«Είναι πολύ σημαντικό να μοιραζόμαστε τον πόνο μας»
Η κοινωνία της Κύπρου δείχνει ξανά τα αισθήματα της γεμίζοντας τις αποθήκες των εθελοντών με αγαθά για τους συνανθρώπους μας της Τουρκίας και της Συρίας, που έπληξαν οι σεισμοί.
Δεν έμεινε κανένας ασυγκίνητος με αυτή την τραγωδία (πλην εξαιρέσεων ασυνάρτητων ανθρώπων), και κανένας δεν έβαλε πάνω από την ανθρώπινη τραγωδία τα όποια αισθήματα προκαλεί η τουρκική κατοχή.
Ειδικά όταν ανάμεσα στα θύματα του σεισμού στην Τουρκία χάθηκαν και Τουρκοκύπριοι.
Και ειδικά παιδιά.
Ήδη, προχτές αναχώρησαν με ειδική πτήση περίπου 13 τόνοι με ιατρικά υλικά, παιδικές τροφές και άλλα βασικά είδη. Προσφέρονται από ιδιώτες αλλά και από κυπριακές εταιρείες. Στον έρανο συγκεντρώθηκαν πάνω από €50.000, το Υπουργικό Συμβούλιο αποφάσισε οικονομική βοήθεια €500 χιλιάδων, ενώ σε πολλά κτήρια, όπως στο κτήριο του κοινοβουλίου, οι σημαίες ήταν μεσίστιες ως ένδειξη πένθους για τα θύματα της τουρκοκυπριακής κοινότητας.
Δεν κάνουν οι Κύπριοι κάτι ιδιαίτερο. Κάνουν ό,τι έκαναν και με τις τραγωδίες με το τσουνάμι στη Σρι Λάνκα, με τις πυρκαγιές στο Μάτι, με την έκρηξη στο Λίβανο, με τον πόλεμο στην Ουκρανία. Αυτό είναι το πιο σημαντικό. Ότι μπροστά στην τραγωδία αυτό που κυριαρχεί είναι η συμπόνια, είναι ο ανθρώπινος πόνος που σε κάνει να λυγίζεις και να βάζεις κατά μέρος το εις βάρος σου έγκλημα για να σπεύσεις να βοηθήσεις τον συνάνθρωπο που έχει ανάγκη.
Αυτή είναι υπέρβαση και, μάλιστα, χωρίς να ονομαστεί έτσι για να αποκτά άλλη διάσταση από αυτό που επιβάλλει η ανθρωπιά των πολιτών. Αυτή είναι κι όχι (παρεμπιπτόντως, το λέω) τα καραγκιοζλίκια περί υπέρβασης στη ψηφοφορία της δεύτερης Κυριακής.
Δεν είναι η πρώτη φορά, όμως, που στην ανθρώπινη όψη των γεγονότων δίνονται πολιτικές διαστάσεις. Δοκιμάστηκε ξανά η λεγόμενη «διπλωματία των σεισμών». Και παρότι πολλοί μπορεί να πιστεύουν ότι πάνω στην ανθρώπινη τραγωδία μπορεί να βρεθεί και παράθυρο συνεννόησης με την Τουρκία, να λυγίσει, να συγκινηθεί από τη δική μας ανόθευτη και χωρίς σκοπιμότητες ενσυναίσθηση, και να γίνει πιο διαλλακτική, πιο… ανθρώπινη και δίκαιη, τα γεγονότα αποδεικνύουν πάντα ότι η στρατηγική της Άγκυρας σε βάρος μας δεν αλλάζει. Ακόμα και την ώρα της δικής της τραγωδίας δεν δίστασε να απορρίψει την ομάδα διάσωσης από την Κυπριακή Δημοκρατία. Αλλά και την βοήθεια των Ελληνοκυπρίων προς τον τουρκικό λαό που υπέφερε. Κι αυτό θα γίνει εφικτό μόνο μέσω του ευρωπαϊκού μηχανισμού. Γιατί; Μήπως, αν δεχόταν απευθείας τη βοήθεια θα αναγνώριζε την Κυπριακή Δημοκρατία; Όχι, αλλά ούτε καν στιγμιαία υπόσταση δεν θέλει να της δώσει.
Από την άλλη, εμείς δεν έχουμε πολιτική. Δεν έχουμε όρια. Ξαφνικά ξεχνάμε ότι έχουμε κατοχή, ξεχνάμε ότι πρέπει να προφυλάξουμε τα νώτα μας. Θέλουμε να δείξουμε πιο συγκινημένοι ακόμα κι από τους ίδιους τους Τούρκους στρατοκράτες των σουλτανικών παλατιών, που θέλουν να μας εξαφανίσουν από το πρόσωπο της γης.
Συγκινητικό, για παράδειγμα, το μήνυμα του παράνομου δήμαρχου της κατεχόμενης Λευκωσίας, Μεχμέτ Χαρμαντζί: «Είναι πολύ σημαντικό να μοιραζόμαστε τον πόνο μας παρά τις πολιτικές μας διαφορές», έγραψε. Ναι, είναι πολύ συγκινητικό κι εμείς, οι Ελληνοκύπριοι, το δείχνουμε έμπρακτα κάθε φορά που υπάρχει πόνος. Αλλά, δεν είναι πολιτικές οι διαφορές μας. Η εισβολή και η κατοχή δεν είναι «πολιτική διαφορά» μεταξύ κομμάτων, ιδεολογιών ή, έστω, μεταξύ κοινοτήτων. Είναι το πιο απάνθρωπο έγκλημα που μπορεί να γίνει από μια χώρα σε βάρος μιας άλλης.
Το ότι μοιραζόμαστε τον πόνο μας είναι γεγονός, που δίνει και μια ελπίδα ότι μπορούμε να ξεπεράσουμε τις όποιες «έχθρες» μας χωρίζουν. Παρόλο που μέχρι τώρα, μόλις περάσει ο πόνος επιστρέφουμε στα ίδια… Αυτό, όμως, έχει μεγάλη διαφορά από το να ξεχνούμε τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε στην Κύπρο της κατοχής και να βλέπουμε ξαφνικά έντεκα κόμματα, έξι ελληνοκυπριακά και πέντε τουρκοκυπριακά, να «καλούν επειγόντως τους Ηγέτες των δύο κοινοτήτων» να αποστείλουν κοινή δικοινοτική ομάδα στην Τουρκία να βοηθήσει τους σεισμόπληκτους. Η Τουρκία απέρριψε τους διασώστες από την Κυπριακή Δημοκρατία, αλλά τα έντεκα κόμματα (ανάμεσά τους και τα μεγάλα μας!) ήθελαν να σταλεί δικοινοτική ομάδα. Φαεινή ιδέα καμιάς πρεσβείας θα ήταν αυτό! Χωρίς καμιά έγνοια για «λεπτομέρειες» και συμβολισμούς, για την έμπρακτη εξίσωση του νόμιμου κράτους με το παράνομο.
Κουτουρατζήδες.
Κι ό,τι προκύψει.