Το ατύχημα στα Τέμπη δεν έπεσε από τον ουρανό!
Ήταν το αποτέλεσμα διαχρονικών παθογενειών στους ελληνικούς σιδηροδρόμους και γενικότερα των παθογενειών που κουβαλά το νεοελληνικό κράτος από γενέσεως του.
Παθογένειες που εδράζονται στις διοικητικές δομές του και στις συναλλαγές αυτών των δομών με το πολιτικό σύστημα.
Σε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες υπάρχει μια σχετική ανεξαρτησία της δημόσιας διοίκησης που της επιτρέπει να λειτουργεί ομαλά ακόμη και σε περίοδο πολιτικών κρίσεων και φυσικά αποτελεί τη συνέχεια του κράτους ανεξαρτήτως της εναλλαγής των κομμάτων στην εξουσία. Κάτι τέτοιο δεν υπάρχει στην Ελλάδα, όπου ο κανόνας είναι η κομματικοποίηση της διοίκησης και η επιβολή ενός ακραίου πελατειακού κράτους. Αυτό οδηγεί στη διαφθορά, την γραφειοκρατία και την αναποτελεσματικότητα της δημόσιας διοίκησης. Κάτι που οδηγεί στην ταλαιπωρία του πολίτη και εμποδίζει την ανάπτυξη της χώρας.
Στο μεταξύ μαζικά συλλαλητήρια έγναν σε όλη την Ελλάδα με την αξίωση να τερματιστούν οι ιδιωτικοποιήσεις της δημόσιας περιουσίας, να διερευνηθούν τα βαθύτερα αίτια του ατυχήματος των Τεμπών και να μη περιοριστεί η απόδοση ευθυνών στον σταθμάρχη- εξιλαστήριο θύμα ή σε κάποιους υπαλλήλους του Οργανισμού Σιδηροδρόμων Ελλάδας-ΟΣΕ. Πλανάται επίσης το ερώτημα πόσο καταλυτικά θα επιδράσει η τραγωδία αυτή στην εθνική και πολιτικά ζωή της χώρας. Ένας από τους πιο γνωστούς Έλληνες δημοσιογράφους, ο Αντώνης Καρακούσης, διευθυντής της εφημερίδας «Το Βήμα» και παλιότερα της «Καθημερινής» έγραψε: «Μαζί με τους 57 επιβάτες χάθηκαν και τα όποια αποθέματα εμπιστοσύνης της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στο κράτος, στην κυβέρνηση και στον πρωθυπουργό Μητσοτάκη τον ίδιο». Και ο υπουργός του που παραιτήθηκε, δέκα μέρες προ της τραγωδίας διαβεβαίωνε τη Βουλή ότι «διασφαλίζει την ασφάλεια» των ταξιδιωτών…Στο μεταξύ τα μετεκλογικά πολιτικά σενάρια οργιάζουν. Γίνεται λόγος για επιβολή από τον ξένο παράγοντα τεχνοκράτη πρωθυπουργού ή συμφωνία των κομμάτων για επάνοδο του Κώστα Καραμανλή.
Το δίκτυο των ελληνικών σιδηροδρόμων αφέθηκε μεταπολεμικά στην τύχη του σε μια στιγμή που στην υπόλοιπη Ευρώπη επενδύθηκαν τεράστια ποσά στο σιδηρόδρομο που έγινε βασικό στοιχείο της οικονομικής ανάπτυξης. Στην Ελλάδα ευνοήθηκε για τις μεταφορές η γνωστή νταλίκα. Κι αυτό γιατί το κράτος έδινε τις σχετικές άδειες, ανθούσαν οι πελατειακές σχέσεις και με κάθε άδεια φύτρωνε σε κάθε γωνιά της χώρας και ένας κομματάρχης. Το ίδιο ίσχυσε ακόμη και για τις αστικές συγκοινωνίες, ξανά οι οι πελατειακές σχέσεις των κομμάτων, όπου ευνοήθηκε το λεωφορείο σε βάρος άλλων μέσων περισσότερο οικολογικών αλλά που δεν απέδιδαν πελατειακά. Βασικά οι άδειες δίνονταν από τα κόμματα και τους τοπικούς πολιτευτές με βάση το ρουσφέτι. Οι σιδηρόδρομοι δεν βοηθούσαν το κομματικό ρουσφέτι, ήταν δημόσια υπηρεσία.
