Η «συμφωνία» Μακαρίου – Ντενκτάς του 1977: Το άγνωστο παρασκήνιο και το ζήτημα της Διζωνικής Ομοσπονδίας
Η γένεση, η προώθηση και το σωστό περιεχόμενο της βρετανο-τουρκικής Δι-κοινοτικής, Δ-ζωνικής Ομοσπονδίας.
44 χρόνια παραπληροφόρησης και παραπλάνησης.
Ομιλία κας Φανούλας Αργυρού σε δύο εκδηλώσεις στην Κύπρο
Στις 10 Οκτωβρίου 2018 σε εκδήλωση του Σωματείου «Ελεύθερη Ενιαία Καρπασία» με θέμα «Η «συμφωνία» Μακαρίου – Ντενκτάς του 1977: Το άγνωστο παρασκήνιο και το ζήτημα της Διζωνικής Ομοσπονδίας» με ομιλητές τον κ. Χρήστο Ιακώβου, Διευθυντή του ΚΥΚΕΜ (Κυπριακού Κέντρου Μελετών) και την κα Φανούλα Αργυρού, Δημοσιογράφο-Ερευνήτρια με επανάληψη στην Λάρνακα 15 Οκτωβρίου 2018 σε συνεργασία με το ΚΥΚΕΜ Λάρνακας.
Βρισκόμαστε εν έτη 2018, 44 χρόνια από τις δύο βάρβαρες και παράνομες τουρκικές εισβολές στην Κυπριακή Δημοκρατία 20 Ιουλίου 1974 και 14 Αυγούστου 1974 αντίστοιχα, όταν η Τουρκία εισέβαλε και έθεσε υπό την κατοχή της το 37% του κυπριακού εδάφους.
Με την επίσημη συμπαιγνία Βρετανίας από τις 17.7.1974 Έκτοτε η «λύση» που μας κάλεσαν Βρετανία και Τουρκία να δεχθούμε, εξασφαλίζοντας στις 27 Αυγούστου 1974 και την αμερικανική συμπαράσταση από τον τότε Υπ. Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής Δρ. Χένρι Κίσινγκερ, ήταν η διαιρετική απαρτχάιντ Δι-κοινοτική, Δι-ζωνική Ομοσπονδία. Γιατί η ΔΔΟ, δεν είναι λύση που λανθασμένα και αγνοώντας ολόκληρη προϊστορία, ισχυρίζονται κάποιοι πως τάχα την εφεύρε ο Κίσινγκερ. Αλλά το Λονδίνο και η Τουρκία. Όταν οι Βρετανοί και οι Τούρκοι εφεύραν την ΔΔΟ ο Κίσινγκερ δεν υπήρχε στον πολιτικό ορίζοντα.
Για 44 χρόνια το περιεχόμενο της ήταν πασίγνωστο στις διαδοχικές κυβερνήσεις της Κυπριακής Δημοκρατίας, το Υπουργείου Εξωτερικών της, το λεγόμενο Εθνικό της Συμβούλιο, όλους τους διαδοχικούς προέδρους της και ηγέτες κομμάτων και όχι μόνο. Παρόλα ταύτα για 44 χρόνια διατηρείται μια σκόπιμη και επίμονα ακατανόμαστη ρητορική παραπληροφόρησης, φθάνοντας στο σημερινό τραγελαφικό σημείο να επικαλούνται κάποιοι ότι δεν γνωρίζουν … τι συνεπάγεται αυτή η «λύση»! Κάποιοι να την υπεραμύνονται ως την μόνη «λύση» (με ότι συνεπάγεται χαρακτηρισθείσα και ως «όποια λύση») και κάποιοι άλλοι να την υποστηρίζουν αλλά επικαλούμενοι ένα ανύπαρκτο και φανταστικό «σωστό περιεχόμενο» που σοφίστηκαν μετά το 2004, μόνο και μόνο γιατί δεν έχουν το θάρρος να την απορρίψουν και να παραδεχτούν τις ευθύνες τους και το άλλοθι της δικής τους υποταγής στα βρετανό -τουρκικά σχέδια και απαιτήσεις. Ένα δραματικό άλλοθι για τη νήσο( και το λαό της που δεν είναι άμοιρος ευθυνών), η οποία καλείται να πληρώσει για τις αμαρτίες των ηγετών της που ατύχησε να έχει από τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο μέχρι τον Νίκο Αναστασιάδη με ελαφρά εξαίρεση του μ. Σπύρου Κυπριανού.
Τα τελευταία 24ωρα μάλιστα ακούμε ότι ξαφνιάστηκαν κιόλας και προσποιούνται ότι τάχατες δεν … ξανάκουσαν περί δύο κρατών, χαλαρής (την ονόμασαν) ομοσπονδίας ενώ για δεκαετίες αυτήν είναι που διαπραγματεύονται. Τρανταχτό παράδειγμα η Κοινή Διακήρυξη Αναστασιάδη/Έρογλου 11.2.2014 που αναφέρεται σε ‘two constituent states’ μέσω ΔΔΟ.
Προτού φθάσω όμως στις περιβόητες κατευθυντήριες γραμμές Μακαρίου/Ντενκτάς 12 Φεβρουαρίου 1977 (που είναι και το θέμα της εκδήλωσης) όπου βρίσκεται και το άλλοθι για την ΔΔΟ, πρέπει να αναφερθώ στο ιστορικό της.
- Λονδίνο – η πρωτεύουσα όπου γεννήθηκε η ΔΔΟ
Ξεκινώ με το ότι ο δι-κοινοτισμός είναι αναγκαία προϋπόθεση για την συντήρηση της δι-ζωνικότητας και αμφότερα είναι στοιχεία διακρίσεων φυλετικού διαχωρισμού. Αρχικά ξεκίνησε ως βρετανική επινόηση και στη συνέχεια τουρκική απαίτηση του Δρ. Νιχάτ Ερίμ από το 1956. Η Δι-κοινοτική, Δι-ζωνική Ομοσπονδία ήταν, ιστορικά, το «brainchild» (πνευματικό δημιούργημα) των Βρετανών που την έβαλαν πρώτοι μπροστά και ευθύς αμέσως ακολούθησαν οι Τούρκοι, και όχι των Αμερικανών ή του ΝΑΤΟ όπως έχει η παραπληροφόρηση. Το επιβεβαιώνουν τα επίσημα αποδεσμευμένα βρετανικά έγγραφα (που είναι τα primary source του Κυπριακού). Και δεύτερον, το περιεχόμενο της δι-ζωνικότητας καθορίστηκε ξεκάθαρα στην παράγραφο 11 της έκθεσης του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ (S/23780) ημερομηνίας 3 Απριλίου 1992, και ενσωματώθηκε στο ψήφισμα 750/92 του Συμβουλίου Ασφαλείας στις 10 Απριλίου 1992.
Εν συντομία οι Βρετανοί, αφού παραβίασαν την Συνθήκη της Λωζάννης που οι ίδιοι διαπραγματεύτηκαν το 1923, επανέφεραν στο τέλος του Αυγούστου 1955 με την Τριμερή του Λονδίνου συνειδητά και εκδικητικά την Τουρκία ως ενδιαφερόμενο μέρος στο Κυπριακό.
Τον Αύγουστο του 1956 ο ανώτερος αξιωματούχος στο βρετανικό Υπ. Εξωτερικών Σερ Ιβόν Κιρκπάτρικ δήλωσε : « Υποστηρίζω δύο ζώνες και προετοιμασίες για ορισμό ημερομηνίας για αυτοδιάθεση για την κάθε μια». Που χωρεί ο Κίσινγκερ το 1956; Αφού από τις 31.5.1956 είχε ο ίδιος (Κιρκπάτρικ) διασαφηνίσει ότι εκείνος πρώτος μίλησε για διχοτόμηση και αν ήταν να δηλώσουν μια λύση, έπρεπε σοβαρά να σκεφθούν τη διχοτόμηση. Τον Ιούνιο του 1956 το Λονδίνο διέταξε τον Κυβερνήτη στην Κύπρο Σερ Τζόν Χάρτινγκ να ετοιμάσει σχέδια διχοτόμησης. Ο τελευταίος ήταν εναντίον της διχοτόμησης, την θεωρούσε αποδοχή αποτυχίας, αλλά ακολούθησε τις οδηγίες και ετοίμασε τα πρώτα σχέδια διχοτόμησης με διάφορους εναλλακτικούς χάρτες, που έφθασαν στο Λονδίνο στις 12 Νοεμβρίου 1956. Στις 30 Νοεμβρίου 1956 τα σχέδια εκείνα απερρίφθησαν από τους Αρχηγούς των Βρετανικών Στρατιωτικών Επιτελείων. Παράλληλα στην Τουρκία, έξι μέρες ενωρίτερα (24.11.1956) ο Δρ. Νιχάτ Ερίμ παρέδωσε την πρώτη του έκθεση στον Τούρκο πρωθυπουργό Α. Μεντερές για «Επανάκτηση της Κύπρου». (Η έκθεση βρίσκεται σε ελληνική μετάφραση στο βιβλίο του κ. Κ. Χατζηκωστή «Έξι Προεδρικά Πορτραίτα», 2015 και κυκλοφόρησε σε βιβλιαράκι και με τις δύο εκθέσεις του Δρ. Ερίμ με την Σημερινή της Κυριακής τον Οκτώβριο του 2017 «Οι Απόρρητες Εκθέσεις Νιχάτ Ερίμ, η γένεση της τουρκικής υψηλής στρατηγικής στο Κυπριακό» Επιμέλεια Χρήστου Ιακώβου).
