Αναζωπυρώθηκε λοιπόν ξαφνικά η ένταση ανάμεσα στην Τουρκία και την Ελλάδα.
Ξαφνικά;
Μόνο όσοι δεν έχουν μνήμη και αιφνιδιάζονται από τις τουρκικές ενέργειες νομίζουν ότι η ένταση μας ήρθε ξαφνικά.
Η Τουρκία εφαρμόζει από χρόνια μια συγκεκριμένη στρατηγική που αποβλέπει στον ακρωτηριασμό του ελληνικού εθνικού χώρου και απλώς στο πλαίσιο αυτής της στρατηγικής αναπροσαρμόζει ανάλογα τις τακτικές κινήσεις της. Η Ελλάδα χωρίς στρατηγική αντιδρά απλώς σπασμωδικά κάθε φορά στις τουρκικές κινήσεις. Το βλέπουμε αυτό ακόμη και πριν την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, αλλά τότε υπήρχε η δικαιολογία της δικτατορίας στην Ελλάδα που δρούσε περισσότερο ως εντολοδόχος των Αμερικανών παρά για το εθνικό συμφέρον της χώρας. Δυστυχώς τα πράγματα δεν άλλαξαν ούτε και με την Μεταπολίτευση. Υπήρξαν βέβαια κάποιες αναλαμπές στην ελληνική εξωτερική πολιτική, οι οποίες όμως έσβησαν και αυτές μετά την ήττα στα Ίμια και την επιβολή της τουρκικής πολιτικής των γκρίζων ζωνών στο Αιγαίο.
Έκτοτε η Ελλάδα σύρεται από τις τουρκικές πρωτοβουλίες στις οποίες προσπαθεί να απαντήσει χωρίς ποτέ να έχει καθαρούς στόχους. Απέτυχε να πείσει τον διεθνή παράγοντα για την αναθεωρητική πολιτική της Τουρκίας σε σημείο που σήμερα στο παρασκήνιο όλοι μας συνιστούν ένα κάποιο συμβιβασμό με την Τουρκία. Οι πρώτοι που το κάνουν αυτό είναι φυσικά οι Αμερικανοί ενώ πάντα η ζυγαριά γέρνει υπέρ της Τουρκίας. Ακολουθεί το ΝΑΤΟ και η Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά ακόμη και χώρες πέραν των «συμμάχων» και «εταίρων» μας. Η Τουρκία έχει πείσει ότι στο Αιγαίο και την Κύπρο έχει δικαιώματα τα οποία παραβιάζονται από την ελληνική πλευρά. Μπορεί αυτό να μην λέγεται δημόσια από τον ξένο παράγοντα αλλά στο παρασκήνιο αυτό ψιθυρίζεται και αυτό φαίνεται και δημόσια από τις ίσες αποστάσεις που όλοι τηρούν και τις συμβουλές που μας δίνουν να τα «βρούμε».
Οι τελευταίες εξελίξεις ανέδειξαν ξανά την ελληνική αδυναμία της έλλειψης στρατηγικής και του γεγονότος ότι η Αθήνα σύρεται με συνέπεια πίσω από τις εξελίξεις. Μετά την συνάντηση Μητσοτάκη-Ερντογάν στην Κωνσταντινούπολη που φαίνεται να έγινε με αμερικανική διαμεσολάβηση, η ελληνική πλευρά επαναπαύθηκε, δεδομένης και της ουκρανικής κρίσης, ότι θα είχε ένα ήσυχο καλοκαίρι. Και κάπως έτσι αιφνιδιάστηκε από την επιθετικότητα που έδειξε ξανά η Τουρκία. Ήταν και οι διαβεβαιώσεις της Βικτώριας Νούλαντ στην ελληνική πλευρά για ύφεση στα ελληνοτουρκικά που αποδείχτηκαν κάλπικος παράς! Και παρά το γεγονός ότι η Αθήνα έδωσε τα πάντα στους Αμερικανούς και η Τουρκία κρατά αποστάσεις και ισορροπεί ανάμεσα σε Μόσχα και Κίεβο, ξανά το Στέιτ Ντιπάρτμεντ κρατά ίσες αποστάσεις και μας ζητά να τα βρούμε με τους Τούρκους. Στην Αθήνα ο Αμερικανός πρεσβευτής Τζέφρι Πάιατ παρουσιάζεται απατηλά με «φιλελληνικές» θέσεις και στην Ουάσιγκτον το Στέιτ Ντιπάρτμεντ καθορίζει μια πολιτική που ευνοεί την Τουρκία.
