Η ελευθερία έκφρασης, το κράτος δικαίου, και το «Πόρισμα» της Βουλής των Αντιπροσώπων
Το 2009 ο συγγραφέας κ. Λεωνίδας Λεωνίδου στο βιβλίο του «Γ.Γ. Διγενής – βιογραφία» τόμος 4, σελίδα 354, δημοσίευσε τα ακόλουθα περί του ειδικού νόμου που ψήφισε το 1967 η Βουλή των Αντιπροσώπων και γιατί.
Τον οποίο δεκαετίες αργότερα η κυπριακή κυβέρνηση αναγκάστηκε λόγω ΕΕ (Ευρωπαϊκής Ένωσης) και της ένταξης της ΚΔ σ΄αυτήν, να τον καταργήσει γιατί ήταν εργαλείο δικτατορικό και δεν συμβάδιζε με το ευρωπαϊκό κεκτημένο και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
« Στις 25 Απριλίου αναγγέλθηκε η ποινική δίωξη των αντιπολιτευομένων την Κυβέρνηση εφημερίδων (Εθνική, Γνώμη και Μεσημβρινή) για άρθρα ή δημοσιεύματα τους εναντίον του προέδρου Μακαρίου ή του καθεστώτος του. Όπως ήδη αλλού αναφέρθηκε, το 1967 ψηφίστηκε ειδικός νόμος που προστάτευε το όνομα του Αρχηγού της Πολιτείας και με βάση αυτό το νόμο έγινε η πιο πάνω ποινική δίωξη. Επιπρόσθετα στις 4 Μαΐου ζητήθηκε από το Γενικό Εισαγγελέα η άρση της βουλευτικής ασυλίας του ιδιοκτήτη και διευθυντή της εφημερίδας Μάχη Νίκου Σαμψών. Αυτό έγινε, όπως τόνιζε σχετικό ανακοινωθέν, ώστε να είναι δυνατή η ποινική του δίωξη δι’ αδικήματα τα οποία διεπράχθησαν διά δημοσιευμάτων εις εκδόσεις της εφημερίδος ‘Μάχη’ αφορούντα εις την δημοσίευσιν ψευδών ειδήσεων αναφορικώς με βομβικάς και άλλας επιθέσεις κατά οικιών Ελλήνων αξιωματικών υπηρετούντων εις Κύπρον και εξύβρισιν του Αρχηγού της Πολιτείας.
Με αφορμή αυτές τις πράξεις εναντίον του αντιπολιτευόμενου το Μακάριο Τύπου, η Κυπριακή Βουλή στις 10 Μαΐου συζήτησε το θέμα της ελευθεροτυπίας. Ο ανεξάρτητος βουλευτής Κερύνειας Φειδίας Παρασκευαΐδης άσκησε δριμεία επίθεση εναντίον της κυβερνητικής πολιτικής και των ανελεύθερων μέτρων που έπαιρνε ενάντια στην ελεύθερη έκφραση του Τύπου…»
Τα κλεμμένα έγγραφα
Στο προηγούμενο μου άρθρο («Σημερινή» 9 Αυγούστου 2020) παρουσίασα ότι το πλαστό «έγγραφο» τάχατες του ΝΑΤΟ, για το οποίο ο κ. Μαρίνος Σιζόπουλος δεν μας είπε την πηγή του, δημοσιεύθηκε στο βιβλίο « Διεθνείς Συνωμότες» του Αθανάσιου Στριγά το 1995 στην Αθήνα.
Την δεκαετία του 1990 ο εν λόγω συγγραφέας κυκλοφόρησε αριθμό τέτοιων βιβλίων, με στοχευόμενο αντι-αμερικανικό μοτίβο και τουλάχιστον για το Κυπριακό, περιείχαν εκπληκτικές διιστάμενες παραπλανητικές αναφορές.
Συνθήκη Εγγυήσεως 1960
Σε ένα άλλο βιβλίο του βρίσκεται και ένα «απόσπασμα» της «Συνθήκης Εγγυήσεως» του 1960 της Κυπριακής Δημοκρατίας. Το άρθρο IV παρουσιάζεται μαζί με το άρθρο V, τα οποία όμως δεν υπάρχουν στην εν λόγω «Συνθήκη». Το λεκτικό των «άρθρων» διαφέρει κατά πολύ από το αυθεντικό. Όταν τότε, η γράφουσα επικοινώνησε με τον συγγραφέα και του ζήτησε να της σταλεί η πηγή και ολόκληρο το εν λόγω κείμενο της «Συνθήκης Εγγυήσεως» καθώς δεν υπήρχαν τέτοιες αναφορές στην επίσημη «Συνθήκη Εγγυήσεως», δεν της εστάλη.
