Ο όρος επισιτιστική κρίση επινοήθηκε από τη δυτική προπαγάνδα με αφορμή τον πόλεμο της Ουκρανίας
Η Ουκρανία όμως δεν είναι ο σιτοβολώνας του κόσμου όπως την παρουσιάζει η δυτική προπαγάνδα, μολονότι είναι μια χώρα με σημαντική παραγωγή σιταριού.
Κατέχει όμως την δεκάτη ή την ενδεκάτη θέση στην παγκόσμια παραγωγή, ανάλογα με τις χρονιές.
Ο κόσμος όμως αντιμετώπιζε επισιτιστικό πρόβλημα εδώ και πολλά χρόνια επειδή εκατομμύρια άνθρωποι δεν μπορούσαν να προμηθευτούν το σιτάρι για ψωμί. Οι λόγοι της λεγόμενης επισιτιστικής κρίσης έχουν να κάνουν με τις πλανητικές κοινωνικές ανισότητες και τον έλεγχο του παγκόσμιου εμπορίου από μερικές χώρες και τις πολυεθνικές τους εταιρείες. Υπάρχει αρκετή παραγωγή σιταριού αλλά και άλλων δημητριακών για να θρέψουν χωρίς πρόβλημα όλο τον πληθυσμό του πλανήτη.
Ασφαλώς η πανδημία και ο πόλεμος επιδείνωσαν την κατάσταση. Πως γίνεται όμως την ίδια στιγμή να συγκεντρώνεται ο παγκόσμιος πλούτος σε όλο και λιγότερους ανθρώπους ενώ αυξάνονται όσοι είτε πεινούν είτε υποσιτίζονται; Νησίδες μάλιστα υποσιτισμού υπάρχουν και σε όλες τις πλούσιες και ανεπτυγμένες χώρες. Γιατί;
Οι μεταναστευτικές κρίσεις θα αυξηθούν ακόμη περισσότερο όσο θα μεγαλώνει η κρίση επισιτισμού που θα πλήττει εκατομμύρια ανθρώπων. Οι δε κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας είναι ένας από τους παράγοντες της κρίσης καθώς και με την ρωσική αντίδραση αποδιοργανώνονται οι αλυσίδες εφοδιασμού τροφίμων σε παγκόσμια κλίμακα, αυξάνονται οι τιμές και η αισχροκέρδεια. Προσθέστε σε αυτό και την εξάρτηση από τα ρωσικά λιπάσματα για να κατανοήσετε καλύτερα γιατί οι κυρώσεις πλήττουν πρώτα τις πιο φτωχές χώρες.
Το σιτάρι παράγεται σε περισσότερες από 100 χώρες σε όλο τον κόσμο. Οι 10 πρώτες χώρες παραγωγής σιταριού αντιπροσωπεύουν περίπου το 70% της παγκόσμιας συγκομιδής. Οι χώρες αυτές με τη σειρά τους είναι, η Κίνα, η Ινδία, η Ρωσία, οι ΗΠΑ, η Γαλλία, ο Καναδάς, η Γερμανία, το Πακιστάν, η Αυστραλία, και τελευταία στη δεκάδα η Ουκρανία. Άλλες χώρες με σημαντική παραγωγή σιταριού είναι η Τουρκία, η Βρετανία, η Αργεντινή, το Καζακστάν, η Πολωνία, η Αίγυπτος, η Ρουμανία, η Ιταλία, η Ισπανία, η Βραζιλία, η Βουλγαρία, η Ουγγαρία, η Δανία, η Αιθιοπία και το Ιράκ.
Η Ελλάδα και η Κύπρος έπαυσαν από καιρό να έχουν σημαντική παραγωγή σιταριού, η μεν Ελλάδα λόγω της εγκατάλειψης της γεωργίας, η δε Κύπρος κυρίως λόγω της τουρκικής κατοχής.
Βεβαίως ο κόσμος δεν τρέφεται μόνο με σιτάρι αλλά και με δύο άλλα σημαντικά προϊόντα, τον αραβόσιτο και το ρύζι. Στον αραβόσιτο πρώτη χώρα παργωγής είναι οι ΗΠΑ όπου καλλιεργείται σχεδόν το 40% της παγκόσμιας συγκομιδής. Ακολουθεί η Κίνα ενώ την τρίτη θέση κατέχει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Στην παραγωγή ρυζιού η Κίνα κατέχει την πρώτη θέση, ακολουθεί η Ινδία και τρίτη χώρα είναι η Ινδονησία.