Η ελληνική πλευρά απέτυχε να αναδείξει την τουρκική αναθεωρητική πολιτική με την ευκαιρία που της δόθηκε με την ουκρανική κρίση. Διότι ναι μεν οι Αμερικανοί και το ΝΑΤΟ έχουν συμφέρον να χαϊδεύουν την Τουρκία αλλά αυτό το κάνουν ουσιαστικά και χωρίς καμιά ελληνική αντίδραση. Είναι το γνωστό παιχνίδι μιας Τουρκίας που απαιτεί συνεχώς είτε με τον Ερντογάν και τους Ισλαμιστές, είτε με τους Κεμαλιστές και μιας Ελλάδας που θεωρείται δεδομένη. Έτσι κινητοποιούνται όλοι οι ΝΑΤΟϊκοί και αμερικανικοί μηχανισμοί εναντίον της αναθεωρητικής πολιτικής στης Ρωσίας στην Ουκρανία αλλά στην περίπτωση της Τουρκίας υπάρχει ανοχή και συστάσεις στην Ελλάδα για υποχωρήσεις.
Σύντομα ο Έλληνας πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης θα επισκεφτεί την Ουάσιγκτον, όπου θα συναντήσει τον Αμερικανό πρόεδρο Τζο Μπάιντεν και άλλους Αμερικανούς επισήμους. Υπό τις περιστάσεις και δεδομένης της στήριξης που δίνει στους αμερικανικούς σχεδιασμούς η Ελλάδα, δεδομένης και της συμφωνίας για τις αμερικανικές βάσεις που για για πρώτη φορά είναι αορίστου χρόνου, θα πρέπει ο κύριος Μητσοτάκης να μην περιοριστεί στις γενικολογίες των καλών σχέσεων ανάμεσα στις δύο χώρες και να ζητήσει εγγυήσεις για την ελληνική εθνική ασφάλεια. Χωρίς την εξασφάλιση τέτοιων εγγυήσεων, η τουρκική επιθετικότητα θα συνεχιστεί. Κάποια στιγμή μάλιστα για τη σωτηρία του ΝΑΤΟ και την καλύτερη πρόσδεση της Τουρκίας στη Δύση θα μας σύρουν σε επικίνδυνους συμβιβασμούς, που μπορεί να είναι και μέσω του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης και οι οποίοι θα ακρωτηριάζουν την ελληνική εθνική κυριαρχία στο Αιγαίο και θα αναγνωρίζουν τα τετελεσμένα της κατοχής στην Κύπρο. Προπάντων που με την μονόπλευρη στάση μας στο Ουκρανικό δεν θα μπορούμε να ελπίζουμε σε ρωσική στήριξη, αλλά πιθανόν ούτε καν σε ουδετερότητα.
Εννοείται ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός θα πρέπει να θέσει στους Αμερικανούς όχι μόνο το θέμα της τουρκικής επιθετικότητας στο Αιγαίο αλλά και αυτό που αφορά την επιθετικότητά της στην Ανατολική Μεσόγειο σε βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η Τουρκία αναβαθμίζει τη στρατιωτική παρουσία της στην Κύπρο με τη δημιουργία στρατιωτικής βάσης στην κατεχόμενη Καρπασία, ναυτικής βάσης στο Μπογάζι και με την παρουσία μη επανδρωμένων αεροσκαφών στην αεροπορική βάση του κατεχόμενου Λευκονοίκου.
Η κρίση στην Ουκρανία προσφέρει μια ευκαιρία. Αν η Αθήνα και η Λευκωσία την αφήσουν και αυτή να περάσει, το μέλλον θα είναι ζοφερό. Δεν είναι δυνατόν η ελληνική πλευρά να προσφέρει συνεχώς στους Αμερικανούς, με την Ελλάδα να έχει μετατραπεί σε αμερικανική βάση από την Αλεξανδρούπολη ως την Σούδα και η Τουρκία να εισπράττει.
Όσοι δεν το αντιλαμβάνονται αυτό στην Αθήνα και την Λευκωσία και ασχολούνται με τα δευτερεύοντα, τα μικροκομματικά, θα κληθούν κάποια στιγμή να πληρώσουν το κόστος της αναβάθμισης της Τουρκίας που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο επιχειρούν οι ΗΠΑ με την ευρωπαϊκή συνδρομή, προκειμένου να παραμείνει στο δυτικό μαντρί.
Και δεν θα πληρώσουν δυστυχώς οι ελίτ που κυβερνούν αλλά ο τόπος, ο ελληνισμός.
- Πανεπιστημιακός, συγγραφέας της μυθιστορηματικής τριλογίας ΝΟΜΑΔΑΣ, Αθήνα, Εκδόσεις Βακχικόν, 2017-2019. Τώρα κυκλοφορεί και το νέο του μυθιστόρημα, ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΑΝΤΩΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ/ΣΤΟ ΥΦΑΝΤΟ ΤΟΥ ΄21, από τον ίδιο εκδοτικό οίκο.