Καλό ταξίδι αδερφέ, καλή αντάμωση, καλή Ανάσταση!
Τα τετελεσμένα δυστυχώς ποτέ δεν αναιρούνται…
Έρχεται η στιγμή που πρέπει να ψελλίσεις το τελευταίο «Έχε γεια» … και εγώ διάλεξα να σου το πω με τούτα τα δυό μικρά αποσπάσματα:
Από το ποίημα «ΕΙΣ ΤΟΝ ΙΕΡΟΝ ΛΟΧΟΝ», του μεγάλου Ζακυνθινού ποιητή Ανδρέα Κάλβου. «Ας μη βρέξει ποτέ το σύννεφον, και ο άνεμος σκληρός ας μή σκορπίση το χώμα το μακάριον που σε σκεπάζει. Ας το δροσίση πάντοτε με τ’ αργυρά της δάκρυα η ροδόπεπλος κόρη’ και αυτού ας ξεφυτρώνουν αιώνια τ΄ άνθη ….»
Και τον Ψαλμό ΚΒ΄ 22, του Δαυίδ «… Εάν γαρ και πορευθώ εν μέσω σκιάς θανάτου, ου φοβηθήσομαι κακά, ότι συ μετ΄ εμού ει ….» (κι αν ταξιδεψω μέσα σε σκιές θανάτου, τίποτε δεν φοβάμαι, όσο Εσύ είσαι μαζί μου …).
Γράφω στον πρώτο ενικό σήμερα και συγχωρέστε με. Γράφω, για μια ολότελα αληθινή ιστορία, σαν κι αυτές που δεν διδάσκονται στα σχολεία, που δεν δημοσιεύονται σε περιοδικά και εφημερίδες και για τις οποίες ποτέ δεν γίνεται λόγος στις ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές.
Γράφω, για ένα από τους πολλούς άγνωστους Ήρωες μας, που αψηφώντας τους κινδύνους, ρίχνονται με αυταπάρνηση στον αγώνα για να εκτελέσουν το έργο που τους ανέθεσε η Λευτεριά.
Γράφω για μια ιστορία σαν και εκείνη των ανθρώπων που δίνουν τα πάντα στην πατρίδα και την κοινωνία, χωρίς ποτές τους να περιμένουν οποιαδήποτε ανταμοιβή.
Ήταν 15 Μαΐου 1944, όταν στο χωριό Μονάγρι της Λεμεσού γεννιόταν ο Τάκης Αυγουστή, το τρίτο από τα οκτώ συνολικά παιδιά (επέζησαν τα έξι) της Καλλισθένης και του Χαράλαμπου, που ανδρώθηκε μέσα από πολλές δοκιμασίες και στερήσεις. Στα δώδεκα του χρόνια, κατηφορίζει για τη Λεμεσό, προκειμένου να φοιτήσει στην τότε τεχνική σχολή της πόλης (ένα μικρό πανεπιστήμιο για την εποχή της). Ήταν τα χρόνια της θρυλικής Ε.Ο.Κ.Α., με την Κύπρο ολόκληρη, να ζει καθημερινά ημέρες μεγαλείου και δόξας, καθώς τα παιδιά της, με τη συνδρομή ολόκληρου του λαού της, έδιναν τον υπέρ πάντων αγώνα για την αποτίναξη του αγγλικού ζυγού και την ΕΝΩΣΗ με την μητέρα Ελλάδα. Το μεθύσι ελευθερίας γρήγορα θα συνεπάρει τον δεκατεσσάρων Μάιων θαρραλέο, μαχητικό, με το νεανικό σφρίγος Τάκη, ο οποίος αψηφώντας τους κινδύνους, εντάσσεται στις μαχητικές αμάδες των μαθητών και πιο συγκεκριμένα στην «Άλκιμο Νεολαία της Ε.Ο.Κ.Α.», την Α.Ν.Ε., και ρίχνεται με αυταπάρνηση στον αγώνα, αναλαμβάνοντας ξεκάθαρη θέση και αυστηρά καθορισμένη ριψοκίνδυνη επαναστατική αποστολή.
