Μόνη ελπίδα είναι η εγκατάλειψη της ΔΔΟ
Είχα την ευκαιρία να διαβάσω στον «Φιλελεύθερο» της περασμένης Κυριακής το άρθρο του φίλου δημοσιογράφου Κώστα Βενιζέλου.
Tέτοιας ποιότητας κείμενα μάς έχει χαρίσει μέσα από τα χρόνια.
Να μου επιτραπούν κάποιες σκέψεις.
Είχα και γω υπόψη μου την ανακοίνωση αυτή της Γενεύης του Ιουλίου ’74 μεταξύ πρώτης και δεύτερης φάσης της εισβολής στην οποία αναφέρεται.
Και για χάρη των αναγνωστών να την επαναφέρω: Πρόκειται για ανακοινωθέν το οποίο εξεδόθη κατόπιν επιμονής των Τούρκων. Η ελληνική αντιπροσωπεία του Καραμανλή, σε μια προσπάθεια να ανακόψει την τουρκική προέλαση, αποδέχθηκε την έκδοση κοινού ανακοινωθέντος όπου αναγνωριζόταν η ύπαρξη στην Κύπρο δύο διοικήσεων: μίας ελληνοκυπριακής και μίας τουρκοκυπριακής. Αυτό ήταν ελληνικό σφάλμα διαστάσεων. Παρότι δύσκολο να ασκήσει κανείς κριτική σε ενέργειες της τότε εποχής και υπό τας κρατούσας συνθήκας. Το ενδιαφέρον όμως είναι το εξής: Παρά το ανακοινωθέν αυτό και παρά το γεγονός ότι μέσα από τα χρόνια εμείς έχουμε αποδεχθεί σιωπηρά κάμψη της κυριαρχίας μας, ακόμη και μετά από όλα αυτά, οι Τούρκοι δεν έχουν πετύχει την αναγνώριση του ψευδοκράτους που ζητούν! Ούτε και την αποαναγνώριση της Κ.Δ. Αυτό δείχνει πόσο συντηρητικό και βοηθητικό προς εμάς είναι το διεθνές δίκαιο στο ζήτημα της αναγνώρισης αποσχισθεισών οντοτήτων. Αν αξιοποιούσαμε στο έπακρον αυτό το χαρτί…
Θλίβεται κανείς διαβάζοντας την ανάλυση του Κ. Βενιζέλου. Οι δικές μας παραλείψεις, υποχωρήσεις, συμβιβασμοί που έγιναν προς επίτευξη λύσης δεν οδήγησαν πουθενά. Ούτε οδήγησαν σε κάποιο λιώσιμο των πάγων ή σε κάποια ανταπόδοση από την Τουρκία. Στα 48 χρόνια διαπραγματεύσεων ούτε ένας Τούρκος στρατιώτης ούτε ένας έποικος αποχώρησαν. Αυτό ποτέ δεν το αντιλήφθηκαν κάποιες δικές μας ηγεσίες. Ότι δηλαδή ο έπαινος των ξένων για την ευελιξία μας διαρκεί ώς την επόμενη άσκηση πίεσης στη δική μας πλευρά κ.ο.κ. Και από πλευράς τους οι Τούρκοι είναι αδίστακτοι. Μυρίστηκαν υποχωρητικότητα θα την εξαντλήσουν μέχρι τέλους.
Εκεί που δεν θα συμφωνούσα με την ανάλυσή του είναι στο σημείο που αναφέρεται στην ανάγκη «να πεισθούν οι Τουρκοκύπριοι να αναθεωρήσουν τη σχέση τους με την Τουρκία». Αυτό θυμίζει τον Υπουργό Εξωτερικών, κ. Κασουλίδη, ο οποίος χρησιμοποίησε την ίδια ορολογία πρόσφατα. Κατ’ ουσίαν, ως πολιτική οντότητα οι Τουρκοκύπριοι σήμερα δεν υπάρχουν. Έχουν αλωθεί από τους έποικους και συνθλιβεί από τη στρατιωτική παρουσία της Τουρκίας. Το ψευδοκράτος ελέγχεται από τους εγκαθέτους της Άγκυρας και όχι από τους Τουρκοκύπριους και αυτό είναι μέρος του προβλήματος που λέγεται τουρκική κατοχή. Συνεπώς ποιος θα πεισθεί να αλλάξει πορεία; Ο Τατάρ ή ο κάθε Τατάρ;
Ερχόμαστε όμως στο διά ταύτα. Καταλήγει ο Κώστας Βενιζέλος λέγοντας ότι πρέπει να υπάρξει αλλαγή στρατηγικής και έχει δίκαιο. Και βεβαίως αλλαγή στρατηγικής δεν μπορεί να γίνει χωρίς αλλαγή από το πλαίσιο της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Έφθασε η στιγμή, αφού και οι Τούρκοι που το ζήτησαν το αποκηρύττουν, να εγκαταλείψουμε αυτό το πλαίσιο. Εκτός και αν πιστεύει κανείς ότι αυτό το πλαίσιο μπορεί να γεννήσει μια δίκαιη και λειτουργική λύση. Κάτι τέτοιο όμως δεν είναι ρεαλιστικό. Και τα πράγματα έχουν φθάσει σε τέτοιο οριακό σημείο που δεν χωρούν διπροσωπίες. Είτε το αποδεχόμαστε όπως έχει διαμορφωθεί (εκ περιτροπής προεδρία, μία τουρκική ψήφος για λήψη κάθε σημαντικής απόφασης, 50-50 σε κρίσιμα σώματα, απώλεια δικαιωμάτων των προσφύγων στην κατεχόμενη περιουσία τους, οιονεί διχοτόμηση κ.λπ. κ.λπ.) είτε καθιστούμε σαφές ότι δεν είναι αποδεκτό και χαράσσουμε μια αλλαγή στρατηγικής.
