Τιμούν Αυτοί που Διεκδικούν;
Σεπτέμβριος, μήνας γεμάτος με οδυνηρές αναμνήσεις καταστροφών.
Μήνας μνήμης αλλά και συλλογισμού.
Μήνας φόρου τιμής για αδικοχαμένους χριστιανούς: της Θράκης, της Ανατολίας, του Πόντου, της Μεσοποταμίας και Αρμενίας. Μήνας γνωστοποίησης εξόντωσης Βυζαντινών λαών. Αν και φαινομενικά τα πεδία μάχης είχαν κλείσει από το 1453, οι γενοκτόνες πράξεις εξόντωσης των Βυζαντινών λαών συνεχίστηκαν μέχρι και το 1974. Το μέλλον, θα δείξει …
Στο Σεπτέμβριο του 2010 ζήσαμε δύο παγκόσμιες πράξεις «διεκδίκησης δικαίου». Η πράξη του κ. Κρις Σπύρου, να τελέσει Θεία λειτουργία στην Αγία Σοφία, ως πρόεδρος του «Παγκόσμιου Συμβουλίου για την Αποκατάσταση της Αγίας Σοφίας»[1] και το Διεθνές Συνέδριο «Τρεις Γενοκτονίες μία Στρατηγική», που πραγματοποιήθηκε στην Παλαιά Βουλή της Αθήνας, με αντιπροσώπους των τριών εθνοτήτων (Αρμένιοι, Έλληνες και Άσσύριοι) από διεθνείς και εγχώριους οργανισμούς.
Στο παρόν κείμενο δεν θα αναλωθώ σε τεχνικές ή οργανωτικές λεπτομέρειες, που έτσι και αλλιώς είναι γνωστές στο κοινό από τα ΜΜΕ, αλλά στην πολιτική ανάλυση των γεγονότων.
Ο κ. Chris Spirou
Το προφίλ, του συνομιλητή του Μιλόσεβιτς (γνωστό το τέλος του) και τέως προέδρου των Δημοκρατικών στην Πολιτεία New Hampshire[2], που εγκατάλειψε την πολιτική κατόπιν πτώχευσης (κατά δήλωση του σε ΜΜΕ, επειδή η κατασκευαστική του εταιρεία μπλέχτηκε σε σκανδαλολογία), δίδεται με την επιστολή του κ. John Brandy Kiesling, που αναφέρεται στην γερουσιαστή κ. H. Clinton[3]. Άρα δεν θα ασχοληθούμε ούτε και μ’ αυτό. Εξ άλλου η διεθνής προκήρυξη της «Παγκόσμιας Ενορίας της Αγίας Σοφίας» έχει απαντηθεί με άρθρο από τον Πρωτοπρεσβύτερο Γεώργιο Τσέτση[4].
Η επικοινωνία μεταξύ ανθρώπου και Θείου, πραγματοποιείται μέσω της Θείας Λειτουργίας. Προφανώς είναι θέμα πρωτίστως πνευματικό και όχι τόσο υλικό. Τα οργανωτικά και τα διαδικαστικά υπόκεινται στις θρησκευτικές αρχές, που είναι αποδεκτές σχεδόν από όλα τα κράτη μέλη του ΟΗΕ και την ανθρωπότητα. Αναρωτιόμαστε κατά πόσο μία θρησκευτική πράξη, που τελείται από λαϊκούς θα έβρισκε υποστηρικτές στην ανθρωπότητα και στον ΟΗΕ;
Είναι γνωστό ότι η Τουρκική Δημοκρατία εάν δεν πιεστεί δεν υποχωρεί σ’ όποιο κεκτημένο νομίζει ότι της ανήκει, και το 90% του λαού της ταυτίζεται με την εθνική κρατική πολιτική (αντιθέτως στην Ελλάδα το 90% αντιπαρατίθεται στην εθνική κρατική πολιτική). Κατά πόσο είναι σωστό, να τελείται κάποια πράξη κατά των εθνικών κεκτημένων της Τουρκικής Δημοκρατίας, όταν η κοινή γνώμη είναι υπερευαισθητοποιημένη από ένα πρόσφατο δημοψήφισμα, όπου αναμετρήθηκαν οι πολιτικές δυνάμεις;
Ο κ. Σπύρου θα έβρισκε υποστηρικτές, όταν δεν υπάκουσε παράκληση πνευματικού ηγέτη («υπ’ ομηρία», όπως αναφέρει και ο ίδιος κ. Σπύρου), που τους αποδεκτούς κανόνες λειτουργίας όλων των Χριστιανικών θεσμών, δεν παραβίασε εδώ και 500 χρόνια ούτε καν το Βατικανό;
Οι Τουρκικές Αρχές απαγόρευσαν την διέλευση της πομπής των λεωφορείων (σε αντιπαράθεση με την ανθρωπιστική νηοπομπή προς τη Γάζα;) και παράλληλα είχαν κλείσει «το Μουσείο της Αγ. Σοφίας» για «επισκευές»! Και το ταξίδι διεκδίκησης τερμάτισε στις ακτές του Έβρου! Μετά την Δέηση στις ακτές του ποταμού, ο κ. Σπύρου ανακοίνωσε στους 250 και πλέον συνοδοιπόρους του, ότι τώρα ξεκινά έναν αγώνα προσφυγής της Τουρκίας στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο!
