Εξαγγελία Χριστοδουλίδη, πρώτη ανάγνωση
«Αμέσως έγινε καπνός σαν μια δεκαετία,
το σκάει νομίζοντας κι αυτός πως ήμουν συμμαχία»
Η εξαγγελία Χριστοδουλίδη –κακά τα ψέματα– σήμανε και την έναρξη της κύριας προεκλογικής περιόδου.
Εν αναμονή αυτής βρίσκονταν τα κόμματα, τόσο αυτά που βρήκαν υποψήφιο όσο και αυτά που ψάχνουν.
Εξάλλου, σύμφωνα με όσες δημοσκοπήσεις δημοσιεύτηκαν, αυτός είναι ο πιο δημοφιλής, τουλάχιστον ανάμεσα στο κοινό που απάντησε. Τώρα, όμως, θα αρχίσει ο προεκλογικός και θα υποχρεωθεί και ο Νίκος Χριστοδουλίδης, όπως και οι αντίπαλοί του να συζητήσουν ή να τσακωθούν για τα φλέγοντα ζητήματα του τόπου.
Με την εξαγγελία του, έδωσε μια πολύ μικρή γεύση για τα όσα θα τοποθετηθεί (ελπίζουμε), χωρίς λεπτομέρειες και με πολλή προσοχή. Ήταν απόλυτα ξεκάθαρος στο Κυπριακό –«έχουμε χρέος να καταβάλουμε κάθε προσπάθεια για την ουσιαστική αποκατάσταση της ενότητας της πατρίδας μας, του εδάφους της, του λαού της και των θεσμών της σε ένα διζωνικό, δικοινοτικό και δημοκρατικό ομοσπονδιακό Κράτος»– κατατάσσοντας την υποψηφιότητά του σε κοινό πλαίσιο με τους Αβέρωφ Νεοφύτου, Ανδρέα Μαυρογιάννη, Αχιλλέα Δημητριάδη, Ηλιάδη, Χριστοφίδη και δυσκολεύοντας όσους έσπευσαν να τον στηρίξουν ως εναλλακτική πρόταση για το εθνικό μας ζήτημα –δήθεν επειδή δεν υπάρχουν διαπραγματεύσεις.
Κατά τα άλλα, παρουσιάστηκε «συνενωτικός», όπως παρουσιάζονται ακόμα και κομματικοί υποψήφιοι, αλλά μάλλον θα αναγκαστεί να εμπλακεί σε αντιπαραθέσεις. Αντιπαραθέσεις που θα κρατηθούν, δυστυχώς, σε μη ιδεολογικά πλαίσια, αφού η συντριπτική πλειοψηφία των υποψηφίων (πλην Κολοκασίδη, προς το παρόν) δεν έχουν ιδεολογικές ή ιδιαίτερες πολιτικές διαφορές. Κατά την εξαγγελία του, ο Χριστοδουλίδης απέδειξε το προφανές: Δεν διαφέρει ιδεολογικά από τους εκλεκτούς του ΔΗΣΥ, του ΑΚΕΛ ή τους νεοφανείς μικρότερους, καθώς όλοι αξιώνουν τη συνέχιση του μεταπρατισμού ως κεντρικής φιλοσοφίας του κράτους –ανάπτυξη, πλούτος, καινοτομία, επιχειρηματικότητα, χωρίς προοπτική για παραγωγική ανασυγκρότηση.
Εν τέλει, η αναμονή δεν πολυάξιζε, αλλά ο δρόμος είναι μακρύς και ο παλιός κόσμος είναι ήδη πίσω μας και είτε κουνά το δάκτυλο για κομματική πειθαρχία είτε κατεβάζει συναγερμικό υποψήφιο είτε ευγνωμονεί τον Αναστασιάδη.
Το σίγουρο είναι πως κι αν ταΐσεις κακάο τη γελάδα, «δεν θα ’ναι πάλι πιθανόν ν’ αρμέξεις σοκολάδα».
Άλλωστε, εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε.