Aλλο εθνισμός-εθνικισμός και άλλο φασισμός

Πλείστες φορές, επιχειρείται να ταυτιστεί με το σoβινισμό και ακόμα χειρότερα με το φασισμό, τις φυλετικές διακρίσεις και το ρατσισμό.

• Ανδρούλα Γκιούρωφ *

Το πρόβλημα των σχέσεων του ανθρώπου με τους γύρω του απασχόλησε από αρχαιοτάτων χρόνων και τη φιλόσοφη διανόηση και τον κοινό νου.

Πρώτος ο Αριστοτέλης διαπίστωσε ότι ο άνθρωπος είναι από τη φύση του «ζῶον πολιτικόν», δηλαδή κοινωνικό και γι’ αυτό αποστρέφεται το μονήρη βίο κι επιθυμεί την κοινή μ’ άλλους ανθρώπους διαβίωση.

Από αυτή την έμφυτη ροπή για κοι­νωνία και την αντικειμενική ανάγκη για συνεργασία, προέκυψε η ιδέα της εθνότητας, που εκφράζει ένα σύνολο ανθρώπων που συνδέονται μεταξύ τους με ισχυρούς δεσμούς, όπως γλωσσα, θρησκεία, ήθη, πολιτισμός και παραδόσεις. Ο καλώς εν­νοούμενος εθνικισμός έχει σαν πρώτο βασικό γνώρισμα τη φιλοπατρία. Από την αγάπη αυτή απορρέουν η επιδίωξη για αποκατά­σταση εθνικών δικαίων, οι αγώνες για ανεξαρτησία  και εθνική  αυτοτέλεια και η άρνηση κάθε μορφής υποτέλειας. Ο εθνικισμός εμφανίστηκε ως μια πολιτική ιδεολογία απο τον Ευρωπαϊκό  διαφωτισμό και διαδόθηκε ως επαναστατική ιδεολογία με τη Γαλλική επανάσταση το 1789. Αποτέλεσε την κινητήριο δύναμη για υπόδουλους λαού και εθνότητες  να απαλλαγούν από τους ξένους δυνάστες τους και να συγκροτήσουν τα δικά τους κράτη. Αυτή η εθνικιστική πατριωτική και δημοκρατική ιδεολογία διαμόρφωσε συνειδήσεις  και όπλισε υποταγμένους λαούς οι οποίοι πέτυχαν την ελευθερία τους με αιματηρές εξεγέρσεις και επαναστάσεις.

• Εντός και εκτός Κύπρου

Αφορμή για το παρόν άρθρο αποτέλεσε η πρόσφατη  επανεκλογή με συντριπτική πλειοψηφία, του πρωθυπουργού της Ουγγαρίας Βίκτορ Ορμπαν. Μια συντριπτική νίκη που έστειλε ηχηρά μηνύματα στις Βρυξέλλες προκαλώντας υστερία στους ηγέτες ιμπεριαλιστικών δυνάμεων  και αισθήματα οργής και απαρέσκειας, καθότι η χρηματοδοτούμενη προπαγάνδα του Ουγγρο-αμερικανού πολυεκατομμυριούχου Τζόρτζ Σόρος κατέρρευσε και κατέληξε στα σκουπίδια ο πακτωλός εκατομμυρίων δολαρίων προς τις υποκινούμενες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις του (N.G.O.). Ο Όρμπαν  είναι εκ των ηγετών χώρας μέλους της Ε.Ε.  που αρνείται πεισματικά να αποδεχθεί τις ποσοστώσεις που επιβάλλει η ΕΕ για τους πρόσφυγες-μετανάστες. Είναι ο ίδιος που εξόργισε το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα, στέλλοντας τους από εκεί που ήλθαν και κατάφερε να μην γονατίσει η χώρα του την περίοδο της οικονομικής κρίσης.

