Η νομική επιστήμη και ο χώρος των διεθνών σχέσεων, έχασαν έναν κορυφαίο επιστήμονα και δάσκαλο τον Καθηγητή Χριστόδουλο Γιαλλουρίδη.
Θα παραμείνει όμως ζωντανός στη μνήμη όλων των Ελλήνων, μέσα από το διδακτικό και συγγραφικό του έργο αλλά και τον επιστημονικά τεκμηριωμένο λόγο του σε κάθε βήμα ενημερώσεως και διεκδικήσεως των Εθνικών Δικαίων.
Κουβαλούσες βαριά κληρονομιά αγαπημένε φίλε και συνοδοιπόρε Λάκη. Το κύρος και την καθολικά αναγνωρισμένη αξία του Πατέρα σου Κωνσταντίνου. Υπήρξε εθελοντής πολεμιστής στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, Γυμνασιάρχης που απελάμβανε Παγκύπριου σεβασμού, αλλά και δια βίου Αγωνιστής της Ενώσεως. Δεν σε καταπίεσε αλλά τουναντίον συνέβαλε αποφασιστικά να αναπτύξεις δικά σου φτερά που σε ώθησαν να πετάξεις ψηλά στον ουρανό. Είμαι σίγουρος ότι θα σε δεχθεί με περηφάνεια κι εκείνο το χαρακτηριστικό χαμόγελο της Οικογένειά σας.
Γνωριστήκαμε όταν υπηρετούσαμε την στρατιωτική μας θητεία στην 23η Ε.Μ.Α., στην Κοκκινοτριμηθία. Είχαμε τα πυροβόλα στραμμένα στο Βορρά και προσπαθούσαμε, μέρα με την ημέρα, να γίνουμε Άξιοι να απελευθερώσουμε τον κατεχόμενο θύλακο του Κιόνελι και να αποκαταστήσουμε την ελεύθερη επικοινωνία Λευκωσίας-Κερύνειας.
Η ατιμωτική απόσυρση της Ελληνικής Μεραρχίας μαζί με την προσχεδιασμένη ανάκληση του Αρχηγού Διγενή, ο οποίος είχε ΠΡΩΤΟΣ υλοποιήσει το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα, μας άφησε μια βαθιά πληγή στο στήθος. Συν τοις άλλοις είχαμε το θλιβερό καθήκον να μεταφέρουμε τα κρυφά όπλα μας, τους καταστροφείς αρμάτων, όπου κάναμε ειδική εκπαίδευση νύχτα, σαν κλέφτες στην Αμμόχωστο, για να φυγαδευτούν αχρησιμοποίητα.
Οι δεσμοί που σφυρηλατήθηκαν στη θητεία μάς κράτησαν ενωμένους και όταν φτάσαμε σαν πρωοτετείς φοιτητές στην Αθήνα το 1968, μαζί με τις σπουδές μας ξεκινήσαμε έναν διμέτωπο Αγώνα.
Με την καθοδήγηση του Αρχηγού Διγενή και εμπνευστή στο χώρο μας τον Στέλιο Χρηστίδη, εσένα και μια χούφτα αποφασισμένους νέους, ιδρύθηκε η φοιτητική παράταξη ΔΡΑΣΙΣ, η οποία υπάρχει μέχρι σήμερα χωρίς καμία κομματική εξάρτηση ή καθοδήγηση!
Το ένα μέτωπο του Αγώνα ήταν η επιδίωξη της Ενώσεως της Κύπρου με την Μητέρα Ελλάδα και το άλλο η αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα.
Μετά την ριψοκίνδυνη και θαρραλέα δημόσια καταγγελία του δικτατορικού καθεστώτος, τον Μάϊο του 1972 και το αίτημα για δημοκρατικές εκλογές στους Ελλαδικούς φοιτητικούς συλλόγους επεβλήθη στο νεοεκλεγέν συμβούλιο της ΟΕΦΕΚ (Ομοσπονδία Εθνικών Φοιτητικών Ενώσεως Κύπρου) του οποίου ήσουν Πρόεδρος, η τιμητική επί της ουσίας…. ποινή της απελάσεως.
Το κλίμα στην Κύπρο τότε δεν ήταν και το καλύτερο για τους απελαθέντες αλλά και πάλι με τη βοήθεια του Διγενή ολοκλήρωσες τις σπουδές σου, με υποτροφία στην Ευρώπη.
Έτσι κτίστηκε το Ακαδημαϊκό υπόστρωμα που μετά από σκληρή δουλειά σε ανέδειξε Καθηγητή. Η διαφορά όμως Λάκη μου από τον μέσο Καθηγητή είναι ότι Εσύ μετουσίωσες την επιστημονική σου γνώση σε επιταχυντή και πολλαπλασιαστή της εσωτερικής σου φλόγας για προάσπιση και διάσωση της Ελληνικότητας της Κύπρου. Όλοι θυμούνται τον χειμαρρώδη λόγο σου εμπλουτισμένο πάντα από εύγλωττες κινήσεις των χεριών αλλά και της κεφαλής προς τα εμπρός για να προσεγγίσεις τους συνομιλητές σου.
Μετά τον όλεθρο της εισβολής και της κατοχής των τόπων που μας γέννησαν το 1974, η πληγή που άνοιξε το 1967 με την αποχώρηση της Μεραρχίας, μεγάλωσε και αιμορραγούσε. Έκτοτε με το κύρος του Ακαδημαϊκού αλλά κυρίως τον ενθουσιασμό του πατριώτη χωρίς εξάρτηση και υποταγή σε κόμματα, με μοναδικό κριτήριο το Εθνικό συμφέρον, συνέβαλες αποφασιστικά στην αναβίωση του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος Ελλάδος-Κύπρου.
Ευχόμαστε όλοι να μην μείνει πάλι στα χαρτιά ή να ακυρωθεί.
Στέκομαι προσοχή μπροστά στην επιθυμία και απόφασή σου να διαφυλάξεις την οδύνη και τον πόνο της μακράς ασθένειάς σε αυστηρά οικογενειακό περιβάλλον αλλά δεν μπορώ να μην πω μια λέξη θαυμασμού για την στάση του Κωστή.
Οι τελευταίες συναντήσεις μας έχουν την σφραγίδα του αποχαιρετισμού.
Τον Σεπτέμβριο του 2022 κηδέψαμε τον αγαπημένο μας Στέλιο. Εμφανώς καταπονημένος από την νόσο που σε ταλαιπωρούσε ακούμπησες το φέρετρο και με όση δύναμη μπορούσες να αντλήσεις από μέσα σου μετέδωσες, δίκην υποθήκης και των δυο σας προς «τους ζώντες και περιλειπόμενους», την ιερή αποστολή προασπίσεως και ιστορικής ταυτότητος της Κύπρου.
Παραμονή Χριστουγέννων είχαμε την τελευταία μακρά επίγεια συνάντησή μας. Θυμηθήκαμε τα παλιά, ανανεώσαμε την απόφασή μας να μην αλλαξοπιστήσουμε και να παραμείνουμε Έλληνες στη συνείδηση.
Και σήμερα, παραμονή της επετείου του Ενωτικού Δημοψηφίσματος του 1950, σου απευθύνω το ύστατο Χαίρε.
Αναπαύσου με την συνείδηση ήσυχη ότι τον αγώνα τον καλό ηγωνίσθης, την πίστην τετήρηκες και είθε το πλήρωμα του χρόνου να αναπαύσει και την Ψυχή σου με την Απελευθέρωση της Ελληνικής Κύπρου μας.
Καρδιολόγος