Ο λόος του αδρώπου

Αφορμή για το σημερινό μου άρθρο είναι το πρόσφατο άρθρο του Γιώργου Περδίκη (Φιλελεύθερος 6/3/2023) πρώην ηγέτη και πρώην βουλευτή του Κινήματος Οικολόγων – Συνεργασία Πολιτών.

• Νίκος Σ. Κουτσού, πρώην βουλευτής

Στα βασικά σημεία συμφωνώ.

Θεωρώ όμως αναγκαίο να διατυπώσω τα γεγονότα όπως τα έζησα και αφού κανένας άλλος ήταν παρών στην συνάντηση εκτός του Γλαύκου Κληρίδη και του συναγωνιστή Γιάννου Καλησπέρα που με συνόδευε.

Όπως έγραψα και στο παρελθόν, όσοι έζησαν γεγονότα που συνδέονται με βασικές πτυχές του Κυπριακού πολιτικού βίου, οφείλουν να καταγράψουν και καταθέσουν τις μαρτυρίες τους και να τις υπογράψουν ώστε να διευκολύνουν τους ενδιαφερόμενους μελετητές ή/και ιστορικούς να γνωρίσουν τις πραγματικότητες όπως τις είδαν και τις αντιλήφθηκαν αυτοί που ήσαν παρόντες.

Θεωρώ ότι στην μεταπολιτική φάση της ζωής μας, όσοι έζησαν γεγονότα και καταστάσεις, δεν επιτρέπεται να σιωπούν αλλά, αντίθετα, να συνεισφέρουν στον δημόσιο διάλογο καταθέτοντας τις μαρτυρίες ή/και ερμηνείες τους.

Μετά το τέλος, λοιπόν, του πρώτου γύρου των προεδρικών εκλογών του 1998, που ήταν όπως περιγράφονται στο άρθρο του Γιώργου Περδίκη, επισκέφθηκα μαζί με τον συναγωνιστή Γιάννο Καλησπέρα τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας και υποψήφιο ξανά για την Προεδρία της Δημοκρατίας Γλαύκο Κληρίδη στο Προεδρικό, όπου μας ζητήθηκε η υποστήριξη της υποψηφιότητας του στον δεύτερο γύρο των εκλογών.

Στην συνάντηση μετέφερα τις θέσεις των Νέων Οριζόντων. Βασικός όρος των Νέων Οριζόντων για υποστήριξη της υποψηφιότητας του προέδρου Κληρίδη στον δεύτερο γύρο ήταν η συμμετοχή των Νέων Οριζόντων στο Εθνικό Συμβούλιο και όχι αίτημα για υπουργείο ή συμμετοχή στην εξουσία. Και αυτό το αποδέχθηκε σχεδόν χωρίς συζήτηση ο πρόεδρος Κληρίδης.

Το αίτημα μας έγινε με το σκεπτικό ότι ο εκάστοτε Πρόεδρος έχει τη συνταγματική δυνατότητα ανά πάσα στιγμή να απολύσει οποιονδήποτε Υπουργό, ενώ η ιδιότητα του μέλους του Εθνικού Συμβουλίου ήταν και εξακολουθεί να είναι απίθανο έως αδύνατο να αφαιρεθεί.

Στη συνέχεια μας είπε, χωρίς εμείς να θέσουμε θέμα, ότι θα μας έδινε και ένα υπουργείο σε περίπτωση που θα τον υποστηρίζαμε. Συνέχισε εξηγώντας μας τι σημαίνει ένα υπουργείο και πόσο θα ωφεληθούμε από τέτοια εξέλιξη.

Όταν τέλειωσε πήρα τον λόγο, λέγοντας του ότι δεν ζητούμε υπουργείο, αλλά συμμετοχή στο Εθνικό Συμβούλιο.

Εκείνος επέμεινε και στο υπουργείο.

Εκεί ήταν που χρησιμοποίησα για πρώτη φορά τη φράση για τον «λόον του αδρώπου» και εκάμαμεν μάλιστα και ττόκκαν (χειραψία) όπως συνηθιζόταν παραδοσιακά για επισφράγιση κάποιας συμφωνίας.

Να σημειωθεί ότι:

1^ον : Ο τότε ανθυποψήφιος του προέδρου Κληρίδη, ο φίλος και συγχωριανός μου Γιώργος Ιακώβου, σε συνάντηση μας μεταξύ πρώτου και δευτέρου γύρου των εκλογών, ζήτησε επίσης υποστήριξη της υποψηφιότητας του.

Στην συνάντηση στο γραφείο του με συνόδευσε τότε ο συναγωνιστής Ντίνος Τουμάζος.

Του εκθέσαμε τις ίδιες απόψεις και το βασικό μας αίτημα, για συμμετοχή στο Εθνικό Συμβούλιο, όπως και στην περίπτωση της συνάντησης μας με τον πρόεδρο Κληρίδη.

Δεν υπήρξε όμως συμφωνία αφού ο Γιώργος Ιακώβου μας δήλωσε ότι ενώ έβλεπε με συγκατάβαση την πρόταση μας, δεν μπορούσε να δεσμευτεί επ’ αυτού εκ των προτέρων και χωρίς την σύμφωνη γνώμη των πολιτικών του εταίρων και επιφυλάχθηκε να απαντήσει.

