Η Ανάδειξη του Νέου Μητροπολίτη Πάφου Πλην των Προσφύγων

Σύμφωνα με την Αρχιεπισκοπική εγκύκλιο για την ανάδειξη του νέου Μητροπολίτη Πάφου, δικαίωμα ψήφου για την κατάρτιση του τριπροσώπου έχουν όλοι οι Ορθόδοξοι κάτοικοι της μητροπολιτικής περιφέρειας Πάφου και όλοι οι διαμένοντες εκεί μονίμως πέραν του ενός έτους, ‘πλην των προσφύγων’, φαίνεται με το σκεπτικό ότι οι αναφερόμενοι πρόσφυγες ψηφίζουν για τη δική τους μητροπολιτική περιφέρεια.

• Δημήτριος Χ. Χατζηχαμπής, πρώην Πρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου

Η διάκριση αυτή, αποκλείοντας ένα σημαντικό αριθμό μονίμως διαμενόντων στη μητροπολιτική περιφέρεια Πάφου, δεν έχει το παραμικρό έρεισμα.

Κατά πρώτον, οι άνθρωποι αυτοί, ισότιμοι πολίτες, δεν είναι πρόσφυγες, επιλέξαντες οι ίδιοι να προσφύγουν στην Πάφο, αλλά διά της βίας εκτοπισθέντες και εμποδιζόμενοι να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Και αυτό δεν είναι απλώς θέμα ορολογίας.

Ο αποκλεισμός των εκτοπισθέντων από τη διαδικασία αγνοεί το υπόβαθρο του εκτοπισμού τους και την ανάλογη μονιμότητα της μακρόχρονης εγκατάστασης τους στην Πάφο και τους θέτει σε μειονεκτική θέση έναντι των άλλων δικαιουμένων να μετέχουν, δηλαδή των ορθοδόξων κατοίκων και των μονίμως διαμενόντων πέραν του έτους – οι οποίοι μάλιστα έχουν το δικαίωμα με πολύ μικρότερη διαμονή από ότι οι εκτοπισθέντες. Η ρύθμιση την οποία έχει κάνει το κράτος όσον αφορά τις εκλογές των δημοτικών και κοινοτικών αρχόντων, ώστε οι εκτοπισθέντες να μπορούν να ψηφίζουν για την πόλη ή κοινότητα στην οποία διαμένουν ως την ουσιαστική τους κατοικία (η παράλληλη δυνατότητα τους να ψηφίζουν και για την πόλη ή κοινότητα από την οποία εκτοπίσθησαν μόνο συμβολική αξία έχει), αναγνωρίζει την πραγματικότητα αυτή και τη σημασία της εξ ανάγκης μόνιμης διαμονής στις μη κατεχόμενες περιοχές και θα έπρεπε να υιοθετηθή και για τις μητροπολιτικές εκλογές με βάση τη μόνιμη κατοικία του εκτοπισμένου (είτε αυτή είναι στην επαρχία από την οποία προέρχεται είτε σε άλλη). Οποιοδήποτε επιχείρημα ότι οι εκτοπισθέντες ψηφίζουν στην περιφέρεια από την οποία προέρχονται έστω και αν εξ ανάγκης κατοικούν σε άλλη αγνοεί την πραγματικότητα αυτή.

Άλλως, η διάκριση απολήγει να είναι διχαστική, να επιτρέπη τον τοπικισμό και να αποξενώνη τους εκτοπισθέντες από την τοπική εκκλησία και την εκκλησία γενικά αφού τους αφαιρεί τον έστω και περιορισμένο λόγο της έκφρασης της προτίμησης τους για τον νέο μητροπολίτη του τόπου όπου διαμένουν μόνιμα. Με τη λογική του αποκλεισμού αυτού, οι εκτοπισθέντες δεν θα έπρεπε ούτε να έχουν οποιοδήποτε άλλο λόγο ή συμμετοχή στα εν γένει εκκλησιαστικά πράγματα της Πάφου – και απορίας άξιον είναι που θα καταλήγαμε όσον αφορά την πλήρως κατεχόμενη περιφέρεια Κερύνειας. Η εκκλησία του Χριστού θα έπρεπε μάλλον να καλωσορίζη τη συμμετοχή των πιστών που κατοικούν στην τοπική της παρουσία όχι μόνον ως προς τη λειτουργία της αλλά και ως προς την ανάδειξη του μητροπολίτη της.

Όχι ‘πλην των προσφύγων’.