Διδάγματα από την Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία

Όσα περιήλθαν στην γνώση μου ασχολήθηκαν τόσο με τα αίτια όσο και τους σκοπούς του Πούτιν καθώς και με τη διάρκεια και τις οικονομικές επιπτώσεις της εισβολής.

• Νίκος Κουτσού, πρώην βουλευτής

Πράγματα πολύ σημαντικά και αναγκαία.

Το παρόν σημείωμα θα προσπαθήσει να διατυπώσει τα διδάγματα για τους πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας και της Ελληνικής Δημοκρατίας που βγαίνουν από αυτή την εισβολή και την αντίδραση του <<διεθνούς παράγοντα>> όπως  συνηθίσαμε να λέμε.

1^ον Ο φασισμός και ο αναθεωρητισμός δεν αντιμετωπίζονται ούτε με την πολιτική του καλού παιδιού ούτε με ΜΟΕ. Θα πρέπει η κάθε χώρα που απειλείται να αναπτύξει και να δυναμώσει τους συντελεστές ισχύος της.

2^ον Η Κύπρος πρέπει να αξιοποιήσει το γεγονός ότι η Τουρκία απειλεί και την Ελλάδα με πόλεμο δημιουργώντας έτσι κοινότητα συμφερόντων, εκτός από την εθνική και φυλετική. Το δικαίωμα της συλλογικής άμυνας αναγνωρίζεται και από τον Ο.Η.Ε., άρθρο 51 του καταστατικού.

3^ον Η εισβολή της Ρωσίας και ο τρόπος αντιμετώπισης της από τους πολίτες της Ουκρανίας ανέδειξε και τον μέγιστο ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει το εσωτερικό μέτωπο. Δεν μπορεί να υπάρξει ούτε εξωτερική βοήθεια ούτε συμπαράταξη/ συμπαράσταση αν λείπει ο εσωτερικός αγώνας. Η πίστη, η αποφασιστικότητα και η ψυχραιμία του λαού που δέχεται την εισβολή, δεν υπολογίζονται και δεν λαμβάνονται υπόψη, όχι μόνο από τον εισβολέα, αλλά και από τον έξω κόσμο. Εδώ είναι και μια διαφορά του αμυνόμενου από τον επιτιθέμενο πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για αντιμετώπιση της κατοχής, όπως στην δική μας περίπτωση, που πέρασαν ήδη 48 χρόνια και συνεχίζεται.

4^ον Υπέρτατος νόμος σε κάθε Κράτος Δικαίου είναι το σύνταγμα που εγκρίνεται και τροποποιείται με ελεύθερη απόφαση της πλειοψηφίας κάθε λαού. Στην δική μας περίπτωση, όπως και σε κάθε μέλος της ΕΕ, πρέπει να είναι σύμφωνο και με τις Ευρωπαϊκές αρχές και αξίες.

5^ον Η ισοπολιτεία δεν ισχύει μόνο για τους πολίτες κάθε κράτους αλλά και για τις μειονότητες. Στο σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος απαγορεύεται οποιαδήποτε διάκριση βασισμένη στο φύλο, φυλή ή χρώμα.

6^ον Στην εξωτερική πολιτική τα συμφέροντα βασικά υπερισχύουν πάντα και τις αρχές τις επικαλούνται οι μικροί ή οι αδύνατοι, ή χρησιμοποιούνται για να καλύψουν κάποια ενέργεια.

Η περίπτωση της Τουρκίας.

Είναι φυσιολογικό να μπαίνει το ερώτημα για τις ενέργειες που μπορεί να κάνει η Τουρκία. Από μερικούς καλόπιστα και από άλλους κακόπιστα, για να υποστηρίξουν τη θεωρία των χαμένων ευκαιριών και ότι μόνο λύση τώρα θα φέρει την ασφάλεια. Χωρίς βέβαια να υπολογίζουν τις μελλοντικές επιπτώσεις από τα αιτήματα της Τουρκίας για να υπογράψει λύση. Η Τουρκία δεν κάνει διαπραγμάτευση, αλλά ζητά την παράδοση μας και την εξαφάνιση της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Αν όμως κάποιος ψύχραιμα αναλύσει τα δεδομένα που υπάρχουν, θα εκτιμήσει ότι οι σημερινές συγκυρίες δεν ευνοούν επιθετική ενέργεια της Τουρκίας που δεν θέλει να φέρει στην επιφάνεια την λογική των δύο εισβολών, δηλαδή της καλής που δεν πρέπει κανένας να αντιταχθεί, γιατί την ευθύνη την φέρει η χώρα που δέχεται την εισβολή ή για να προστατεύσει μειονότητες που κινδυνεύουν, και της κακής που θίγει τα συμφέροντα κάποιων που αναμένονται να αντιδράσουν. Εκτιμάται ότι η Τουρκία δεν ματαιώνει τα σχέδια της,  απλά τα αναβάλλει.  Αυτό όμως δεν αποκλείει μεταβολές στην νεκρή ζώνη (Δένεια, Στροβίλια, Αθηαίνου) ή εργαλειοποίηση των μεταναστών κλπ.

Μέτρα που πρέπει να παρθούν.

Αν τα διδάγματα δεν τα ακολουθήσουν συγκεκριμένα μέτρα θα παραμείνουν θεωρίες. Χωρίς να έχω μεγάλες προσδοκίες ότι τα διδάγματα θα εξαχθούν και τα μέτρα θα παρθούν, κρίνοντας βέβαια από την μέχρι τώρα πολιτική που έχει εφαρμοστεί. Την βασική ευθύνη την έχει κατά κύριο λόγο η κυβέρνηση και μάλιστα ο Πρόεδρος που θα πρέπει να αφήσουν κατά μέρος το <<για πρώτη φορά>> και την <<ενότητα>> και να δουν κατάματα τις πραγματικότητες και να αντιληφθούν την σοβαρότητα των ευθυνών που φέρουν στου ώμους τους, απέναντι στους πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Κατά την άποψη μου θα πρέπει:

α) να παρθούν μέτρα άμυνας για την ασφάλεια των πολιτών και την αντιμετώπιση των μεταναστευτικών ροών

β) να παρθούν μέτρα συλλογικής άμυνας μαζί με την Ελλάδα, με βάση το άρθρο 51 των ΗΕ και την ιδιότητα, Κύπρου και Ελλάδας ως μέλη της ΕΕ.

Το κυπριακό βρίσκεται σε μεγάλο αδιέξοδο. Επανάληψη της ίδιας πολιτικής, στο ίδιο αποτέλεσμα θα οδηγήσει.

Να μην πάθουμε όπως οι μωρές παρθένες.