Κράτα γερά Νίκο Κοτζιά!
Καταφεύγω σήμερα σ΄ ένα μικρό λογοπαίγνιο θέτοντας κάποια καίρια κατά την άποψη μου ερωτήματα σε μια προσπάθεια να αντιληφθούμε αν πρέπει να συνεχίσουμε να συνομιλούμε με τους τούρκους (με στόχο την εξεύρεση μιας κοινά αποδεκτής λύσης στο Κυπριακό), δεδομένου μάλιστα ότι η στάση της άλλης πλευράς καθίσταται διαρκώς όλο και πιο προκλητική.
Πρέπει ή δεν πρέπει λοιπόν να συνομιλούμε με τους τούρκους, παρά το γεγονός ότι για 40 και πλέον χρόνια που διεξάγεται ο διακοινοτικός διάλογος (με μικρές ή μεγάλες διακοπές), το όφελος από αυτόν το διάλογο, είναι ανύπαρκτο έως αρνητικό;
Αρνητικό, κυρίως, ένεκα των δικών μας διαρκών υποχωρήσεων και της δικής μας διαπραγματευτής ανεπάρκειας.
Με αποτέλεσμα να δίνουμε διαρκώς το δικαίωμα στην τουρκική πλευρά να ενθυλακώσει τεράστια οφέλη …
Η απάντηση στο ερώτημα αυτό, είναι σαφέστατα καταφατική!
Ο διακοινοτικός διάλογος πρέπει να συνεχιστεί …
Υπάρχει ελπίδα για την επίλυση του Κυπριακού μέσω των συνομιλιών είναι η επόμενη ερώτηση;
Μονολεκτική είναι η απάντηση: ΟΧΙ, δεν υπάρχει!
Τότε γιατί πρέπει να συνομιλούμε είναι η επόμενη ερώτηση;
Πρέπει να συνομιλούμε με μοναδικό σκοπό από τη μια να αποδεικνύεται εμπράκτως η καλή μας θέληση και η επιθυμία μας για μια δίκαιη και λειτουργική λύση και από την άλλη να καθίσταται σαφές ότι η μη λύση του Κυπριακού δεν οφείλεται στην απροθυμία των Ελλήνων Κυπρίων, αλλά στην αδιαλλαξία της άλλης πλευράς.
Και ποιά στάση πρέπει να τηρούμε στις συνομιλίες;
Το ερώτημα αυτό τίθεται διότι η συμμετοχή μας στο διάλογο, έφερε πολλές δικές μας υποχωρήσεις και μάλιστα σε θέματα αρχών!
Ο Νίκος Αναστασιάδης π.χ. μας διαβεβαίωνε πως δεν θα πάμε ποτέ σε πενταμερή διάσκεψη αλλά μόνο σε Διεθνή και δεν θα συζητήσουμε ποτέ θέματα ασφάλειας και εγγυήσεων, εάν πρώτα δεν συμφωνούσαμε σε όλα τα υπόλοιπα.
Ωστόσο και σε πενταμερή παρακαθίσαμε και μάλιστα με τεράστιο χάσμα απόψεων στις θέσεις των δύο πλευρών!
Ήδη, οι τούρκοι, μεταξύ πολλών άλλων, θεωρούν δεδομένη την εκ περιτροπής προεδρία και την παραμονή σχεδόν όλων των εποίκων και μετά τη λύση!
Το μόνο παρήγορο είναι ότι όλοι μας διαβεβαιώνουν ότι τίποτε δεν θεωρείται συμφωνημένο (πολύ αμφιβάλλω) εάν δεν συμφωνηθούν όλα.
Ας έρθουμε τώρα στο δια ταύτα!
Τί επιτύχαμε στη τελευταία διαπραγματευτική προσπάθεια στη Γενεύη;
Μια τρύπα στο νερό, είναι η απάντηση.
Ωστόσο καταφέραμε με τις συντονισμένες προσπάθειες και τη σοβαρότητα του Νίκου Κοτζιά να αναδεχθεί περίτρανα η αλλοπρόσαλλη στάση της Άγκυρας.
Η τουρκική πλευρά με τη συμπεριφορά της απέδειξε [αν δεν το διαπίστωσε και τώρα η Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.), κάτι άλλο πρέπει να συμβαίνει] ότι δεν έχει καμία διάθεση για κανενός είδους προσαρμογές προκειμένου να γίνει ευρωπαία!
Η προσχεδιασμένη επίθεση που δέχθηκε ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ευρωπαϊκής Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ (για θέματα εντελώς άσχετα με το περιεχόμενο της διάσκεψης) και μάλιστα κατά τη διάρκεια της πενταμερούς διάσκεψης (όπου η Ε.Ε. συμμετείχε ως παρατηρητής) από τον τούρκο υπουργό εξωτερικών, αναδεικνύει για πολλοστή φορά περίτρανα το πως η Άγκυρα (δια του νεοσουλτάνου Ερντογάν) αντιλαμβάνεται τη δημοκρατία και τις σχέσεις της με την Ευρώπη!
Ας έρθουμε τώρα στα τελευταία γεγονότα και πιο συγκεκριμένα στα όσα συνέβησαν και συμβαίνουν στην Γενεύη και στον Μον Πελεράν.
Πολλοί χαρακτήρισαν την τελευταία διάσκεψη τη Γενεύης ως ιστορική.
Προσωπικά αδυνατώ να βρω ποια είναι αυτά τα στοιχεία που την καθιστούν ιστορική.
