Περί αντίστασης στην παρακμή

Πολλοί που διαμαρτύρονται για την παρούσα πολιτική κατάσταση στην  Ελλάδα επισημαίνουν ότι οι περισσότεροι πολίτες, ας τους πούμε ανόητους υπό την έννοια ότι όπως λέγεται αν και βρίζουν τα πολιτικά κόμματα  ψηφίζουν πάλι τα ίδια και τα ίδια ενώ περιμένουν υποστήριξη από του υγειώς σκεπτομένους που προφανώς είναι οι λιγότεροι.

Εδώ ας μου επιτραπούν δύο παρατηρήσεις:

• Καθηγητής Ηλίας Σταμπολιάδης *

α) Προφανώς οι διαμαρτυρόμενοι δεν πιστεύουν  στην δημοκρατία η οποία στηρίζεται στην πλειοψηφία ενός ανόητου λαού που καταλήγει να είναι άξιος της μοίρας του καθότι εκλέγει άρχοντες  ανίκανους και συμφεροντολόγους που μάλλον του μοιάζουν, και

β) Δεν λένε τι είναι αυτό που διακρίνει τους ανόητους  από τους υγειώς σκεπτομένους και δίνει στους τελευταίους το δικαίωμα αλλά και την ευθύνη να αναλάβουν την διαχείριση της εξουσίας όταν μάλιστα είναι ανίκανοι να οργανωθούν και να την ανακτήσουν.

Αυτά τα λέω χρησιμοποιώντας ευρέως χρησιμοποιούμενα  λογικοφανή επιχειρήματα θεωρητικού πολιτικού προβληματισμού που ταλανίζουν την σκέψη των ανθρώπων δίνοντας επιχειρήματα σε σχόλια και αντιπαραθέσεις που τους αποτρέπουν να συνεργαστούν προς ένα κοινό σκοπό.

Ας έλθουμε τώρα στην πραγματικότητα, έχουμε φθάσει σε ένα σημείο που τόσο η ανόητη πλειοψηφία όσο και οι υγειώς σκεπτόμενοι παραδέχονται ότι έχουμε υποβαθμιστεί σε μία  κατάσταση εσχάτης εθνικής παρακμής, πρωτοφανή στην ιστορία του Ελληνισμού. Οι μεν ανόητοι, παρακινούμενοι από την προπαγάνδα του συστήματος που τους διαχωρίζει σε αριστερούς και δεξιούς, αντιδρούν  με το να εναλλάσσουν την ψήφο τους από το ένα συστημικό κόμμα στο άλλο, οι δε υγειώς σκεπτόμενοι  στοχεύουν στην ανατροπή του συστήματος διαθέτοντας  όχι μόνο άνισα μέσα ενάντια σε μία καλά οργανωμένη και ισχυρή ολιγαρχία που καταδυναστεύει την πατρίδα μας αλλά και οι ίδιοι δεν έχουν την απαραίτητη ομοψυχία στο να αντιμετωπίσουν τον εχθρό.

Από έναν κατάλογο  που συνέταξε φίλος ανώτερος αξιωματικός ε.α. και δεν έναι του παρόντος , βλέπει κανείς  ότι το πλήθος των εκτός βουλής , κομμάτων, κινημάτων και οργανώσεων με αντισυστημικό και πατριωτικό χαρακτήρα που διεκδικούν την ψήφο του λαού για να εισέλθουν στην βουλή είναι πάνω από 30 και σύμφωνα με την υπάρχουσα εμπειρία τα περισσότερα θα απορροφηθούν από το σύστημα. Ρίχνοντας μία γρήγορη ματιά σε αυτόν τον κατάλογο παρατηρεί κανείς ότι όλοι αυτοί στις διακηρύξεις τους  συμφωνούν, με διαφορετική ίσως προτεραιότητα,  σε πολλά σημεία τα κυριότερα  των οποίων είναι:

