Παραχαράσσοντας τον Μίκη
Διαβάζω στα «Νέα» (27.8) ότι οργανώνεται στην Αρκαδία το ερχόμενο Σαββατοκύριακο μια εκδήλωση με τον βαρύγδουπο τίτλο πρώτο Διεθνές Φεστιβάλ Μίκης Θεοδωράκης – ΑΡΚΑΔΙΕΣ Ζάτουνα.
Όπως γράφει η εφημερίδα, έχουν προσκληθεί να μιλήσουν εκεί, με θέμα τον Μίκη και τον ένα χρόνο χωρίς αυτόν, ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Νίκος Κοτζιάς, ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης και ο Νίκος Βούτσης.
Εκλήθησαν δηλαδή να μιλήσουν, σε μια εκδήλωση τιμής στον Μίκη Θεοδωράκη, οι κύριοι πολιτικοί του αντίπαλοι!
Πολιτικοί και εκπρόσωποι κομμάτων που πρωταγωνίστησαν στις πολιτικές εναντίον των οποίων ο μουσικοσυνθέτης και αγωνιστής ξόδεψε το κατά πολύ μεγαλύτερο τμήμα της ενέργειάς του και έδωσε σφοδρότατους αγώνες τα τελευταία είκοσι χρόνια!
Δεν εκλήθη αντίθετα να μιλήσει κανείς από τους φίλους, ομοϊδεάτες και συνεργάτες του Μίκη Θεοδωράκη, αυτούς που τον συντρόφεψαν στους πολιτικούς του αγώνες των τελευταίων δεκαετιών!
Γιώργος Παπανδρέου και Μίκης Θεοδωράκης: Από το Κυπριακό στα Μνημόνια
Ως υπουργός Εξωτερικών και εν συνεχεία πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, ο Γιώργος Παπανδρέου υπήρξε ο εισηγητής του σχεδίου Ανάν για την «επίλυση» του Κυπριακού και έκανε ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό – κι ακόμα παραπάνω – για να το υπερψηφίσουν οι Κύπριοι στο δημοψήφισμα του 2004.
Ο Θεοδωράκης θεώρησε το σχέδιο Ανάν ως κατάλυση του κυπριακού κράτους και προάγγελο δεινών για την Κύπρο και την Ελλάδα. Κάλεσε με δήλωσή του τους Κυπρίους να πουν ένα βροντερό «Όχι» στο δημοψήφισμα του 2004 και συνέκρινε τη σημασία ενός τέτοιου Όχι με το «Όχι» του ελληνικού λαού το 1940 και αυτό που είπε ο ίδιος στη στρατιωτική δικτατορία του 1967.
Αποτυχών στην προσπάθεια να καταλύσει το κυπριακό κράτος ως υπουργός Εξωτερικών, ο Γιώργος Παπανδρέου τα κατάφερε μια χαρά να καταλύσει το ελληνικό όταν έγινε Πρωθυπουργός. Από την εμπειρία της απόρριψης του σχεδίου Ανάν, ο ίδιος και οι σύμβουλοί του συγκράτησαν ένα κυρίως μάθημα. Ότι πρέπει να αποφεύγονται τα δημοψηφίσματα. Μας έβαλε στα Μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις χωρίς να ρωτήσει κανέναν και υποστηρίζοντας ότι με την εφαρμογή αυτών των προγραμμάτων θα σωθεί η Ελλάδα. Το αν σώθηκε ή όχι, το γνωρίζουν και τα μικρά παιδιά.
Ο Μίκης Θεοδωράκης θεώρησε – αντίθετα – κατάλυση της εθνικής ανεξαρτησίας και της λαϊκής κυριαρχίας τα Μνημόνια και τις Δανειακές, ουσιαστικά μια κοινωνική καταστροφή και μια εθνική προδοσία, που μας βάζει στον δρόμο προς μια Ελλάδα χωρίς Έλληνες.
Ο Μίκης δημιούργησε το κίνημα Ανεξαρτήτων Πολιτών Σπίθα με σκοπό να παλέψει εναντίον των Μνημονίων και των Δανειακών και, παρά το προχωρημένο της ηλικίας του και την κακή κατάσταση της υγείας του, μίλησε σε πολλές και πολύ μαζικές δημόσιες συγκεντρώσεις που οργάνωσε η Σπίθα στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη και στην Κρήτη και παραλίγο να σκοτωθεί, όπως και ο Μανώλης Γλέζος, από τη μαζική χρήση δακρυγόνων, τον Φεβρουάριο του 2012, έξω από τη Βουλή.
Τις ιδέες και τις αναλύσεις της Σπίθας υιοθέτησε σε μεγάλο βαθμό, ένα χρόνο αργότερα ο ΣΥΡΙΖΑ και ήταν αυτές που του επέτρεψαν τη μετεωρική άνοδό του. Δυστυχώς βέβαια τις υιοθέτησε μόνο φραστικά, χωρίς να πράξει ό,τι ήταν αναγκαίο για την υλοποίησή τους. Δυστυχώς απεδείχθη ότι δεν τις εννοούσε.
