Η Κύπρος, ο ελληνικός εμφύλιος και ο καλύτερος Έλληνας ποδοσφαιριστής
Άσχετα δεδομένα μεταξύ τους έρχονται να συνδεθούν άρρηκτα και να μας δώσουν την μεγαλύτερη μορφή του ελληνικού ποδοσφαίρου
Ο Κυριάκος Κακούδης μεταναστεύει στο Λονδίνο από την Κύπρο, που είναι αγγλική αποικία για να γλυτώσει από την φτώχεια.
Όμως ακόμη και στο Λονδίνο η καρδιά του δεν παύει να χτυπά ελληνικά. Σπεύδει εθελοντής στις τάξεις του ΔΣΕ για την πίστη των ιδεών του στην χώρα που αγαπά.
Ο Κακούδης εντάχθηκε στο Λαϊκό Κίνημα από νεαρή ηλικία. Το 1943 κατατάχθηκε στο βρετανικό στρατό ως εθελοντής ύστερα από την ιστορική απόφαση του ΑΚΕΛ της 16ης Ιουνίου 1943, που καλούσε τους Κύπριους να λάβουν μέρος στο μεγάλο Αντιφασιστικό Πόλεμο των Λαών στο πλευρό των συμμάχων. Πολέμησε σε διάφορα μέτωπα στην Ιταλία.
Μετά τη λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Κακούδης ήρθε στο Λονδίνο και από εδώ, με απόφαση του ΑΚΕΛ, κατέβηκε στην Ελλάδα. Μαζί με τους Κύπριους συναγωνιστές του, Ανδρέα Ευαγγέλου Ανδρούσια, Νίκο Γεωργίου Ματσούκα και Κυριάκο Χατζηπαναγή Τσαγγαρίδη, αγωνίστηκε μέσα από τις γραμμές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) για μια Ελεύθερη Δημοκρατική Ελλάδα.
Μετά την υποχώρηση του ΔΣΕ κατέληξε στην Τασκένδη, πρωτεύουσα του Ουζμπεκιστάν. Εκεί κατέληξε και η ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, που καθοδηγούσε τον ΔΣΕ, και η πλειοψηφία των πολιτικών εξορίστων του ελληνικού εμφυλίου (1946-1949). Στο Ουζμπεκιστάν, που ήταν μια από τις 15 Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες της Σοβιετικής Ένωσης, ο Κακούδης έζησε 11 χρόνια. Εκεί γνώρισε και τη συντρόφισσα της ζωής του, Κούλα μαχήτρια του ΔΣΕ, από τον Βόλο. Απέκτησαν μια κόρη, την Ευδοξία, που τους χάρισε δύο εγγονές, τη Ναταλία και την Έλενα.
Στο Ουζμπεκιστάν, ο Κακούδης ανέπτυξε πλούσια δράση. Σπούδασε παιδαγωγικά, υπήρξε πολυνίκης αθλητής και αναδείχθηκε πρόεδρος της Νεολαίας Ελλήνων Τασκένδης. Εν παρενθέσει, στις άνισες μάχες του ΔΣΕ με τα ενισχυμένα από τους Αμερικανούς μοναρχοφασιστικά στρατεύματα, η σύζυγος του Κακούδη, Κούλα τραυματίστηκε δυο φορές και κουβαλούσε στο σώμα της βλήματα οβίδων μέχρι που άφησε την τελευταία της πνοή στις 28 Μαΐου 2009.
Κατά την περίοδο της παραμονής στην Τασκένδη συνεχίζει να έχει στενές σχέσεις με τον φίλο και συγχωριανό του Κυριάκο Χατζηπαναγή με τον οποίο γίνονται κουμπάροι.
Γιος του Κυριάκου Χατζηπαναγή, ο Βασίλης. Ο Κακούδης λοιπόν έγινε νονός του Βασίλη Χατζηπαναγή, του Έλληνα «Μαραντόνα», ο οποίος το 2003* ψηφίστηκε ως ο καλύτερος Έλληνας ποδοσφαιριστής όλων των εποχών, ύστερα από πανελλαδικό δημοψήφισμα που έγινε μέσω διαδικτύου. Ο Βασίλης Χατζηπαναγής, που ξεκίνησε την καριέρα του στην Τασκένδη και ήταν το μεγαλύτερο ταλέντο, που φόρεσε ποτέ τη φανέλα της Εθνικής Νέων Σοβιετικής Ένωσης, έγραψε ανεπανάληπτη ιστορία με τον «Ηρακλή» Θεσσαλονίκης. Παρόλο που δεν του δόθηκε άδεια να αγωνιστεί στην Εθνική Ελλάδας, ο Βασίλης Χατζηπαναγής αναδείχθηκε ο κορυφαίος των κορυφαίων από τον κόσμο,τον απλό λαό και είναι αυτό που μετρά.
Το 1960, ύστερα από διαβήματα που έκαναν προς τη σοβιετική κυβέρνηση οι γονείς και τα αδέλφια του, που ζούσαν στο Λονδίνο, ο Κακούδης ήρθε πίσω κοντά τους. Επέστρεψε στο Λονδίνο από όπου είχε αναχωρήσει για να καταταχθεί στο ΔΣΕ. Μαζί του έφερε τη γυναίκα του και την κόρη τους, Ευδοξία.
Στο Λονδίνο, ο Κακούδης ανέλαβε καθοδηγητικούς ρόλους μέσα από τις γραμμές του κυπριακού προοδευτικού κινήματος. Ενδεικτικά, ήταν ο πρώτος πρόεδρος του Συνδέσμου Αχνιωτών Αγγλίας, αντιπρόεδρος του Κυπριακού Κοινοτικού Κέντρου Γουντ Γκριν, ιδρυτικό στέλεχος του Κυπριακού Ομιίλου Ποδοσφαίρου Αγγλίας (ΚΟΠΑ) και δραστήριο μέλος της Εθνικής Κυπριακής Ομοσπονδίας Βρετανίας (ΕΚΟ). Υπήρξε μέλος της Γραμματείας του Παραρτήματος ΑΚΕΛ Βρετανίας.
Το 1978 επαναπατρίστηκε και διέμενε στη Λάρνακα μαζί με τη γυναίκα του. Διετέλεσε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΑΚΕΛ από το 1985 μέχρι το 1995. Επίσης, διετέλεσε Γραμματέας του Ποδοσφαιρικού Σωματείου «Νέα Σαλαμίνα» από το 1990 μέχρι το 1992.
Ο Κακούδης και η γυναίκα του Κούλα ήταν ειλικρινείς και γενναίοι αγωνιστές, με ακέραιο χαρακτήρα και ήθος. Αφιέρωσαν τη ζωή τους στον αγώνα του λαού στην Ελλάδα και στην Κύπρο για ελευθερία, δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη. Άσβεστη θα παραμείνει η θύμησή τους.
Οι αγώνες τους θα μας εμπνέουν και θα μας καθοδηγούν!