1. Το παράνομο χρέος,
2. Η επιβολή ξένου νομίσματος,
3. Η υπογεννητικότητα των Ελλήνων,
4. Το μεταναστευτικό, που απειλεί όχι μόνο να αλλάξει την γενετική μας ταυτότητα αλλά και θέτει σε κίνδυνο την εθνική μας ασφάλεια υποθάλποντας λαθρομετανάστες  με εχθρική διάθεση προς το έθνος μας υπό το πρόσχημα του πρόσφυγα,
5. Η προδοσία της εθνικής μας ταυτότητας με την παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας σε ξένο λαό ,
6. Η αλλοίωση του εθνικού φρονήματος , της γλώσσας,  της ιστορίας  και των παραδόσεων μας που γίνεται στα σχολεία μας και τέλος,
7. Η μετατροπή της χώρας σε προτεκτοράτο ξένων δυνάμεων που καθορίζουν όχι μόνο την δημοσιονομική μας πολιτική που οδηγεί στην οικονομική μας εξαθλίωση αλλά μας  επιβάλλουν και την εξωτερική, γεωστρατηγική μας πολιτική με παράδειγμα τη Κύπρο, το Αιγαίο και τις διεθνείς συμμαχίες θέτοντας την χώρα σε θανάσιμο κίνδυνο και τέλος,
8. Η διατήρηση της Ορθόδοξης πίστης ως μόνου όπλου επιβίωσης σε έναν κόσμο όπου επικρατεί η απόκλιση από την φύση της Δημιουργίας, η απληστία και ο παραλογισμός

Δυστυχώς όλα αυτά δεν είναι ικανά να ενώσουν όλες τις πατριωτικές δυνάμεις της χώρας. Εξετάζοντας τώρα τον ίδιο κατάλογο των 30 και πλέον κομμάτων  με περισσότερη προσοχή και κριτική διάθεση βλέπει κανείς ότι:

Το ισχυρότερο, που καταγράφεται και στις δημοσκοπήσεις του ΣΚΑΙ με ποσοστό άνω του 3%, είναι το κόμμα ΕΛΛΗΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ του Ηλία Κασιδιάρη που λόγω της πρώην συνεργασίας του με την Χ.Α. το σύστημα τον έχει χαρακτηρίσει ναζιστή, τον έχει φυλακίσει, του έχει διά νέου νόμου απαγορεύσει να ηγείται πολιτικής παράταξης και δεν προχωράει στην εκδίκαση της έφεσης που έχει ασκήσει κατά της δικαστικής απόφασης που τον καταδίκασε, παρά την αντίθετη εισαγγελική πρόταση. Το κόμμα αυτό  έχει κοινοβουλευτική εμπειρία, οργάνωση και λαϊκή υποστήριξη που του επιτρέπει να μπει στην Βουλή αυτόνομο χωρίς άλλη συνεργασία την οποία προφανώς και δεν την επιδιώκει.

Τώρα αναδύεται η Πανελλήνια Πατριωτική Ένωση του κ. Προδρόμου Εμφιετζόγλου, ευπατρίδη επιχειρηματία ο οποίος φαίνεται να έχει την απαραίτητη οικονομική επιφάνεια για ένα εκλογικό αγώνα αλλά δεν δέχεται συνεργασία με άλλους φορείς παρά μόνο υπό την ένταξη τους στο κόμμα του, όπως συνέβη με την ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΝΑΓΕΜΜΗΣΗ και άλλες μικρές ομάδες, όχι ως συνεργαζόμενες οντότητες. Το κόμμα αυτό ομοιάζει με τα ήδη υπάρχοντα αλλά έχει διαφορετική ενεργειακή και πατριωτική πολιτική με ισχυρή διαφωνία στην προδοσία των Πρεσπών.

Τα άλλα κόμματα που έχουν μία λίγο πολύ δυναμική  οργάνωση είναι η ΝΙΚΗ του κ. Δημητρίου Νατσιού,  η ΑΛΗΘΕΙΑ του κ. Νικολάου Μπουρμπούλη που προέρχεται από το ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ με ιδρυτή τον κ. Γεώργιο Παύλο, το ΕΠΑΜ του κ. Δημητρίου Καζάκη, το ΑΡΔΗΝ του κ. Γεωργίου Καραμπελιά, η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ του κ. Ιωάννη Ζερβού, η ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ των κ.κ. Δημητρίου Παναγιωτόπουλου και Δημτρίου Κυπριώτη, το ΛΙΟΝΤΑΡΙΑ –ΣΥΝΕΡΓΕΙΑ του κ. Μιχάλη Χαραλαμπίδη,  η ΕΛ.ΛΑ.Σ. του κ. Οδυσσέα Τυλιγάδα, το ΚΙΝΗΜΑ ΔΙΑΚΑΙΟΣΥΝΗΣ του κ. Ιωάννη Σακκά, ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΑ των κ. κ. Παναγιωτακόπουλου και  Ευαγγελόπουλου, ΚΟΙΝΩΝΙΑ του κ. Αργύρη Νταλιάνη, για να αναφέρω μόνο αυτά που γνωρίζω προσωπικά.

Όλα τα ανωτέρω κόμματα θα μπορούσαν να συνεργαστούν εφόσον έχουν παρόμοιες διακηρύξεις αλλά δεν βρίσκουν κοινό τρόπο συνεργασίας για να δημιουργήσουν ένα κοινό αντισυστημικό μέτωπο γύρω από το οποίο θα μπορούσαν να συσπειρωθούν όλοι οι Έλληνες πατριώτες που είναι αντίθετοι με την συμβαίνουσα ηθική, οικονομική και εθνική παρακμή. Αντί αυτού το κάθε κόμμα καλεί από μόνο του τους «υγειώς σκεπτομένους πολίτες» να το υποστηρίξουν. Προφανώς δεν φταίει η μη υγειής σκέψη των πολιτών αλλά οι ίδιοι οι αρχηγοί των κομμάτων που δεν έκατσαν ποτέ σε ένα τραπέζι να συζητήσουν, να γνωριστούν , να αποκλείσουν τους ψευτοαρχηγούς που συμμετέχουν είτε λόγω προσωπικών συμφερόντων είτε είναι βαλτοί για να διαλύσουν κάθε κοινή προσπάθεια ενάντια στο σύστημα. Αντί της πρόσκλησης σε συνεργασία των αρχηγών κομμάτων παρατηρούμε  ότι, τα κόμματα υπό την ψευδαίσθηση  κάποιας δημοκρατικής τάχα διαδικασίας προσκαλούν σε συναντήσεις ή σε δημοψηφίσματα κάθε Έλληνα που ασπάζεται τις διακηρύξεις τους λες και σε μία συνάντηση εκατοντάδων , χιλιάδων ή και εκατομμυρίων ανθρώπων είναι δυνατόν να υπάρξει κοινή συναίνεση σε θέματα οργάνωσης, επεξεργασίας προτάσεων και κυρίως λήψης αποφάσεων.  Αυτά μόνο σε μικρές ομάδες αναγνωρισμένου ήθους και δεσμευμένων στον σκοπό  συνεργατών,  τύπου Φιλικής Εταιρείας μπορούν να γίνουν και μετά να παρουσιαστούν στον λαό. Σε αυτό να προσθέσουμε και την πονηρία του συστήματος με εμπνευστή τον Υπουργό κ. Βορίδη να χρηματοδοτήσει κάθε μικρό κόμμα που θα πάρει έστω και 1% στις εθνικές εκλογές πράγμα που τα αποτρέπει από την συνεργασία ώστε να καρπωθούν τα ίδια την επιδότηση.

Το πρόβλημα δεν είναι οι ανόητοι ή οι υγειώς σκεπτόμενοι πολίτες αλλά οι μη ομονοούντες «αρχηγοί» που είναι μικρότεροι των περιστάσεων και δεν τολμούν να αναγνωρίσουν τον ένα που θα μπορούσε να οδηγήσει σε μία συντονισμένη αντισυστημική προσπάθεια για την αναγέννηση του Ελληνισμού.

Οι περί δημοκρατίας φλυαρίες έχουν αποδειχθεί ο μεγαλύτερος εχθρός της πραγματικής Δημοκρατίας και το σύστημα το γνωρίζει καλά και αυτούς που θα μπορούσαν να αναδειχθούν  ως πραγματικοί ηγέτες τους πολεμά και τους συκοφαντεί με όλα τα μέσα προπαγάνδας που διαθέτει.

• Μηχανικός Μεταλλείων Μεταλλουργός