Είναι οι Ούγγροι εθνικιστές, θα διερωτηθεί ο κάθε σκεπτόμενος πολίτης που παρακολουθεί τις διεθνείς εξελίξεις και βρίσκεται εν πολλοίς σε σύγχυση, με όσα μεταδίδουν τα εκπορνευόμενα και υπόδουλα σε ισχυρά κέντρα εξουσίας Μ.Μ.Ε που θέλουν τους λαούς να σκύβουν και να συμμορφώνονται προς τις υποδείξεις τους, τους αντιλαϊκούς σχεδιασμούς τους και στην επιβολή πολιτικών που κάθε άλλο στοχεύουν στην ευημερία των λαών.

Οποιος γνωρίζει την ιστορία του Ουγγρικού λαού, τη γλώσσα, τον πολιτισμό και τις παραδόσεις του θα απαντήσει: Ναι είναι εθνικιστές, υπο την έννοια όμως του δημοκρατικού εθνισμού, της φιλοπατρίας και της αγαπης προς την γενέθλια γη.

Ο γεωγραφικός χάρτης της σημερινής Ουγγαρίας δεν ειναι ο ίδιος με αυτόν του 19ου και 20ου αιώνα. Η χώρα πολυτεμαχίστηκε με τη συμφωνία του Τριανόν, η οποία ήταν ο τραγικός επίλογος της πρώτης μετά τη Σοβιετική Ενωση εργατικής επαναστάσης. Η Ουγγρική Σοβιετική Δημοκρατία της 21ης του Μάρτη του 1919 άντεξε μόνο 133 μέρες.

Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, συσπειρωμένες γύρω απ’ το Σύμφωνο Ειρήνης του Παρισιού, αντιλαμβάνονταν πολύ καλά τον κίνδυνο που παρουσίαζε το «Ουγγρικό ζήτημα». Η πιθανότητα ένοπλης επέμβασης αυξάνονταν. Η υπαρκτή όμως εξασθένιση του ιμπεριαλισμού εκείνη τη στιγμή (μετά τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο) φαίνεται απ’ την αδυναμία του να επέμβει άμεσα ενάντια στην Ουγγρική επανάσταση.

Αντί για τη Βρετανία, τη Γαλλία και τις ΗΠΑ, οι ιμπεριαλιστές στηρίχθηκαν στην Τσεχική, τη Ρουμανική και τη Σερβική άρχουσα τάξη προκειμένου να κάνουν τη βρώμικη δουλειά γι’ αυτούς. Στις 16 Απρίλη, οι Ρουμάνοι εξαπέλυσαν την επίθεσή τους, που φανέρωσε αμέσως την αδυναμία και την ανετοιμότητα της Ουγγρικής Σοβιετικής Δημοκρατίας. Ο «Κόκκινος Στρατός», αποτελούμενος από στρατιώτες κι αξιωματικούς του παλιού καθεστώτος, κατέρρευσε μπροστά στην επίθεση κι ένας αριθμός μονάδων προσχώρησαν στους αντιπάλους.

Ο Ρουμανικός στρατός διείσδυσε βαθιά στο Ουγγρικό έδαφος χωρίς να συναντήσει σοβαρή αντίσταση. Οι Σέρβοι, παρακινούμενοι απ’ τους Συμμάχους, εισέβαλαν στη νότια Ουγγαρία, ενώ η «δημοκρατική» Τσεχική άρχουσα τάξη επιτέθηκε απ’ τα Δυτικά με στρατεύματα που διοικούνταν από Γάλλους και Ιταλούς αξιωματικούς.

Οι «Τάιμς» τον Μάρτη του 1919, απηχώντας τους σκοπούς των ιμπεριαλιστών απαιτούσαν την παράδοση της Ουγγαρίας, τον αφοπλισμό του Κόκκινου Στρατού, την παραίτηση της κυβέρνησης και την κατάληψη της χώρας απ’ τα Συμμαχικά στρατεύματα. Η επανάσταση κατέρρευσε και ακολούθησε μια ταπεινωτική συνθηκολόγηση.

Με την συνθήκη του Τριανόν η οποία υπογράφτηκε το 1920 στο Παλάτι «Μεγάλο Τριανόν» (Palais Grand Trianon) στο άλσος των Βερσαλλιών, η Ουγγαρία  έχανε τα 3/4 του εδάφους της και το 65% του πληθυσμού της.

Συγκεκριμένα έχασε:

• Την Κροατία και Σλοβενία που προσαρτήσθηκαν στο νέο βασίλειο των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων.
• Τη Σλοβακία και τη Ρουθηνία που παραχωρήθηκε στη Τσεχία.
• Την Τρανσυλβανία και το Βάνατο του Τέμεσβαρ, ανκαι το Βάνατο διεκδικούσε και η Σερβία.

Γενικά το μεγαλύτερο μερος των εδαφών της παραχωρήθηκε στη Ρουμανία, στη Σερβία (που μετονομάσθηκε αργότερα σε Γιουγκοσλαβία) και στη Τσεχία (αργότερα Τσεχοσλοβακία). Με αυτή τη συνθήκη η Ουγγαρία αποκλείσθηκε πλέον της θαλάσσιας εξόδου, καθώς και από τα πλούσια σε μεταλλεύματα και ξυλεία όρη της διατηρώντας μόνο τις εύφορες πεδιάδες. Με την υπογραφή της συνθήκης αυτής η Ουγγαρία χαρακτηρίστηκε ως «η μεγάλη ανάπηρος της Ευρώπης» λόγω της ευρείας έκτασης των χερσαίων ακρωτηριασμών που υπέστη.

Κάνοντας αυτή την ιστορική παρένθεση, είναι για να καταδείξουμε πως οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, διαχρονικά μέχρι και σήμερα, όχι μόνο δεν αφήνουν τους λαούς να αποφασίζουν για το μέλλον τους αλλά επεμβαίνουν βίαια  προκειμένου να επιβάλλουν τα δικά τους οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα. Δεν ορρωδούν μπροστά σε τίποτα προκειμένου να αλλάζουν τα γεωγραφικά σύνορα χωρών και με τη μέθοδο του πολυτεμαχισμού να δημιουργούν νέα «κράτη».

Ο Β. Όρμπαν είναι δεξιός πολιτικός  με εθνικιστική ρητορική, όχι όμως σοβινιστής με αλυτρωτικές βλέψεις και διεκδικήσεις όπως το άλλο ουγγρικό κόμμα Jobbik το οποίο ηττήθηκε στις πρόσφατες εκλογές, όπως και τα αριστερά κόμματα. Προστατεύει την χώρα του απο μια νέα δημογραφική αλλοίωση. Αν λάβουμε υπόψιν πως πάνω απο τέσσερα εκατομμύρια Ούγγρων ζουν εκτός των συνόρων της σημερινής Ουγγαρίας και μιλούν καλύτερα την γλώσσα απ’ ότι οι εντός των συνόρων, αντιλαμβανομαστε την έκταση των εγκλημάτων που διέπραξε ο ιμπεριαλισμός και οι μεγάλες δυνάμεις σε βάρος λαών της Ευρώπης. Οταν στην ουγγρική μειονοτητα της Ουκρανίας απαγορεύεται η εκμάθηση της μητρικής γλώσσας. Οταν παραβιάζονται κατάφωρα τα δικαιώματα τους στην Ρουμανία και συγκεκριμένα στην Τρανσυλβανία όπου ζουν πάνω από 1,7 εκατομμύρια Ούγγροι και η Ε.Ε. δεν ευαισθητοποιείται παρα μόνο περιορίζεται να απειλεί με κυρώσεις την χώρα, τότε είναι εξοργιστική  η μέγιστη υποκρισία τους περι σεβασμού των αρχών δικαίου. Και δεν είναι τυχαία η άνοδος ακροδεξιών κομμάτων στην Ευρώπη με σοβινιστικές και φασιστικές  τάσεις.

