“Gerçekçiyiz, imkansızı istiyoruz”
Kıbrıslırum ve Kıbrıslıtürk birçok arkadaşımızla birlikte işgalin yıldönümü olan 20 Temmuz 2023’te Kıbrıs sorunu hakkında bazı tespitlerimizi, Türkiye’nin rolünü, aynı zamanda Kıbrıs’ın özgürlüğünden başka bir şey olmayan hedeflerimizi yayınlanan bir deklarasyona ortak imza atarak dile getirdik.
- Aristos Mihailidis
Seferberliğe bizzat katılmamın sebeplerinden biri Kıbrıslıtürk katılımıydı. Şener Levent, İbrahim Aziz, Oz Karahan, Aziz Şah, Kamil Saldun, Mustafa Kavaz ve birçok başkası. Bu Kıbrıslırumların ve Kıbrıslıtürklerin kurtuluşundan, “tam bağımsız, gerçekten demokratik ve üniter bir Kıbrıs Cumhuriyeti”nden açıkça söz eden ilk ortak deklarasyon olabilir.
Dünyayı değiştireceğimize dair hiçbir hayalim yoktu, ancak bugün sayıları ne kadar az olursa olsun, Kıbrıslırumların ve Kıbrıslıtürklerin işgale karşı mücadelede güçlerini birleştirip birlikte yürüyebilecekleri mesajını vermek için atılmış bir adımdı. Bununla birlikte birçok Kıbrıslırum ve Kıbrıslıtürk daha sonra deklarasyonu imzaladı ve bu mesajı güçlendirdi.
Bu nedenle bugün bize yasadışı Kıbrıslıtürk belediye başkanı Mağusa belediye etkinliğine gelmediği için işgal karşıtı ortak bir mesaj gönderme fırsatını kaçırdığımızı söyleyenleri komik buluyorum. Ya da Kıbrıslıtürkleri istememelerinden dolayı Süleyman Uluçay’ın davetine karşı çıkanları.
Çünkü ortak deklarasyona imza atan Kıbrıslıtürkler kendilerini riske atarak işgal altındaki topraklarda işgale karşı gerçekten mücadele ederken, “belediye başkanı” ise, şu anda “muhalefet” içinde olsa bile, konumuyla işgal rejiminin yasadışı kurumlarının bir parçası olmakta ve destek vermektedir. Tüm onlar orada biz burada şeklinde birlikte yaşamak isteyen karagözler anlamak istemese de aralarında büyük fark var.
Bu nedenle ortak deklarasyonda, “Türkiye’nin stratejik hedefi Kıbrıs’ın tamamını kontrol etmek” olduğunu ve “iki kurucu devletle apartheid tarzı bir düzenleme, Türkiye’ye bu arayışta yardımcı olacağını” söyledik. Ayrıca, amacımızın tüm Türk birliklerinin ve yerleşimcilerin geri çekilmesi, yerinden edilmiş tüm kişilerin güvenli geri dönüş hakkının ve koşullarının sağlanması, Kıbrıs Cumhuriyeti’nin tüm vatandaşlarının barış içinde bir arada yaşamasının teşvik edilmesi ve tüm topraklarında toplum, ekonomi ve devlet kurumlarının birliğinin olduğunu kaydettik. Ve “bunun garantisi, Kıbrıs’ın Avrupa Birliği üyeliği yoluyla etkili bir şekilde sağlanabilir”. “Bizler, bu inisiyatifin imzacıları olarak, bölünmeyi, iki devleti veya Kıbrıslıların etnik kökene dayalı olarak coğrafi ayrılığını içeren herhangi bir sözde çözümü kategorik olarak reddediyoruz” şeklinde sonlandırdık.
Aldığımız tepkilerden en rahatsız şunu duyunca oldum: Söyledikleriniz çok doğru, katılıyorum, keşke böyle şeyler olabilse, ama olur mu? İmkansız olduğuna göre! Olmasının imkanı yok, olsaydı desteklerdim!
Ellerimi havaya kaldırdım mantığı ve Lazaros Mavros’un her sabah “teslim olmuş zihinler” diye anlattığı şey budur. Ülkelerinin özgürlük ve bağımsızlığına olan inançlarını ifade etmekten başka bir amacı olmayan sıradan vatandaşların basit bir açıklaması bile hemen politikacılarımızın mantık sınırına girmesinden başka birşey değil. Realistler. Mümkün ve imkansız. Che Guevara’ya en çok saygı duyanlar bile onun en büyük ve en romantik sözünü unuturlar: “Gerçekçi ol, imkansızı iste!” (“Seamos realistas, pidamos lo imposible!”).
Bizim durumumuzda, elbette imkansızın peşinden koşmuyoruz, ne kadar zor olursa olsun, ne kadar fedakarlık gerekiyorsa, tüm Kıbrıslıların peşinden gitmesi gereken en makul şeyin peşindeyiz. Memleketin işgalden, Türk darağacından kurtuluşu. Kıbrıslıların normal bir Avrupa devletinin yaratılması. Ama imkansız olsa bile peşinden koşmazsak ne yapmalıyız? Neyi amaç gütmeliyiz? Vatandaşlar ne gaye edinmeli?
Çünkü ikilem mümkün ile imkansız arasında değildir. Kıbrıs’ın kurtuluşu ile (bizim ellerimizle) Türkiye’ye teslim edilmesi arasındadır. Dolayısıyla demokratik, modern, Avrupalı vatandaşın bu ikisi arasında hangi seçimi yapması mantıklıdır. Ülkesinin Türkiye’ye teslimi mi?