Ο «εθνοπατέρας» κ. Σπύρου, προφανώς δεν είναι ενήμερος για τις 65 (εξήντα πέντε) και πλέον παραβιάσεις της Συνθήκης της Λοζάννης κατά της Ελληνικής εθνότητας της Κωνσταντινούπολης, Ίμβρου και Τενέδου στην περίοδο 1924 – 1974. Περισσότερο δε, δύο εξ αυτών (Γενοκτόνος πράξη Σεπτεμβριανών του 1955 και απελάσεις του 1963), αγγίζουν και την παραβίαση των άρθρων περί γενοκτονίας του Καταστατικού Χάρτη της Ρώμης. Χρειάζονταν νέα δεδομένα; Για ποια συμφέροντα;
Εάν ναι, πώς η μαρτυρική ιστορία των Ρωμιών της Πόλης αγνοείται έτσι επιδεικτικά; Μήπως κάποιοι κρατούν έγγραφα συγκατάθεσης «των ισχυρών» στα πάθη μας;
Ακριβώς, οι προαναφερόμενες ερωτήσεις πρέπει να απαντηθούν από τα επίσημα χείλη «των ισχυρών» και εάν σιωπούν πρέπει να απαντηθούν από Διεθνή Συνέδρια, που μελετούν τα ανθρώπινα πάθη!
Διεθνές Συνέδριο «Τρεις Γενοκτονίες Μία Στρατηγική»
Ήταν η συνέχεια του Σαράγιεβου και της Κομοτηνής, όπως δήλωσε στην εναρκτήρια ομιλία του ο πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής κ. Παυλίδης. Στο Σαράγιεβο, αναγνωρίστηκε από το IAGS (International Association of Genocide Scholars) η γενοκτονία που υπέστησαν οι Χριστιανοί της Ανατολίας (Έλληνες, Ασσύριοι και άλλοι Χριστιανικοί λαοί, όπως αναγράφηκε στο καταστατικό). Ένας από τους τέσσερις εισηγητές εξ Ελλάδος[5] που παραβρέθηκαν στο Σαράγιεβο ήταν και ο γράφων. Άρα η αποτίμηση των αποστάσεων που διανύθηκαν θα είναι πολύ πιο εύκολη από έναν ταξιδιώτη, που ξεκίνησε από την αφετηρία.
Ήταν ένα ευτυχές γεγονός που ξανασυναντηθήκαμε τόσοι φίλοι από τις τέσσερις γωνιές της γης, οι οποίοι στήριξαν την πρότασή μας στο Σαράγιεβο και στην ηλεκτρονική ψηφοφορία που διεξάχθηκε ανά την οικουμένη, ενώ δεχόμασταν μια σημαντική αντίσταση από τους Αρμένιους της Αμερικής (Το ζήτημα δεν θα το ανέφερα, εάν δεν τονίζονταν δύο φορές στην ομιλία του προέδρου του IAGS καθ. Israel W. Charny). Εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι το IAGS ιδρύθηκε από καθηγητές Ιουδαϊκής καταγωγής με στόχο την μελέτη του ολοκαυτώματος, με απώτερο σκοπό την καταγραφή σταδίων προετοιμασίας των αδικημάτων κατά της ανθρωπότητας για την πρόληψη των ομοίων γεγονότων. Επήλθε ο μεγάλος αγώνας των Αρμενίων με πρωτεργάτη τον Richard G. Hovannisian, χάρη του οποίου έγινε δεκτό το Αρμενικό ολοκαύτωμα. Ήταν το πρώτο βήμα για την ταχύρυθμη ανά την οικουμένη αναγνώριση της γενοκτονίας που υπέστη ο Αρμένικος λαός.
