Ο προβληματισμός του κ. Κασιμάτη στο Κυριακάτικο φύλλο της Καθημερινής (15/3/2020) για την «ιδιότυπη κατάσταση ΕΝΟΣ ΕΘΝΟΥΣ με δύο Κράτη» (Ελλάς & Κύπρος) αποκτά ιδιαίτερη αξία αν διαβάσει κανείς και την εμπεριστατωμένη (σελ. 26) παρουσίαση του ιστορικού της αποχωρήσεως της Ελλάδος από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ το 1974.
Από πολλούς, ακόμα και τώρα υποστηρίζεται ότι ήταν μία γενναία ενέργεια, ενώ, όπως αποδεικνύεται, ήταν μία σπασμωδική κίνηση χωρίς μελέτη των επιπτώσεων που άφησε την Ελλάδα εκτός του πλέγματος των φυσικών της συμμάχων. Εχρειάσθη δε η έγκριση της τότε χούντας στην Τουρκία για να επανέλθει το 1980…
Παλινωδίες σαν αυτή και αταξίες, έγιναν δυστυχώς και από τους δύο κρατικούς φορείς, όπως για παράδειγμα η αναζήτηση συμμάχων με τριτοκοσμικές δυνάμεις και την Ρωσία. Τοιουτοτρόπως παρά τις θυσίες πολλών νέων από κάθε γωνιά της Ελληνικής επικράτειας και τον προαιώνιο πόθο, το δίκαιο αίτημα της Ενώσεως αποδυναμώθη και οδηγηθήκαμε στον διχασμό, την εισβολή και την κατοχή του μισού Νησιού.
Εν πάσει όμως περιπτώσει, η διαφύλαξη της Κρατικής οντότητος της Κυπριακής Δημοκρατίας, στην παρούσα συγκυρία, αποτελεί το ισχυρότερο όπλο στο διεθνές περιβάλλον, για αποδυνάμωση της Τουρκικής επεκτατικής παράκρουσης.
Ως εκ τούτου προξενεί απορίαν ή δυσφορία, του ομολογουμένως προωθημένου και ευρηματικού αρθρογράφου, για την καθιερωμένη πρόσκληση στην Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας για επίσκεψη αναγνωρίσεως και στηρίξεως στην Κυπριακή Δημοκρατία. Το ερώτημα για τον τρόπο «απαλλαγής» από την αγγαρεία μένει μετέωρο αλλά η απάντηση είναι μία και πολύ σκληρή, ελπίζω δε να μην υπάρχουν πολλοί Έλληνες που να είναι διατεθειμένοι να την αποδεχθούν.
Ο μόνος τρόπος, δυστυχώς, είναι να καταλάβει ολόκληρη την Κύπρο η Τουρκία, όπως είναι στις προθέσεις της, αφού δεν καταφέραμε να έχουμε ΕΝΑ Εθνικό Ελληνικό Κράτος που να εκτείνεται από την Ήπειρο μέχρι τον Απόστολο Ανδρέα.
Είναι αλήθεια τόσο δυσβάστακτη η ανταπόκριση στην πρόσκληση που να αξίζει αυτό το τίμημα;