Θυμίζω ότι ιστορική χαρακτηρίστηκε άλλη μια διάσκεψη στην Ελβετική πόλη, τον Αύγουστο του 1974, η οποία αποτέλεσε την απαρχή της μεγαλύτερης καταστροφής στην ιστορία του Κυπριακού Ελληνισμού…
Εν κατακλείδι: Οι στρατηγικοί στόχοι της Τουρκίας είναι δεδομένοι, ορατοί και κραυγαλέοι.
Θέλει συγκυριαρχία στο Αιγαίο εδαφικό ακρωτηριασμό της Ελλάδας και πλήρη τουρκοποίηση της Κύπρου.
Οι κόκκινες γραμμές Ακιντζή περί τουρκικών εγγυήσεων, εκ περιτροπής προεδρίας, παραμονή εποίκων, μη επιστροφή Μόρφου, διέλευση των αγωγών φυσικού αερίου μέσω Τουρκίας, προσαρμογή του ευρωπαϊκού κεκτημένου στο οθωμανικό δίκαιο (!), κ.ά, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο συνεννόησης.
Και όσο πιο νωρίς το καταλάβουμε, τόσο μεγαλύτερες θα είναι και οι πιθανότητες να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε αυτές τις επαναλαμβανόμενες και εντεινόμενες προκλήσεις.
Για να το καταφέρουμε οφείλουμε πρωτίστως πρώτον: Να παραμείνουμε σταθεροί μέχρι τέλους στις αξιώσεις μας για μηδενικές εκπτώσεις στα θέματα εφαρμογής του ευρωπαϊκού κεκτημένου, της ασφάλειας και των εγγυήσεων.
Δεύτερον: Να ενισχύουμε ποιοτικά τις ένοπλες δυνάμεις, κάτι που θα επιτρέψει να αντιμετωπισθεί το ποσοτικό πλεονέκτημα των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων (τον πόλεμο τον αποτρέπει μόνο η ισορροπία δυνάμεων).
Και τρίτον: Να αναπτύξουμε μια πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, αξιοποιώντας τις σοβαρές ρήξεις της Άγκυρας κυρίως με Ρωσία (μη αμφιβάλετε καθόλου, ότι σύντομα Άγκυρα και Μόσχα θα τραβήξουν ξανά μαχαίρια), αλλά και με Ισραήλ (προσοχή στις λυκοφιλίες), Αίγυπτο και Η.Π.Α.
Τέλος, δεν μπορεί να μείνει ασχολίαστη η επαναλαμβανόμενη αήθης συμπεριφορά κάποιων λιγοστών ευτυχώς Κυπρίων προς την Ελληνική Κυβέρνηση και ειδικότερα προς τον Έλληνα Υπουργό Εξωτερικών!
Κι αυτό συμβαίνει την ώρα που για πρώτη φορά στο πηδάλιο του Υπουργείου Εξωτερικών της μητέρας πατρίδας, βρίσκεται ένας πατριώτης Υπουργός του εκτοπίσματος του Νίκου Κοτζιά, ο οποίος γνωρίζει όσοι λίγοι το Κυπριακό!
Ο Τσαβούσογλου οδήγησε σε ναυάγιο τη διάσκεψη αλλά οι παραδομένοι της Κύπρου το χρέωσαν στον Νίκο Κοτζιά.
Πρόκειται περί μια χούφτας απάτριδων εθνομηδενιστών της Λευκωσίας (κάποτε νόμιζα πως αυτά τα φρούτα ευδοκιμούν μόνο στο Κολωνάκι) οι οποίοι ό,τι στραβό συμβαίνει στις συνομιλίες, επιχειρούν να το φορτώσουν στον Έλληνα Υπουργό Εξωτερικών!
Κάποιοι μάλιστα υποστηρίζουν πως η φωλιά αυτών των τρισάθλιων τύπων, βρίσκεται μέσα στο ίδιο το προεδρικό!
Το έγραψα πολλές φορές, το γράφω άλλη μια: Για την Κύπρο και με ένα Ερτνογάν κυριολεκτικά στα κάγκελα, είναι η χειρότερη ώρα για συμφωνία ….
Υ.Γ. : Για την ιστορία να θυμίσουμε ότι η Τουρκία είχε παραιτηθεί πανηγυρικά από κάθε δικαίωμα στην Κύπρο με τα άρθρα 20 και 27 της Συνθήκης της Λωζάννης του 1923 (αυτή που αμφισβητεί σήμερα ο Ερντογάν). Ωστόσο η Βρετανία, προκειμένου να μην εγκαταλείψει ποτέ την Κύπρο και να αποτρέψει οποιαδήποτε μελλοντική υλοποίηση της βούλησης του κυπριακού λαού (ο οποίος το 1950 αξίωσε σ΄ ένα καθ΄ όλα δημοκρατικό δημοψήφισμα, ΕΝΩΣΗ με την Ελλάδα, σε ποσοστό 95,6%), αποφάσισε τη διχοτόμηση του νησιού. Αφορμή, η δήθεν «προστασία» του 12% των Τούρκων Κυπρίων που αποτελούσαν κυρίως εξισλαμισθέντες δια της βίας Έλληνες και λιγοστοί απόγονουι των Οθωμανών κατακτητών κατά την περίοδο 1571-1878.
- Επίκουρος καθηγητής στο Τ.Ε.Ι. Λάρισας
Από το Μονάγρι Λεμεσού