Στο μεταξύ με τα μνημόνια εκποιήθηκαν τα πάντα σε ξένες εταιρείες, αεροδρόμια, λιμάνια εθνικοί οδοί, σιδηρόδρομοι. Πρόκειται για δημόσιες υπηρεσίες που εκποιήθηκαν αντί πινακίου φακής και αποφέρουν στους ξένους τεράστια κέρδη. Για τους σιδηροδρόμους που μας ενδιαφέρει άμεσα εδώ, το 2017 η ΤΡΑΙΝΟΣΕ, θυγατρική εταιρία του ΟΣΕ, δηλαδή του Οργανισμού Σιδηροδρόμων Ελλάδος, μεταβίβασε το 100% της εταιρείας στην Ιταλική Ferrovie έναντι συνολικού τιμήματος 45 εκατ. €. Η πράξη αυτή ήταν μονόδρομος διότι αν δεν ιδιωτικοποιούνταν η ΤΡΑΙΝΟΣΕ τότε θα εφαρμοζόταν αναγκαστικά η απόφαση της Κομισιόν που προέβλεπε ότι η εταιρεία θα έπρεπε να επιστρέψει στο Δημόσιο περί τα 750 εκατ. € που κρίθηκαν παράνομες κρατικές επιχορηγήσεις. Όπως συνέβαινε πάντα στην Ελλάδα, αυτοί οι οργανισμοί επιβαρύνονταν με χιλιάδες διορισμούς αργόμισθων κομματικών στρατών και με την επιπλέον κακοδιοίκηση οδηγούνταν στην χρεοκοπία. Αλλά και η ιταλική εταιρεία στην οποία εκχωρήθηκαν οι ελληνικοί σιδηρόδρομοι ήταν χρεοκοπημένη και περίμενε τις επιδοτήσεις του ελληνικού δημοσίου, ενώ η ίδια δεν έκανε καμιά επένδυση.
Συμπερασματικά, πίσω από κάθε τραγωδία κρύβεται η φαυλότητα και η ανικανότητα του ελληνικού πολιτικού συστήματος και του ελληνικού κρατικού μηχανισμού. Η περίπτωση του ΟΣΕ όπου διόριζαν αβέρτα, ξόδευαν αβέρτα και αδιαφορούσαν για την ασφάλεια, είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αλλά δεν είναι το μοναδικό. Η διαπλοκή και η λαμογιά ήταν και είναι παντού. Και οι ξένοι αντιμετωπίζουν φυσικά την Ελλάδα σαν μια τριτοκοσμική χώρα. Και κάπως έτσι πορευόμαστε από το Μάτι στα Τέμπη με πολλούς προηγούμενους σταθμούς και άλλους που θα ακολουθήσουν. Ζούμε στη χώρα των λωτοφάγων!
ΥΓ – Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θέλει να σπάσει λέει το παρατεταμένο αδιέξοδο στο Κυπριακό με την ενεργότερη και ουσιαστική εμπλοκή της ΕΕ στο Κυπριακό. Σε τι θα διαφέρει αυτή η εμπλοκή από αυτή που είχε ως τώρα η ΕΕ και της οποίας ήταν εισηγητής ως ΥΠΕΞ; Και προπάντων στη βάση ποιας πολιτικής θα ζητηθεί αυτή η εμπλοκή; Αυτής της ΔΔΟ και της συνέχειας από εκεί που μείναμε στο Κραν Μοντανά; Τουτέστιν συνέχεια της πολιτικής Αναστασιάδη με όσα κατατέθηκαν στο τραπέζι και με βάση την «κληριδική» σχολή του «ρεαλισμού»;
- Πανεπιστημιακός, συγγραφέας της μυθιστορηματικής τριλογίας ΝΟΜΑΔΑΣ, Αθήνα, Εκδόσεις Βακχικόν, 2017-2019. Τώρα κυκλοφορεί και το νέο του μυθιστόρημα, ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΑΝΤΩΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ/ΣΤΟ ΥΦΑΝΤΟ ΤΟΥ ΄21, από τον ίδιο εκδοτικό οίκο.