Η σημερινή συγκυρία στις ελεύθερες περιοχές της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν είναι άσχετη με όλη αυτή τη συζήτηση. Πάμε σε προεδρικές εκλογές. Μεταξύ των υποψηφίων που στηρίζονται από πολιτικά κόμματα δεν υπάρχει κανείς ο οποίος προκρίνει αλλαγή στρατηγικής. Οι Αβέρωφ Νεοφύτου και Ανδρέας Μαυρογιάννης έχουν ταχθεί ανεπιφύλακτα υπέρ του σημερινού πλαισίου συζήτησης του Κυπριακού. Ακόμα και ο Χριστοδουλίδης μιλά για τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία και το συμφωνημένο πλαίσιο υπερασπιζόμενος πλήρως τη διαπραγμάτευση του Νίκου Αναστασιάδη. Η οποία είναι αυτή που μας έφερε στο καταθλιπτικό σημείο που βρισκόμαστε.
Εγώ, ως πραγματικά ανεξάρτητος υποψήφιος προτάσσω, ναι, μια αλλαγή στρατηγικής. Πιστεύω ότι οι ελπίδες επιβίωσής μας βρίσκονται στην εγκατάλειψη της ΔΔΟ και στην παράλληλη και ενεργό αξιοποίηση των ερεισμάτων μας: Tην ενίσχυση της άμυνάς μας, καθώς και της αμυντικής συνεργασίας με την Ελλάδα. Την αναβίωση του δόγματος του ενιαίου αμυντικού χώρου. Την ενίσχυση της οικονομίας μας. Την ενίσχυση των συμμαχιών μας. Την εξυγίανση αυτής της άρρωστης κατάστασης στο εσωτερικό που λέγεται κομματοκρατία. Παράλληλα, επιβάλλεται μια εκστρατεία ενημέρωσης των ξένων για την κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει, όλοι οι κάτοικοι του νησιού, ακόμα και οι Τουρκοκύπριοι, ως αποτέλεσμα της κατοχής.
Ειλικρινά πιστεύω ότι δεν είναι αργά! Δεν είναι ότι θα λυθεί αύριο το Κυπριακό. Αλλά θα μπουν οι βάσεις για να αντέξουμε αλλά και για να πετύχουμε μια δίκαιη λύση σε κατοπινό στάδιο. Έχουμε να χάσουμε τίποτε; Τίποτε απολύτως! Διότι έτσι και αλλιώς η Τουρκία δεν δείχνει καθόλου διατεθειμένη να προχωρήσει σε ανεκτή λύση. Και αν υπάρχει κανείς που πιστεύει το αντίθετο ας το πει και ας το στηρίξει.
Εγώ όμως που στηρίζω αυτή την αλλαγή στρατηγικής δεν συγκεντρώνω κομματική στήριξη και τα δημοσκοπικά μου ποσοστά παρουσιάζονται χαμηλά. Ακόμα και κόμματα όπως το ΔΗΚΟ και η ΕΔΕΚ που είχαν παραδοσιακά γραμμή αντίστασης φαίνεται να την εγκαταλείπουν. Για χάριν πιθανότατα της κομματικής τους επιβίωσης.
Και τελειώνοντας. Ο Κώστας Βενιζέλος πολύ καλά τα λέει. Υπάρχουν και άλλοι όπως αυτόν που έχουν ανάλογες απόψεις και διαμορφώνουν κοινή γνώμη. Ας τοποθετηθούν ευθαρσώς στα πολιτικά πράγματα! Στις εκλογές. Ως προς τους υποψήφιους. Ας ρίξουν το βάρος της εγκυρότητάς τους, ώστε η αλλαγή στρατηγικής από ευχή να γίνει πράξη! Αξιοποιώντας την επάρκεια και τη γνώση τους.
Διαφορετικά ο τόπος θα χαθεί οριστικά και εμείς θα προσπαθούμε να καταλάβουμε το γιατί…
- Υποψήφιος Πρόεδρος Κυπριακής Δημοκρατίας