Νίκος Κοτζιάς και Μίκης Θεοδωράκης
Ο δεύτερος ομιλητής για τον Μίκη θα είναι ο Νίκος Κοτζιάς, παλαιό στέλεχος του ΚΚΕ και μαχητικός υπερασπιστής, στο παρελθόν, των σοβιετικών επεμβάσεων στην ανατολική Ευρώπη. Από κει που δεν είχε καμία αμφιβολία για την ορθότητα της πολιτικής του «υπαρκτού σοσιαλισμού», σε μερικά χρόνια φάνηκε να έχει την εμπιστοσύνη του «υπαρκτού καπιταλισμού» και των κέντρων του στην Ελλάδα, τις ΗΠΑ, τη Βρετανία και το Ισραήλ!
Την περίοδο του σχεδίου Ανάν, ο Κοτζιάς υπήρξε σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου και επικεφαλής του ΙΣΤΑΜΕ, του Κέντρου Μελετών του εκσυγχρονισθέντος, «σημιτικού» ΠΑΣΟΚ. Αργότερα, θα γράψει στο βιβλίο του για την ελληνική εξωτερική πολιτική ότι το βασικό πρόβλημα με το σχέδιο Ανάν ήταν η πρόβλεψη για δημοψήφισμα, δηλαδή ότι ρωτήσανε τους πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας αν θέλουν ή όχι τη λύση που τους σέρβιραν και δεν τους τη φόρεσαν καπέλο.
Ο Κοτζιάς υπήρξε σφοδρότατος πολέμιος των μνημονίων και των δανειακών, έως την ημέρα της υπογραφής του τρίτου, όταν μετετράπη, εν μία νυκτί, μαζί με τον Γιάννη Δραγασάκη, σε φανατικό υποστηρικτή τους. Επί των ημερών της υπουργίας του, η Ελλάδα ακολούθησε μια ακραία φιλοαμερικανική, φιλοΝΑΤΟϊκή και φιλοισραηλινή πολιτική, όμοια της οποίας δεν είχε ακολουθήσει καμία προηγούμενη κυβέρνηση, ενώ σημειώθηκε και η αρχή μιας σοβαρότατης επιδείνωσης των ελληνορωσικών σχέσεων, όμοια της οποίας επίσης δεν έχει υπάρχει στην ιστορία.
Όλα αυτά είναι το ακριβώς αντίθετο όσων ο Μίκης έχει υποστηρίξει. Στις 29 Ιουλίου του 2015 καλούσε με μια δραματική έκκληση τον ελληνικό λαό να υπερασπιστεί το «Όχι» του, την ανεξαρτησία και τη λαϊκή κυριαρχία της χώρας του.
Τον Δεκέμβριο του 2016, ο Κοτζιάς, ως υπουργός Εξωτερικών, αποδέχεται και εφαρμόζει την ιδέα για την Κύπρο της Βικτόριας Νούλαντ, ενός από τα πιο σκοτεινά πρόσωπα του δυτικού κατεστημένου, πρωταγωνίστριας και στην εισβολή στο Ιράκ του 2003 και στο πραξικόπημα του Κιέβου του 2015, που μας έφερε τώρα στα πρόθυρα πυρηνικού πολέμου, κλιματικής κατάρρευσης και οικονομικής καταστροφής.
Η «ιδέα» της Νούλαντ που εφήρμοσε ο Κοτζιάς (χωρίς να φέρει καμία αντίρρηση η ΝΔ), από κοινού με τον Αναστασιάδη στην Κύπρο ήταν να παρακαμφθεί ουσιαστικά η πρόβλεψη περί δημοψηφίσματος για τη λύση του Κυπριακού με την παραπομπή του θέματος σε μια διεθνή διάσκεψη, όπου συμμετείχαν η Βρετανία, η Ελλάδα, η Τουρκία, οι Ελληνοκύπριοι και οι Τουρκοκύπριοι, όχι όμως η ίδια η Κυπριακή Δημοκρατία! Η διάσκεψη συνεκλήθη τρεις φορές, τις δύο από τις οποίες επί υπουργίας Κοτζιά και μία επί Δένδια, χωρίς, ευτυχώς, να καταλήξει σε συμφωνία, κυρίως λόγω της αντίθεσης Ερντογάν.
Αναφερόμενος στη Διάσκεψη αυτή ο Μίκης Θεοδωράκης τη χαρακτήρισε ως «νέο έγκλημα» που απειλεί για μια ακόμα φορά την κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας.
«Μετωπική» ήταν εξάλλου η αντίθεση Θεοδωράκη και Κοτζιά στο ζήτημα της συμφωνίας των Πρεσπών. Η κυβέρνηση Τσίπρα- Κοτζιά απέρριψε διαρρήδην την πρόταση Θεοδωράκη να τεθεί η συμφωνία σε δημοψήφισμα και ο τότε υπουργός Εξωτερικών ήταν ο πρώτος που επετέθη με σφοδρότητα και ανοίκειους χαρακτηρισμούς στον τεράστιο αριθμό διαδηλωτών που συγκεντρώθηκε στην πλατεία Συντάγματος για να ακούσει τον Μίκη. Το έκανε δύο ώρες μόνο μετά τη συγκέντρωση, πιθανώς για να προκαταλάβει την αντίδραση του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ. Την ίδια περίοδο γράφτηκαν σειρά από χυδαιότητες εναντίον του Μίκη από τον χώρο της κατεστημένης αριστεράς, που υπερέβαιναν κατά πολύ τη θεμιτή ασφαλώς πολιτική διαφωνία και κριτική, φανερώνοντας, εκτός των άλλων, τη μικροψυχία και την ανοησία όσων τις έγραφαν.
