Η κακοδαιμονία του εκπαιδευτικού συστήματος και οι ξυλοδαρμοί μαθητών
Η εγκληματικότητα σε μια κοινωνία δημιουργεί σοβαρές ανησυχίες για το μέλλον της.
Τα τελευταία χρόνια, έχουν διαπιστωθεί ανησυχητικές τάσεις αντικοινωνικής συμπεριφοράς ανηλίκων ακόμα και μέσα στα σχολεία Μέσης Εκπαίδευσης.
Ο αριθμός των νεαρών που κάνουν χρήση ναρκωτικών αυξήθηκε καθώς και αυτών που προσάγονται ενώπιον της ποινικής δικαιοσύνης.
Πιθανοί λόγοι της αυξητικής τάσης να είναι η διάλυση του κοινωνικού ιστού και της έννοιας της ευρύτερης οικογένειας ως συνέπειες της Τουρκικής εισβολής πρώτα και μετά η κατάρρευση του οικονομικού συστήματος.
Το σχολείο είναι ο πρώτος επίσημος χώρος κοινωνικοποίησης του παιδιού μακριά από την προστασία της οικογένειας.
Αναμένεται κατά τη διάρκεια της φοίτησης το παιδί να αναπτύξει τις σχέσεις αλληλεπίδρασης με τα συνομήλικα παιδιά και με τους ενήλικες.
Οι ευσυνείδητοι εκπαιδευτικοί (υπάρχουν αρκετοί στα σχολεία) καταβάλλουν προσπάθειες για ισορροπημένες ποιοτικές σχέσεις μεταξύ των ίδιων των μαθητών αλλά και τρίτων.
Μέσω της πειθαρχίας μπαίνουν τα όρια ώστε να δημιουργηθούν καλές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων.
Όμως, τι μέσα έχει ο εκπαιδευτικός στην διάθεσή του;
Παλαιότερα ο δάσκαλος επέβαλλε τιμωρίες που στερούνταν ανθρωπισμού και σεβασμού στην προσωπικότητα του παιδιού πιστεύοντας ότι η θεραπεία της όποιας αταξίας ήταν η τιμωρία («κρέας δικό σου, κόκκαλα δικά σου».
Από τη μελέτη ποινολογίου στην αρχή του 20ου αιώνα («Η εκπαίδευση στη Βάσα (Κοιλανίου),(1827-1986)», Σωτήρη Παπαδόπουλου) αναφέρονται τα πιο κάτω είδη τιμωριών: Τιμωρία με τη βέργα (ραβδισμοί) από ροδιά ή με λωρίδα δερμάτινη (λουριές), ορθοστασία στη γωνιά βλέποντας τον τοίχο, στάση στο ένα πόδι, στέρηση του διαλείμματος (έμεναν νηστικοί), μπάτσισμα κ.ά..
Η απαράδεκτη σωματική τιμωρία υπήρχε και μετά την Ανεξαρτησία, οπότε σωστά καταργήθηκε με τις εγκυκλίους 296/68/5 1968 και 1970-1971/1.
Σήμερα ο εκπαιδευτικός αντιτάσσει στην αντικοινωνική συμπεριφορά λεκτικές παρατηρήσεις ή παραινέσεις.
Οι διάφοροι ειδικοί συμβουλεύουν τη χρήση της παιδαγωγικής πειθούς, που φέρνει αποτελέσματα σε μεγάλο ποσοστό μαθητών.
Κάποιοι όμως, ίσως λόγω οικογενειακών προβλημάτων ή άλλων αιτιών παραμένουν παραβατικοί δρώντας ανεξέλεγκτα επηρεάζοντας αρνητικά τους γύρω τους.
Υπάρχουν αρκετές στρατηγικές για επιβολή πειθαρχίας αλλά δεν υπάρχει μυστική συνταγή.
Τελευταία προβλήθηκε στα ΜΜΕ ο ξυλοδαρμός μαθήτριας, που δεν αποτελεί μεμονωμένο επεισόδιο, με πιθανό συνεπακόλουθο την προαγωγή του φαινομένου.