Ακολούθησαν μυστικές επαφές μεταξύ βρετανικής και τουρκικής κυβέρνησης και στις 19 Δεκεμβρίου 1956 ο Υπ. Αποικιών Λένοξ Μπόϋτ προέβη σε δήλωσή/υπόσχεση προς το 18% του τουρκικού πληθυσμού της νήσου από το βήμα της Βουλής των Κοινοτήτων, κατόπιν μυστικής συνεννοήσεως με την τουρκική κυβέρνηση στην Κωνσταντινούπολη στις 16 Δεκεμβρίου, ότι σε τελική λύση, δεν θα αποκλείεται το δικαίωμα ξεχωριστής αυτοδιάθεσης για τους Τούρκους της Κύπρου και το δικαίωμά τους να έχουν την επιλογή να διαλέξουν την διχοτόμηση.
Ο πρώτος λοιπόν που έθεσε τα θεμέλια της διαιρετικής ‘δι-κοινοτικότητας΄ (πάνω στην οποία οικοδομήθηκε και το Σύνταγμα της Ανεξάρτητης Κυπριακής Δημοκρατίας μετά τις Συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνο τον Φεβρουάριο του 1959) ήταν ο Λένοξ Μπόϋτ στις 19.12.1956. Και από εδώ ξεκίνησαν πλέον επίσημα οι καταβολές της ρατσιστικής, φυλετικού και θρησκευτικού διαχωρισμού, μουσουλμανικού μοντέλου, Δι-κοινοτικής, Δι-ζωνικής Ομοσπονδίας, βασισμένης στο οθωμανικό απαρτχάιντ σύστημα Μιλλέτ.
Στις 4 Ιουνίου 1957 οι Τούρκοι έχοντας εξασφαλίσει την δήλωση της 19ης Δεκεμβρίου 1956, μεταπήδησαν στην απαίτηση για ομοσπονδία με δύο ζώνες. Με το αμερικανικό Στέιτ Ντιπάρτμεντ να ΑΠΕΡΡΙΠΤΕΙ κατηγορηματικά τα βρετανικά σχέδια διχοτόμησης. Το ίδιο και το ΝΑΤΟ.
Ο τότε Γ.Γ του οποίου (Πόλ Χένρι Σπάακ 1956 – 1961) ) υποστήριξε, όπως και οι ΗΠΑ, λύση ανεξαρτησίας σε αντίθεση με την διχοτόμηση και ζωνοποίηση ενώ στην Κύπρο ο Δρ. Φαζίλ Κουτσιούκ εξέδωσε το βιβλιάριο του για οριστική λύση τη διχοτόμηση με την διαχωριστική γραμμή στον 35ο παράλληλο.
Στις 5 Ιουνίου 1957 σημείωνε το Λονδίνο:
“Η τουρκική κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι, δοσμένης κάποιας συνεργασίας με τους Ελληνοκύπριους, θα μπορέσουν να υπάρξουν δύο ζώνες στην Κύπρο, η μία κάτω από τουρκοκυπριακή διοίκηση και η άλλη κάτω από ελληνο-κυπριακή. Οι Βρετανοί (εμείς) μπορούν να διατηρήσουν κάποιο προγεφύρωμα και το νησί να διοικείται από ένα είδος ομόσπονδης κυβέρνησης στο κέντρο.”
Σήμερα, έξι και πλέον δεκαετίες αργότερα, η τουρκική πεποίθηση επαληθεύτηκε πλήρως. Οι μεγαλύτεροι υποστηρικτές και «προστάτες» της διζωνικής είναι ΄Ελληνες της Κύπρου και η Ελληνική κυβέρνηση.
Τον Ιανουάριο του 1958 το Φόρειν ΄Οφις ενημέρωσε τον Αμερικανό Υπ. Εξωτερικών Φόστερ Ντάλλες ότι «δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τις υποσχέσεις που έδωσαν στους Τούρκους για ξεχωριστή αυτοδιάθεση ήσαν δεσμευμένοι».
Με την μονομερή μεταστροφή του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου τον Σεπτέμβριο του 1958 από την ΄Ενωση στην Ανεξαρτησία, προχώρησαν στις Συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου με το μασκαρεμένο δικοινοτικό πλαίσιο Ανεξαρτησίας στις 16 Αυγούστου 1960, υποσχόμενοι στους Τούρκους να κερδίσουν τα υπόλοιπα που ήθελαν με σταδιακές συνταγματικές ρυθμίσεις εφόσον η διχοτόμηση δεν μπορούσε να επιβληθεί κυρίως λόγω των αμερικανικών αντιρρήσεων και του ΝΑΤΟ.
Περάσαμε στο πρώτο πραξικόπημα των Τούρκων το 1963/64, αποκαλύφθηκε το μυστικό έγγραφο Κουτσιούκ/Ντενκτάς 14.9.1963 για ανακήρυξη ανεξάρτητου κράτους στο βόρειο μέρος της νήσου διάλυση της ΚΔ, η απόφαση του Λονδίνου ότι και να εισέβαλαν οι Τούρκοι δεν θα επέμβαινε η Βρετανία, αγνοώντας τις υποχρεώσεις της με την Συνθήκη Εγγυήσεως, επαναβεβαιώθηκε η θέση εκείνη το 1972 και έγινε πράξη το 1974. Εδώ σημειώνω μια εξαίρετη ομιλία στο Λονδίνο 1.10.21018 του Δρ. Χρήστου Κληρίδη για τις ευθύνες της Βρετανίας έναντι της Κύπρου εις παραβίαση της Συνθήκης Εγγυήσεως που αναρτήθηκε στις ιστοσελίδες ”Ονήσιλος” και Agora Dialogue.
https://www.onisilos.gr/?p=20406
The Cyprus Treaty of Guarantee 1960 and the Responsibilities of the UK Government
Η πρώτη επίσημη αναφορά για «δύο συνιστώντα κράτη»
Ορισμένα μονάχα 48ωρα μετά το οργανωμένο τουρκικό πραξικόπημα εναντίον μας στην Κύπρο το Δεκέμβριο του 1963 και αρχές1964, στο Λονδίνο ξεκίνησε μελέτη εφ΄όλων των πτυχών αλλαγής της συνταγματικής τάξης στο νησί με λύση Ομοσπονδίας. Στις 3 Ιανουαρίου 1964 έγραψαν:
« Σχέδιο για την αλλαγή συντάγματος (re–constitution) της Κύπρου σε ένα Ομοσπονδιακό κράτος». Ετοίμασαν 9σελιδο Memorandum εξετάζοντας την πιθανότητα διαίρεσης της Κύπρου σε μια τουρκική και μια ελληνική περιοχή που μπορεί να αποτελέσουν ένα ομοσπονδιακό κράτος. Στην πρώτη σελίδα η αναφορά για «Greek and Turkish constituent states”. Και παρόλες τις δυσκολίες που έβρισκαν για τέτοια λύση εντούτοις συνέχισαν και την μελέτησαν και στις 14 Φεβρουαρίου 1964 ετοίμασαν και δικό τους σχέδιο με τίτλο « Το Μέλλον της Κύπρου» βλέποντας 10 χρόνια μπροστά, προδιαγράφοντας και τους τρόπους με τους οποίους θα ετοιμαζόταν το έδαφος για την τουρκική εισβολή… σε ένα άλλο έγγραφο του 1964 υπάρχει αναφορά και σε πιθανή ανάγκη χρήσης πραξικοπήματος, όπως και έγινε το 1974…
Ο χάρτης αυτός δημοσιεύθηκε στο βιβλίο του μ. Εύδωρα Ιωαννίδη με το ψευδώνυμο Δώρος Άλαστος «Cyprus-What now?» που εκδόθηκε στο Λονδίνο το 1964. Ο συγγραφέας έγραψε πως η διχοτόμηση και η ομοσπονδία με δύο χωριστά κράτη με το 38% του κυπριακού εδάφους να δοθεί στους Τούρκους, συζητείτο έντονα για οκτώ χρόνια στο Λονδίνο (Φόρειν ΄Οφις) 1956-1964. Πόσο διαφέρει άραγε η γραμμή αυτή του 1964 από την επιβληθείσα επί εδάφους δια πυρός και σιδήρου με την συμπαιγνία Λονδίνου το 1974; Και που αναμένει την αναγνώρισή της από τα θύματα μέσω της ΔΔΟ; Που υπήρχε ο Κίσινγκερ το 1964; Όταν ο Τζόνσον με την επιστολή του προς τον Ινονού σταμάτησε τους Τούρκους από το να εισέβαλαν στο νησί. Και που Τούρκοι δεν το συγχώρεσαν ποτέ των Αμερικανών και τους το υπενθύμισε ο Ετσεβίτ στις 18 Ιουλίου 1974 στο Λονδίνο στις συναντήσεις του με τον Τζόζεφ Σίσκο που είχε φθάσει στο Λονδίνο απεσταλμένος του Κίσινγκερ.
