Χαρταετοί και Μασκαράδες

Θα ήθελα έστω και για λίγες ημέρες να μπορούσαμε να βιώσουμε την ανεμελιά, το κέφι και την ανάγκη να γίνουμε ένα κομμάτι κι εμείς των εθίμων της Αποκριάς και της Καθαράς Δευτέρας.

• Μαρία Μπαλοδήμου
• Δημοσιεύτηκε στην Εστία την περασμένη Πέμπτη

Όπως τότε, να φτιάξουμε στολές από παλιά ρούχα, να βάψουμε το πρόσωπό μας και να υποδυθούμε πως είμαστε άλλοι.

Πως τα προβλήματα δεν είναι δικά μας και των φίλων μας.

Να στήσουμε στη στιγμή πάρτι-ρεφενέ με σπιτικά κρασιά και τσίπουρα που δεν έχουν φορολογηθεί.

Θα ήθελα να δω τους κατοίκους των Αθηνών, να πηγαίνουν στα γλέντια της Κεντρικής Αγοράς και του Λόφου Φιλοπάππου, όχι για να φάνε δωρεάν, αλλά για να αποτελέσουν μέρος μιας πανάρχαιας παράδοσης που μας ενώνει ως Έλληνες.

Θα ήθελα να ξαναζήσω τις ετοιμασίες για την Μεγάλη Νηστεία, με τις νοικοκυρές -παντού και πάντα οι γυναίκες είναι αυτές που κρατούν τις θρησκευτικές παραδόσεις- να πλένουν όλες τις κατσαρόλες και να τις τρίβουν με αλισίβα για να εξαφανιστεί κάθε ίχνος λίπους.

Να δω ανθρώπους στην ουρά για να αγοράσουν , όχι τον φθηνότερο, αλλά τον πιο μερακλίδικο χαλβά, φτιαγμένο με το χέρι και με οικογενειακή, κρυφή συνταγή ,που μαθαίνει ο παππούς στον γιο του κι αυτός στον εγγονό.

Θα ήθελα να δω μπαμπάδες να φτιάχνουν χαρταετούς, να ζυγίζουν τις ουρές φτιαγμένες από εφημερίδα και μετά να κοκορεύονται για το ποιός θα τον πετάξει πιο ψηλά.

Και τα παιδιά να περηφανεύονται για τον μπαμπά τους.

Να ελπίζουν πως ο δικός τους χαρταετός θα πάει λίγο ψηλότερα.

Κι αν δεν πετάξει…θα φταίει η εφημερίδα!

Όλες αυτές οι εικόνες, αποτελούν πλέον νοσταλγικές αναμνήσεις αλλοτινών καιρών γιατί ακόμη και φαινομενικά ίδιες εικόνες να προβάλλονται στην τηλεόραση, όλοι αναγνωρίζουμε ότι η ψυχική διάθεση όλων μας, έχει αλλάξει.

Δεν είναι μόνον τα χρήματα που μας λείπουν.

Είναι το ότι δεν ξέρεις τί θα σου ξημερώσει και πότε θα χρειαστείς αυτό το ρευστό που με τόσες στερήσεις έχεις μαζέψει για μια ώρα ανάγκης.

Φίλη οδοντίατρος μου εκμυστηρεύτηκε, ότι πηγαίνουν πελάτες στο ιατρείο της μόνον όταν υπάρχει απόλυτη ανάγκη και το χαρτονόμισμα που βγάζουν να την πληρώσουν, μυρίζει ναφθαλίνη.

Τα συσσίτια όλο και πληθαίνουν στις συνοικίες, τις ενορίες, στα νησιά και τα χωριά.

Πόση ντροπή πρέπει να καταπιείς πλέον για να κρατήσεις μια επικάλυψη αξιοπρέπειας!

Αυτή είναι η εικόνα της Ελλάδος του 2017, παραμονές Καθαράς Δευτέρας. Από μασκαράδες χορτάσαμε.

Δεν έχουμε ανάγκη να ζήσουμε άλλο καρναβάλι.

Και δεν καθαρίσαμε ακόμη.

Ούτε ξεκαθαρίσαμε τί ακριβώς θα περιμένουμε μετά την Καθαρά Δευτέρα.

Έρχονται οι Θεσμοί ή όχι;

Να θυμίσουμε ότι είναι εκείνη η παλιά “Τρόικα” που μεταμφιέστηκε σε “θεσμούς” και που με τίποτα δεν τη θέλαμε να επιστρέψει.

Τώρα παρακαλούμε να γυρίσει πίσω…κι ας μας τιμωρήσει.

Ποιά θα είναι όμως η τιμωρία μας;

Τί περιμένουν από εμάς και εμείς από αυτούς;

Ακούμε στα ΜΜΕ ότι τα μέτρα προαποφασίστηκαν, αλλά θα ισχύσουν το 2019.

Τότε δηλαδή που η Κυβέρνηση μπορεί και να έχει αλλάξει.

Τότε που όπως είπε και ο Ζουράρις “ποιός ζει ποιός πεθαίνει…”

Από εκείνη την ημέρα που ακούστηκε η φράση, όλο και πιο συχνά την ακούμε γύρω μας.

Μα σε τί ελπίζουν;

Ότι θα πεθάνουμε;

Ότι θα έχουν γίνει καπνός και μην τους είδατε;

Βέβαια, ο Πρωθυπουργός μας ευελπιστεί ότι ως ισχυρή αντιπολίτευση το 2019, μέσα στη Βουλή, θα έχει την δυνατότητα να εναντιώνεται σε ό, τι είχε προκαταβολικά και πολύ βολικά ψηφίσει η δική του Κυβέρνηση.

Και έτσι, έξω από την Βουλή, η έρμη Αθήνα όμορφα θα καίγεται από “αντιεξουσιαστές” και “αγανακτισμένους δημοκράτες”.

Ο Βασιλιάς Καρνάβαλος είναι εδώ για να μας προκαλεί κλαυσίγελω και να τρομάζει τους πιο “αθώους”.

Όσοι πετάξουν χαρταετό, προτείνουμε να γράψουν επάνω 2019.

Κι επειδή “πολιτική συμφωνία δεν έχει επέλθει ακόμη”, όπως δήλωσε ο κ. Ντάισελμπλουμ, ας υποδεχτούμε μια παρατεταμένη Σαρακοστή.

Γιατί μέχρι την “Ανάσταση”…ποιός ζει ποιός πεθαίνει!