Οι Αμερικανοί, το ΝΑΤΟ και η ουδετερότητα της Ελλάδας
Αν ένα θέμα διαπερνά σαν κόκκινη γραμμή όλη τη ζωή, τους αγώνες και τη μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, αν ένα ζήτημα τον έκανε έναν από τους πιο γνωστούς και πολυτραγουδημένους συνθέτες της εποχής του σε όλο τον κόσμο, είναι ο αγώνας του για την εθνική ανεξαρτησία της Ελλάδας, μέρος του παγκόσμιου αγώνα για δημοκρατία.
Αντιτάσσεται στον πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας και – σχεδόν μόνος – κατά της Λιβύης. Υποστηρίζει μια πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική και, σε μια ιστορική ομιλία του στην Ακαδημία Αθηνών, τάσσεται υπέρ της μετατροπής της Ελλάδας σε παγκόσμιο φάρο πολιτισμού και της ουδετερότητάς της.
Πιστεύει ότι η πάλη για εθνική ανεξαρτησία της Ελλάδας περνάει και από μια ειδική σχέση με τη Ρωσία. Γράφει χαρακτηριστικά το 2017 σε ένα από πολλά κείμενά του για το θέμα: «Είναι μέγα λάθος μας να την αγνοούμε (τη Ρωσία). Ρωσία και Κίνα είναι σήμερα οι δύο βράχοι που εμποδίζουν τους Ισχυρούς να μεταβάλλουν την γη σε ένα κολοσσιαίο Αρμαγεδώνα. Και πάλι επανερχόμαστε στον Πολιτισμό. Γίνεται όλο και πιο ευδιάκριτο το γεγονός ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια βαθειά πολιτισμική αντίθεση. Ανάμεσα στον Πόλεμο και την Ειρήνη, το Χάος και την Αρμονία. Προσωπικά θλίβομαι βαθύτατα να βλέπω τις κυρίαρχες χώρες του Δυτικού Πολιτισμού (που έχει τις ρίζες του στην Ελλάδα) να έχουν μεταλλαγεί σε Σταυροφόρους Θανάτου».
Αυτές είναι οι απόψεις του Μίκη Θεοδωράκη, γι’ αυτές τις απόψεις αγωνίστηκε σε όλη του τη ζωή. Για τις ακριβώς αντίθετες από αυτές που επεδίωξαν να υλοποιήσουν και υλοποίησαν ο Γιώργος Παπανδρέου ως υπουργός Εξωτερικών και πρωθυπουργός, ο Νίκος Κοτζιάς ως υπουργός Εξωτερικών, η Νέα Δημοκρατία στην κυβέρνηση μετά το 2010 και ο ΣΥΡΙΖΑ μετά τον Ιούλιο του 2015, έχοντας, με αυτές τις πολιτικές, καταστήσει την Ελλάδα ένα άθλιο οικονομικό προτεκτοράτο του διεθνούς Κεφαλαίου και ένα εξίσου άθλιο στρατιωτικό, «γεωπολιτικό» προτεκτοράτο των ΗΠΑ και του Ισραήλ, με τρόπο που δεν συνέβη ούτε επί Πιουριφόι και αφού προηγουμένως κατέστρεψαν συστηματικά τις ελληνορωσικές σχέσεις, κατά τρόπο που δεν συνέβη ποτέ στην ιστορία και κινδυνεύει να πληρωθεί κάποια στιγμή πολύ ακριβά από τον ελληνικό λαό.
Είναι δικαίωμα ασφαλώς οποιουδήποτε να ακολουθεί την πολιτική που επιθυμεί και υποχρέωσή του να την υπερασπίζεται. Ουδεμία αντίρρηση επ’ αυτού. Φυσικά οι κ.κ. Παπανδρέου, Κοτζιάς, Μεϊμαράκης και Βούτσης έχουν δικαίωμα να μιλάνε για τον Μίκη και για ό,τι άλλο θέλουν.
Αλλά συνιστά ασέβεια και ανεντιμότητα να καλούνται ως κύριοι ομιλητές σε μια εκδήλωση τιμής στον μεγάλο Έλληνα και πολίτη του κόσμου.
Τι ακριβώς θέλουν οι οργανωτές;
Να αναδείξουν τον τιμώμενο νεκρό ή να θάψουν όσο πιο βαθιά μπορούν τις ιδέες του, του αγώνες του και το μήνυμά του;
- Το άρθρο δημοσιεύεται επίσης στο ΚΟΣΜΟΔΡΟΜΙΟ