Ποιος θέλει την ακροδεξιά;
Αντιμετωπίζουν το μεταναστευτικό ζήτημα με την ίδια προχειρότητα που αντιμετώπισαν άλλα προβλήματα, εθνικά ή κοινωνικά.
Συμπεριφέρονται σαν φοιτητές σε γενικές συνελεύσεις ή δημοσιότητες που μιλούν για την ειρήνη στον κόσμο. Εμφανίζονται στις τηλεοράσεις ως μεσσίες και δεν έχουν μισή πρόταση για τη διαχείριση μιας από τις μεγαλύτερες προκλήσεις του 21ου αιώνα.
Αισθάνονται ότι τα κόμματά τους είναι χαράκωμα στον ρατσισμό και στον φασισμό, δίχως επίγνωση για το πόσο σοβαρές είναι αυτές οι άρρωστες ιδεολογίες.
Και ύστερα, εκφράζουν έκπληξη για την ακροδεξιά ριζοσπαστικοποίηση, την άνοδο των ποσοστών του ΕΛΑΜ, τον τρόμο που εμφανίζεται στον δρόμο και σπάζει ό,τι βρει μπροστά του για να δηλώσει δήθεν την «αγωνία» της απειλής του πολιτισμού μας.
Κατ’ ακρίβειαν, όπως το Κυπριακό, η ανισότητα, η αδικία, η φτώχεια, έτσι και το Μεταναστευτικό, κατέληξε προϊόν έκφρασης ενός λαϊκισμού που άλλοτε υποβόσκει και άλλοτε υπερέχει στο κυπριακό πολιτικό κατεστημένο. Είναι τόσο μεγάλη η πόλωση, τόσο έντονη η ανάγκη μαντρώματος των ένθεν και ένθεν ψηφοφόρων, που οι μπροστάρηδες των ιδεολογιών ξεχνούν ότι έχουν να κάνουν με ανθρώπους και υποβιβάζουν το ζήτημα στα δικά τους χαμηλά επίπεδα. Μυρίστηκαν ψόφιο και έσπευσαν να εκμεταλλευτούν το «κενό» που αφήνει η ανυπαρξία του κράτους όλα αυτά τα χρόνια. Και γινόμαστε, τούτες τις μέρες, τηλεθεατές μιας κοκορομαχίας που δεν βοηθά, προφανώς, ούτε τους μετανάστες ούτε τη διαχείριση του ζητήματος.
Μα για να ολοκληρώσουμε το σκεπτικό του τίτλου του κειμένου, η ιστορία επαναλαμβάνεται. Τα κόμματα του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου –και αυτό λέγεται με πλήρη επίγνωση– δεν δίνουν δεκάρα για την αξιοπρεπή επιβίωση των μεταναστών στην Κύπρο και την αναγνώριση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους, μα για την επιβίωση του κόμματος και των στελεχών του. Δεν δίνουν δεκάρα για τη Βιετναμέζα μητέρα ή τον Σύριο κομμωτή, για τον φόβο που αισθάνονται μετανάστες που βρίσκονται στην Κύπρο εδώ και 10-20 χρόνια, αλλά για το πώς θα εκμεταλλευτούν τη ριζοσπαστικοποίηση, την ακροδεξιά, τον φασισμό και τον ρατσισμό. Το βλέπει κανείς έντονα στη φάλτσα αντίδραση του ΑΚΕΛ, του ΔΗΣΥ, του ΔΗΚΟ, μα και μιας ΕΔΕΚ που προσπαθεί να μαζέψει τα συντρίμμια της.
Ποιος θέλει την ακροδεξιά; Ποιος θέλει το ΕΛΑΜ; Όλα τα υπόλοιπα κόμματα.
Καθώς στην ανυπαρξία προτάσεων, στην αβουλία και στην αδράνειά τους, βρίσκουν άλλοθι στην πόλωση και δεν χρειάζεται να πουν οτιδήποτε που έχει σημασία. Έτσι, μπορούν να προτάσσουν εύηχα αντιφασιστικά συνθήματα, με περίσσια σοβαροφάνεια και θλίψη και να δημιουργούν την εντύπωση της διεξαγωγής κάποιου αγώνα που δεν βλέπουμε. Και επειδη ακριβώς δημιουργούν συνθήκες εμφυλιοπολεμικές, «χαρίζουν» ψηφοφόρους στο ΕΛΑΜ, που μεγαλώνει τα ποσοστά του χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, επίσης με 2-3 εύηχα συνθήματα είτε για το Κυπριακό είτε για το Μεταναστευτικό και με την ψευδαίσθηση ενός «ηθικού πλεονεκτήματος» το οποίο απορροφούν από τους καφενέδες και τις κερκίδες.
Στο διά ταύτα, ζήτω που καήκαμε.
Κι εμείς και οι μετανάστες, όλοι της γης οι κολασμένοι.
- alekos.mich@gmail.com