Το τέλος του αντάρτικου και η λύση που επιβλήθηκε, στιγμάτισαν την ελληνική ζωή τριών και πλέον χιλιάδων χρόνων και διέκοψαν τους πόθους αιώνων, τους αγώνες γενεών. Οι συμφωνίες δεν ήταν παρά το προπέτασμα καπνού για το επόμενο βήμα που δεν ήταν άλλο από τη διχοτόμηση, όποτε οι συνθήκες θα καθίσταντο ευνοϊκές. Εκείνες τις δύσκολες ώρες, κάποιοι ατρόμητοι, διαχρονικοί δάσκαλοι ήθους, συνέπειας και αγωνιστικών αξιών, βαθιά ανήσυχοι από την συνωμοτική δράση των αγγλοτούρκων και την πολιτειακή αστάθεια της εποχής, εκπαιδεύονται κρυφά στα μυστικά του πολέμου, αποφασισμένοι και έτοιμοι να αντιμετωπίσουν κάθε αγγλοτουρκική πρόκληση, η οποία δυστυχώς δεν θα αργήσει να ‘ρθεί
Προικισμένος με τα χαρίσματα της φιλοπατρίας, εντάσσεται στις μυστικές στρατιωτικές ομάδες που προετοιμάζονται έτοιμες να αντιμετωπίσουν κάθε πρόκληση. Με την εκδήλωση της τουρκοανταρσίας το Δεκέμβριο του 1963 (ήταν ήδη υπάλληλος της Αρχής Ηλεκτρισμού Κύπρου), θα βρεθεί φρουρός ακοίμητος, μαζί με άλλους μαχητές να πολεμά στην εμπροσθοφυλακή, στις νικηφόρες μάχες της Λεμεσού πρώτα και ύστερα στον Πενταδάκτυλο. Δίπλα του θα πέσει νεκρός, ο συναγωνιστής του αστυνομικός Φίλιππος Κωνσταντινίδης, από σφαίρα που θα τον βρει κατευθείαν στο μέτωπο. Στιγμές ηρωικές, που έμειναν ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη του, έως ότου ο θάνατος του κλείσει τα βλέφαρα.
Οι πρώτοι αυτοί εθελοντές μαχητές, παρά τον πενιχρό, πεπαλαιωμένο και τεχνολογικά απαράδεκτο οπλισμό τους, επιφέρουν συντριπτικά κτυπήματα κατά των τούρκων στασιαστών. Η Κυπριακή Δημοκρατία χάρη στη λεβεντιά και την αυταπάρνηση τους, καταφέρνει να κρατηθεί όρθια και αρχίζει σιγά-σιγά να οργανώνει σε τακτική πλέον βάση την άμυνα της. Μετά την ίδρυση της Εθνικής Φρουράς, η Κύπρος προχωρά στην αγορά στρατιωτικού υλικού που αποτελείται από μικρά ελαφρά τυφέκια μέχρι άρματα μάχης και πυραύλους.
Το καλοκαίρι του 1966 θα βρεθεί μαζί με 300 Ελληνοκυπρίους (μεταξύ τους και ο αγνοούμενος υποστράτηγος Τάσος Μάρκου) σε μια τρίμηνη εκπαίδευση στην αιγυπτιακή έρημο, με στόχο να επανδρώσουν τις μονάδες χειρισμού των ρωσικών πυραύλων, που επρόκειτο να έρθουν στο νησί. Οι πύραυλοι αυτοί για λόγους τακτικής οδηγούνται στην Αίγυπτο με σκοπό να μεταφερθούν αργότερα στην Κύπρο, στην οποία δεν θα φθάσουν δυστυχώς ποτέ! Επιστρέφει ύστερα από μεγάλες ταλαιπωρίες, εξαντλημένος από τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης, εξαιτίας των οποίων κάποιοι θα χάσουν ακόμα και τη ζωή τους! Τα σημάδια εξάντλησης φαίνονταν ξεκάθαρα χαραγμένα παντού στο σώμα του.
Είχε προηγηθεί η κατάταξη του στην Εθνική Φρουρά, καθώς η Κυπριακή Δημοκρατία, σε μια προσπάθεια να οργανώσει σε σταθερή βάση την άμυνα της, καθιέρωνε την υποχρεωτική στράτευση των νέων της. Μετά την ολοκλήρωση της θητείας του επανήλθε στην εργασία του, όπου πραγματικά διέπρεψε με την εντιμότητα, τη μεθοδικότητα και την εργατικότητα του. Η εισβολή των τούρκων του ΄74 τον βρίσκει μαζί με την οικογένεια του σε ταξίδι αναψυχής στο εξωτερικό. Προσπαθεί να γυρίσει πίσω στο νησί, χωρίς όμως να τα καταφέρει, καθώς η Κύπρος είναι αποκομμένη από τον έξω κόσμο.
