Υπάρχει τρίτος δρόμος τη δεύτερη Κυριακή;
Άρχισαν τις απειλές και τις νουθεσίες:
«Ο κανένας βγάζει ΑΚΕΛ».
«Ο κανένας βγάζει Χριστοδουλίδη».
«Το λευκό δεν είναι πολιτική άποψη».
Άρχισαν τον εμφύλιο, όσοι μέχρι χτες, ευαγγελίζονταν κυβέρνηση ευρείας αποδοχής, όσοι έκαναν χειραψίες ακόμα και με τον διάβολο, για να είναι καλυμμένοι με όλα τα σενάρια.
Έτσι έμαθαν στην Κύπρο, που άρχισε να έχει κουλτούρα εκλογών μετά το 1988, ας μη συζητήσουμε τι συνέβαινε προηγουμένως. Έτσι έμαθαν, να πανηγυρίζουν σε βάθρα τις πρωτιές (ή τις προκρίσεις) σαν βασιλιάδες και να κουνούν το δάκτυλο στο «πόπολο» που δεν θέλει ούτε τον έναν ούτε τον άλλον.
Είναι κι άλλοι, βέβαια, που άρχισαν τις ικεσίες από το βράδυ της Κυριακής και τις επικλήσεις στον μακαρίτη τον Κληρίδη. Αυτοί που καλούν τους Συναγερμικούς να κάνουν, λένε, υπέρβαση και να στηρίξουν τον εκλεκτό του ΑΚΕΛ. Δήθεν γιατί ο Νίκος Χριστοδουλίδης, το παιδί του Συναγερμού, θα κάνει κυβέρνηση με τους απορριπτικούς και θα φέρει τη διχοτόμηση –μπούρδες. Αυτοί που οδύρονται για την επόμενη μέρα του Κυπριακού και σταυρώνουν τα δάκτυλα για την εκλογή Μαυρογιάννη, σάμπως και θα λύσει το πρόβλημα αυτός, επειδή του αρέσει η επαναπροσέγγιση και δηλώνει πρόθυμος να τρέξει στα χωράφια με τους Τουρκοκύπριους συμπατριώτες μας –μέχρι προχτές κατήγγελλαν τον ΔΗΣΥ για στροφή προς τη… διχοτόμηση.
Όλοι με μια περίεργη αντίληψη για τη δημοκρατία και την πολιτική άποψη, που πρέπει πάντα να συμπλέει με τις κομματικές επιλογές, στο μυαλό τους. Δεν ξέρουν και δεν σέβονται ότι υπάρχει τρίτος δρόμος σε τέτοιου είδους εκλογικές αναμετρήσεις, δεν σέβονται τους πολίτες που ζητούν κάτι παραπάνω από μια νεοφανή επανάληψη των κομματικών προγραμμάτων είτε αυτά προέρχονται από τη δεξιά είτε από την αριστερά είτε από το κέντρο. Προφανώς, μεγαλωμένοι σε κομματικά φυτώρια, δεν αναγνωρίζουν την επιλογή του τρίτου δρόμου που απορρίπτει και τους δύο (ή περισσότερους) οίκους της κυπριακής πολιτικής ζωής και ότι άλλες χώρες, πιο ώριμες, έχουν θεσμοθετήσει αυτή την επιλογή.
Έπρεπε κάποιος από τους «γκουρού» των πολιτικών επιστημών (έχουν όλα τα επιτελεία) να τους πει πως η λευκή ψήφος είναι πολιτική επιλογή και όχι αποδοχή του ενός ή του άλλου υποψηφίου. Πως η λευκή ψήφος προκάλεσε το 2011 επαναληπτικές εκλογές σε δήμο της Κολομβίας, πως στις πρώτες εκλογές μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, η λευκή ψήφος υποχρέωσε την επανάληψη της διαδικασίας με νέους υποψηφίους για το Κογκρέσο, πως ακόμα και στην Ινδονησία, η λευκή ψήφος 300.000 ψηφοφόρων, προκάλεσε επαναληπτική εκλογή για τον δήμαρχο του Μακάσσαρ. Στη Σερβία υπάρχει πολιτικό κόμμα «None of the above», στην Ουκρανία η επιλογή λέγεται «εναντίον όλων», στην Αργεντινή, στην Πολωνία, στις ΗΠΑ υπάρχουν ανάλογα παραδείγματα.
Αλλά στη μικρή Κύπρο, συνηθίσαμε να ψηφίζουμε αναλόγως του αντιπάλου και όχι αν μας καλύπτει ο τάδε ή ο δείνα υποψήφιος. Μήπως ήρθε ο καιρός να πάρουν ένα συγκεκριμένο πολιτικό μήνυμα οι υποψήφιοι και τα κόμματά τους, μήπως και αλλάξουν πραγματικά; Φαντάζεστε οι 156.952 που απείχαν και οι 24.391 που επέλεξαν ανεξάρτητες υποψηφιότητες, να καταθέσουν λευκή ψήφο τη 12η Φεβρουαρίου;
Δεν θα υποχρεωθούν να το συζητήσουν, αυτοί που καμαρώνουν για τις πρόσκαιρες νίκες τους;
Δεν θα είναι όντως μια πολιτική επανάσταση για την Κύπρο που βασανίζεται από την κομματική ολιγαρχία;