Υπάρχει ανάγκη για προγράμματα πρόληψης νεανικής παραβατικότητας και αντικοινωνικής συμπεριφοράς νέων στα οποία να συμμετέχει ολόκληρη η τοπική κοινωνία.
Χρειάζεται όλοι μαζί να παρακολουθούμε τις προβληματικές καταστάσεις και τα διάφορα κοινωνικά φαινόμενα με σκοπό την πρόληψη παραβατικών συμπεριφορών.
Επιβάλλεται συντονισμός σχολείου, συνδέσμου γονέων με τοπικούς παράγοντες.
Οι παράγοντες κινδύνου για παραβατική συμπεριφορά είναι:
1) Ατομικοί (χαμηλή αυτοεικόνα, δυσκολία ελέγχου παρορμήσεων, έλλειψη φιλοδοξιών για το μέλλον).
2) Οικογενειακοί (γονείς που κάνουν χρήση ουσιών, έλλειψη στήριξης/ελέγχου, δυσκολίες επικοινωνίας, συναισθηματική παραμέληση ή κακοποίηση, χαμηλή κοινωνικοοικονομική κατάσταση/ κοινωνική περιθωριοποίηση/ανεργία).
3) Σχολικοί (σχολική αποτυχία, αρνητικό σχολικό ψυχωκοινωνικό κλίμα, κακή ενσωμάτωση στη σχολική ζωή, σκασιαρχείο, έλλειψη ξεκάθαρων κανόνων, χαμηλές προσδοκίες σχολείου).
4) Ομάδες συνομηλίκων (χρήση ουσιών από φίλους/παρέα, αποκλεισμός από παρέες, απομόνωση, θετική εικόνα για τη χρήση ουσιών από συνομήλικους)
5) Κοινωνικοί – Περιβαλλοντικοί (στάσεις και αντιλήψεις που επιτρέπουν τη χρήση βίας στη διαδικασία επίλυσης διαφορών, περιοχή με ψηλό δείκτη επικράτησης και διαθεσιμότητας ναρκωτικών, κοινωνικός αποκλεισμός και περιθωριοποίηση, προβολή βίαιων συμπεριφορών και προτύπων από τα ΜΜΕ).
Στο παρελθόν κάποια σχολεία είχαν επιτύχει τη μείωση της παραβατικότητας, μειώνοντας πρώτα το σχολικό αποκλεισμό και την περιθωριοποίηση των μαθητών μέσα στο σχολικό χώρο.
Επιτεύχθηκε η σύνδεσή όλων των μαθητών με τη σχολική ζωή μέσω της εκπόνησης κοινού προγράμματος καλλιεργώντας το αίσθημα της επιτυχίας και της ολοκλήρωσης ενός έργου.
Η ανάπτυξη των κοινωνικών δεξιοτήτων των μαθητών προωθήθηκε μέσω της ενεργούς συμμετοχής τους, βελτιώνοντας την αυτοεικόνα τους και τη σχολική τους επίδοση.
Έτσι σημειώθηκε βελτίωση των διαπροσωπικών σχέσεων μαθητών με συμμαθητές και εκπαιδευτικούς.
Επίσης, σημειώθηκε βελτίωση στις σχέσεις των μαθητών με τους γονείς τους.
Η κακοδαιμονία του εκπαιδευτικού συστήματος είναι ότι οι πάντες έχουν άποψη για το τι πρέπει να γίνει στην εκπαίδευση.
Αυτό επιδεινώθηκε τα τελευταία χρόνια με τους παντός είδους «ειδικούς», ειδικά τους νεοφανείς, που επειδή έχουν ύφος «χιλίων καρδιναλιών» ξεγελούν και αποτελούν το θέσβατο.
Κάθε φορά που θα προκύψει κάτι στα σχολεία θα δούμε την κα Κουρσουμπά στις τηλεοράσεις να μας κηρύττει ως ειδική παιδαγωγός.
Έλεος κα Κουρσουμπά, τόσα χρόνια στη θέση (10 χρόνια), τόσοι επίτροποι, τόσες παρεμβάσεις και τελικά δεν υπάρχει η έννοια της πειθαρχίας στα σχολεία, το σύστημα κινείται προς τα πίσω.