Στις 16 Ιανουάριος 1964 στη σύσκεψη στο Λονδίνο που διευθέτησε η Βρετανία, ο Τουρκοκύπριος ηγέτης Ραούφ Ντενκτάς απαίτησε ομοσπονδιακή γεωγραφική λύση και εθελοντική ανταλλαγή πληθυσμών για συγκέντρωση των Τ/κ σε μια περιοχή. Στις 24 Ιανουαρίου 1964 ο Υπ. Κοινοπολιτειακών Σχέσεων ενημέρωσε την Ελλάδα ότι οι Τουρκοκύπριοι το είχαν ξεκαθαρίσει, δεν δέχονταν τίποτα που να μην προνοούσε γεωγραφικό διαχωρισμό των δύο κοινοτήτων.
Παράλληλα αρχές του 1964, οι Τουρκοκύπριοι ετοίμασαν σχέδιο Ομόσπονδης Δημοκρατίας της Κύπρου αποτελούμενης από δύο κυβερνήσεις, μια ελληνο-κυπριακή και μία τουρκο-κυπριακή.
Η Σοβιετική Ένωση υποστήριξε τις τουρκικές θέσεις για Ομοσπονδία από το 1964 και ο Τούρκος πρωθυπουργός Ισμέτ Ινονού ζήτησε επίσημα από τη Βρετανία και τις ΗΠΑ να βοηθήσουν στην δημιουργία Ομοσπονδίας στην Κύπρο. Ο δε Σέρ Ντέιβιντ Χάντ, Βρετ. ΄Υπ. Αρμοστής στη Λευκωσία (1965-67) (παντρεμένος με Ελληνίδα της Κύπρου) ζήτησε τότε από το Λονδίνο να κάνει κάτι να διαφωτίσει ως προς το τι πράγματι σημαίνει ομοσπονδία στην Κύπρο. Η απάντηση του Φόρειν ΄Οφις:
“Η δυσκολία είναι πως ομοσπονδία είναι μια λέξη με πολλές ερμηνείες, και έχοντας υπόψη ότι η τουρκική κυβέρνηση συνεχίζει να τη θεωρεί ως την ιδανικότερη λύση για το κυπριακό πρόβλημα, οι κίνδυνοι να αμαυρίσουμε εμείς την ιδέα, όσο επιδέξια και να το κάνουμε, θα υπερτερεί των πλεονεκτημάτων. Κάτι τέτοιο σίγουρα θα δημιουργήσει πρόβλημα. Εκτός τούτου, οι περισσότερες ομοσπονδίες ανά τον κόσμο οι οποίες σήμερα ή στο πρόσφατο παρελθόν αντιμετωπίζουν προβλήματα είναι δικά μας δημιουργήματα…”
Το 1968 ο Ραούφ Ντενκτάς επέστρεψε από την Τουρκία, νόμιμα με καινούργιο διαβατήριο που του έστειλε ο Αρχ. Μακάριος και ανέλαβε ως Τουρκοκύπριος συνομιλητής στις ενδο-κοινοτικές συνομιλίες που ξεκίνησαν τον ίδιο χρόνο.
Τον Φεβρουάριος του 1974, η νέα τουρκική σοσιαλιστική κυβέρνηση Μπουλέτ Ετσεβίτ σκλήρυνε τη στάση της έχοντας ως στόχο «Ομοσπονδιακή λύση». Ζητούσε οι Τουρκοκύπριοι να αναβαθμιστούν από μειονότητα σε κοινότητα επί ίσοις όροις με τους ΄Έλληνες, και δήλωνε ότι η ομοσπονδία δεν μπορεί να δουλέψει δίχως γεωγραφική βάση...
Ο δε Αρχιεπίσκοπος Μακάριος (πρώτος πρόεδρος Κυπριακής Δημοκρατίας) δήλωνε ότι “ Οι τουρκικές απαιτήσεις θα οδηγήσουν σε πολιτική και αναπόφευκτα γεωγραφική διχοτόμηση”.
Στις 12 Ιουλίου 1974 η Κυπριακή Υπ. Αρμοστεία στο Λονδίνο παρέδωσε στο Φόρειν ΄Οφις υπόμνημα της κυπριακής κυβέρνησης με τίτλο «Η ανεφάρμοστη ομοσπονδία».
15 Ιουλίου 1974 – Πραξικόπημα εναντίον Προέδρου Αρχ. Μακαρίου
17 Ιουλίου 1974 – Ο Μπουλέτ Ετσεβίτ (Τούρκος πρωθυπουργός εισβολής) έφθασε στο Λονδίνο με πολυπληθή συνοδεία. Συμφώνησε το ίδιο βράδυ με την νέα, Εργατική (αδελφικά σοσιαλιστική) βρετανική κυβέρνηση μειοψηφίας με Πρωθυπουργό τον Χάρολτ Γουίλσον και Υπ. Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας τον Τζέιμς Κάλλαχαν, που είχε αναλάβει στις 4 Μαρτίου 1974, να εισβάλει στην Κύπρο. Και τους εξήγησε λεπτομερώς τα σχέδιά του. Συζητήθηκαν τα πάντα, μέχρι και που θα έφθανε η γραμμή Αττίλα. Του έδωσαν το πράσινο φώς με την προϋπόθεση να μην ενοχλούσε τις βρετανικές βάσεις και υποσχέθηκαν να εμποδίσουν την Ελλάδα από το να επέμβει για να μπορέσει να εκτελέσει η Τουρκία την «επιχείρηση» της…
18 Ιουλίου 1974 – Έφθασε στο Λονδίνο ο Τζόσεφ Σίσκο, απεσταλμένος του Αμερικανού Υπ. Εξωτερικών Δρ. Χένρι Κίσινγκερ και ο Ετσεβίτ του εξήγησε τις απαιτήσεις του δύο αυτόνομες κυβερνήσεις στην Κύπρο, μία για κάθε κοινότητα, με νέο νομικό καθεστώς και ίδιους εγγυητές έχοντας ήδη εξασφαλίσει το πράσινο φως από την συν-εγγυήτρια (!) Βρετανία τονίζοντάς του μάλιστα «μην μας εμποδίσετε όπως μας κάνατε και το 1964».
Στις 22 Ιουλίου 1974 (μετά την πρώτη εισβολή) – Το Φόρειν ΄Οφις ενόψει της Γενεύης Ι, ετοίμασε εναλλακτικά σχέδια ως προς το θα έπρεπε να επιλέξουν ως λύση. Πρότειναν οι συγγραφείς διχοτόμηση ή ομοσπονδιακή λύση.
Από την Γενεύη Ι μεταξύ 25-31/71974 με προεδρεύοντα τον Τζέιμς Κάλλαχαν ξεκινούν οι αποδοχές των τουρκικών απαιτήσεων και η επί εδάφους καθαρή προώθηση της ΔΔΟ επί γεωγραφικής βάσεως όταν οι τρείς υπουργοί εξωτερικών των εγγυητριών δυνάμεων υπέγραψαν ένα έγγραφο στο οποίο μεταξύ κάποιων ενεργειών για την εκεχειρία υπέγραψαν και τα εξής «οι υπουργοί επεσήμαναν την έμπρακτη ύπαρξη στη Δημοκρατία της Κύπρου δύο αυτόνομων διοικήσεων, μία της ελληνοκυπριακής διοίκησης και μία της τουρκοκυπριακής, και ότι στην επόμενή τους συνεδρία, δίχως προκατάληψη, θα συζητήσουν τα προβλήματα που προκύπτουν από την ύπαρξη αυτών των αυτόνομων διοικήσεων.» Και αυτό καθώς ο Αττίλας συνέχιζε την προέλασή του, τον ξεριζωμό και τα εγκλήματα… Πόσοι το γνωρίζετε άραγε αυτό;
Από τη Γενεύη Ι, ξεκίνησε πλέον επί εδάφους η καθαρή προώθηση της ΔΔΟ επί γεωγραφικής βάσεως, με την αποδοχή δύο αυτόνομων διοικήσεων πριν ακόμα την δεύτερη εισβολή. Με την παράλληλη αποδοχή τουρκικών στόχων και από τον Προεδρεύοντα Γλαύκο Κληρίδη…
Στις 9 Αυγούστου 1974 εστάλη ένα άκρως εμπιστευτικό τηλεγράφημα για ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ΒΡΕΤΑΝΩΝ ΚΑΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ ΜΟΝΟ (SECRET UK/US EYES ONLY) προς τον Τζέιμς Κάλλαχαν και την ομάδα του στην Γενεύη ΙΙ, την Μικτή Επιτροπή Πληροφοριών (Joint Intelligence Committee) στο Λονδίνο, την αντιπροσωπεία του Ηνωμένου Βασιλείου στην Οτάβα, το ΝΑΤΟ, τη Νέα Υόρκη, Αθήνα, Άγκυρα, Μόσχα, Λευκωσία, Βόνη, τη CIA στην Ουάσιγκτον και άλλους παραλήπτες, με τις εκτιμήσεις των Βρετανικών Μυστικών Υπηρεσιών, με θέμα « Κύπρος – Τουρκικά στρατιωτικά σχέδια».
