Όχι, δεν ψήφισαν Μελόνι επειδή είναι φασίστες
Δεν είναι η πρώτη φορά που ακροδεξιά κόμματα σχηματίζουν κυβέρνηση στην Ιταλία
Είναι η τρίτη φορά, μετά τον Τζιανφράκο Φίνι και το «Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα» που συμμετείχαν στην κυβέρνηση Μπερλουσκόνι και φυσικά τη Λέγκα του Βορρά που σχημάτισε κυβέρνηση με το Κίνημα Πέντε Αστέρων το 2018.
Ασφαλώς και η Ιταλία έχει φασιστική παράδοση, εκεί ιδρύθηκε ο φασισμός.
Ασφαλώς και ο λαϊκισμός είναι επικίνδυνος, αλλά οι Ιταλοί, αν μας επιτρέπεται η άποψη, δεν ψήφισαν Μελόνι επειδή είναι φασίστες και ακροδεξιοί.
Η νομιμοποίηση της λεγόμενης «ακροδεξιάς ατζέντας» οφείλεται λιγότερο στην κληρονομιά του ηττημένου Μουσολίνι και περισσότερο στο ότι δεν υπάρχει απάντηση. Στο ότι τα κεντρώα, τα δημοκρατικά και αριστερά κόμματα στην Ιταλία (όπως και στην υπόλοιπη Ευρώπη) δεν διατηρούν πια κάποια σύνδεση με τις λαϊκές ανάγκες ή τα λαϊκά αιτήματα και μετατράπηκαν σε ελίτ, που κάποτε πολεμούσαν στα οδοφράγματα.
Πώς να μη γιγαντωθούν φαινόμενα όπως αυτό της Τζώρτζια Μελόνι, όταν το λεγόμενο δημοκρατικό τόξο αγνοεί επιδεικτικά τις ανισότητες, τις εθνικές ταυτότητες, το ζήτημα της μετανάστευσης, όταν θεωρεί φασισμό τη σύνδεση των ανθρώπων με τη θρησκεία και την οικογένεια; Πώς να μην αναζητήσουν άλλες λύσεις οι ψηφοφόροι όταν τα λεγόμενα παραδοσιακά κόμματα επιβάλλουν την ατζέντα της πολιτικής ορθότητας αντιμετωπίζοντας τους ιθαγενείς ως μειονότητες στην ίδια τους τη χώρα; Αυτό εκμεταλλεύτηκε κι η Μελόνι, όχι κάποια αόριστη νοσταλγία για τον φασισμό.
Προφανώς, υπάρχει μερίδα των Ιταλών που νοσταλγούν τη σκοτεινή περίοδο του φασισμού, αλλά όχι σε τέτοια ποσοστά. Και θα είναι εντελώς αυτοκτονικό να συντηρηθεί η άποψη περί «ακροδεξιάς στροφής» χωρίς να τεθούν τα πράγματα σε άλλο πλαίσιο, όπως προσπαθήσαμε πιο πάνω. Μα είναι λογικό, όταν χρεοκοπούν οι λεγόμενες δημοκρατικές δυνάμεις, οι πολίτες να στρέφονται στην αποχή, την αδιαφορία ή σε αυτόν που τους λέει αυτό που θέλουν να ακούσουν, το βλέπουμε και στην Κύπρο.
Είναι ρίσκο; Μπορεί.
Αλλά εκεί τους σπρώχνει η δεξιά, η αριστερά και το κέντρο, με τα εμμονικά, κενά και ελιτίστικα προγράμματά τους.