Από Ελληνικής πλευράς τα Ποντιακά σωματεία ξεκίνησαν τον μεγάλο αγώνα, για την διεθνή αναγνώριση. Αν και από την πρώτη στιγμή υπήρχε μεγάλη ρήξη μεταξύ των ιθυνόντων, που στήριζαν την προσπάθεια, εάν πρέπει να αναφέρεται ως «γενοκτονία που υπέστησαν οι Πόντιοι» ή «γενοκτονία που υπέστησαν οι Έλληνες». Η χροιά αυτής της διαμάχης επανεμφανίστηκε και στο συνέδριο των Αθηνών.
Ένα δεύτερο και «διεθνές ζήτημα», είναι ο περιορισμός της χρονικής περιόδου γενοκτόνων πράξεων, που υπέστησαν οι Βυζαντινοί λαοί της καθ’ ημάς Ανατολής. Υπάρχει ένα «διεθνές lobby», που με νύχια και με δόντια προσπαθεί να περιορίσει το γεγονός στην περίοδο 1909 – 1923. Δηλαδή στην περίοδο που την εξουσία του Οθωμανικού κράτους κατείχαν οι Νεότουρκοι. Με τον τρόπο αυτό προφανώς δίδεται «άφεση» στην Τουρκική Δημοκρατία, που ιδρύθηκε με την Συνθήκη της Λοζάννης, που υπογράφηκε στις 24/7/1923. Όμως όπως αναφέρεται και στο λογότυπο του Συνεδρίου, όσο συνεχίζονταν και συνεχίζεται η ίδια στρατηγική, επιβαρύνονται όλοι όσοι την υπηρέτησαν και την υπηρετούν. Εξ’ άλλου οι διοργανωτές ανάδειξαν το γεγονός με τον καλύτερο τρόπο, όταν επέλεξαν ως ομιλητή της εναρκτήριας πανηγυρικής ομιλίας τον τ. πρόεδρο της Κυπριακής Βουλής και επίτιμο πρόεδρο της ΕΔΕΚ κ. Βάσο Λυσσαρίδη. Ζωντανός μάρτυρας όλου «του Κυπριακού» και του «μηχανισμού καταστροφής», που συνεχίστηκε μέχρι το 1974.
Βέβαια, για τον γράφοντα ήταν αδιανόητο που μερικοί ομιλητές του εξωτερικού δεν γνώριζαν ότι η Ελληνική Βουλή δεν έχει ψηφίσει ακόμα την γενοκτονία που υπέστη ο Ελληνισμός της Ανατολίας, ενώ άλλοι το γνώριζαν. Αν και η Σουηδική Βουλή έχει αναγνωρίσει και έχει ψηφίσει το γεγονός με πρωτεργάτη τον Nik Papadopoulo βουλευτή της Σουηδίας (επίσης ομιλητής του Συνεδρίου) οι Έλληνες δεν το είχαν ψηφίσει ακόμα.
Κατανοώ την «καλόπιστη τρίπλα» των ιθυνόντων. Διότι όντως δεν μπορείς να νιώθεις άνετα, όταν ένας Ακαδημαϊκός Διεθνής Οργανισμός και μία Ευρωπαϊκή χώρα (από τις δημοκρατικότερες του κόσμου) έχουν αναγνωρίσει το γεγονός, και εμείς δεν κατορθώσαμε να πείσουμε τα εγγόνια αυτών που υπέστησαν τα χειρότερα που μπορεί να υποστεί ένας άνθρωπος, να ψηφίσουν ?! Βέβαια ελέγχεται πόσους αντιπροσώπους διαθέτουν τα Ποντιακά, Μικρασιατικά και Κωνσταντινουπολίτικα σωματεία στην Ελληνική Βουλή, και σε τι οφείλεται ο μικρός αριθμός; Όμως αυτό που δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό είναι η εμβόλιμα προστεθείσα (δεν αναφέρονταν σε κανένα σημείο του προγράμματος) ομιλία του κ. Κακλαμάνη στην Εναρκτήρια Συνεδρίαση, ο οποίος ήταν και ο πρόεδρος της Βουλής όταν είχε έλθει το ψήφισμα στην ολομέλεια και ως δια μαγείας δεν ψηφίστηκε και κουτσουρεμένα εμφανίστηκε ως Προεδρικό Διάταγμα! Ξέχωρα που δεχτήκαμε και τις υποδείξεις του κ. Κακλαμάνη, ίσως τμήμα της απάντησης του ερωτήματος που θέσαμε συμπεριλαμβάνεται σ’ αυτή την κίνηση των οργανωτών.