« Πρώτη φάση σχεδίων για την Κύπρο ολοκληρώθηκε. Η δεύτερη φάση θα εφαρμοστεί όχι αργότερο της 20ης Αυγούστου ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα των διαπραγματεύσεων. Στην ουσία το σχέδιο είναι επέκταση δυτικά 5 μίλια ανατολικά της Μόρφου. Από εκεί η γραμμή θα τραβηχτεί ανατολικά της Λευκωσίας… η γραμμή σταδιακά θα περνά από την Πύλη Αμμοχώστου μέσω του παλαιού δρόμου προς την Αμμόχωστο και θα φθάνει στο λιμάνι της Αμμοχώστου… Αυτό το σχέδιο ταυτίζεται με ότι γνωρίζαμε για τα τουρκικά σχέδια πριν την επέμβαση. Νομίζουμε ότι οι Τούρκοι πάντα ήλπιζαν να εξασφαλίσουν την Αμμόχωστο – η περιοχή που θα πάρουν και θα κρατήσουν με τη δεύτερη φάση θα καλύπτει το 30% του εδάφους της Κύπρου που ανέφερε ο Ετσεβίτ. Δεν εκπλήττει επομένως αν οι Τούρκοι έχουν τέτοια σχέδια. Εκείνο που εκπλήττει είναι η δήλωση ότι το σχέδιο θα εκτελεσθεί ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων στη Γενεύη και ουχί αργότερο της 20ης Αυγούστου…». (Το έγγραφο αυτό η συγγραφέας πρωτο-χρησιμοποίησε σε άρθρο στη Σημερινή 11.9.2015 και σε ομιλία της στη Πάφο, 25.9.2015 « Οι καταβολές της ΔΔΟ»).
Στη Γενεύη II μεταξύ 8-14 Αυγούστου 1974 ο Ραούφ Ντενκτάς κατέθεσε στις 12 Αυγούστου σχέδιο Δι-κοινοτικής, Δι-ζωνικής Ομοσπονδίας συνοδευόμενο από χάρτη με το 34% του εδάφους στο τουρκικό κρατίδιο και ακολουθεί ο Τούρκος Υπ. Εξωτερικών Γκιουνές με ένα δικό του πολύ πρόχειρο σχέδιο, 6 αυτόνομων καντονίων που κάλυπτε και εκείνο το 34% του εδάφους. Αμφότερα ταυτόσημα με τα τουρκικά σχέδια του 1964.
13 Αυγούστου 1974 – Ο Τζέιμς Κάλλαχαν ετοίμασε προσχέδιο συμφωνίας που ήθελε τους Κληρίδης και Ντενκτάς να υπογράψουν για δύο αυτόνομες διοικήσεις σε ένα ομόσπονδο σύστημα με καθορισμένες γεωγραφικές περιοχές και πίεζε τους Γλαύκο Κληρίδη και Γεώργιο Μαύρο (Έλληνα Υπ. Εξωτερικών) να δεχθούν το γεωγραφικό διαχωρισμό. Αυτοί ζήτησαν ορισμένες ώρες διορία να διαβουλευθούν τις κυβερνήσεις τους, αλλά, οι διαπραγματεύσεις διακόπηκαν σκόπιμα από τους Τούρκους, στις 0200 πρωινή της 14ης Αυγούστου. Ο Κάλλαχαν πίστευε ότι ο Κληρίδης θα δεχόταν… Ξεκίνησε η δεύτερη εισβολή με την εκ των προτέρων γνώση των Βρετανών και Αμερικανών. Ο Κάλλαχαν θεληματικά άφησε την εκτέλεση και της δεύτερης εισβολή για να έπαιρναν οι Τούρκοι, όσα εδάφη χρειαζόντουσαν προτού ξεκινούσαν διαπραγματεύσεις. Διότι είχαν υπόθεση, όπως είπε στον Δρ. Κίσινγκερ στις 14 Αυγούστου 1974 (και στις διπλωματικές του υπηρεσίες στις 16.8.1974). Βλέπε άρθρο Δρ. Κλέαρχου Α. Κυριακίδη –
1/5/17 – Οι Συνήγοροι του Τουρκικού Δόγματος της Διαίρεσης: Οι Βρετανοί και οι ‘Πέντε Πυλώνες της Διχοτόμησης’
http://infognomonpolitics.blogspot.com/2017/05/blog-post.html
https://www.uclancyprus.ac.cy/academic/dr-klearchos-kyriakides/
16 Αυγούστου 1974 – Το Φόρειν ΄Οφις αποφάσιζε ως λύση του Κυπριακού την δι-περιφερειακή ομοσπονδία (δηλαδή τη διζωνική) και επέλεξε τον Γλ. Κληρίδη ως τον άνθρωπό του για την προώθησή της και σε διάφορες συναντήσεις που ακολούθησαν με τον Μακάριο ο Βρετανός Υπ. Εξωτερικών Τζέιμς Κάλλαχαν τον πίεζε να την δεχθεί γιατί δεν υπήρχε άλλη λύση και ότι ο Μακάριος έπρεπε να διασώσει ότι μπορούσε. Ο Κάλλαχαν ανήσυχος όμως για την στάση του Κίσινγκερ, προβληματιζόταν κατά πόσο ο Κίσινγκερ υποστήριζε την ΔΔΟ, έστειλε στις ΗΠΑ κλιμάκιο υψηλόβαθμων αξιωματούχων του στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ για να κάνει σίγουρο ότι είχε την υποστήριξη του Κίσινγκερ στην πολιτική που το Λονδίνο είχε επιλέξει, δηλαδή την ΔΔΟ. Η συνάντηση έλαβε χώρα στις 27 Αυγούστου 1974. Ο Κίσινγκερ αρνήθηκε την βρετανική πρόταση να αναλάβει αυτός την προώθησή της, δεν ήθελε τους είπε να φορτωθεί την αποτυχία της η Αμερική, αρκούσε που τον άφησαν εκείνο να φανεί ο κακός για τα όσα είχαν προηγηθεί και γιατί αμφέβαλε αν οι Έλληνες θα την δέχονταν. Την επομένη τους διαβεβαίωσε για την υποστήριξή του αφού μίλησε με τον Πρόεδρο του. Μέχρι σήμερα ο Κίσινγκερ δεν διαψεύστηκε σ΄αυτό, οι Έλληνες της Κύπρου δεν την δεχόμαστε, την απορρίψαμε στις 24.4.2004…
Παράλληλα ξεκινά και η διγλωσσία και η παραπληροφόρηση από δικής μας πλευράς.
Απόσπασμα από την ομιλία του Μακαρίου στα Η.Ε 2 Οκτωβρίου 1974 – « Ουδέν επιχείρημα δύναται να δικαιολογήσει την απαίτησιν της Τουρκίας για γεωγραφική ομοσπονδία, η οποία ουχί μόνο θα είναι απάνθρωπος, αλλά ωσαύτως, θα επέφερε αλλαγήν του χαρακτήρος της Κύπρου… Μερικοί, οι οποίοι εμφανίζονται ως ρεαλισταί, δυνατόν να συμβουλεύσουν ότι πρέπει να διαπραγματευθώμεν επί τη βάσει γεωγραφικής ομοσπονδίας… Υπό οποιασδήποτε περιστάσεις δεν θα διαπραγματευθώμεν προς νομιμοποίησιν των παραβιάσεων των αρχών του Διεθνούς Δικαίου και ανθρωπίνων δικαιωμάτων»
Και όμως στην Κύπρο ο μεν Κληρίδης προέβη στις 6 Νοεμβρίου 1974 με την ομιλία του στην Αργώ στη Λευκωσία υπέρ της γεωγραφικής ομοσπονδίας, δηλαδή της ΔΔΟ και απέσπασε τα συγχαρητήρια του Τζέιμς Κάλλαχαν για την τόλμη του, οι δε Εζεκίας Παπαϊωάννου και Ανδρέας Φάντης (Γ.Γ και βοηθός ΓΓ του ΑΚΕΛ) πήγαν Λονδίνο μέσω βρετανικών βάσεων καθ΄υπόδειξη του Γλ. Κληρίδη προς Βρετανούς, με υπόμνημα 9 σελίδων της Κεντρικής Επιτροπής του ΑΚΕΛ που καλούσε τον Μακάριο να προβεί σε δήλωση προς την τουρκοκυπριακή πλευρά ότι δεχόταν να συζητήσει τη γεωγραφική ομοσπονδία.
Και παρόλο που στην Αθήνα στην σύσκεψη των Αθηνών τέλος Νοεμβρίου 1974 ο Μακάριος δεν έδωσε ενυπόγραφη δέσμευση στον Κληρίδη για ομοσπονδιακή λύση, στις 10 Φεβρουαρίου 1975, η ελληνο-κυπριακή πλευρά κατέθεσε στις συνομιλίες προτάσεις για την συνταγματική πτυχή της λύσης, για ένα σύνταγμα, δι-κοινοτικό, σε ένα πολύ-περιφερειακό ομόσπονδο κράτος. Η περιοχή υπό τουρκοκυπριακή διοίκηση θα περιλάμβανε ένα μεγάλο μέρος στα βόρεια, επεκτεινόμενη προς τη θάλασσα από αμφότερες τις πλευρές της περιοχής Λευκωσίας-Κερύνειας. Άλλες περιοχές κάτω από τουρκοκυπριακή διοίκηση θα συγκροτούνταν όπου υπήρχαν τουρκο – κυπριακά χωριά..
