Οι εκλογές δεν γίνονται απλώς για να βάλουμε ένα άτομο σε δημόσιο αξίωμα
Η έννοια της «επιλογής του λιγότερου κακού» φαίνεται να λέει ότι όταν ένα άτομο βρίσκεται αντιμέτωπο με δύο ανεπιθύμητες (δηλαδή δύο ατυχείς ή απογοητευτικές) επιλογές, τότε αυτό το άτομο θα πρέπει να επιλέξει το λιγότερο «κακό».
Αυτή την λογική την ακούμε συχνά από ανθρώπους που θέλουν να δικαιολογήσουν την αδικαιολόγητη προτίμηση τους προς τον Αβέρωφ Νεοφύτου ή τον Νίκο Χριστοδουλίδη.
Πρώτα απ ‘όλα, το να πούμε ότι υπάρχει ένα λιγότερο κακό σημαίνει ότι αναγνωρίζουμε ότι υπάρχει ένα «κακό».
Το να επιδοθείς στη λήψη αποφάσεων λιγότερου κακού σημαίνει ότι πέφτεις στην πλάνη της ψευδούς διχογνωμίας. Αυτοπεριορισμού σε δύο, δυαδικές, επιλογές όταν υπάρχουν άλλες επιλογές εκεί έξω πραγματικά διαθέσιμες οι οποίες είναι έτοιμες να πολεμήσουν την διαφθορά, να πολεμήσουν για σένα, για το δίκαιο, για το σωστό. Το ότι ορισμένοι αρνούνται να εξετάσουν άλλες επιλογές μόνο και μόνο για να μπορούν να δικαιολογήσουν το λιγότερο κακό δεν μιλάει καλά για την ικανότητα και την ωριμότητα των ανθρώπων αυτών να λαμβάνουν αποφάσεις. Ο εξορθολογισμός της άρνησης κάποιου να ψηφίσει έναν καλύτερο υποψήφιο λέγοντας ότι αυτός ο υποψήφιος δεν μπορεί να κερδίσει είναι πιθανό να εμπλέκεται (συνειδητά ή όχι) στην απλή εκπλήρωση επιθυμιών.
Εάν οι ψηφοφόροι θέλουν πολιτικούς ηγέτες με ακεραιότητα, τότε οι ψηφοφόροι πρέπει να ενεργήσουν οι ίδιοι με ακεραιότητα. Δεν μπορεί κανείς να απαιτεί από τους άλλους αυτό που δεν είναι διατεθειμένος να ασκήσει ο ίδιος. Το να έχουμε αξίες και αρχές και στη συνέχεια να τις εγκαταλείπουμε για βραχυπρόθεσμη πολιτική ικανοποίηση είναι ειλικρινά γελοίο και σχιζοφρενικό.
Και πραγματικά, οποιοσδήποτε πολιτικός υποψήφιος ή οι υποστηρικτές του που επιδιώκουν να ξεπεράσουν τα ελαττώματα ενός υποψηφίου λέγοντας ευθαρσώς ότι αυτός ο υποψήφιος είναι τουλάχιστον το «λιγότερο από τα δύο κακά» είναι τουλάχιστον υποκριτές.
Οι εκλογές δεν γίνονται απλώς για να βάλουμε ένα άτομο σε δημόσιο αξίωμα. Είναι επίσης η ευκαιρία των ψηφοφόρων να υποστηρίξουν τα ζητήματα, τις αρχές και τις πεποιθήσεις που θεωρούν σημαντικά για αυτούς.
Άρα, είναι και θέμα λογοδοσίας.
Ενώ οι ψηφοφόροι σε μεγάλο βαθμό ζητούν από τους πολιτικούς να λογοδοτήσουν, ωστόσο, εάν οι ίδιοι οι ψηφοφόροι εγκαταλείψουν τις πεποιθήσεις ή τις αρχές τους απλώς για να συμβαδίσουν με το τι είναι δημοφιλές, τότε μόνο οι ίδιοι οι ψηφοφόροι θα φταίνε πραγματικά για οτιδήποτε συμβεί στη χώρα.