Είμαι από τη Μακεδονία
Πριν από δέκα περίπου χρόνια, βρέθηκα στην Αυστραλία για λογαριασμό της ERTWORLD, (δορυφορική Δημόσια Τηλεόραση που καταργήθηκε επί Κυβερνήσεως Σαμαρά και είναι η μόνη που δεν επαναλειτούργησε), καταγράφοντας τις ιστορίες του εκεί Ελληνισμού.
Τα βράδια με καλούσαν στα σπίτια τους, παρέες- παρέες για να τους γνωρίσω και να μου εμπιστευθούν την προσωπική τους ιστορία.
Μαρία Μπαλοδήμου
Βρέθηκα λοιπόν σε τραπέζια όπου οι συνδαιτυμόνες, ελληνικής καταγωγής και γλώσσας όλοι, είχαν διαφορετικές αφετηρίες και λόγους για να βρεθούν στους Αντίποδες. Τους συνέδεε όμως η αγάπη τους για την Ελλάδα. Για την Ελλάδα που ο καθένας κουβαλούσε στο μυαλό του και την ψυχή του και που δεν ταυτιζόταν με του διπλανού του. Ούτε ίσως με τη δική μου.
Οι ιστορικές γνώσεις στην προκειμένη περίπτωση δεν έπαιζαν κανέναν ρόλο αφού ο καθένας γνώριζε τα βασικά και πάντοτε με κέντρο την δική του οικογενειακή ιστορία. Στο ίδιο τραπέζι κάθονταν οικονομικοί μετανάστες, πρόσφυγες διωγμένοι λόγω πολέμου, πολιτικοί πρόσφυγες και παιδιά δεύτερης γενιάς γεννημένα εκεί.
Δίπλα σε έναν Κύπριο πρόσφυγα από την Αμμόχωστο που έφτασε στην Αυστραλία μετά την Εισβολή του Αττίλα, καθόταν ένας κύριος, παιδί του Παιδομαζώματος που μεγάλωσε σε “παιδούπολη” του Σιδηρού Παραπετάσματος και γύρισε στην Ελλάδα επί Χούντας.
Ο Κύπριος, από γνωστή οικογένεια Κυπρίων Αγωνιστών, είχε αδελφό ο οποίος σε ηλικία 19 ετών, έπεσε από αγγλικό βόλι στην μάχη της Κακοπετριάς. Ήξερε καλά λοιπόν πια Ελλάδα αγαπούσε.
Ο διπλανός του, μου διηγήθηκε την παιδική του ηλικία όπου μάθαινε στα ξένα να αγαπά την Ελλάδα και την εμπειρία της επιστροφής του. Η δικτατορική νοοτροπία τότε, τους έκανε ανεπιθύμητους σα να έφταιγαν τα νέα παιδιά για σφάλματα άλλων… Έφυγε αγανακτισμένος για την Αυστραλία κι έριξε μαύρη πέτρα πίσω του. “Για μένα Ελλάδα”, μου είπε, “είναι ο Ολυμπιακός. Αυτόν αγαπώ”. Φυσικά και δε γνώριζε ούτε τον τότε Πρόεδρο του Ολυμπιακού ούτε την σχέση του με τα δικά του “βάσανα”. Είχε μάθει “επιλεκτική ιστορία”.
Ο μικρός γιός της οικογένειας γεννημένος εκεί με καταγωγή από την Αρκαδία, με ρώτησε: “Από πού είσαι εσύ”; Του απάντησα “από την Μακεδονία”. Όλος χαρά λοιπόν με πήγε στο δωμάτιο που έκανε πρόβες με το ροκ συγκρότημά του, για να με συστήσει σε έναν συμπατριώτη μου. Φυσικά ήταν Σκοπιανός και δε μιλούσε την ελληνική γλώσσα. Ο Έλληνας δεύτερης γενιάς, δεν ήξερε ελληνική ιστορία. Ο Σκοπιανός δε μίλησε. Κοκκίνισε -από αμηχανία ή ντροπή- και δεν έβγαλε κουβέντα. Μήπως εκείνος ήξερε;
Το πιο πιθανό είναι λοιπόν ότι σε μια – δυο γενιές και με την αλλαγή των σχολικών βιβλίων, κανένας να μη θυμάται το άλυτο πρόβλημα της Βόρειας Μακεδονίας που εμένα τοποθετεί το χωριό μου από την Δυτική στη Νότιο Μακεδονία. Μαζί με αυτό, θα ξεχαστεί και το αλυτρωτικό “Βόρειος Ήπειρος” αφού θα είναι Νότιος Αλβανία στις συνειδήσεις των νέων γενεών. Πολύ φοβάμαι ότι η νέα κατάσταση θα επιφέρει νέες εδαφικές διεκδικήσεις και πολέμους.
Θυμάμαι και τα λόγια του καθηγητού Λάζαρου Ασίκογλου, γιού του Κλήμη, που ο πατέρας του σώθηκε από τα Στρατόπεδα Εργασίας των Τούρκων, για να βρεθεί από την Ισπάρτα της Πισιδίας, πρόσφυγας με την οικογένεια, στη Δήμητρα Σερρών. Το βιβλίο του “Κηλαμάν” είναι μια εξαιρετική καταγραφή της ιστορίας του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας. “Μας βάλανε στους βάλτους να κατοικήσουμε, αλλά εμείς κάναμε νέα πατρίδα τη Μακεδονία. Εκεί, μας καταδίωκαν οι Τούρκοι για να μην πηγαίνουμε στο ελληνικό σχολείο. Διασώσαμε τη γλώσσα μας αιώνες και ήρθαμε εδώ. Ήρθαν οι Βούλγαροι και τρώγαμε ξύλο για να πηγαίνουμε στο βουλγάρικο σχολείο…”
Όταν λοιπόν θέλεις να παραχωρήσεις σε ένα νέο κράτος γλώσσα και εθνότητα, πρέπει να έχεις την “πολιτική ευθιξία” να ρωτήσεις με δημοψήφισμα την γνώμη όλων αυτών που επηρεάστηκαν οι ζωές τους στο ιστορικό παρελθόν και να διασφαλίσεις το ιστορικό μέλλον των απογόνων τους. Χωρίς κομματικές παρωπίδες και πολιτικές “κολοτούμπες”…