Για τις μητέρες
Σε λίγες ημέρες θα εορτάσουμε όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή την “Γιορτή της Μητέρας”, έχοντας πάντοτε στο νου μας, στην δική μας μητέρα.
Λουλούδια και συγκινητικά λόγια και στιχάκια πολλών ποιητών θα εμφανιστούν στον Τύπο και στο Διαδίκτυο.
Κάποιοι θα ανάψουν ένα κερί εις μνήμην…
Κάποιοι θα τηλεφωνήσουν και οι πιο τυχεροί θα έχουν την δυνατότητα να αγκαλιάσουν την μητέρα τους, να τη φιλήσουν, να της χαϊδέψουν το χέρι.
Με προεξάρχουσα την φυσιογνωμία της Θεοτόκου, την συγκεκριμένη ημέρα πρέπει να θυμόμαστε και να τιμούμε όλες τις μητέρες που μέσα από τον προσωπικό πόνο, ανέδειξαν το μεγαλείο της μητρότητας.
Όλες εκείνες που προσέφεραν παιδιά-ήρωες, θυσία για τα μεγάλα ιδανικά της Πατρίδος.
Εκείνες που ο πόνος τους συναγωνίστηκε την περηφάνια και τελικά επεκράτησε…η αγάπη για την μητέρα- Πατρίδα.
Πρέπει να θυμόμαστε και να τιμούμε όλες τις μητέρες που αφιέρωσαν την ζωή τους ολόκληρη στην φροντίδα ενός άρρωστου παιδιού, ενός παιδιού με ειδικές ανάγκες, ή που εθελοντικά ανέλαβαν την φροντίδα και άλλων παιδιών, συμμετέχοντας και πολλές φορές αντικαθιστώντας την Κρατική Πρόνοια σε αυτό τον τομέα.
Είναι όλες μητέρες μας.
Και αυτές που μας μεγάλωσαν και αυτές που μας γαλούχησαν πνευματικά.
Οι θείες, οι νονές, οι γιαγιάδες που στάθηκαν στην θέση της εργαζόμενης ή απούσας μάνας.
Τί κι αν κάποιες σπουδαίες γυναίκες δεν πρόλαβαν να ή δεν αξιώθηκαν να γνωρίσουν την μητρότητα;
Μια επιστήμονας που προσέφερε στον τομέα της και συγχρόνως σε όλη την κοινωνία, μια εκπαιδευτικός που από τα χέρια της πέρασαν εκατοντάδες νέοι και νέες, μια πνευματική γυναίκα που με το έργο της μεγάλωσε γενιές ολόκληρες, δεν είναι “πνευματικές μητέρες” όλων μας;
Συνεπώς, ο παλαιότερος μύθος που θέλει την γυναίκα να ολοκληρώνεται ως άνθρωπος μέσα από τη μητρότητα, δεν πρέπει πλέον να κυκλοφορεί ως αξίωμα, ούτε καν να ακούγεται.
Η φύση της γυναίκας είναι τέτοια, που την μητρότητα την αντιλαμβάνεται, την ζει και μπορεί να προσφέρει στην κοινωνία μέσα από αυτή της την ιδιότητα, έστω κι αν δεν έχει δικά της παιδιά.
Από την Εύα Κιουρί μέχρι την Καλλιρρόη Παρρέν και την θεία Λένα του ραδιοφώνου, όλες τους, είτε είχαν παιδιά κι εγγόνια είτε όχι, αφιέρωσαν τη ζωή τους και το έργο τους για τις γυναίκες, τις μητέρες, τα παιδιά και όλα τα μέλη των κοινωνιών στις οποίες ζούσαν.
Θα μου επιτρέψετε να σταθώ στην πολύ πρόσφατη εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο Λύκειο των Ελληνίδων, όπου ο δημοσιογράφος, ιστορικός μελετητής και Γενικός Διευθυντής της “Εστίας” Ελευθέριος Σκιαδάς, αποκάλυψε άγνωστες πτυχές του έργου της Καλλιρρόης Παρρέν.
Η “σουφραζέτα” της εποχής της που πολέμησε για την ψήφο των γυναικών, υπήρξε επί δεκαετίες αρθρογράφος της ανδροκρατούμενης τότε “Εστίας”, συνάδελφος των ιερών τεράτων των γραμμάτων, που αποτελούσαν την εποχή εκείνη το δυναμικό της .
Συνειδητοποιημένη Ελληνίδα, ιδρύει την “Εφημερίδα των Κυριών” και το “Λύκειο των Ελληνίδων”, για να γαλουχήσει πνευματικά Ελληνίδες γυναίκες και μητέρες που να μπορούν να διεκδικήσουν ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά τους και τη χώρα τους.
Πόσο αναχρονιστική και παράδοξη φαίνεται σήμερα, μια εκδήλωση στη μνήμη της, στο “συντηρητικό” περιβάλλον του “Λυκείου των Ελληνίδων”;
Καθόλου θα απαντούσα, αν αναλογιστούμε ότι στην Επιτροπή του ΟΗΕ για τα Δικαιώματα των Γυναικών, εξελέγη μέλος, Σαουδάραβας.
Οι χώρες στις οποίες τα αρσενικά τέκνα, μετά την ενηλικίωσή τους, ανήκουν στον πατέρα ο οποίος έχει δικαίωμα να τα πάρει και που η τύχη των κοριτσιών ορίζεται από τον πατέρα τους ακόμη και πριν την ενηλικίωσή τους, θα συμμετέχουν στις αποφάσεις για τα γυναικεία ζητήματα του πολιτισμένου κόσμου.
Η μητρότητα συνεπώς σήμερα, χρειάζεται περισσότερο φροντίδα και διεθνείς νόμους που να την προστατεύουν, παρά πύρινους λόγους και μπουκέτα με λουλούδια.
Έτσι κι αλλιώς για την μάνα μας, ένα χαμόγελο είναι αρκετό, αρκεί να μην είναι προσποιητό.
Θα το καταλάβει!