Στις 12 Φεβρουαρίου 2023, εκτός από τον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών, αναμένεται και μια επέτειος:
Συμπληρώνονται 46 χρόνια από την επικύρωση της Συμφωνίας υψηλού επιπέδου, που υπέγραψαν στη Βιέννη ο τότε Πρόεδρος Μακάριος και ο τότε κατοχικός ηγέτης Ραούφ Ντενκτάς.
Η Συμφωνία προέβλεπε τη δημιουργία μιας «ανεξάρτητης και αδέσμευτης δικοινοτικής ομόσπονδης δημοκρατίας», με ανοικτά προς συζήτηση τα ζητήματα των ανθρωπίνων ελευθεριών, των εξουσιών αλλά και της χωρικής έκτασης των κοινοτήτων, ενώ ήταν ξεκάθαρο ότι επρόκειτο να συμφωνηθεί η δημιουργία δύο ζωνών στη… νέα Κύπρο.
Η Συμφωνία επικυρώθηκε δύο χρόνια μετά από τον Σπύρο Κυπριανού και ξανά τον Ραούφ Ντενκτάς και η βάση για τον νέο γύρο συνομιλιών ήταν εμφανής: Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία.
Αυτή η ΔΔΟ, που τόσο πολύ ήθελε (και θέλει) η Τουρκία, στοιχειώνει κάθε κυπριακή κυβέρνηση και έναν λαό που δεν πρόκειται να συνυπογράψει την παρθενογένεση, ένα νέο απαρτχάιντ που θα εγγυάται μόνο την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα.
Κι αν ετάφη πολλές φορές, αυτή η ΔΔΟ, δεν λησμονείται από καμιά εξουσία, κανέναν διεθνή οργανισμό, την Αθήνα, τη Λευκωσία, το Λονδίνο, ούτε μετά το 2004 και την απόρριψή της από το 76% του κυπριακού Ελληνισμού. Μάλιστα, από την εποχή που αποτελούσε έναν «οδυνηρό συμβιβασμό», φτάσαμε, με αποκορύφωμα την περίοδο προ Κραν Μοντανά, στη μετατροπή της ΔΔΟ σε έναν «παράδεισο», την ιδεολογικοποίηση και τον εξωραϊσμό μιας λύσης που δεν προνοούσε πλήρη αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων, κατάργηση των εγγυήσεων, επιστροφή όλων των προσφύγων, αναγνώριση των τεσσάρων βασικών ελευθεριών.
Και ενώ τα τρία μεγάλα κόμματα (μαζί με τη ΔΗΠΑ), παραμένουν εμμονικά προσηλωμένα στην επανέναρξη των συνομιλιών με βάση λύσης την ίδια ΔΔΟ που απορρίψαμε το 2004, δυστυχώς, όσα γράφονται εδώ, αντιμετωπίζονται ως άνευ ουσίας συζητήσεις, κυρίως από εκείνους που αποφάσισαν να στηρίξουν τον Νίκο Χριστοδουλίδη στις προεδρικές εκλογές της 5ης Φεβρουαρίου. Μια υποψηφιότητα, φυσικά, που δεν κυοφορεί κάτι άλλο από τον ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ, τουλάχιστον όσον αφορά τη συνταγή των διαπραγματεύσεων. Οι οποίες μπορεί να βρίσκονται σε κωματώδη κατάσταση, αλλά είναι γνωστό τοις πάσι πως στην Τουρκία δεν αρκεί το στάτους κβο, απαιτεί κυριαρχία στον βορρά και συγκυριαρχία στον νότο.
Επομένως, τίποτα δεν έχει πεθάνει και ας μας επιτρέψουν όσοι προσπαθούν να απαλύνουν τις τύψεις τους, να μην εμπιστευόμαστε πως ο όποιος επόμενος Πρόεδρος θα σκεφτεί δυο και τρεις φορές πριν καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων είτε για τη νεκρανάσταση της ΔΔΟ είτε για κάτι άλλο παρόμοιο, που έχει ήδη απορρίψει ο λαός και αποφασίσει ο Ερντογάν πως τον βολεύει. Να μας επιτρέψουν να μην εμπιστευόμαστε τη Βρετανία και όσους επενδύουν στο πείραμα μιας κυπριακής ΔΔΟ είτε αυτοί λέγονται Αβέρωφ είτε Μαυρογιάννης είτε Χριστοδουλίδης. Για να μην ξεχνάμε δε πως ακόμα και αν οι συνομιλίες δεν φτάνουν στη γραμμή του τερματισμού, μας μένουν οι υποχωρήσεις, οι προφορικές ή γραπτές συμφωνίες, όπως πάθαμε με το 1977-1979, όπως πάθαμε όλα εκείνα τα χρόνια πριν το σχέδιο Ανάν, όπως πάθαμε με την 8η Ιουλίου, τις συγκλίσεις Χριστόφια-Ταλάτ, το Κοινό Ανακοινωθέν Αναστασιάδη-Έρογλου (2014) και ό,τι έταξε ο νυν Πρόεδρος στον Ακιντζί και στον Τσαβούσογλου.
Μπροστά δεν ήταν κι ο… αγγελικά πλασμένος Νίκος Χριστοδουλίδης;