Παρουσιάζω σήμερα το «έγγραφο» στο βιβλίο «Οι Τυμπανιστές του Πενταγώνου» σελ. 103 και τα πραγματικά άρθρα IV και V της «Συνθήκης Εγγυήσεως» όπως αυτή υπογράφτηκε από τους Κύπρου Μακάριο, F. Kucuk, G. Christopoulo, Vecdi Turel και Hugh Foot. Και συγκρίνετε.
«Σχέδιο Φαιδώρα»
Μια άλλη περίπτωση σε άλλο βιβλίο του Αθανάσιου Στριγά, είναι ένα έγγραφο υποτίθεται γραμμένο το 1988 και πάλιν από τον Joseph Marie Antoine Hubert Luns ως ΓΓ του ΝΑΤΟ για ένα «Σχέδιο Φαιδώρα» για την Ελλάδα. Ο Joseph Luns, όμως, το 1988 δεν ήταν πλέον ΓΓ του ΝΑΤΟ. Είχε αποχωρήσει και αντικατασταθεί το 1984. (Υπηρέτησε μεταξύ 1 Οκτωβρίου 1971 μέχρι 25 Ιουνίου 1984, πέθανε στις 17 Ιουλίου 2002).
Το εν λόγω κείμενο βρίσκεται στο βιβλίο «Παγκόσμιοι Εντολοδότες», σελ. 289 και 290 στα ελληνικά ως απάντηση υποτίθεται του ΓΓ του ΝΑΤΟ προς τον Υπουργό Άμυνας των ΗΠΑ. Όμως ο Joseph Luns δεν ήταν πια το 1988 όπως προανέφερα, ΓΓ του ΝΑΤΟ !
Δύο άλλα χαλκευμένα «έγγραφα»
Στις 10 Αυγούστου 2020 δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Αλήθεια» ένα άλλο άρθρο του Καθηγητή Πανεπιστημίου Θεόδωρου Χαραλάμπους με τίτλο «Μακάριος-Κισινγκερ και ο Φάκελος της Κύπρου». Στο άρθρο ο συγγραφέας αναφέρεται σε δύο άλλα «τηλεγραφήματα» υποτίθεται του Δρ. Χένρι Κίσινγκερ και τα οποία πιστεύεται είναι επίσης χαλκευμένα. Το ένα ημερ. 4/5/74 και το δεύτερο ημερ. 4/6/1974 για τα οποία ο συγγραφέας καλεί τον κ. Μαρίνο Σιζόπουλο και την Επιτροπή που ετοίμασε το πόρισμα του Φακέλου Κύπρου, να δηλώσουν δημόσια από πού προμηθεύτηκαν τα «τηλεγραφήματα» και κατά πόσο εξέτασαν την γνησιότητα τους.
Ε, λοιπόν, αμφότερα και αυτά τα «τηλεγραφήματα» υπάρχουν στο ίδιο βιβλίο («Διεθνείς Συνωμότες») όπου βρήκα το πλαστό «έγγραφο» του ΝΑΤΟ.
Το ένα, Μαΐου 1974 στην σελίδα 34 και το δεύτερο Ιουνίου 1974 στην σελίδα 39.. Υπενθυμίζω το πλαστό «έγγραφο» ΝΑΤΟ στην σελίδα 67.
Μάλιστα, το «έγγραφο» 4 Ιουνίου 1974 στο οποίο αναφέρθηκε ο κ. Χαραλάμπους χρησιμοποιήθηκε στο «Πόρισμα» και βρίσκεται ακριβώς πριν την αναφορά στο πλαστό «έγγραφο» ΝΑΤΟ στην σελίδα 371 που δημοσίευσα στο προηγούμενου άρθρο.
Χαρακτηριστικό στα «έγγραφα» αυτά, που τα κάνει αναγνωρίσιμα ως μη έγκυρα είναι η γλώσσα που χρησιμοποιήθηκε.
Η φρασεολογία των. Μια φρασεολογία πού όντως δεν χρησιμοποιείται στην υπηρεσιακή και διπλωματική αλληλογραφία. Αντιθέτως, το λεκτικό των «εγγράφων» αυτών, αφαιρεί κάθε σοβαρότητα από αυτά και που θα έπρεπε να είχε ανησυχήσει από την πρώτη στιγμή τους εμπλεκόμενους στη Βουλή. Δυστυχώς όμως…
Κλεμμένα έγγραφα
Στις 25.10.2018 ο κ. Μαρίνος Σιζόπουλος από το πρόγραμμα του Sigma «Μεσημέρι και Κάτι» με την τότε συνάδελφο Κατερίνα Χριστοφίδου, δημόσια δήλωσε ότι υπέκλεψε έγγραφα από την Ελλάδα την περίοδο που ο ίδιος ήταν Πρόεδρος της Αρμόδιας Κοινοβουλευτικής Επιτροπής που συνέταξε το 2011 το «Πόρισμα».
