Το θέλγητρον, το φόβητρον και ο εκφοβισμός
Με την ελευθερία της οποίας απολαύουν οι καλλιτέχνες, σχεδόν κατά κανόνα, η θεά Αφροδίτη απεικονίζεται γυμνή.
Κατά την παράδοσιν όμως και επειδή δεν ήταν πρακτικό ή κόσμιο ολόκληρη θεά να κυκλοφορεί ολόγυμνη (όπως την θέλουν οι ζωγράφοι και ο γλύπτες) έφερε κεντητή ζώνην η οποία ονομαζόταν θέλγητρον.
Φαίνεται ότι αυτή συνεπικουρούσε την γοητεία και την έλξιν που ασκούσε, εξ ου και η σημασία που της αποδίδεται. Κάθε τι που έλκει συχνά μαγεύει, ενίοτε όμως εξαπατεί.
Θα περιοριστώ στο χώρο της Ιατρικής η οποία κατά γενικήν ομολογίαν ασκεί γοητείαν γι’ αυτό που κάνει, γι’ αυτά που προσδοκούμε και κυρίως για το μυστήριο που καλύπτει τους μηχανισμούς πίσω από την άσκησή της.
Συνήθης λόγος ένεκα του οποίου καταφεύγει κάποιος στον ιατρό, είναι ο φόβος, ο οποίος πλείστες όσες φορές αποδεικνύεται σωτήριος. Άρα είναι θεμιτόν και χρήσιμον ο ιατρός να χρησιμοποιεί ως φόβητρον πραγματικούς κινδύνους για να προειδοποιεί και να προστατεύει.
Εις τον αντίποδα της ευγενούς αυτής διεργασίας ευρίσκεται ο εκφοβισμός. Αυτός, ακόμη και αν ελαύνεται από υπερπροαστατευτική πρόθεση, μεγεθύνει την αυθεντία του επαΐοντος, ενισχυόμενη από την τεράστια έκταση των αγνώστων εννοιών και λειτουργιών του ανθρώπινου σώματος. Ο τάλας ασθενής αδυνατεί να αντισταθεί στο δέλεαρ της σωτηρίας, ή μοναδικής ευκαιρίας που του ευαγγελίζεται ο ειδικός και αρμόδιος, άρα του παραδίδεται άνευ όρων.
Όπως έχουμε διδαχθεί όλοι οι προνομιούχοι υπηρέτες της Υγείας, οι ασθένειες είναι γενικότερες καταστάσεις που εκδηλώνονται με άλλοτε άλλο μηχανισμό, ταχύτητα και βαρύτητα στον κάθε ασθενή.
Εξ ου και χρειάζεται εξατομίκευση της προσεγγίσεως αλλά και της επιλογής της θεραπευτικής μεθόδου που είναι προς όφελος του πάσχοντος και όχι προς δόξαν ή άλλο όφελος του ιατρού.
- Καρδιολόγος