Η βία που οργιάζει, οι ευθύνες όλων μας και ο θλιβερός Χαμπιαούρης

Μια τάξη βρέθηκε εκτός ελέγχου.

Ένας καθηγητής βρέθηκε εκτός ελέγχου κι έδωσε ένα χαστούκι.

• Γιώργος Καλλινίκου
• Ο Φιλελεύθερος

Μια μαθήτρια βρέθηκε εκτός ελέγχου και επέδειξε μηδενικό σεβασμό προς τον καθηγητή της.

Μια διευθύντρια βρέθηκε εκτός ελέγχου και έριξε λάδι στη φωτιά αποβάλλοντας την μαθήτρια που βιντεογράφησε το επεισόδιο, παραγνωρίζοντας ότι το συγκεκριμένο παράπτωμα αποτελεί παρωνυχίδα μπροστά στην έξαρση παραβατικότητας στο εν λόγω σχολείο.

Ένας γονιός βρέθηκε εκτός ελέγχου και επιτέθηκε στην διευθύντρια του σχολείου επειδή απέβαλε την κόρη του. Κάποιοι άλλοι μαθητές βρέθηκαν εκτός ελέγχου και πυρπόλησαν την αίθουσα του καθηγητικού συλλόγου. Ένα ολόκληρο σχολείο βρέθηκε εκτός ελέγχου. Και όλοι οι άλλοι βρεθήκαμε εκτός ελέγχου, άλλοι «σοκάρονται», άλλοι υποκρίνονται κι άλλοι φορτώνουν όλα τα λάθη μας στον ένα που ξέφυγε…

Όλα αυτά, όμως, δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά. Είναι συχνότατα, πλέον, στα σχολεία. Είναι εξόφθαλμο ότι ο σχολικός χώρος διέρχεται την χειρότερη κρίση στα χρονικά του. Με προδιαγραφές, που καταδεικνύουν ότι έπονται πολύ χειρότερα. Όποιος αναλύσει αυτό το χάος στο βάθος του, θα διαπιστώσει, απλώς, ότι πρόκειται για αντανάκλαση της ευρύτερης κατάπτωσης η οποία μαστίζει την κυπριακή κοινωνία. Ας μην εθελοτυφλούμε. Η μικρή κοινωνία των μαθητών είναι μέρος της ευρύτερης κοινωνίας. Οι παθογένειες του μαθητόκοσμου ολίγον διαφέρουν από αυτές της ευρύτερης κοινωνίας. Εικόνα μας είναι. Πριν βρούμε λύσεις εντός των σχολείων για να τιθασεύσουμε τη βία, ας προβληματιστούμε όλοι τι είδους ανατροφή προσφέρουμε στα παιδιά μας. Πώς τα διαπαιδαγωγούμε. Αν τους μαθαίνουμε την έννοια του σεβασμού. Ας προβληματιστούν και οι εκπαιδευτικοί, κάνοντας αυτοκριτική, αν τους ταιριάζει το συγκεκριμένο λειτούργημα και αν το αντέχουν.

Στην τραγική αυτή εικόνα, τραγικότερη είναι η στάση του αρμόδιου υπουργού. Σε όλο αυτό το απειλητικό χάος, βρήκε ως λύση το μορατόριουμ δηλώσεων! «Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα εγκύψουμε με σοβαρότητα για να δώσουμε λύσεις», πρόσθεσε με στόμφο. Ποιος σε πιστεύει, κύριε Χαμπιαούρη; Όταν αποκαλύπτεται ότι οι γονείς των μαθητών στο σχολείο ζητούσαν μέσω επιστολών τη λήψη μέτρων διότι η παραβατικότητα στο Γυμνάσιο Λινόπετρας έχει προσλάβει επικίνδυνες διαστάσεις και δεν λάβατε κανένα μέτρο; Όταν ανάλογα φαινόμενα εμφανίζονται σε πολλά άλλα σχολεία αλλά δεν λαμβάνετε μέτρα; Όταν, πρωτίστως, εστίασες την προσοχή σου σε έναν ακατανόητο οικονομικό εξορθολογισμό αντί να εστιάσεις στα υπαρκτά και σοβαρότατα προβλήματα, που θέτουν σε κρίση την εκπαίδευση;

Δεν σε πιστεύει κανείς, κύριε Χαμπιαούρη. Το πρόβλημα πλέον στα σχολεία είναι τεράστιο. Και πολύ βαθύ. Έχουν χαθεί αρχές και αξίες. Έχουν χαθεί οράματα και ιδανικά. Εν πολλοίς, έχουν χαθεί και τα πρότυπα. Οι νέοι εισπράττουν από παντού στην κοινωνία βία, σήψη και διαφθορά. Αντί να δημιουργούν όραμα για το μέλλον τους, διαγιγνώσκουν ένα σωρό φραγμούς προς αυτή την κατεύθυνση. Οι μεγαλύτεροί τους, δεχόμενοι ισχυρά πλήγματα (οικονομική κρίση κ.α.) εμφανίζουν αρνητική και αντιδραστική συμπεριφορά. Αυτή μεταδίδεται και στα παιδιά τους.

