«Θλιμμένες» σημαίες
Αφιερωμένο σ αυτούς που νομίζουν ότι είναι λεύτεροι!
- της Κατερίνας Χριστοφίδου, δημοσιογράφου.
Το αίμα που εχύθηκε για, τούτου του δύσμοιρου τόπου τη λευτεριά, να μην πάει χαμένο.
Μη ξαναδώ τις σημαίες, σαν τέτοια μέρα, θλιμμένες.
Η θυσία των ηρώων, να μην θαμπώσει στον αδυσώπητο χρόνο. Μη ξαναδώ τα γαλανόλευκα τους χρώματα, ξεθωριασμένα.
Στο χρόνο που δεν έφερε ακόμη τη λευτεριά. Όσο κι αν κάποιοι ως σκλαβωμένοι, συμπεριφέρονται σαν λεύτεροι. Κι αν τα πλούτη και η καλή ζωή πλάνεψε με λήθη τους απογόνους των ηρώων, ας ακουστεί ξανά το «ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα, αλλά περί αρετής». Η αρετή, ούτε αγοράζεται ούτε πουλιέται!
Όταν σε στήσουν στο τοίχο οι επιλογές είναι δυο: Είτε τα δίνεις όλα για να επικρατήσεις, ακόμη και τη ζωή σου, είτε υποδουλώνεσαι δια της προδοσίας.
Μου λεν σήμερα ότι είμαι γραφική, εξήντα και τόσα χρόνια μετά, να εξυμνώ τις θυσίες των ηρώων.
Μου λεν σήμερα ότι πέρασαν τα χρόνια και είναι πολλά.
Μου λεν σήμερα ότι αν δεν μπορείς να νικήσεις τον εχθρό, συμπορεύσου μαζί του.
Φανταστείτε να σκέφτονταν έτσι οι ήρωες του 55-59 που μας έδειξαν την κατεύθυνση, αλλά εμείς χάσαμε το δρόμο. Διότι ναι, έχουμε χάσει τα σκαλοπάτια που παν στη λευτεριά!
Θα ήταν απλά μια ιστορία αν κατορθώναμε να φανούμε αντάξιοι τους και να φέρουμε τη λευτεριά. Την πραγματική λευτεριά η οποία δεν χαρίζεται αλλά κατακτιέται. Αυτή που δήθεν στην χαρίζουν, δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση μέσω της υποδούλωσης.
Αυτοί ανασήκωσαν πλάτη, ανάστημα, λεβεντιά και παλληκαριά. Εμείς, αλήθεια… δεν κουραστήκαμε τόσο καιρό σκυφτοί;;;;
Σκυφτός ουδείς κατέκτησε τη λευτεριά. Και να ομπρός σου η γαλανόλευκη θλιμμένη.
Από τη μία την τιμάς, και από την άλλη την πουλάς.
Είμαι, μου λεν, και πάλι γραφική. Θα αρπάξεις, με ρωτάνε, τα όπλα και τις πέτρες ν’ αποτινάξεις τον εχθρό;
Και απαντώ, όπλο μου η αρετή, όπλο μου η φωνή, όπλο μου ο λόγος, όπλο μου η επιμονή στην αντίσταση, όπλο μου εσείς όλοι που μοιράζεστε το όραμα των ηρώων που έδωσαν ό,τι πολυτιμότερο είχαν για μια Κύπρο ΕΛΕΥΘΕΡΗ. Τη ζωή τους! Κι εσύ σκυφτός , υποταγμένος λες ότι κουράστηκες και ούτε σημασία δε δίνεις…