Είπε συγκεκριμένα ο κ. Μ. Σιζόπουλος:
«Το είπα ξεκάθαρα, ήταν υποκλοπή. Αφού δεν μου έδωσαν πρόσβαση, αναγκάστηκα να χρησιμοποιήσω άλλες μεθόδους για να τα εξασφαλίσω. Και εξασφάλισα ένα σημαντικό αριθμό τέτοιων εγγράφων».
Απίστευτο.
Σχετικό άρθρο μου «Η υποκλοπή Σιζόπουλου και το περιβόητο «Πόρισμα» της Βουλής» «Σημερινή» 5.11.2018
Η ακεραιότητα του «Πορίσματος»
Είναι πρωτοφανές όχι μόνο για έναν πολιτικό, που υπηρετούσε τότε ως Πρόεδρος της Επιτροπής της Βουλής των Αντιπροσώπων για το εν λόγω «Πόρισμα», να παραδέχεται υποκλοπή εγγράφων αγνοώντας τα βασικά με τέτοια έγγραφα, αλλά και για όλους τους βουλευτές της Βουλής πρώην και νυν. Με το βάρος της ευθύνης για αναθεώρηση του όλου «Πορίσματος» να βρίσκεται σήμερα στους ώμους του νυν Προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Δημήτρη Συλλούρη και της Επιτροπής θα έλεγα Δεοντολογίας της Βουλής.
Κατ’ αρχήν ποία η αυθεντικότητα/γνησιότητα των «κλεμμένων» εγγράφων εφόσον αυτά πάρθηκαν παράνομα και μέσω μη νόμιμης διαδικασίας; Ποία είναι αυτά και πού βρίσκονται σήμερα; Από πού κλάπηκαν; Από ποίο τμήμα της Ελληνικής Κυβέρνησης; Με ποία μέσα; Με τη βοήθεια ποίων; Υπό ποίες συγκεκριμένα συνθήκες;
Γνωρίζουν μέχρι σήμερα τα αρμόδια τμήματα της Ελληνικής Κυβέρνησης για την υποκλοπή αυτή; Η υποκλοπή είναι σε αντίγραφα των γνησίων εγγράφων και τα αυθεντικά βρίσκονται στη θέση τους, ή υποκλοπή σημαίνει ότι κλάπηκαν τα αυτούσια και το αρμόδιο τμήμα της Ελληνικής Κυβέρνησης δεν έχει πλέον τα εν λόγω έγγραφα, οπόταν και η γνησιότητά τους δεν μπορεί να εξακριβωθεί; Οπόταν αυτόματα τα έγγραφα αυτά υποβαθμίζονται σε άκυρα;
Δεύτερον και σπουδαιότερο, ίσως να τίθεται για δεύτερη φορά (μετά την αποκάλυψή μας ότι χρησιμοποιήθηκε στο «Πόρισμα» αυτό πλαστό έγγραφο τάχατες του ΝΑΤΟ) σε αμφισβήτηση η ακεραιότητα του εν λόγω «Πορίσματος» της Βουλής, αν αυτά τα κλεμμένα από τη βάση τους έγγραφα χρησιμοποιήθηκαν με οποιονδήποτε τρόπο για το εν λόγω «Πόρισμα». Χρησιμοποιήθηκαν, λοιπόν, καθόλου για το «Πόρισμα» και γνωστοποιήθηκε στα μέλη της τότε Επιτροπής και όσους εμπλέκονταν στην προετοιμασία του «Πορίσματος» ότι ήσαν κλεμμένα;
Τρίτον, είναι και το θέμα της πολιτικής ή κώδικα (policy or code) κάτω από τα οποία πρέπει (ή έπρεπε) να ενήργησε η Επιτροπή της Βουλής των Αντιπροσώπων. Λειτούργησε η Επιτροπή βάσει τέτοιων, όπως π.χ. ο κώδικας της Βουλής των Κοινοτήτων για Parliamentary Information and Records Management Policy, και η οποία βρίσκεται στον σύνδεσμο εδώ.
Όπως έγραψα στο προηγούμενο μου άρθρο, το θέμα αυτό άπτεται πλέον σοβαρής αντιμετώπισης από τους θεσμούς της Πολιτείας, εφόσον πλήττει άμεσα την ακεραιότητα και σοβαρότητα του θεσμού της Βουλής των Αντιπροσώπων, το κράτος δικαίου και το δικαίωμα του πολίτη της Κυπριακής Δημοκρατίας να έχει γνώση στην πλήρη αλήθεια και ελευθερία έκφρασης. Έχοντας υπόψη και άλλες παραλήψεις…
- Ερευνήτρια/δημοσιογράφος, Λονδίνο