Οι περισσότερες χώρες παράγουν σιτηρά για τη δική τους κατανάλωση. Πολλές χώρες εξάλλου διατηρούν σημαντικά αποθέματα για δικό τους λογαριασμό. Οι πέντε μεγαλύτερες χώρες εξαγωγής σιτηρών είναι : οι ΗΠΑ, η Αργεντινή, η Αυστραλία, ο Καναδάς και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Κάποιες στατιστικές τοποθετούν και την Ουκρανία μεταξύ 5ης και 6ης θέσης.
Υπάρχουν πολλές παράμετροι που θα πρέπει να λάβει κανείς υπόψη του μιλώντας για την παραγωγή σιτηρών, όπως για παράδειγμα η ποιότητά τους, η παραγωγικότητα της γης και οι τεχνικές συγκομιδής τους.
Θα μπορούσε να προσθέσει κανείς πολλά ακόμη για την λεγόμενη επισιτιστική κρίση αλλά το σημαντικό είναι ότι η παραγωγή σιτηρών αρκεί για τον πλανήτη ο οποίος βεβαίως δεν εξαρτάται από την Ουκρανία παρά τη σημαντική της παραγωγή. Αυτό που χρειάζεται να επιλυθεί είναι το πρόβλημα των πλανητικών κοινωνικών ανισοτήτων και η σωστή διανομή τροφίμων στους κατοίκους κάθε γωνιάς της γης. Να παύσει ο έλεγχος των επισιτιστικών αλυσίδων να είναι το μονοπώλιο ορισμένων χωρών και ορισμένων πολυεθνικών και η χρήση τους για πολιτικούς ή κερδοσκοπικούς σκοπούς σε βάρος των ουσιωδών ανθρωπίνων αναγκών. Και φυσικά όσο πιο γρήγορα σταματήσει ο πόλεμος και επανέλθει κάποια ομαλοποίηση στις διεθνείς σχέσεις, τόσο πιο εύκολα θα αντιμετωπιστούν και τα προβλήματα πείνας και επισιτισμού.
Υ.Γ.
Με τους τελευταίους «εθναρχικούς» του λόγους σε μνημόσυνα και αλλού, φαίνεται ότι ο Αναστασιάδης δεν έχει αποκλείσει την πιθανότητα μιας τρίτης θητείας. Φαίνεται ότι το σκέφτεται ακόμη σοβαρά, κυρίως με όσα συμβαίνουν στον ευρύτερο χώρο της Δεξιάς αλλά και στον ίδιο τον ΔΗΣΥ. Οι συναντήσεις που θα έχει προσεχώς στη Νέα Υόρκη με την ευκαιρία της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών θα κρίνουν ίσως και την τελική του απόφαση. Ένα άνοιγμα του Γκουτέρες, κάποια δυνατότητα επανέναρξης μιας μορφής διαλόγου για το Κυπριακό, θα ήταν μια καλή δικαιολογία, όπως αυτή που επικαλέστηκε κάποτε ο Κληρίδης. Μόνο που ο Αναστασιάδης δεν θα ζητήσει 18 μήνες αλλά μια ολόκληρη θητεία. Βεβαίως σε μια τέτοια περίπτωση θα υπάρξουν δυσκολίες με τους δελφίνους αλλά όχι αξεπέραστες. Ο Μαυρογιάννης καθώς διαθέτει τη στήριξη του ΑΚΕΛ θα παραμείνει, αλλά οι συναγερμικοί Νεοφύτου και Χριστοδουλίδης δεν θα έχουν άλλη επιλογή από του να αποσυρθούν. Ερώτημα πάντως που παραμένει είναι αν το κατεστημένο θα στηρίξει μια τρίτη θητεία Αναστασιάδη.
Μάλλον με τη φθορά που έχει υποστεί στις δύο του θητείες, θα προτιμούσε ένα από τους δύο συναγερμικούς υποψηφίους, ο οποίος θα εξυπηρετούσε καλύτερα τα συμφέροντα του, ειδικά αυτός που θα κατάφερνε να παρουσιαστεί με το πιο «λευκό» πολιτικό μητρώο.
Ο χρόνος θα δείξει!
- Πανεπιστημιακός, συγγραφέας της μυθιστορηματικής τριλογίας ΝΟΜΑΔΑΣ, Αθήνα, Εκδόσεις Βακχικόν, 2017-2019. Τώρα κυκλοφορεί και το νέο του μυθιστόρημα, ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΑΝΤΩΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ/ΣΤΟ ΥΦΑΝΤΟ ΤΟΥ ΄21, από τον ίδιο εκδοτικό οίκο.