2^ον : Αναπτύχθηκαν τότε δύο τάσεις στους Νέους Ορίζοντες.

Η μία έτεινε να αποδεχθεί την διαβεβαίωση του προέδρου Κληρίδη ότι θα ερχόντουσαν τελικά οι πύραυλοι S300 που υποσχόταν ο πρόεδρος και η άλλη, στην οποία ανήκα και εγώ, εκτιμούσε ότι παρόλο που ήταν αναγκαίοι, δεν θα τους έφερνε τελικά ο Γλαύκος Κληρίδης.

Παρά το γεγονός ότι δημιουργήθηκαν όλες οι απαραίτητες σχετικές υποδομές, τις οποίες πλήρωσε ο Κύπριος φορολογούμενος, όπως είναι γνωστό, δεν ήρθαν.

Μετά το δεύτερο γύρο των εκλογών του 1998 που ανέδειξε Πρόεδρο τον Γλαύκο Κληρίδη ανέβηκα στο Προεδρικό με τον Γιάννο Καλησπέρα για να μάθουμε τελικά τι αποφάσεις ελήφθηκαν.

Τότε, ο Γλαύκος Κληρίδης μας ανακοίνωσε ότι δεν θα μας δώσει υπουργείο γιατί υπήρχαν αντιδράσεις για την υπουργοποίηση μου.

Του απάντησα ότι εγώ δεν επιμένω για δική μου υπουργοποίηση και εάν ετίθετο θέμα καθυστέρησης για ανακοίνωση του υπουργικού συμβουλίου εξαιτίας διαβουλεύσεων για το άτομο που θα υπουργοποιηθεί, θα μπορούσε να υπουργοποιήσει τον Γιάννο Καλησπέρα που ήταν εκεί.

Αρνήθηκε και εμείς φύγαμε, υπενθυμίζοντας του την υπόσχεση που μόνος του έδωσε.

Όταν βγήκαμε έξω από το γραφείο του, μας περίμεναν δημοσιογράφοι στους οποίους ανέφερα τα όσα γράφει ο Γιώργος Περδίκης για το «λόον του αδρώπου» σαν προειδοποίηση/επισήμανση για πολλούς αποδέκτες και όχι ως προσωπικό παράπονο ή καταγγελία.

Παρεμπιπτόντως, η μη επιδίωξη εκ μέρους μου συμμετοχής στην εξουσία αποδεικνύεται επίσης και από την άρνηση μου στον Νίκο Αναστασιάδη που μετά την εκλογή του για πρώτη φορά ως Προέδρου της Δημοκρατίας με κάλεσε στο γραφείο του στο ΔΗΣΥ και μου πρότεινε να τον βοηθήσω και να πάω μαζί του.

Πολύ περιληπτικά, αρνήθηκα, υπενθυμίζοντας του ότι τον άκουσα πολλά χρόνια στο Εθνικό Συμβούλιο, ότι διαφέρουμε στις απόψεις μας και δεν βλέπω τίποτε πιο φυσιολογικό παρά να ανήκουμε σε διαφορετικές παρατάξεις.

Επανερχόμενος στο θέμα Κληρίδη για το «λόοον του αδρώπου» νιώθω την ανάγκη να πω και την άλλη και τελευταία πράξη.

Όταν συγκάλεσε το πρώτο Εθνικό Συμβούλιο στο Προεδρικό κάλεσε και τους Νέους Ορίζοντες. Τότε πήγα συνοδευόμενος από τον τότε βουλευτή των Νέων Οριζόντων και σημερινό πρόεδρο του Παγκύπριου Δικηγορικού Συλλόγου δρα Χρίστο Κληρίδη.

Τότε ο Πρόεδρος με φώναξε σε ένα χώρο και χωρίς να ακούει κανένας άλλος μου είπε ότι ενέκρινε τη συμμετοχή μας στο Εθνικό Συμβούλιο νοουμένου ότι θα παρευρίσκετο μόνο ένας διότι θα αντιδράσουν οι άλλοι. Του απάντησα ότι θα παραστούμε στη συνεδρίαση και οι δύο και αν υπάρξει αντίδραση, τότε να ξανασυναντηθούμε, να τη συζητήσουμε και να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε. Ευτυχώς δεν χρειάστηκε.

Γνωρίζω ότι μερικοί Συναγερμικοί θα αντιδράσουν στην μαρτυρία μου αυτή διότι έχουν θεοποιήσει τον Κληρίδη και την ‘’Κληριδική Σχολή Σκέψης”, όπως συνηθίζουν να την αποκαλούν.

Με όλο το σεβασμό, «φίλος μεν Πλάτων,  φίλτατη δ’ αλήθεια».

Στον δε φίλο Γιώργο Περδίκη, να πω ότι «τίποτα δεν πάει χαμένο» όπως λέει και το τραγούδι.

Το Κυπριακό είναι σε πάρα πολύ δύσκολη φάση από τον καιρό της εισβολής το 1974. Χρειάζεται πίστη, θάρρος και υπομονή διότι είναι υπερμαραθώνιος και όχι δρόμος ταχύτητας.

Στο τέλος αν αν συμπεριφερθούμε σωστά, θα νικήσουμε.