Αρχές του IAGS και η εφαρμογή τους
Οι αρχές του IAGS συνοψίζονται σε δύο προτάσεις:
Δικαίωμα στη ζωή.
Δικαίωμα στην προστασία της ζωής.
Για την εφαρμογή των κατευθυντήριων γραμμών χρειάζονται:
- Άτομα, που πιστεύουν και έχουν την ψυχική δύναμη να αντισταθούν και να απαιτήσουν «από τους ισχυρούς», με κάθε τίμημα.
- Γνώση και θεσμούς μετάδοσης γνώσεων, που θα διδάσκουν τα δικαιώματα και τους τρόπους απαίτησής τους.
- Πόροι, ανεξάρτητοι από την «άλλη τάξη πραγμάτων».
Με την επιστροφή μας από το Σαράγιεβο είχαμε τονίσει τα προαναφερόμενα. Αν και το Συνέδριο των Αθηνών έκλεισε με την ελπιδοφόρα εισήγηση δημιουργίας τμήματος ή και σχολής «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», η αντίστοιχη σχολή της Άγκυρας που ιδρύθηκε στη μετά Σαράγιεβο περίοδο σε λίγο θα έχει τους πρώτους απόφοιτους. Βλέποντας την παντελή έλλειψη ενδιαφέροντος του πολιτικού μας κόσμου (έλαμψαν δια της απουσίας τους από το Συνέδριο), προφανώς θα περιμένουμε πολύ για να χειροκροτήσουμε τους αποφοίτους του αντίστοιχου Ελλαδικού ιδρύματος.
Όμως ένα συνέδριο, που λαμβάνουν θέση τόσοι διακεκριμένοι καθηγητές έχει την δυνατότητα να βοηθήσει. Από κάθε παρευρισκόμενο εάν ζητηθεί και συλλεχθεί η βιβλιογραφία που γνωρίζει, μπορεί να ετοιμαστεί ένας οδηγός – ευρετήριο (μπορεί να είναι και ένα μεγάλο παράρτημα των πρακτικών του Συνεδρίου), που θα είναι ο καλύτερος συμβουλευτικός οδηγός των νέων επιστημόνων ή και αγωνιστών (τελευταίως αρέσκεται να τους αποκαλούμε ακτιβιστές). Δυστυχώς μέχρι σήμερα η γνώση περί «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» στην Ελλάδα παραμένει σαν εφτασφράγιστο μυστικό μέσα σε συγκεκριμένη «ομάδα». Κάθε νέος που θέλει να ασχοληθεί με το θέμα, εν απουσία όλων των δεδομένων προφανώς θα υποπέσει σε θεωρητικά λάθη. Έτσι θα αναγκαστεί ή για να μην εκτεθεί να εγκαταλείψει τις προσπάθειες που καταβάλει ή να ενταχτεί στην «ομάδα» μ’ όλα τα επακόλουθα που νοούνται. Ελπίζω να εισακουστεί η θερμή παράκληση και η οργανωτική επιτροπή να εκδώσει βιβλίο – ευρετήριο «πηγές μελέτης ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Θα την ευγνωμονούν όλοι οι μελλοντικοί αγωνιστές.