Ουσιαστικά μετά τις δύο τουρκικές εισβολές αφενός οι βρετανικές προσπάθειες αποσκοπούσαν στην επιβολή της ΔΔΟ και εξασφάλιση της αποδοχής της από την ελληνική πλευρά και αφετέρου αποδείχθηκε δυστυχώς ότι και οι προσπάθειες της ελληνο-κυπριακής πλευράς (Κυπριακής Δημοκρατίας) στόχευαν στην αποδοχή και αναγνώριση των τετελεσμένων των δύο τουρκικών εισβολών και όχι στη απελευθέρωση των κατεχομένων εδαφών. Με υποτακτικές υποχωρήσεις να γίνονται η μια μετά την άλλη ευελπιστώντας να δεχόταν (δεχθεί) ο θύτης τις υποταγές του θύματος κάτι που συνεχίστηκε μέχρι εσχάτων στο Κραν Μοντάνα το καλοκαίρι του 2017 (όπου το Φόρειν ΄Οφις επόπτευε με μια ομάδα πέραν των 30 αξιωματούχων με επικεφαλής τον Υπουργό Ευρώπης Σερ Άλαν Ντάνγκαν) και σήμερα με τον νέο ΓΓ του ΟΗΕ κ. Γκουτέρες, αλλά και τον κ. Π. Πολυβίου με τις ‘προτάσεις’ για σταδιακή αναγνώριση…
Καθ΄όλη τη διάρκεια των ετών 1975 – Φεβρουαρίου 1976 μέχρι τις κατευθυντήριες Μακαρίου Ντενκτάς 12 Φεβρουαρίου 1977, συνεχίστηκαν εντατικά οι προσπάθειες του Φόρειν ΄Οφις σε συνεργασία με το Στέιτ Ντιπάρτμεντ για ετοιμασία λύσης διζωνικής, και πιέσεις προς τον Μακάριο να την δεχθεί, με διάφορα έγγραφα, χάρτες με αναπροσαρμογές «συνόρων» στη γραμμή Αττίλα (την πατρότητα των οποίων διεκδικεί το Φόρειν ΄Οφις) σε συνεννόηση με την τουρκική στρατιωτική ηγεσία στα κατεχόμενα και επαφές με γνωστούς Ελληνοκύπριους πολιτικούς όπως τον Γλ. Κληρίδη, Μιχαλάκη Τριανταφυλλίδη και άλλους. Οι τελευταίοι έδιδαν την εντύπωση τόσο στους Βρετανούς όσο και Αμερικανούς ότι εκτός των ορισμένων 50,000 – 80,000 προσφύγων που ίσως να επέτρεπαν οι Τούρκοι να επιστρέψουν, οι περισσότεροι των υπολοίπων δεν θα ήθελαν να επιστρέψουν υπό τουρκοκυπριακή διοίκηση και θα τους ικανοποιούσαν με αποζημιώσεις. Από το 1975 το Φόρειν ΄Οφις άρχισε να αναφέρεται σε «συνιστώσες περιφέρειες»…
Παράλληλα όμως να πούμε ότι βαθύτερη έρευνα στα βρετανικά αρχεία και εκείνα του ΟΗΕ μας επιβεβαιώνει δυστυχώς ότι και ο Μακάριος στα παρασκήνια είχε δεχθεί την ΔΔΟ όπως ζητούσε τόσο επίμονα ο Τζέιμς Κάλλαχαν και είχε διαμηνύσει ο Μακάριος και στον Δρ. Κίσινγκερ ότι θα δεχόταν την ΔΔΟ αν οι Τούρκοι στέκονταν στο 25%, αναφορά σε έγγραφο Οκτωβρίου 1975. Έτσι δεν ήταν τυχαίο που οι Βρετανοί επέμεναν σε δημόσια αποδοχή της από τον Μακάριο.
΄Ετσι φθάνουμε στις λεγόμενες «Συμφωνίες Υψηλού Επιπέδου» φάντασμα της 12ης Φεβρουαρίου 1977 τις οποίες αποκάλυψα με άρθρα μου στην Σημερινή από το 2015, αφού και εγώ είχα παραπλανηθεί για δεκαετίες παίρνοντας δεδομένα τα όσα λέγονταν για ¨Συμφωνίες» ότι αυτό ήταν μια ακατανόμαστη παραπλάνηση του λαού από τους υποστηρικτές και προωθητές της ρατσιστικής ΔΔΟ.
Στις 12 Φεβρουαρίου 1977 λοιπόν, στην συνάντηση στη Λευκωσία, με προεδρεύοντα τον τότε ΓΓ του ΟΗΕ Αυστριακό πρώην Ναζί, Κούλτ Βάλτχαιμ, με τους Αρχ. Μακάριο και Ραούφ Ντενκτάς και άλλους αξιωματούχους του ΟΗΕ, στα κρατηθέντα πρακτικά της συνάντησης καταγράφτηκαν οι λεπτομέρειες της συζήτησης και 4 οδηγίες (instructions) προς τους διαπραγματευτές των δύο πλευρών. Δεν υπήρξαν υπογραφές στο έγγραφο των πρακτικών που κράτησαν τα Ηνωμένα Έθνη, ούτε «Συμφωνία» ήταν, παρά μόνο πρακτικά που κατέγραφαν τις 4 κατευθυντήριες γραμμές οδηγιών για την επανέναρξη του διαλόγου προς τους διαπραγματευτές.
Δύο μέρες αργότερα ο τότε Βρετανός Ύπ. Αρμοστής αφού είδε τον Βάλτχαιμ στη Λευκωσία, ενημέρωσε με έκθεσή του το Λονδίνο ότι όντως δεν επρόκειτο για «Συμφωνία» δεν υπήρχαν υπογραφές, ήσαν οδηγίες προς τους διαπραγματευτές και η λέξη διζωνική δεν περιλαμβανόταν στις 4 κατευθυντήριες γραμμές.
Έτσι ένα έγγραφο πρακτικών με τις 4 κατευθυντήριες γραμμές οδηγίες προς τους διαπραγματευτές, δίχως διαχρονική ή νομική ισχύ, ή υπογραφές, μετατράπηκε σταδιακά από δικούς μας και ξένους και από κάποια χρονική στιγμή και τα ίδια τα Ηνωμένα Έθνη που βρήκαν πεδίο ελεύθερο για δράση, οι Βρετανοί βλέπετε ήσαν και είναι οι συγγραφείς των ψηφισμάτων για την Κύπρο, να τις εναγάγουν σε «Συμφωνία» φάντασμα και μάλιστα «Υψηλού Επιπέδου» εφόσον κανένας δεν διαμαρτυρήθηκε!
- Η λέξη διζωνική και γιατί δεν αναφερόταν στα πρακτικά
Μετά από επίμονες προσπάθειες να βρούμε γιατί η λέξη διζωνική απουσίαζε από τις κατευθυντήριες της 12ης Φεβρουαρίου 1977, εφόσον στα βρετανικά έγγραφα αναφέρεται ότι ο Ντενκτάς την συζήτησε με τον Μακάριο, τελικά βρήκαμε την απάντηση από το πλούσιο αρχείο του ΟΗΕ. Και εδώ πρέπει να ευχαριστήσω τον αγαπητό Δρ. Κλέαρχο Α. Κυριακίδη, ο οποίος βρήκε το σχετικό έγγραφο και μου το έστειλε. Γιατί η ιστορική έρευνα για την αλήθεια, ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΑ ΠΟΤΕ…
Σε τηλεγράφημα 7 Μαρτίου 1979 ο Galindo Pohl, Ειδικός αντιπρόσωπος στην Κύπρο του ΟΗΕ προς τον αξιωματούχο στα Ηνωμένα Έθνη κ. Urquhart τον ενημέρωσε ότι σε γεύμα εργασίας με τον Ραούφ Ντενκτάς ο τελευταίος του είπε γιατί η λέξη διζωνική δεν εμφανίστηκε στις κατευθυντήριες.
«Ο Ντενκτάς νοιώθει έντονα την διατήρηση των εκφράσεων δι-ζωνική και ζώνες, παρόλο που αντιλαμβάνεται οι όροι αυτοί δεν χρησιμοποιήθηκαν στις κατευθυντήριες του 1977. Υπήρξε πλήρης κατανόηση, μεταξύ του και του Μακαρίου ότι η δι-κοινοτική επίσης είχε την ερμηνεία της δι-ζωνικής, όμως ο τελευταίος όρος δεν μπήκε κατόπιν έκκλησης του Μακαρίου ούτως ώστε αυτός να ετοίμαζε πρώτα την κοινή γνώμη…»
Ακόμα πιο αποκαλυπτικά μαθαίνουμε από δημοσίευμα του Δρ. Κύπρου Τοφαλλή στην ομογενειακή εφημερίδα «Ελευθερία» στο Λονδίνο, τεύχος 1ης Δεκεμβρίου 2016 μαρτυρία για το παρασκήνιο της αποδοχής Μακαρίου της «δι-ζωνικής» και ετοιμασίας του χάρτου, μέσα από τα πρακτικά του Εθνικού Συμβουλίου. (www.eleftheria.co.uk ) .
