Κλάδεψα το βέρικο
Οι τρεις ρίζες του σταφυλιού βρήκαν φιλόξενο έδαφος στην Κερύνεια και απλώνονταν σε μια κληματαριά που οδηγούσε από τον δρόμο μέχρι το γκαράζ.
Ένα χονδρό κλαρί ανέβαινε περίτεχνα και κάλυπτε σχεδόν όλη την ταράτσα.
Τους ζεστούς καλοκαιρινούς μήνες, μας χάριζε δροσερό κατάλυμα για ύπνο σε πρόχειρα ράντζα κάτω από τ’ αστέρια.
Τα τσαμπιά ήταν τεράστια και οι διερχόμενοι τα έβλεπαν με θαυμασμό, οι ξένοι τα φωτογράφιζαν κι αν τους έπαιρνε είδηση η Κωνσταντία τους φίλευε με δείγμα για να το γευτούν.
Ακόμα και σήμερα, τόσες δεκαετίες μετά, δεν μπορώ να εξηγήσω τη μανία των εισβολέων που κούρσεψαν τη γη, μένουν στο σπίτι μας και αντί να χαρούν τους εύγευστους καρπούς κατάκοψαν και ξερίζωσαν τα κλήματα.
Η νοσταλγία που τρέφεται με τη μίμηση, οδήγησε δύο ρίζες βέρικο από την Πιτσιλιά στην Αττική Γη και μια παρόμοια κληματαριά φτιάχτηκε στο πρότυπο εκείνης…
Με τα χρόνια πολλοί φίλοι προμηθεύτηκαν μπόλια και η άγνωστη εδώ ποικιλία έχει μεταφυτευτεί σε πολλά μέρη της Ελεύθερης Πατρίδας.
Φέτος, νομίζω ότι άργησα κάπως να κλαδέψω, (λίγο η καραντίνα, λίγο ο περίεργος καιρός) και μου φάνηκε ότι εκεί που έκοβα δάκρυσε λίγο περισσότερο. Αυτό με επηρέασε και δεν κράτησα μπόλια να μοιράσω όπως κάθε χρόνο…
Κλάδευα το βέρικο με το μυαλό στην οδό Υψηλάντου 1.
Όμως, αυτές τις μέρες αναθάρρησα. Φάνηκαν τα πρώτα μικροσκοπικά τσαμπιά που μεγαλώνουν μέρα με την ημέρα και υπόσχονται καρποφορία και γευστική αναβάπτιση στις μνήμες.
- 26 Απριλίου 2021