Επάγγελμα, πολιτικός
Τον τελευταίο καιρό ακούγεται όλο και πιο έντονα ο όρος «επαγγελματίας πολιτικός» ή «πολιτικός καριέρας» και ισχύει κυρίως για ανθρώπους που, πέρα από τη σχεδόν μηδαμινή τους ή άλλη επαγγελματική εμπειρία, ανεβαίνουν τα σκαλιά της πολιτικής εξουσίας μέσα στα κόμματα στα οποία ανήκουν καθώς είναι παιδιά του «κομματικού σωλήνα» και που δεν τους επιτρέπεται να δουν πέρα από όσα τους έμαθαν.
Ενδιαφέρον έχει να παρακολουθήσει κανείς πως αλλάζει η στάση του σώματος, το ντύσιμο και το λεξιλόγιο κάποιων μέσα σε ελάχιστα χρόνια μόλις πάρουν κάποιο τίτλο.
Πολλοί, βρήκαν το «σωστό» δρόμο από νωρίς και άλλοι ήταν στις παρυφές και ξαφνικά, επειδή δεν ασκούσαν κριτική και ήταν καλοί στρατιώτες, τους δόθηκε η ευκαιρία να ανελιχθούν και επιτέλους να αποκτήσουν κομματικό και κοινωνικό γόητρο. Αρκεί να μη πειράξουν τους άλλους τους πιο παλιούς και εδραιωμένους που χρόνια περιμένουν μια καλύτερη θέση. Τον όποιο τίτλο θα τον περιφέρουν ως χρυσό στέμμα και έτσι εμφανίζεται αυτό που πάντα ήταν ως προσωπικότητες ασκώντας μια απρόσωπη και χειριστική συμπεριφορά που σα σκυλί λυσσασμένο θα υπερασπιστεί το αφεντικό του, παρόλο που το δέρνει και του πετά μόνο κανένα ξερό κομμάτι ψωμί. Αλλά το πιστό σκυλί ξέρει ότι το αφεντικό του, κάποια στιγμή, θα το βάλει να φυλάει το πρόβατα και θα του επιτραπεί να κοιμάται στα πόδια του αφεντικού και να του τα κρατά ζεστά.
Οι φυγόκεντρες δυνάμεις που ασκούνται διαρκώς μέσα στα κόμματα, στη συνείδηση των πολιτών, έφεραν την απαξίωση και την απέχθεια. Όμως η κοινωνία έχει αφήσει τα σημαντικά θέματα διαχείρισης στα κόμματα τα οποία φτάσανε στο σήμερα, να μοιάζουν ως να μην έχουν σημαντικό ρόλο να διαδραματίσουν παρά για να κανονίζουν ρουσφέτια σε ένα καθαρά πελατειακό πλαίσιο.
Από καθέδρας μας κουνάνε το δάχτυλο και προβάλλουν την ημιμάθεια τους ως το ισχυρό όπλο που όλους και όλα θα τα νικήσει. Η δε πολιτική ευθιξία και η ανάληψη της όποια πολιτικής ευθύνης έχουν καταντήσει παλιά και χιλιοειπωμένα κακόγουστα αστεία που ούτε ο πιο αδαής δε μπορεί έστω από ευγένεια να χαμογελάσει.
Όπως σε όλα, υπάρχουν και οι πραγματικά φωτεινές εξαιρέσεις που όμως, πολλές φορές, προτίμησαν να μείνουν μακριά μόλις είδαν και μύρισαν τη σαπίλα του συστήματος στο οποίο είχαν πιστέψει.
Όταν στα κομματικά όργανα πολλές φορές η πλειοψηφία των μελών είναι έμμισθοι του κόμματος, κανείς δε περιμένει να γίνει η μεγάλη υπέρβαση ή αλλαγή. Μπορεί στα λόγια και στις κομματικές ανακοινώσεις να παρουσιάζεται ως η αιχμή του δόρατος αλλά από της ουσίας, τίποτα σημαντικό δε θα αλλάξει. Κάποιες μικροαλλαγές, για τα μάτια του κόσμου, και μετά από λίγο καιρό οι παλιές γνώριμες καταστάσεις θα επανέλθουν ισχυρότερες.
Το μεγάλο κακό είναι ότι στη κοινωνία μας, όλοι ξέρουν όλους και από πού κρατάει η σκούφια τους και πως έφτασαν εδώ που είναι σήμερα.
Για τον καθένα υπάρχουν σκελετοί στις ντουλάπες που πάνε μερικές δεκαετίες πίσω.