« Στις 9 και 27 Μαρτίου 1977 έγιναν δύο συνεδρίες του Εθνικού και Υπουργικού Συμβουλίου όπου συζητήθηκαν εκτεταμένα οι θέσεις σχετικά με τις νέες συνομιλίες που θα άρχιζαν στη Βιέννη με τον νέο διαπραγματευτή Τάσσο Παπαδόπουλο. Το θέμα που κυριάρχησε στη συζήτηση ήταν το θέμα της αποδοχής της «Διζωνικής λύσης» και εκφράστηκαν φόβοι ότι μια «διζωνική λύση» θα οδηγούσε σταδιακά στη Διχοτόμηση. Ο Μακάριος σύμφωνα με τα πρακτικά της πρώτης συνεδρίας (9.3.1977) ανέφερε τα ακόλουθα:
«Μια πολυπεριφερειακή λύσις δεν έχει ολιγότερους κινδύνους δια διχοτόμησιν από την διζωνικήν… Δεν πιστεύω ότι μεγάλος αριθμός Ελληνοκυπρίων θα επιθυμούσαν να επιστρέψουν εις τας οικίας των υπό τουρκοκυπριακήν διοίκησιν… Είναι πλέον εφικτή ή επιθυμητή πολυπεριφερειακή λύσις ή προτιμάται, υπό τας περιστάσεις «διζωνική» λύσις; Εάν η απάντησις εις «διζωνική» λύσιν, είναι καταφατική, πού τοποθετείται η υπό τουρκοκυπριακή διοίκησιν περιοχή και υποβάλλεται εκ μέρους μας χάρτης υποδεινύων την τοιαύτην περιοχή; Η ιδική μου απάντησις είναι ότι υπό τας περιστάσεις προτιμώ την «διζωνική» λύσιν και εισηγούμαι να υποβληθή χάρτης εκ μέρους της ελληνοκυπριακής πλευράς». (Σημείωση συγγραφέως – η θέση αυτή του Αρχιεπισκόπου για τους Ελληνοκύπριους πρόσφυγες ταυτίζεται με εκείνη που εξέφραζαν τόσο ο Γλ. Κληρίδης όσο και ο Μ. Τριανταφυλλίδης στους Βρετανούς.) Και συνεχίζει το κείμενο του Δρ. Τοφαλλή:
«Στις απόψεις Μακαρίου αντέδρασε ο Βάσος Λυσσαρίδης, ο οποίος είπε πως «… η διαγραφόμενη πορεία είναι λανθασμένη και θα οδηγήσει από υποχώρηση σε υποχώρηση. Λέγετε μεν ότι δεν θα δεχθούμε παραβίαση των αρχών αλλά ήδη οι προτεινόμενες δικές μας προτάσεις και η υποβολή χάρτη οδηγούν σε σκληρή μορφή συνομοσπονδίας και διαχωρισμού».
- Ο Σπύρος Κυπριανού είπε ότι «θα έπρεπε να ληφθεί υπόψη η βασική επιδίωξη της Τουρκίας όσον αφορά την Κύπρο, η πολιτικής της οποίας παρέμενε επεκτατική και η αποδοχή της «διζωνικής» ήταν επικίνδυνη γιατί τόσο από πλευράς ουσίας όσο και ψυχολογίας του λαού προωθεί τις επεκτατικές διαθέσεις της Τουρκίας…»
- Ο Εζεκίας Παπαϊωάννου είπε ότι «το ΑΚΕΛ υποστήριζε τη γραμμή Μακαρίου για υποβολή προτάσεων και χάρτου».
- Ο Τάσσος Παπαδόπουλος υποστήριξε και εκείνος την υποβολή χάρτου ισχυριζόμενος ότι αυτό… « θα ανταποκρινόταν στο αίτημα των Τουρκοκυπρίων να γνωρίζουν αν η περιοχή υπό την δική των διοίκηση θα ήταν κατάλληλη για «οικονομική βιωσιμότητα και παραγωγικότητα» αλλά αν οι Τουρκοκύπριοι αρνούνταν να υποβάλουν χάρτη και αν απόρριπταν τις τρεις βασικές αρχές, τότε ούτε η ελληνοκυπριακή πλευρά δεν έπρεπε να υποβάλει χάρτη».
Τελικά ο Τ. Παπαδόπουλος έδωσε στις 31.3.1977-1.4.1977 στη Βιέννη το χάρτη της ελληνοκυπριακής πλευράς, οι Τούρκοι τους ξεγέλασαν και δεν έδωσαν δικό τους χάρτη και ο Παπαδόπουλος δεν απέσυρε το δικό του.
Και όμως ο χάρτης ήταν ήδη έτοιμος…
Από τις δηλώσεις του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου στην συνεδρία της 9ης Μαρτίου 1977 και έχοντας υπόψη τη μαρτυρία του Αμερικανού αξιωματούχου Νέλσον Λέτκσυ 3 Μαρτίου 1977 προς τους Βρετανούς – ότι ο Μακάριος είχε έτοιμο το χάρτη στο συρτάρι του και τον έδειξε του Αμερικανού απεσταλμένου Κλάρκ Κλίφφορτ όταν τον επισκέφθηκε στη Λευκωσία στις 23/2/1974- εξάγεται το συμπέρασμα ότι ο Μακάριος δεν έλεγε την αλήθεια στο Εθνικό Συμβούλιο στις 9.3.1977. Δηλαδή όταν παρουσιάστηκε να αποδέχεται τη διζωνική και την ετοιμασία χάρτου, ο τελευταίος (χάρτης) ήταν ήδη τετελεσμένο γεγονός κρυμμένος στο συρτάρι του. Και μαζί με τον Μακάριο δεν έλεγαν όλη την αλήθεια και κάποιοι άλλοι σχεδιαστές του χάρτη…
Ο ‘διζωνικός’ χάρτης Μακαρίου/Παπαδόπουλου 3.4.1977 στη Σημερινή.
Στις 25 Αυγούστου 2002 ο Τάσσος Παπαδόπουλος δήλωσε στην εφημερίδα «Σημερινή»: «Εγώ υπέβαλε στον ΟΗΕ την πρόταση για διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία με χάρτη όχι ως κλητήρας του Εθνικού Συμβουλίου, αλλά ως πρόεδρος της Επιτροπής που συνέταξε τις προτάσεις». Σημειώνω ότι στο χάρτη εκείνο δίδαμε στους Τούρκους το κατεχόμενο αεροδρόμιο της Τύμπου.
Μετανιωμένος για τις υποχωρήσεις και πράξεις του (και το χάρτη που τελικά έδωσε στους Τούρκους προτού καν λάβει υπόψη το λαό) λίγες μέρες προτού πεθάνει ο Μακάριος, στις 20 Ιουλίου 1977, προάγγειλε την απόφασή του να επαναφέρει το Κυπριακό στη σωστή του βάση, της εισβολής και κατοχής και μακροχρόνιου αγώνα. Αλλά πολύ αργά και κανένας από τους συνεργάτες του μέχρι σήμερα δεν τόλμησε να προβεί σε διορθωτική πορεία. Τουναντίον συνέτειναν μέχρι σήμερα στην εμμονή τους να παραπλανούν το λαό βαφτίζοντας τις κατευθυντήριες σε «Συμφωνίες» προς όφελος των Βρετανών και Τούρκων, των σχεδιαστών της ΔΔΟ από το 1956 στο Φόρειν ΄Οφις. Εκτός του μ. Σπύρου Κυπριανού, ο οποίος απέρριπτε την ΔΔΟ και το επιβεβαίωσε προς τιμή της και η κα Angela Gillon του Φόρειν Όφις, λίγες μέρες πριν την μονομερή ανακήρυξη του Ντενκτάς το 1983, ότι δηλαδή η Κυπριακή Κυβέρνηση δεν είχε μέχρι τότε επί Σπύρου Κυπριανού δεχθεί την ΔΔΟ. Αυτό έγινε αργότερα επί Γιώργου Βασιλείου με το ψήφισμα 649/90.
Και τώρα έρχομαι στην πραγματική ερμηνεία της δι-ζωνικής, το σωστό περιεχόμενο της, το οποίο καθορίστηκε ξεκάθαρα στην παράγραφο 11 της έκθεσης του ΓΓ του ΟΗΕ (S/23780) ημερομηνίας 3 Απριλίου 1992, και ενσωματώθηκε στο ψήφισμα 750/92 του Συμβουλίου Ασφαλείας στις 10 Απριλίου 1992 ( με τις βρετανικές συνομόσπονδες «Ιδέες Γκάλι»).
- Η διζωνικότητα
Το Ψήφισμα αυτό αφού επαναβεβαιώνει στη δεύτερή του παράγραφο τα ψηφίσματα 649/90 (το πρώτο που αναφέρθηκε σε απαρτχάιντ λύση «διζωνικής» επί προεδρίας Γιώργου Βασιλείου) και 716/91 και αφού γράφει με διγλωσσία ότι η λύση θα πρέπει να βασίζεται σε ένα κράτος με μία κυριαρχία κ.λπ., προχωρεί και ξεκαθαρίζει την απαρτχάιντ προϋπόθεση διαχωρισμού, ότι αυτό θα αποτελείται από δύο πολιτικά ισότιμες κοινότητες, όπως καθορίζεται στην παράγραφο 11 της έκθεσης του Γ.Γ. του ΟΗΕ (S/23780) σε μια δικοινοτική, διζωνική ομοσπονδία… Στην παράγραφο 11 της έκθεσης του Γ.Γ. εξηγήθηκε ακριβώς τι επιβεβαίωσε το Σ.Α. ως προς την ερμηνεία της πολιτικής ισότητας:
«Αν και πολιτική ισότητα δεν σημαίνει ίση αριθμητική συμμετοχή σε όλα τα τμήματα της ομόσπονδης Κυβέρνησης και της διαχείρισης, θα πρέπει να αντικατοπτρίζεται inter alia με διάφορους τρόπους: Απαραίτητο όπως, για έγκριση ή τροποποίηση του ομόσπονδου συντάγματος του Κράτους της Κύπρου, αυτό γίνεται με έγκριση αμφοτέρων των κοινοτήτων. Στην αποτελεσματική συμμετοχή αμφοτέρων των κοινοτήτων σε όλα τα όργανα και αποφάσεις της ομόσπονδης Κυβέρνησης. Σε ασφαλιστικές δικλίδες, ούτως ώστε η ομόσπονδη Κυβέρνηση να μην έχει την εξουσία να υιοθετήσει οποιαδήποτε μέτρα εναντίον των συμφερόντων της άλλης κοινότητας και στην ισότητα και ίδιες εξουσίες και αρμοδιότητες των δύο ομόσπονδων κρατών».