• Είναι οι Ελληνες Κύπριοι εθνικιστές;

Στην Κύπρο  επαναλαμβάνεται συνεχώς η επωδός πως η πλειοψηφία των Ελλήνων Κυπρίων  είναι εθνικιστές γι’ αυτό και δεν θέλουν λύση στην βάση μιας παραμορφωτικής ομοσπονδίας που διαχωρίζει τον κυπριακό λαό γεωγραφικά, θρησκευτικά και φυλετικά. Μιας λύσης που εμπεριέχει «εκσυγχρονισμένα» στοιχεία του άπαρχαιντ, με διαχωριστικές διατάξεις  τόσο εύθραυστες που περικλείουν κινδύνουςνα να καταρρεύσουν εις τα εξ’ων  συνετέθησαν.

Δεν είναι λίγες φορές που γνωστοί πολιτικοί οι οποίοι διατείνονται πως εμφορούνται από διεθνιστικά αισθήματα και κόπτονται για τις αρχές του διεθνισμού, κατηγορούνάλλους πολιτικούς ως εθνικιστές επειδή έχουν διαφορετικές απόψεις από τις δικές τους σε σχέση με την πολιτική για λύση του Κυπριακού. Οξύμωρον και παρανοϊκόν, για παράδειγμαν, είναι να χαρακτηρίζεται η ευρωβουλευτής και πρόεδρος της Αλληλεγγύης Ελένη Θεοχαρους ως εθνικίστρια υπό την αρνητική έννοια του όρου. Αυτό όμως έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις πράξεις και ενέργειες της ως ιατρού, η οποία δεν περιορίστηκε στα σύνορα της πατρίδας της. Πλείστες τόσες φορές βρέθηκε σε επικίνδυνες αποστολές στη γραμμή του πυρός και με κίνδυνο της ζωής της έσωσε με το νηστέρι και το στηθοσκόπιο της εκατοντάδες αλλόθρησκους, παιδιά και ενήλικες σε χώρες όπου πόλεμοι, λιμοί, επιδημίες και σεισμοί ισοπέδωναν τις περιοχές τους. Δεν είναι τυχαία που στο Ναγκόρνο Καραμπάχ της Αρμενίας, δόθηκε τιμής ένεκεν σε μια λεωφόρο το όνομα της.

Οι ιμπεριαλιστικές  δυνάμεις οι οποίες επιδιώκουν να επιβάλλουν λύσεις σε χώρες και κράτη όπου υπάρχουν διενέξεις και συγκρούσεις τις οποίες οι ίδιες δημιούργησαν, στοχοποιούν ομάδες πληθυσμών με την αρνητική έννοια του εθνικισμού.

Προέκταση όμως και όχι  άρνηση του εθνισμού είναι ο διεθνισμός. Ο διεθνισμός δεν αντιστρατεύεται τις εθνικές παραδόσεις. Το αν κάποιοι αποστρέφονται την μορφή εκείνη του διεθνισμού, πίσω από την οποία κρύβονται κυριαρχικές βλέψεις ισχυρών κρατών σε βάρος των ασθενε­στέρων, ορθά την αποστρέφονται. Είναι η υγιής αντίδραση να διαφυλαχθεί η  εθνική  συνείδηση. Γιατί η άρνηση της εθνικής συνείδησης είναι άρνηση της ψυχής και της αγάπης προς την πατρώα γη. Οι Κύπριοι με εξαίρεση μια δράκα θερμοκέφαλων δεν είναι σοβινιστές. Δεν έχουν αλυτρωτικές βλέψεις δεν επιδιώκουν να βλάψουν άλλους λαούς.

Την πατρίδα τους θέλουν να προστατεύσουν και την γενέθλια γη η οποία βρίσκεται υπό την κατοχή του τουρκικού στρατού εδώ και 44 χρόνια.

• Το άρθρο δημοσιεύθηκε επίσης στην εφημερίδα η σημερινή και στην e-shock news στις 15 Απριλίου 2018