Ο Τάκης ήταν βαθύς γνώστης της ιστορίας, φιλάνθρωπος, ανιδιοτελής, ανυστερόβουλος, πολιτικοποιημένος, όχι, όμως, κομματικοποιημένος. Ένα ξεχωριστό πρότυπο ανθρωπιάς, με συμμετοχή, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στον πάσχοντα συνάνθρωπο του. Ποτέ δεν μιλούσε για το πολύ μεγάλο φιλανθρωπικό του έργο που χάρισε αμέτρητες στιγμές ευτυχίας σε ανθρώπους που είχαν απόλυτη ανάγκη για να σταθούν στα πόδια τους. Προσέφερε παντού ταπεινά τη βοήθεια του, χωρίς ποτέ να επιδιώξει επευφημίες και δόξα. Πάντα σιωπηλός, σκεφτικός και προσηλωμένος στους αγνούς σκοπούς της ζωής.
Ο Τάκης ήταν ένας ασυμβίβαστος μαχητής της λευτεριάς και της Δημοκρατίας. Πίστευε πως Δημοκρατία χωρίς δικαιοσύνη, αξιοκρατία και ορθό κριτικό λόγο δεν είναι δημοκρατία. Στα χρόνια του εμφυλίου υπήρξε σταθερός υποστηρικτής της πολιτικής του Μακαρίου και αργότερα του Δημοκρατικού Κόμματος στο οποίο ήταν οργανωμένος και ο πατέρας μας. Το 1976, εκφράζει έντονη διαφωνία και απομακρύνεται από τη γραμμή Μακαρίου, καθώς ο Αρχιεπίσκοπος με βάσει το πλειοψηφικό εκλογικό σύστημα που εφαρμόζει, αφήνει εκτός Βουλής τον συνασπισμό Δημοκρατικού Κόμματος-ΔΕΚ με επικεφαλής τον Γλαύκο Κληρίδη, παρά το γεγονός ότι εξασφάλισε ποσοστό 27.6%! Ο Τάκης, παρά το ότι δεν ήταν φίλα προσκείμενος στο κόμμα Κληρίδη, σε εποχές μάλιστα που ήταν πολύ δύσκολο να τολμήσει κάποιος να υποστηρίξει τη γνώμη του, τασσόμενος ενάντια στο ρεύμα, δεν θα συγχωρέσει ποτέ τον Μακάριο γι΄ αυτό το βαθιά αντιδημοκρατικό θεσμικό του ατόπημα, διαχωρίζοντας τη θέση του. Ήταν η εποχή που η Κύπρος ζούσε μέσα σε ένα πνεύμα μισαλλοδοξίας, μοιρολατρίας, εκδίκησης και μικρότητας! Η απόφαση του αυτή δεν θα μείνει δυστυχώς χωρίς κόστος. Το πελατειακό σύστημα του στερεί προαγωγές με αποτέλεσμα να αναγκαστεί να καταφύγει στα δικαστήρια για να δικαιωθεί!
Παρακολούθησε από κοντά τα εθνικά θέματα και αγωνιούσε για το μέλλον του Ελληνισμού. Κι όταν το 2004 ο λαός κλίθηκε να εγκρίνει ή να καταψηφίσει το «Σχέδιο Ανάν», προσήλθε στην κάλπη έντονα προβληματισμένος και ανήσυχος, αφού δεν δόθηκε ο απαιτούμενος χρόνος έστω και για μια στοιχειώδη μελέτη του σχεδίου, από τον λαό.
Ταξίδεψε στη γειτονία των Αγγέλων, αδόκητα και αναπάντεχα, στις 14 Δεκεμβρίου 2016, σε στιγμές προετοιμασίας για την υποδοχή του άσπιλου και αμόλυντου μέσα από την ταπεινή φάτνη Ιησού Χριστού μας, αφήνοντας πίσω του ένα σπουδαίο όνομα και μια υπέροχη οικογένεια. Την σύζυγο του Ελευθερία, τις θυγατέρες του Ελένη και Μαρίνα, τον γαμπρό του Μιχάλη και δύο πανέμορφα εγγονάκια, τον Ίκαρο και τον Ερωτόκριτο. Το κενό του θα μας συντροφεύει για πάντα. Ο Τάκης δεν ήταν μόνο αδελφός μου. Ήταν ένα ιδανικό πρότυπο χριστιανικής και ελληνικής αρετής. Ένα φαινόμενο ανθρωπιάς και εθελούσιας προσφοράς!
Το χαμόγελό του θα μείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη μας. Ήταν και θα είναι πάντα το ίνδαλμα μου, η δύναμη και η αδυναμία μου! Καλό ταξίδι αδερφέ, καλή αντάμωση, καλή Ανάσταση!
- Επίκουρος καθηγητής στο Τ.Ε.Ι. Λάρισας
Από το Μονάγρι Λεμεσού – a.avgoustis@hotmail.com