Καθαρή πλειοψηφία πληθυσμού και ιδιοκτησία γης. Στη δε παράγραφο 20 τονίζεται: «Η διζωνικότητα της ομοσπονδίας αντικατοπτρίζεται στο γεγονός ότι το κάθε ομόσπονδο κράτος θα διοικείται από μια κοινότητα, η οποία θα έχει εγγυημένη καθαρή πλειοψηφία πληθυσμού και ιδιοκτησία γης στην περιοχή της. Αντικατοπτρίζεται, επίσης, με το γεγονός ότι δεν θα επιτρέπεται στην ομόσπονδη Κυβέρνηση να καταπατά τις αρμοδιότητες των ομόσπονδων κρατών, ούτε το ένα ομόσπονδο κράτος να καταπατά τις εξουσίες και αρμοδιότητες του άλλου κράτους». Ξεκάθαρα ότι προώθησαν οι Βρετανοί από το 1956 μαζί με ότι σχεδίασε ο Δρ. Νιχάτ Ερίμ στις εκθέσεις του επίσης το 1956.
Και όμως, στην Κύπρο τόσο οι δεδηλωμένοι ένθερμοι υποστηρικτές αυτής της βρετανο-τουρκικής διαιρετικής «λύσης» όσο και όσοι την υποστηρίζουν με φανταστικά «σωστά περιεχόμενα», με διγλωσσία ζητούν λύση και βάση των ψηφισμάτων του ΟΗΕ (!) ταυτόχρονα με λύση βάση του Ευρωπαϊκού κεκτημένου, εφαρμογής ανθρωπίνων δικαιωμάτων, επιστροφή των προσφύγων κτλ. ΄Ένα σωστό αλαλούμ. Και αλληλο-διαξιφίζονται για το τι είναι το περιεχόμενο της ΔΔΟ. Προσποιούμενοι άγνοια για το τι γράφει στο ψήφισμα 750/92 και στην έκθεση του ΟΗΕ του Απριλίου 1992 με την εισαγωγή από τους Βρετανούς των «Ιδεών Γκάλι». Και για τις οποίες αναφορές δεν υπήρξε κανένα αίτημα για απόσυρσή τους…
Με τους δικούς μας υποστηρικτές της να παραπλανούν για 44 χρόνια το λαό με δικές τους ερμηνείες που δεν γίνονται δεκτές από τους σχεδιαστές της ΔΔΟ οι οποίοι επιμένουν στο δικό τους σωστό περιεχόμενο. Που είναι όντως το μοναδικό αυθεντικό. Δεν υπήρξε εξάλλου ποτέ δική μας ΔΔΟ, αλλά μία και μοναδική εκείνη που προώθησαν οι Βρετανοί βασισμένοι σε ότι ζητούσαν έκτοτε οι Τούρκοι. Και ενόσω αυτή η διγλωσσία και παραπληροφόρηση συνεχίζεται από ελληνικής πλευράς δίχως την τόλμη να την πετάξουν έξω και να απαιτούν απελευθέρωση σε μια δημοκρατία και κράτος δικαίου, οι Τούρκοι δεν πτοούνται να μας τονίζουν την αλήθεια.
Ο Τ/κ ηγέτης Μουσταφά Ακκιντζί το 2015 δήλωσε ότι πρέπει να δοθεί τέλος στα περί κυρίαρχου κράτους της Κυπριακής Δημοκρατίας. Στόχος του είναι να νομιμοποιήσει την ΔΔΟ η βάση της οποίας δημιουργήθηκε από το 1974 (εννοείται με τις τουρκικές εισβολές), και ευθύνη του είναι να καταφέρει αυτό το στόχο, να κάνει την τουρκοκυπριακή κοινότητα μέλος του διεθνούς δικαίου και ότι η λύση θα πρέπει να διασφαλίζει την «κυριαρχία, την πολιτική ισότητα και την ασφάλεια του Τ/κ «λαού». (Δηλώσεις Σίγμα Ιανουάριος 2016). Οι στόχοι και του νέου Τ/κ ηγέτη Μ. Ακκιντζί σε πλήρη ταύτιση με το σχέδιο Δρ. Νιχάτ Ερίμ της 24ης Νοεμβρίου 1956 και τις δηλώσεις του Τούρκου Στρατηγού Κενάν Εβρέν του Φεβρουαρίου 1990 όταν δήλωσε « «Στόχος της εισβολής ήταν η δημιουργία μιας ομοσπονδίας στην Κύπρο. Η επιχείρηση ήταν επιτυχής, όμως, η δημιουργία της ομοσπονδίας στο τραπέζι ακόμα δεν έχει γίνει κατορθωτή. Ο στόχος αυτός παραμένει απραγματοποίητος». (Σημερινή 12 Φεβρουαρίου 1990).
- «Κυπριακής ιδιοκτησίας»
Η ΔΔΟ δεν υπήρξε ποτέ «κυπριακής ιδιοκτησίας λύση» . Είναι και αυτή ακόμα μια παραπλάνηση και παραπληροφόρηση. Απευθείας από το Λονδίνο. Και προβλήθηκε έντονα επί τω πλείστον επί Εργατικών Κυβερνήσεων Τόνυ Μπλέαρ και Γκόρτον Μπράουν για να μεταβιβάζονται όλες οι ευθύνες για την ρατσιστική τους «λύση» στους ώμους των Ελλήνων. Ο πρώτος δε που εξέφρασε την επίρριψη αυτή στους ώμους των Κυπρίων ήταν ο Τζέιμς Κάλλαχαν, ο οποίος (μετά τις δύο εισβολές) είπε -τον Αύγουστο του 1974- στον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο ότι «τώρα η λύση πρέπει να βρεθεί από τις δύο κοινότητες»! Η δε αναγνώριση από το 1976 αποφασίστηκε από το Φόρειν ΄Οφις ότι δεν θα γίνει από το Λονδίνο αλλά θα επιτευχθεί με τη λύση, δηλαδή ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ!
- Διζωνική ω Δημοκρατίας
Σε σεμινάριο στρογγυλής τραπέζης, που έλαβε χώρα στις 8 Φεβρουαρίου 2017 σε χώρο της Βουλής των Λόρδων, με προεδρεύοντα το λόρδο Ντέιβιντ Χάνεϊ, υπήρξαν δύο ομιλητές. Ο πρώην πρέσβης της Κυπριακής Δημοκρατίας Δρ Μιχάλης Ατταλίδης, εκ μέρους της ελληνοκυπριακής πλευράς, και ο Δρ. Ερόλ Κειμάκ (Erol Kaymak), καθηγητής στο λεγόμενο πανεπιστήμιο των κατεχομένων Ανατολικής Μεσογείου και όχι μόνον, εκ μέρους της τουρκοκυπριακής πλευράς. Θέμα: «Το Κυπριακό και οι συνομιλίες για επανένωση». Ωμές και άνευ ενδοιασμών οι δηλώσεις του δρος Κεϊμάκ για τις τουρκικές επιδιώξεις. Είπε:
Επανερμηνεία του Πρωτοκόλλου 10 . «Τι επιδιώκουμε; Και θα πρέπει να είμαι πολύ προσεκτικός εδώ, γιατί επιδιώκουμε μια διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία. Η οποία είναι μια ομοσπονδία με διαμοιρασμό εξουσίας. Δεν επιδιώκουμε μια δημοκρατία, δεν επιδιώκουμε σταθερότητα, ή πολλά άλλα πράγματα που γνωρίζετε, επιδιώκουμε μια διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία. Όμως, υπάρχουν συγκρουόμενες αξίες εδώ, κάποιες από αυτές λένε ότι το σύστημα πρέπει να είναι όσο δυνατόν γίνεται δημοκρατικό, ότι το σύστημα πρέπει να σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα, ακόμα περισσότερο, με την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, η λύση πρέπει να συμβαδίζει με το ευρωπαϊκό κεκτημένο…. αλλά, στο τέλος της ημέρας πρέπει να καταλάβουμε ότι η δομή των διαπραγματεύσεων είναι μια διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία, και το πώς χειριζόμαστε το θέμα των περιουσιών και του εδαφικού. Το τι συζητείται σήμερα είναι παρόμοιο με το περιεχόμενο του Σχεδίου Ανάν, αλλά, λόγω του ότι η Κύπρος έγινε μέλος της ΕΕ από τότε και επειδή οι Ελληνοκύπριοι και η ΕΕ δεν έχουν το στομάχι να επαναδιαπραγματευθούν την ένταξη της Κύπρου, θα πρέπει να επανερμηνευθεί το Πρωτόκολλο 10, διότι η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία παραβιάζει τους νόμους της ΕΕ σε σχέση με τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι Τουρκοκύπριοι φοβούνται ότι μπορούν οι Ελληνοκύπριοι να τους πάρουν στα δικαστήρια και να ανατρέψουν οποιεσδήποτε συμφωνίες. Γι’ αυτό οι Τουρκοκύπριοι επιδιώκουν να προσαρμοστεί το πρωτόκολλο 10, ούτως ώστε να δίνει νομιμότητα στη διζωνική που σήμερα δεν έχει, δεν συμβαδίζει με τους νόμους της ΕΕ.
