Από το Γενικό Νοσοκομείο Λεμεσού στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας
Στην Ελλάδα έχει γίνει σλόγκαν! Να πάρουμε παράδειγμα από τη Κύπρο! Η Κύπρος έκανε αυτό και εκείνο και το άλλο καλύτερα από εμάς. Η Κύπρος τα κατάφερε και βγήκε από το μνημόνιο (προηγήθηκε το κούρεμα καταθέσεων επί δικαίων και αδίκων), η Κύπρος πάει μπροστά και εμείς πάμε πίσω κ.τλ, κ.τλ! Ίσως σε μερικά από τα παραπάνω να υπάρχει μια μικρή ή λίγο μεγαλύτερη δόση αλήθειας.
Ωστόσο και στην Κύπρο το μέσον/ρουσφέτι, η διασπάθιση του δημοσίου χρήματος και οι οικονομικές ατασθαλίες είναι απερίγραπτες. Στην Κύπρο μπήκαν φυλακή δήμαρχοι, πρώην βουλευτές, βοηθοί εισαγγελείς και πάει λέγοντας….
Το θέμα μας σήμερα, όμως, δεν αφορά τα οικονομικά και τη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος στα δύο κράτη του Ελληνισμού (όσοι ενδεχομένως ενοχλούνται για την αναφορά μου σε δύο κρατικές οντότητες του ελληνισμού, λυπάμαι, αλλά έτσι το βλέπω προσωπικά και δεν είμαι και φασίστας). Το θέμα μας σήμερα, αφορά το ζήτημα της υγείας των πολιτών και τη λειτουργία των δημόσιων νοσοκομείων στην Ελλάδα και στην Κύπρο.
Βρέθηκα λοιπόν τις προάλλες για λίγες μέρες στην Κύπρο για να εκπληρώσω μια σοβαρή προσωπική μου υποχρέωση. Όπως κάθε χρόνο στο τέλος του Σεπτέμβρη επισκέπτομαι το νησί για να παραστώ στο μνημόσυνο των προοδεμένων αδελφών συμπολεμιστών μου Καταδρομέων της 33ης Μ.Κ. που έπεσαν ηρωικώς μαχόμενοι κατά του τούρκου εισβολέα το μαύρο καλοκαίρι του 1974. Ατυχώς την επόμενη ημέρα ένοιωσα αφόρητους πόνους και επικοινώνησα με την κυρία Παπά, εξαιρετική ιατρό και άνθρωπο του Π.Ν.Λ. (Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Λάρισας), η οποία αφού μου επισήμανε (πολύ σωστά) πως ιατρική εξ αποστάσεως δεν πρέπει να γίνεται, μου συνέστησε να επισκεφθώ επειγόντως ένα νοσοκομείο. Χωρίς χρονοτριβή βρέθηκα στις πρώτες βοήθειες του Γ.Ν.Λ (Γενικό Νοσοκομείο Λεμεσού). Όπως ήταν φυσικό ενημέρωσα για το τι ακριβώς συμβαίνει με την υγεία μου, για να ακολουθήσουν με βήμα χελώνας, κάποιες λιγοστές ιατρικές εξετάσεις, καθόλου επαρκείς για να εντοπίσουν το μέγεθος τους προβλήματος που αντιμετώπιζα. Όταν έχεις αφόρητους κοιλιακούς πόνους επιβάλλεται άμεσα αξονική τομογραφία, διαφορετικά μιλάμε για απίστευτες προχειρότητες. Στη συνέχεια παρακάλεσα να με εξετάσει ο ειδικός για την περίπτωση μου ιατρός, αλλά μάλλον το πέρασαν για αστείο! Τέτοιος ιατρός δεν βρισκόταν στο νοσοκομείο! Οπότε με παρέπεμψαν στο ειδικό γραφείο να κλείσω ραντεβού! Αύριο φεύγω τους είπα! Τότε να σε δει Έλληνας ιατρός ήταν η απάντηση! Καλά εσύ τι ράτσα είσαι ρώτησα. Κατάλαβε αμέσως το θυμό και το υπονοούμενο μου και ευτυχώς γρήγορα το μπάλωσε. Κατάπια την πίκρα μου, κατέβασα από θλίψη και αγανάκτηση το κεφάλι και έφυγα για το χωριό μου βαθύτατα προβληματισμένος…
Και η δωρεάν δημόσια υγεία που υποχρεούται να προσφέρει ο κράτος στους πολίτες του; Αλήθεια, αυτή είναι η Κύπρος για την οποία αφιερώσαμε μια ζωή ολόκληρη σκέφτηκα. Βλέπετε δεν είμαστε υπουργοί, βουλευτείς, δεν είμαστε επώνυμοι (αλήθεια τι σημαίνει επώνυμοι;) να δείτε πως ανοίγουν οι πόρτες πριν τις κτυπήσουμε! Εμείς είμαστε κοινοί θνητοί και μεταξύ μας το γουστάρουμε κιόλας!