Το έτερο ζήτημα, που είχαμε σημειώσει στο Σαράγιεβο ήταν η έλλειψη ξενόγλωσσης βιβλιογραφίας, σ’ ότι αφορά την τραγωδία των Βυζαντινών λαών στην καθ’ ημάς Ανατολή τον 20ο αι. Ενώ Αρμένιοι και Ασσύριοι δούλεψαν και δουλεύουν μεθοδικά (κάθε χρόνο οι μελετητές των γεγονότων εκδίδουν τουλάχιστον 3 – 4 επιστημονικά βιβλία), οι Έλληνες το αγνοούν παντελώς. Ο γράφων, το Μάιο του 2009 εκδίδοντας στην Τουρκία, στα Τουρκικά, με εκτεταμένο υλικό το έργο του Άγραφη Γενοκτονία[6], μπορεί να εισέπραξε ατομικές μηνύσεις[7], όμως τα αποτελέσματα του βιβλίου ήταν τόσο απροσδόκητα, που ούτε ο ίδιος θα φανταζόταν. Βεβαίως οι κινήσεις πρέπει να είναι συντονισμένες και όχι ατομικές. Όμως από ποιο φορέα;
Συμπεράσματα
Τα έδρανα της Παλαιάς Βουλής, που φιλοξένησε το Επιστημονικό Συνέδριο, ήταν γεμάτα όταν ομιλούσε κάποιος κομματικός και μισογεμάτα όταν ομιλούσε κάποιος επιστήμονας. Όπως άδειος ήταν και ο χώρος του Άγνωστου Στρατιώτη στην τελετή κατάθεσης στεφάνου στις 19/9/2010, ημέρα «μνήμης των θυμάτων της Μικρασιατικής Καταστροφής». Εάν παρευρίσκονταν οι «κομματικοί» θα τους συνόδευαν και οι οπαδοί, και έτσι η τιμή προς τους αδικοχαμένους θα ήταν μαζικότερη.
Φίλοι (και όχι μόνο ένας), που γνωρίζουν την τουρκική πραγματικότητα μου εκμυστηρεύτηκαν κάποιες σκέψεις τους, που μπορούν να συνοψιστούν: «εμείς που πολεμάμε τόσα χρόνια τον Κεμαλισμό σ’ όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου, αν και νιώθουμε την απέραντη ελευθερία στην Ελλάδα, παράλληλα διαισθανόμαστε να πλανάται και ένας περίεργος Κεμαλισμός».
Συλλογίζομαι, μήπως ο Κεμαλισμός δεν είναι ιεραρχημένος στην ρίζα ενός ιδεολογικού δένδρου, αλλά είναι ένα σημαντικό κλαδί του ιδίου δένδρου που φιλοξενείται και η Ελλαδική πραγματικότητα;
βκ
Σημειώσεις:
[1] Δεν είναι γνωστά ακόμη, τα μέλη του ΔΣ, η ακριβής διεύθυνση της έδρας του Συλλόγου, όπως και οι οικονομικοί πόροι αυτού. Απλώς πληροφορούμαστε από το www.freeagiasophia.org [2] Ο κ. Σπύρου είχε εκλεγεί αρχηγός του Δημοκρατικού κόμματος στην Πολιτεία New Hampshire το 1991 και επανεκλέγηκε το 1993. Όμως αναγκάστηκε να παραιτηθεί μετά τις δημοσιεύσεις της τότε δικαστικής ανταποκρίτριας Nancy Meersman της εφημερίδας Union Leader, για οικονομικά σκάνδαλα. Οι μηνύσεις που υπέβαλλε ο κ. Σπύρου κατά της εφημερίδας έληξαν με συμβιβασμούς, που ουδέποτε ανακοινώθηκαν. [3] Για το περιεχόμενο της επιστολής κοίτα 15/9/2010 www.greekamericannewsagency.com [4] Για άρθρο κοίτα 11/5/2010 www.amen.gr [5] Κοίτα Πολίτης αριθ. φύλλου 485 Σεπτέμβριος 2007. [6] Στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Τσουκάτου, Δεκέμβριος 2006, ISBN 960-7922-44-1 στην Τουρκία από εκδόσεις Pencere, Kayıt Olunmamış Soykırım ISBN 978-605-4049-30-1. [7] Δεν υιοθετήθηκαν από τις δικαστικές Αρχές και έτσι το βιβλίο παρέμεινε στην κυκλοφορία, όμως η τακτική δικάσιμος συνεχίζεται. Η κατηγορία ήταν η γνωστή: «εξύβριση του Τουρκισμού».