Συχνά-πυκνά υπάρχουν αναφορές στην αδικία που υπάρχει απέναντι στο γυναικείο φύλο. Φαινόμενο, φυσικά, παγκόσμιο και διαχρονικό.
- Ο Ερμής Τσιατίνης, κάτοικος York, Αγγλία, αναφέρεται στη θέση των γυναικών στην κυπριακή κοινωνία.
Πάμπολλες οι περιπτώσεις που μέρος της κοινωνίας βρίσκεται σε μειονεκτική θέση και διεξάγει αγώνες για τα δικαιώματά του.
Στην περίπτωση των γυναικών, όμως, τα πράγματα είναι λίγο περίεργα.
Δεν πρόκειται για μια μειονότητα. Πρόκειται -τουλάχιστον στην Κύπρο- για την πλειονότητα του πληθυσμού.
Κατέχει η Κύπρος την τελευταία θέση στην Ευρώπη σε αναλογία εκπροσώπησης γυναικών σε διευθυντικές θέσεις (μόνον στη Λιθουανία οι γυναίκες κατέχουν την πλειονότητα διευθυντικών θέσεων).
Γύρω στην 100στή θέση στον κόσμο για εκπροσώπηση γυναικών στη Βουλή των Αντιπροσώπων.
Το ίδιο σε όλα τα σημαντικά πόστα και παρόλο που οι ακαδημαϊκές γνώσεις των γυναικών μπορεί να υπερέχουν των ανδρών.
Και τώρα -εκλογών ένεκεν- που υπόσχονται όλοι οι υποψήφιοι Πρόεδροι να δώσουν τόσα πολλά στις γυναίκες, το ερώτημα παραμένει: «Μήπως οι άνδρες θεωρούν τις γυναίκες κατωτέρας διανοητικής ικανότητος;» Πώς είναι δυνατόν να πιστεύουν οι «έξυπνοι» υποψήφιοι -όλοι άνδρες(!)- ότι οι γυναίκες θα πιστέψουν τα προεκλογικά τους «δεσμεύομαι»; Τώρα ανακάλυψαν ότι υπάρχουν αρκετές ικανές γυναίκες και θα μπορέσουν να αποτελέσουν μέχρι 50% του επόμενου Υπουργικού Συμβουλίου! Συνένοχες όμως σε όλα αυτά τα περίεργα -και εξευτελιστικά για τη νοημοσύνη μας -και τρεις γυναίκες, αρχηγοί των επιτελείων των υποψηφίων, που δέχθηκαν να γίνουν τα φερέφωνα των υποψηφίων. Πήραν την «τιμητική» θέση αρχηγού επιτελείου -που τους πρόσφεραν οι άνδρες- και όταν γίνει γνωστός ο νικητής των εκλογών, οι πάντες θα είναι ικανοποιημένοι διότι «πίσω από κάθε επιτυχημένο άνδρα κρύβεται μια δυναμική γυναίκα»!
Και όλα αυτά συμβαίνουν σε μια περίοδο που το Πανεπιστήμιο Κύπρου και ο ιστορικός κ. Παπαπολυβίου, σε μια εκδήλωςη στο Πανεπιστήμιο, μας θύμισαν τους αγώνες των γυναικών στις διαδηλώσεις «Οι Γυναίκες επιστρέφουν». Οι αγώνες αυτοί των γυναικών ήταν και είναι η απόδειξη ότι η γυναίκα έχει και την ικανότητα αλλά και τη δύναμη να επιτύχει εκεί που αφήνει πίσω της τον καιροσκοπισμό και φιλοτομαρισμό του ανδρός. Όταν το 1975 έκαναν την πρώτη πορεία 20ή Απριλίου, μετά την προδοσία του 1974, οι άνδρες ήταν τρομοκρατημένοι -και επιβεβαίωναν το του Θουκυδίδη: «Το δε σώφρον του ανάνδρου πρόσχημα». Οι γυναίκες πήραν την πρωτοβουλία στα χέρια τους και οργάνωσαν τις πορείες τους για να ακουσθεί εκτός Κύπρου η αλήθεια. Μετά από χρόνια σιγής στην πρόσφατη εκδήλωση στο Πανεπιστήμιο μια από τις τότε ηρωίδες είπε: «Καμιά δεν έλαβε υπόψη το κόμμα της. Αγνοήσαμε τους πολιτικούς. Γυναίκες απ’ όλα τα κοινωνικά στρώματα έγιναν ένα. Παίρναμε ανθρώπους μαζί μας που μας ακολουθούσαν πιστά…». Και πρόσθεσε ακόμα: «Εσείς και η Ιστορία μπορείτε να μας κρίνετε. Δεν διεκδικούμε δάφνες».
Άλλη είπε: «Δεν ξέραμε αν θα γυρίσουμε πίσω. Ήταν καθολικό το αίσθημα ότι εκφράζαμε μια καθαρή επιθυμία.«Να αρθεί η αδικία κατά των προσφύγων». Οι πολιτικοί δεν ήθελαν αυτές τις πορείες. Ήμασταν άοπλες αλλά πιο δυνατές. Αυτές οι γυναίκες δεν εξαργύρωσαν ποτέ τη δράση τους».
Η τελευταία τους πορεία ήταν το 1989. Πήγαν και στην Αθήνα για να σταματήσουν τη 13η Ιουνίου 1988 την επίσκεψη του Τούρκου Πρωθυπουργού Οζάλ στην Ακρόπολη.
Σήμερα, τόσα χρόνια μετά, που η χώρα πέρασε από πάμπολλους Προέδρους -που κυμαίνονται μεταξύ μετριοτήτων και ανίκανων- καμία γυναίκα δεν νιώθει ικανή να διώξει το αίσθημα κατωτερότητας που ίσως της δημιούργησαν οι άνδρες και να διεκδικήσει την αρχηγία του κράτους; Πρέπει οι γυναίκες να παραμένουν εσαεί όμηροι της γενναιοδωρίας των ανδρών για τις θεσούλες που άνδρες θα διαλέξουν για αυτές;
Όταν έρθει η στιγμή και καταλάβουν τη δύναμη που έχουν και αγνοήσουν ξανά τα πολιτικά κόμματα, που καταδυναστεύουν τον τόπο, τότε θα πάρουν τα δικαιώματά τους -και κάτι περισσότερο από ισότητα- αντί τα ψίχουλα και τα «δεσμεύομαι» του αυτοκαλούμενου «ισχυρού» φύλου.
Ήρθε ο καιρός η γυναίκα της Κύπρου να αξιώσει ρόλο πρωταγωνιστή.
Η θητεία της σε ρόλο κομπάρσου θα έπρεπε να έχει τελειώσει προ πολλού.