Το Σχέδιο Ανάν ήταν καλύτερο, γιατί ήταν ξεκάθαρο, ανέθετε το θέμα των περιουσιών στην επιτροπή περιουσιών. Σήμερα οι Ελληνοκύπριοι δεν θέλουν να πάνε στον ίδιο δρόμο και οι Τουρκοκύπριοι δεν θέλουν αβεβαιότητες. Θέλουν να ξέρουν ποιος είναι ο ιδιοκτήτης εδώ και τώρα των περιουσιών, ο χρήστης ή ο Ελληνοκύπριος. Οι χάρτες που δόθηκαν πρέπει να βγουν από εκεί που τους έκρυψαν και να συζητηθούν (Σημερινή 1.3.2017). Ο καθηγητής Κεϊμάκ συνεργάστηκε για εκθέσεις με την ειρηνευτική δύναμη, με το ΠΡΙΟ Νορβηγίας και άλλους οργανισμούς, και διετέλεσε σύμβουλος του Τουρκοκύπριου ηγέτη Ντερβίς Έρογλου, δούλεψε στενά με τη διαπραγματευτική ομάδα των Τουρκοκυπρίων μεταξύ 2010 και 2015, και ήταν μέλος των τεχνικών επιτροπών το 2004 που δούλεψαν με τα Ηνωμένα Έθνη για την ολοκλήρωση του σχεδίου Ανάν.
- Δηλώσεις Καθηγητή Δρ. Βαγγέλη Κουφουδάκη
Σε ομιλία του στη Λεμεσό στις 22 Μαΐου 2012 ο γνωστός καθηγητής Δρ. Βαγγέλης Κουφουδάκης, αναφέρθηκε στο ρόλο του ΟΗΕ, στη Διζωνική και τη λύση του Κυπριακού, και δεν έδωσε άφεση αμαρτιών ούτε σε διαδοχικές κυπριακές κυβερνήσεις για τη διαπραγματευτική τους τακτική. Τα λάθη των είναι πολλά και τα εκμεταλλεύθηκαν οι ξένοι, είπε. Επέκρινε τη δική μας πλευρά για υποβάθμιση του Κυπριακού από ένα πρόβλημα εισβολής, κατοχής και παραβίασης διεθνώς αναγνωρισμένων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, σ’ ένα διακοινοτικό πρόβλημα που έχει ανάγκη συνταγματικής διευθέτησης. Με αυτό τον τρόπο από-ενοχοποιήθηκε η Τουρκία, που τώρα θεωρείται ως μέρος της λύσης και όχι ως αίτιο του προβλήματος. Μίλησε για τις συνεχείς υποχωρήσεις της Ελληνοκυπριακής πλευράς χωρίς κανένα αντάλλαγμα από την κατοχική δύναμη που μονόπλευρα άλλαξε τις βάσεις των συνομιλιών, όπως έγινε το 1983 με την ανακήρυξη του ψευδοκράτους και είπε:
«Διαδοχικές Κυπριακές κυβερνήσεις δεν είχαν το πολιτικό θάρρος να ζητήσουν συνομιλίες από μηδενική βάση μήπως και κατηγορηθούν για αδιαλλαξία. Δυστυχώς, ο ΟΗΕ, οι Αγγλο-αμερικανοί μεσολαβητές και η Τουρκία έπαιρναν και παίρνουν ως δεδομένες τις Ελληνοκυπριακές υποχωρήσεις, άσχετο αν οι προηγούμενες συνομιλίες και διάφορα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης απέτυχαν, και μετά την απόρριψη του Σχεδίου Ανάν, καλλιεργήθηκε η μυθολογία ότι οι νέες συνομιλίες στις οποίες έχει εμπλακεί η νυν Κυπριακή Κυβέρνηση είναι Κυπριακής ιδιοκτησίας και ευθύνης. Αυτό εξυπηρετεί τις πολιτικές ανάγκες του ΟΗΕ μετά την εμπειρία της διαδικασίας του 2002-2004..Με Βρετανική καθοδήγηση έχει ενσωματωθεί στα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας, σαν το Ψήφισμα 1092 της 23 Δεκεμβρίου 1996…
Οι θιασώτες της Διζωνικής δεν έχουν διαβάσει το βιβλίο του Βρετανού Μεσολαβητή Λόρδου Hannay ο οποίος, με κυνικό τρόπος, εξηγεί πως οι ξένοι μεσολαβητές, με επιδέξια νομική διατύπωση και σκόπιμη και εποικοδομητική ασάφεια, απέφυγαν τα πραγματικά θέματα που ανέκυπταν από αυτές τις συνταγματικές σοφιστείες…
Η Διζωνική, με οποιαδήποτε μορφή και περιεχόμενο, παραβιάζει άμεσα την Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Η Διζωνική βασίζεται σε διακρίσεις με βάση την θρησκεία, την γλώσσα και την εθνότητα, κάτι που απαγορεύεται ρητά από το άρθρο 14 αυτής της Διεθνούς Σύμβασης που έχει επικυρωθεί από την Κυπριακή Δημοκρατία, και από την Τουρκία, και είναι βασικός νόμος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Γι’ αυτό, η Διζωνική δεν είναι νόμιμη και αποδεκτή λύση του Κυπριακού…
Μια νέα πολιτική πρέπει:
Να βασισθεί στην μελέτη και αξιοποίηση των εμπειριών 38 χρόνων διαπραγματεύσεων. Να βασισθεί στο αποτέλεσμα της λαϊκής ετυμηγορίας της 24ης Απριλίου 2004, την απόρριψη της Διζωνικής σε όλες τις μορφές της και στον απεγκλωβισμό από τις υποχωρήσεις που οδήγησαν στην νεκρανάσταση του Σχεδίου Ανάν…»
Το άνοιγμα των οδοφραγμάτων για ελεύθερη διακίνηση αλλά όχι εγκατάσταση, προβλεπόταν από το 1975 στο Φόρειν ΄Οφις για να χωνέψουμε την κατάσταση και να προωθείτο η αποδοχή της ΔΔΟ και η οικονομική ενίσχυση του ψευδοκράτους, γι΄αυτό και προνοείτο στις βρετανικές «Ιδέες Γκάλι» το 1992 και έγινε πράξη από το 2003. Σήμερα ενίσχυσαν τις πιέσεις αναγνώρισης με το διαβόητο «Γλωσσάρι» μέσω ΟΑΣΕ και ξεδιάντροπους δικούς μας βοηθούς. Ο δε Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς αφενός έκανε λάβαρο την ακύρωση της Συνθήκης Εγγυήσεως και αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων (αν και μερικών ουσιαστικά) ενώ παράλληλα τι δεν είπε στο γερμανικό πρακτορείο ειδήσεων στις 21.1.2017 για το τι μηχανεύονται για «λύση» του Κυπριακού. Συνέχεια δηλαδή της παραπληροφόρησης, συσκότισης και παραπλάνησης του λαού για το τι διαπραγματεύονται πίσω από κλειστές πόρτες και τι με διγλωσσία δηλώνουν δημόσια.
- Η συνέντευξη εδώ:
Κλείνω πρώτα με τις δηλώσεις του αξιόλογου πρώην Δικαστή του Ανωτάτου Δικαστηρίου και ιδρυτικού μέλους του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου κ. Γεώργιου Πική στο Φιλελεύθερο 8 Ιουλίου 2015.
«Οι Τούρκοι της Κύπρου αποτελούσαν το 18% του πληθυσμού. Ούτε η ιδιοκτησία γης που κατείχαν οι Τούρκοι υπερέβαινε αυτό το ποσοστό. Συμφωνία για την παραχώρηση ζώνης μεγαλύτερης του ποσοστού αυτού, ή έστω του 20% είναι βήμα προς τον επιδιωκόμενο εκτουρκισμό της Κύπρου… Διαχρονικά στις συνομιλίες με την τουρκική πλευρά, έχουμε υποβαθμίσει, αν όχι υπονομεύσει, τα δίκαια των Ελλήνων της Κύπρου». (Εδώ ο Δικαστής Πικής εννοούσε προφανώς τον διζωνικό χάρτη που έδωσαν Μακάριος/Παπαδόπουλος στους Τούρκος στη Βιέννη 31.3.1977).
Και δεύτερον, με την απάντηση Γλ. Κληρίδη προς τον Μητροπολίτη Κερύνειας τον Ιανουάριο του 2000, που επιβεβαιώνει τον Δικαστή Πική. Παραδέχθηκε ο Κληρίδης ότι « η ΔΔΟ αφελληνίζει μέρος της Κύπρου, όμως δεν θα ενδώσει στις επιθυμίες των Κερυνειωτών να αλλάξει την πολιτική. Βασίζει αυτήν του την πολιτική στις Συμφωνίες Μακαρίου/Ντενκτάς 1977 και Κυπριανού/Ντενκτάς 1979».
ΕΝΩ ΤΕΤΟΙΕΣ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ ΔΕΝ ΕΓΙΝΑΝ ΠΟΤΕ!
- Ερευνήτρια/δημοσιογράφος/συγγραφέας
Λευκωσία 10 Οκτωβρίου 2018
Λάρνακα 15 Οκτωβρίου 2018