Με αφορμή την άνανδρη δολοφονία του Άλκη
Χωρίς φίλαθλο πνεύμα δεν μπορεί να υπάρξει αθλητισμός
«Ευχαριστώ τον Θεόν ότι δεν με έκαμε παλιάνθρωπον, αλλά τον μέμφομαι ότι με έβαλε να ζω με παλιανθρώπους» (Ανδρέας Λασκαράτος, Σατιρικός συγγραφέας)
Η στυγνή δολοφονία του Άλκη Καμπανού στη Θεσσαλονίκη δεν είναι δυστυχώς η πρώτη στο χώρο του αθλητισμού και πολύ φοβάμαι πως δεν θα είναι ούτε και η τελευταία.
Για όσους ακόμα απορούν γιατί να συμβαίνουν όλα αυτά προτείνω να δουν πως η ελληνική δικαιοσύνη αντιμετώπισε κατά το παρελθόν παρόμοιες περιπτώσεις. Τα επίσημα στοιχεία λένε ότι από τις 200 περιπτώσεις παρόμοιων επιθέσεων οδηγήθηκαν ενώπιον της δικαιοσύνης μόνο οι 100, με ένα μόνο καταδικασθέντα!
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι οι φανατικοί οπαδοί (που υπάρχουν σχεδόν σε όλες τις ομάδες) να αυξάνονται, ενώ μειώνονται οι πραγματικοί φίλαθλοι. Οι πανέμορφοι αθλητικοί χώροι μετατρέπονται από τόποι χαράς, φιλίας και γιορτής σε τόπους σύγκρουσης και διαμάχης. Τα παιδιά εκτίθενται σε σκηνές που εκφυλίζουν το «αθλητικό πνεύμα» του «Ευ Αγωνίζεσθαι» κι όλοι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα καίριο ερώτημα, αν κάτω από αυτές τις συνθήκες ο αθλητισμός εκπληρώνει τους βαθύτερους κοινωνικούς του στόχους όπως είναι: η βελτίωση της σωματικής και ψυχικής υγείας, η καταπολέμηση του κοινωνικού αποκλεισμού, των ανισοτήτων μεταξύ ανδρών και γυναικών και άλλα πολλά.
Οι άνθρωποι ρίχνουν τα προβλήματά τους στην κοινωνία. Ξεχνώντας ότι κοινωνία είμαστε όλοι εμείς! Το πρώτο καθήκον μιας κοινωνίας είναι η απονομή δικαιοσύνης. Σε μια κοινωνία που δεν απονέμεται δικαιοσύνη, σε μια κοινωνία που υπάρχει ατιμωρησία, σε μια κοινωνία που η δικαιοσύνη κοιμάται εκκολάπτεται το έγκλημα.
Από την άλλη, το πιο δύσκολο πράγμα σήμερα είναι τί ανατροφή θα δώσεις στα παιδιά σου. Δεν μπορείς να μεγαλώνεις αρνιά για να ζήσουν ανάμεσα σε λύκους. Ούτε και το αντίθετο φυσικά. Το μεγαλύτερο πρόβλημα των γονιών σήμερα είναι να μάθουν στα παιδιά τους πώς να συμπεριφέρονται σε μια καλή κοινωνία, και το δεύτερο είναι να βρουν μια τέτοια κοινωνία. Και επειδή καλή κοινωνία δεν υπάρχει τα παιδιά που μεγαλώνουν με Αρχές βρίσκουν μπροστά τους τέτοιους αλήτες σαν τους προχθεσινούς δολοφόνους του Άλκη.
Και το σχολείο; Ποιος είναι ο ρόλος των δασκάλων, σε όλα τα επίπεδα της εκπαίδευσης σήμερα; Πρέπει να ενδιαφέρονται για τη διαγωγή των μαθητών και φοιτητών τους; Το κάνουν άραγε; Και όταν το κάνουν, μήπως κινδυνεύουν να βρουν το μπελά τους; Πάνε πολλά χρόνια όταν μεταξύ των φοιτητών μου υπήρχαν και δύο πολύ ένθερμοι οπαδοί μεγάλης ομάδας της Θεσσαλονίκης. Ζούσαν περιμένοντας την Κυριακή για να βρεθούν στο γήπεδο της Τούμπας. Έτοιμοι για όλα! Απολάμβαναν, όπως μου έλεγαν, τις συγκρούσεις με αντίπαλους οπαδούς. Τα νύχια των χεριών τους ήταν μονίμως βαμμένα στα χρώματα της ομάδας τους! Δεν το είδα αδιάφορα. Η επιμονή μου είχε αποτελέσματα. Στο τέλος έγιναν οι καλύτεροι φοιτητές και οι καλύτεροι φίλαθλοι.
Θυμάμαι ακόμη: Ήταν απόγευμα Κυριακής (πάνε πολλά χρόνια). Βρισκόμουν στο διαμέρισμα μου στο τέταρτο όροφο στον Σιδηροδοκό Σταθμό. Ξαφνικά ακούστηκε ένας τρομακτικός θόρυβος. Βγαίνοντας στο μπαλκόνι αντίκρισα μερικές εκατοντάδες «οπαδών» του ΠΑΟΚ που μόλις είχαν κατεβεί από το τραίνο, να καταστρέψουν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους. Σε μερικά λεπτά η πλατεία έμοιαζε με βομβαρδισμένο τοπίο. Το ίδιο έκαναν και στην πορεία τους μέχρι το γήπεδο. Τρείς κλούβες αστυνομικών τους παρακολουθούσαν. Κανένας δεν μπορούσε να μπει στο δρόμο τους. Ουδείς συνελήφθηκε.
Και το πιο τραγικό: Κυριακάτικο δειλινό της 26ης Οκτωβρίου του 1986. Στη θύρα 1 του Αλκαζάρ, εκεί που κάθονταν οι «ήρεμοι» φίλαθλοι της Λάρισας, βρισκόταν και ένας 29χρονος άνδρας, ο Χαράλαμπος Μπλιώνας. Τότε να θυμίσουμε, επιτρεπόταν η μετακίνηση των φιλάθλων και έτσι σε κάθε γήπεδο βρίσκονταν υποστηρικτές και των δύο ομάδων. Εντελώς ξαφνικά τρεις ναυτικού τύπου φωτοβολίδες από τη θύρα των οπαδών του «Δικέφαλου», εκτοξεύθηκαν προς τους οπαδούς της Λάρισας. Μία απ΄ αυτές χτυπάει στα κάγκελα της θύρα 1, αλλάζει πορεία και καρφώνεται σαν μαχαιριά στο λαιμό του Χαράλαμπου Μπλιώνα. Ο Χαράλαμπος είχε πέσει στο κρύο τσιμεντένιο σκαλοπάτι μη μπορώντας να αντιδράσει. Ήταν το πρώτο θύμα του χουλιγκανισμού. Ο εικοσάχρονος τότε Βασίλης που έριξε τη φωτοβολίδα κατσαδιάστηκε σε φυλάκιση δέκα ετών. Εξέτισε μόνο τα τέσσερα.
Τα επόμενα χρόνια ο ελληνικός χουλιγκανισμός θα γιγαντωθεί με απρόβλεπτες διαστάσεις και με αρκετούς νεκρούς!
Υστερόγραφο: Πότε αλήθεια θα μπορέσουμε και στην χώρα μας θα ξαναδούμε όλοι μαζί ποδόσφαιρο; Και όχι μόνο ποδόσφαιρο.
- Αναπλ. καθηγητής Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
Από το Μονάγρι Λεμεσού – a.avgoustis@hotmail.com