Έχει τύχει να δεις ταινίες όπως το Amistad,το Django Unchained ή το Free State of Jones;
Αν όχι, θα σου εξηγήσω με λίγα λόγια περί τίνος πρόκειται.
Και τα τρία αναφέρονται σε σκλάβους μαύρους στην Αμερική.
Μιλάμε για πολλά χρόνια πίσω.
Τώρα όπως και εσύ, είδαμε φωτογραφίες όπου ένα όργανο της τάξης έχει βάλει το κεφάλι ενός μαύρου άνδρα στο πεζοδρόμιο (μήπως σου θυμίζει λίγο American History X;) όπου δεν μπορεί να αναπνεύσει και το διευκρινίζει ξανά και ξανά.
Σήμερα, μετά από αυτό το γεγονός και αφού ο μαύρος άνδρας εν τέλει πέθανε με αυτό τον τρόπο που μόνο ένας σκλάβος μαύρος θα μπορούσε να πεθάνει στη χώρα της «Ελευθερίας», ο λαός έχει ξεσηκωθεί και οι ΗΠΑ έχουν πάρει φωτιά συθέμελα.
Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα και εγώ θα τοποθετηθώ εκεί.
Οι μαύροι από ένα σημείο και μετά όπως μας λέει η ιστορία έγιναν ελεύθεροι πολίτες των Ηνωμένων Πολιτειών. Με δικαίωμα να ψηφίζουν, να αντιμετωπίζονται ως ίσοι με τους λευκούς κλπ
Το θέμα είναι το εξής.
Οι μαύροι ξέχασαν. Λησμόνησαν τα βασανιστήρια τους. Το επιθυμούσαν διακαώς να γίνουν Αμερικάνοι πολίτες.
Και, άκουσον άκουσον, κάμποσα χρόνια αργότερα πολλοί από τους μαύρους Αμερικανούς πολίτες κατατάχθηκαν στον αμερικανικό στρατό για να πάνε να πολεμήσουν αθώους.
Μέχρι εδώ τα πράγματα φαίνονται παράλογα. Και είναι, μη διαφωνήσεις.
Στο Free State of Jones που είναι μια υπέροχη ταινία την οποία «έθαψαν» για τα καλά βλέπεις αγωνιστές μαύρους που πασχίζουν για την ελευθερία τους.
Στο Django, o Τarantino (σκηνοθέτης της ταινίας) αποφάσισε να δώσει ένα τέλος στους εκμεταλλευτές με τον δικό του στυγνό τρόπο.
Όταν συζήτησα με τον μπαμπά μου, μου είπε πως η ταινία έκανε κοιλιά και δεν χρειαζόταν να το τραβήξουν τόσο.
Έλα όμως που θα διαφωνήσω μαζί του γιατί αυτό που λαμβάνω εγώ με αυτό το τέλος είναι η λύτρωση και η δικαίωση.
Ο Django έκανε μακελειό και δεν άφησε κανέναν ζωντανό πίσω του. Ούτε και τον μαύρο υπηρέτη, γλείφτη των λευκών γαιοκτημόνων που αφάνισε ο Django. Δικαίωση απέναντι στους δυνάστες Λευκούς. Αυτούς που νομίζουν πως είναι ανώτεροι λόγω χρώματος, λόγω φυλής.
Οι Αμερικάνοι ανά τα χρόνια μας δείχνουν αυτό το ίδιο πρόσωπο. Το πρόσωπο του Δυνάστη. Βιετνάμ, Γιουγκοσλαβία, Ιράκ. Πόλεμοι άνευ ουσίας σε αθώους και άοπλους. Στα μάτια αυτών οι μαύροι θα είναι πάντα σκλάβοι και οι υπόλοιποι λαοί πάντα θα υστερούν μπροστά στο μεγαλείο που πρεσβεύουν οι ΗΠΑ.
Εγώ λοιπόν μιλάω για εκείνους τους μαύρους που δεν ενστερνίστηκαν το Αμερικανικό όνειρο. Που υπήρξαν σκλάβοι που ήθελαν να απελευθερωθούν από τα δεσμά τους.
Είδα τι συνέβη στον George Floyd. Πέθανε σαν ελεύθερος αλλά με τον τρόπο που πεθαίνουν οι σκλάβοι.
Και ναι ζούμε στον 21ο αιώνα. Οι εξουσιαστές των ΗΠΑ δεν έχουν όρια. Οι μαύροι της Αμερικής έρχονται ακόμα μια φορά μπροστά στον ίδιο εχθρό και καλούνται να παλέψουν για τα ανθρώπινα δικαιώματά τους. Ποτέ όμως δεν πρέπει να ξεχάσουν ποιοι είναι.
Οι αγωνιστές της ελευθερίας και όχι έρμαια της σιχαμερής Αμερικανικής κουλτούρας. Ποτέ ξανά σκλαβιά. Κάτω οι δυνάστες!
- H Τζωρτζίνα Κουρουσιακλή είναι πτυχιούχος στον τομέα της ψυχικής υγείας.