιο βίο εφαρμόζοντας ένα στοιχειώδες πόθεν έσχες. Αυτός ο κόσμος δεν κατανοεί, γιατί η Εισαγγελία στήνει πόδι για τον έλεγχο των περιουσιακών της στοιχείων.
Ο απλός πολίτης δεν είναι ρατσιστής, δεν είναι μισάνθρωπος και δεν είναι πολεμοκάπηλος. Είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Δεν άλλαξε τα πιστεύω του, άλλοι άλλαξαν την πορεία τους.
Όσοι, λοιπόν, βλέπουν το ΕΛΑΜ να παρελαύνει προς διψήφια ποσοστά και υποκριτικά ανησυχούν για τον κίνδυνο της εδραίωσής του και αναζητούν συμμαχίες, ας κοιτάξουν πρώτα να διορθώσουν τα του οίκου τους. Ενόσω υπάρχει κενό, εθνικό και κοινωνικό, κόμματα όπως το ΕΛΑΜ θα καταλαμβάνουν τον χώρο και θα το κάνουν με σχετική ευκολία. Χωρίς να χρειάζεται να αναπτύξουν σε βάθος τις θέσεις τους και χωρίς να χρειάζεται να «αποποιηθούν» τις ρίζες τους.
Κάνουν αρκετά οι άλλοι για αυτούς. Και το κάνουν καλά.
- Υστερόγραφο:
Η δημιουργική λογιστική αποδεικνύεται χρήσιμο εργαλείο (και) στην πολιτική.
Στο χαρτί όλα φαίνονται καλά, ο προϋπολογισμός είναι αναπτυξιακός και με κοινωνικά θετικό πρόσημο, στην πραγματική ζωή όμως τα πράγματα είναι αλλιώς.
Στην πραγματική ζωή δεν υπάρχουν πολλοί που λαμβάνουν σύνταξη €1300 στα 45 τους.
Και, δυστυχώς, αυτοί είναι η πλειοψηφία.
Η σιωπηλή πλειοψηφία.