Η Ελληνοαυστραλία των ενεργών πολιτών: με αφορμή την απάντηση 150+ για τις αμβλώσεις
Κάθε φορά που προκύπτουν σημαντικά κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα στην Αυστραλία, στην Ελλάδα, ή οπουδήποτε άλλου, ζητήματα που αγγίζουν και την ελληνοαυστραλιανή κοινότητα/παροικία, αυτή που συνήθως αρθρώνει παρεμβατικό δημόσιο λόγο και μπαίνει μπροστάρης στους αγώνες, υιοθετώντας και προασπίζοντας θέσεις με αναφορές σε καθολικές ουμανιστικές, κοινωνικά δίκαιες και δημοκρατικές αρχές και αξίες, είναι η κοσμική και ενεργός κοινωνία των Ελληνοαυστραλών πολιτών.
Ήταν αυτές οι αξίες που οδήγησαν στο πρόσφατο παρελθόν την ελληνοαυστραλιανή κοινωνία των πολιτών σε δημόσιες παρεμβάσεις υπέρ του δικαιώματος των ομόφυλων ζευγαριών να τελούν γάμο στην Αυστραλία, ή υπέρ της καταδίκης της Χρυσής Αυγής ως εγκληματική οργάνωση στην Ελλάδα.
Σε αυτήν την παράδοση εντάσσεται και η δημόσια καταδίκη των αναχρονιστικών απόψεων του Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας Μακάριου για τις αμβλώσεις, από περισσότερες από 150 γυναίκες της Ελληνοαυστραλίας ως τώρα .
Αυτή η πρωτοβουλία των γυναικών έχει την υποστήριξη και αμέτρητων ανδρών της ελληνικής ομογένειας της Αυστραλίας, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου.
Στη δήλωση του Αρχιεπισκόπου «Όταν μια γυναίκα σκοτώνει το έμβρυο δεν κάνει το καθήκον της ως μητέρα. Διεκδικεί δικαιώματα για τον εαυτό της αλλά την ίδια ώρα καταργεί το δικαίωμα του εμβρύου να ζήσει. Ο Θεός να μας λυπηθεί… Ο Θεός να μας φωτίζει…», οι 150+ γυναίκες της ομογένειας, που προέρχονται από όλες τις κοινωνικές τάξεις και από τις περισσότερες πολιτείες της Αυστραλίας, αντέταξαν το διαφωτισμό και τις κατακτήσεις της νεωτερικότητας. Καταδίκασαν τις μεσαιωνικές όπως τις χαρακτήρισαν απόψεις του Μακάριου, με αναφορές στην ισότητα των φύλων, στα ανθρώπινα δικαιώματα των γυναικών, στο δικαίωμα της αυτονομίας και της αυτοδιάθεσης στην προσωπική τους ζωή, στο δικαίωμα της αυτοπροστασίας της υγείας τους.
Κύριο γνώρισμα της ποικιλόμορφης και αριθμητικά σημαντικής κοσμικής κοινωνίας των Ελληνοαυστραλών πολιτών, είναι η ενεργός συμμετοχή τους στα κοινωνικά, πολιτικά, πολιτισμικά και άλλα δρώμενα της ευρύτερης κοινωνίας της Αυστραλίας (mainstream), διατηρώντας ταυτόχρονα τους πολιτισμικούς τους δεσμούς και με την εθνοτική τους ταυτότητα, καθώς και την αίσθηση του συνανήκειν σε μια πολιτισμικά μειονοτική κοινότητα/παροικία. Αυτό το συνανήκειν όμως, εκφράζεται με έναν τρόπο και έχει ένα αξιακό φορτίο που ξεπερνάει τις υπάρχουσες δομές, τους θεσμούς και το κυρίαρχο αφήγημα του οργανωμένου κοινοτικού/παροικιακού μικρόκοσμου.
Αξίζει να αναδειχθεί για παράδειγμα, πως στη συγκεκριμένη περίπτωση, οι 150+ γυναίκες, είχαν το θάρρος να ονοματίσουν τον φορέα των αναχρονιστικών απόψεων για τις αμβλώσεις, δηλαδή τον Αρχιεπίσκοπο Αυστραλίας Μακάριο, πράγμα που δεν έκαναν οι ελάχιστες προοδευτικές και καλοδεχούμενες τοποθετήσεις ομογενειακών οργανώσεων της Μελβούρνης. Γιατί το κύριο ζήτημα στο θέμα των αμβλώσεων για αυτές, είναι οι απόψεις του Μακάριου και όχι η θέση της ορθόδοξης Εκκλησίας πάνω στο θέμα. Άλλωστε, ιεράρχες όπως ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος παλαιότερα, το 1990 λίγο πριν την εκλογή του, η όπως ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ελπιδοφόρος πολύ πρόσφατα, εξέφρασαν απόψεις για τις αμβλώσεις που είναι διαμετρικά αντίθετες με αυτές του Μακάριου.
Τέλος, άξιο αναφοράς είναι επίσης το γεγονός ότι η σημερινή ευρύτερη κοσμική κοινωνία των πολιτών της Ελληνοαυστραλίας, είναι εκφραστής και συνεχιστής μιας δημοκρατικής παράδοσης με σχεδόν έναν αιώνα ζωής. Μιας παράδοσης που ξεκινάει τουλάχιστον από τα συσσίτια για τους άνεργους του οικονομικού κραχ του 1929-1930, συνεχίστηκε με τις κινητοποιήσεις ενάντια στους πολιτικούς κρατούμενους της μεταμφυλιακής Ελλάδας της δεκαετίας του 1950 και κορυφώθηκε με τον αντιχουντικό αγώνα και τις κινητοποιήσεις για τη διατήριση της ανεξαρτησίας των μεγάλων Κοινοτικών οργανώσεων του Ελληνισμού από την επιβολή της Αρχιεπισκοπής.
Αυτό το πολιτισμικά, κοινωνικά και πολιτικά σημαντικό κομμάτι των ελληνικής καταγωγής κατοίκων της Αυστραλίας, που η αριθμητική του δύναμη και η επιρροή του στην ευρύτερη κοινωνία είναι πολλαπλάσια από αυτή των λεγόμενων παροικιακών ηγεσιών, αξίζει να μελετηθεί και να αναδειχθεί, αξίζει να το γνωρίσει και η Ελλάδα, καθώς επίσης και η δική της «αδύναμη» κοινωνία των πολιτών.