Με τις αρχές και τις αξίες να χάνονται, η έννοια σεβασμός αναπόφευκτα πλήττεται πανταχόθεν. Παράλληλα με την θλιβερή αυτή εικόνα, διαχρονικά στο σχολικό χώρο αφέθηκε να επέλθει καταστροφική χαλάρωση. Σε όλα τα επίπεδα. Τα χέρια των εκπαιδευτικών τα έδεσαν. Δεν εννοούμε ότι θα έπρεπε να τους επιτρέπεται να ασκούν βία. Προς Θεού. Ουδείς την ανέχεται και ουδείς την αποδέχεται. Μιλάμε για την αναγκαία αυστηρότητα και την εκ των ων ουκ άνευ πειθαρχία. Φυσικά και τα παιδιά έχουν δικαιώματα. Έχουν, όμως, και υποχρεώσεις. Έπρεπε να εμπεδώνουν συνεχώς ότι αν δεν εκτελούν τις υποχρεώσεις τους, στις οποίες περιλαμβάνεται και ο σεβασμός προς τους εκπαιδευτικούς και η, εν γένει, αρμόζουσα συμπεριφορά, τότε θα υπάρχει κόστος.

Στα σχολεία υπάρχουν διάφοροι χαρακτήρες. Που αντιμετωπίζουν διαφορετικά προβλήματα στο σπίτι τους. Το σχολείο είναι για πολλά παιδιά ο χώρος εκτόνωσης. Κάποια βιώνουν βία. Λογικό είναι να συμπεριφέρονται με βία. Κάποια οδηγούνται σε εσωστρέφεια. Και καθίστανται εύκολη λεία προς τους επιτήδειους που τους ωθούν στον επικίνδυνο δρόμο των ναρκωτικών. Κάποιοι αποθρασύνονται και θέτουν στο στόχαστρο τους εκπαιδευτικούς. Τους προσβάλλουν, τους υποτιμούν, τους προκαλούν, έως και τους επιτίθενται. Όσοι από αυτούς διαθέτουν ισχυρή προσωπικότητα, έχουν την ικανότητα να θέσουν όρια και να ελέγξουν την κατάσταση. Οι υπόλοιποι όμως…

Ναι, ουδείς εκπαιδευτικός δικαιούται να χειροδικεί. Όσοι επικαλούνται μεθόδους του παρελθόντος, απλώς, αδυνατούν να προσαρμοσθούν με την εποχή στην οποία ζούμε και τις ανάγκες της. Δεν τους διαθέτουν, όμως, άλλα όπλα. Μια γραπτή καταγγελία μπορούν να κάνουν. Συνήθως, άνευ αποτελέσματος. Αν πέσει στα χέρια κάποιου ευθυνόφοβου ή «χαλαρού» διευθυντή, θα κλειδωθεί σε κάποιο γραφείο. Αν πάλι το θέμα φτάσει στο υπουργείο, στην πλειονότητα των περιπτώσεων η υπόθεση θα κλείσει. Απλούστατα, διότι αποτελεί φωλεά ευθυνόφοβων.

Είναι αρκετό να παρακολουθήσει κάποιος τους «διευθυντάδες», που κατά καιρούς βγαίνουν στα κανάλια για δηλώσεις. Κραυγάζει η ευθυνοφοβία και η ατολμία τους. Πλέον, αποφεύγουν και να βγουν για δηλώσεις ή αν σου πουν δυο κουβέντες, ζητάνε να μην τους τις αποδώσεις! Αυτή η ατολμία και η ευθυνοφοβία αντανακλούνται και στην χθεσινή δήλωση Χαμπιαούρη περί μορατόριουμ δηλώσεων. Κρυστάλλινη σαν το πιο γάργαρο νερό η προσπάθεια να κρύψει το πρόβλημα κάτω από το χαλί. Δεν κρύβεται, όμως, κύριε Χαμπιαούρη. Έχει προσλάβει τεράστιες διαστάσεις το τερατόμορφο κήτος της βίας και της παραβατικότητας. Πώς να κρυφτεί κάτω από οποιοδήποτε χαλί;

Αν φοβάσαι, κύριε Χαμπιαούρη, αν δεν έχεις τις ικανότητες, αν δεν διαθέτεις την τόλμη, πήγαινε σπίτι σου. Έστω και με προθεσμία μηνών, όπως έπραξαν και οι άλλες «Ιφιγένειες». Το μέλλον των παιδιών μας δεν μπορεί να βρίσκεται στα χέρια ευθυνόφοβων.

Δεν έχουμε άλλο χρόνο στη διάθεσή μας, άνθρωπέ μου! Αν δεν προλάβουμε να σώσουμε τα παιδιά, δεν σώζεται ούτε ο τόπος.

Φτάνει πια!!!