Την επομένη ταξίδι από τη Λάρνακα στη Θεσσαλονίκη και μετά στη Λάρισα. Με τον πόνο να εξακολουθεί να με ταλαιπωρεί αδιάλειπτα. Έτσι βρέθηκα στο Π.Ν.Λ. Το ενδιαφέρον όλων στο χώρο των πρώτων βοηθειών με επικεφαλής την Δέσποινα Στεργιούλα πραγματικά συγκινητικό. Έγιναν στα γρήγορα όλες οι εξετάσεις (αναλύσεις ούρων και αίματος, αξονική τομογραφία, κ.ά) και σε χρόνο ρεκόρ βγήκε η απόφαση: Νοσηλεία για τα περαιτέρω στην Β΄ Πτέρυγα της Χειρουργικής Κλινικής. Εκεί όπου νοσηλεύτηκα για οκτώ συναπτές ημέρες, με τους ιατρούς και το παραϊατρικό προσωπικό, να δίνουν το καλύτερο εαυτό τους, ώστε όλοι οι ασθενείς να τύχουν της καλύτερης δυνατής θεραπείας.
Και επειδή σε αυτόν τον τόπο πρέπει κάποτε να μάθουμε να λέμε ευχαριστώ σε όσους το αξίζουν, νοιώθω απέραντη την ανάγκη να ευχαριστήσω εκ βάθους καρδίας, όλο το νοσηλευτικό προσωπικό των πρώτων βοηθειών και της Χειρουργικής Κλινικής, που κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, εκτελούν άψογα τα καθήκοντα τους! Ιδιαιτέρως τον χειρούργο Επίκουρο Καθηγητική κ. Μπαλογιάννη Ιωάννη και τον γαστρεντερολόγο Καθηγητή κ. Καψωριτάκη Ανδρέα που εργάζονται ακατάπαυστα. Λίγο ακόμη χαμόγελο από κάποιους ιατρούς, κυρίως πανεπιστημιακούς, προς τους ασθενείς που κρέμονται κυριολεκτικά από τα χείλη τους και θα μιλούσαμε για το τέλειο!
Υστερόγραφο: Το περιστατικό που σας περιγράφω δεν είναι το μοναδικό, αλλά αποτελεί τη συνήθη τακτική που αντιμετωπίζουν οι ασθενείς στα δημόσια νοσοκομεία της Κύπρου, μια κατάσταση που όλοι γνωρίζουν, αλλά οι περισσότεροι τα κουβεντιάζουν μόνο μεταξύ τους. Έτσι οδηγούνται (υποπτεύομαι όχι τυχαίως) οι πολίτες στα ιδιωτικά νοσοκομεία και θεραπευτήρια. Κι αν δεν υπάρχουν χρήματα, πουλάς ό,τι έχεις και δεν έχεις, αν έχεις φυσικά! Διαφορετικά….
- Αναπλ. καθηγητής στο Τ.Ε.Ι. Λάρισας
Από το Μονάγρι Λεμεσού – a.avgoustis@hotmail.com