Το Αΐδιον Λυκαυγές

Γραμμένο για τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη, του οποίου το άστρο θα καταυγάζει αιώνια το πανελλήνιο στερέωμα.

Α΄ Βραβείο Ποίησης στον 8ο Παγκόσμιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του Ελληνικού Πολιτιστικού Ομίλου Κυπρίων Ελλάδος (2018).

Εκείνη τη νύχτα δεν έσβησες

Πλάνη απατηλή της Αλβιόνος ο βρυχηθμός

Αηδονολάλητη αλήθεια!

Κελάηδαγε το πουλί καθώς κραύγαζαν πως έπεφτες

Ενώ στο στερέωμα ανέτελλες

– Ο νέος ελληνικός Αυγερινός!–

Στη νήσο των αηδονιών και των θαυμάτων

Μια θεά σε άδραξε

Κόρη αστρομάτα, ντυμένη νύφη

Λευκά πέπλα, διάφανα, σχεδόν γαλάζια

Και στους χρυσούς βοστρύχους πλεγμένο γιασεμί!

Εσύ την είδες; Σίγουρα την είδες

Διότι μεθυσμένος τραγούδαγες

Έπη αστερόεντα!

Στα μάτια σου στραφτάλιζε το νησί

Και στο στέρνο μια φλόγα χρυσοκόκκινη

Θεριεμένη από το νάμα σου –μην ήταν ήλιος;–

Το όνομα της θεάς έψαλλες ως ερωτευμένος – ή μύστης –

Ε Λ Ε Υ Θ Ε Ρ Ι Α

Όνομα ιερό, ηδονικό, αγαπημένο

Κι εκείνη σε άρπαξε· εν Αυλίδι.

Ψυχή μου αλαφροΐσκιωτη, ζήλεψες;

«Φως! Πού είναι το φως; Στο ημίφως πενθώ!»

«Φως! Τη θεά ποθώ! Του ανέσπερου φωτός!»

Μέρεψε.

Αθάνατη είναι και θα ’ρθεί

Φεγγοβόλος κι ερεβοκτόνος

Το όρος με τις πέντε κορφές δρασκελώντας

Σαν τ’ όνομά της γητεμένη συλλαβίσεις.

Μου το καταύγασε χαράματα ο Αυγερινός.