Ο Αβέρωφ Νεοφύτου δεν είναι ο Γλαύκος Κληρίδης.
Δεν έχει το πολιτικό εκτόπισμα, δεν έχει τη δημοτικότητα Κληρίδη στην κοινωνία, αλλά ακόμα χειρότερα δεν έχει το αντίστοιχο έρεισμα στο ίδιό του το κόμμα.
Ούτε ο Νίκος Χριστοδουλίδης είναι προφανώς ένας νέος Αλέκος Μαρκίδης.
Δεν έχει ούτε το πολιτικό βάρος, ούτε την πολιτική εμπειρία. Ο Αλέκος Μαρκίδης ζυμώθηκε στον ΔΗΣΥ, κέρδισε εκλογικές μάχες, είχε το θάρρος της γνώμης του. Ο Νίκος Χριστοδουλίδης δεν έχει δώσει ούτε μία εκλογική μάχη και σίγουρα δεν μας έχει πει ακόμα τι ακριβώς πρεσβεύει, εκτός του ότι είναι συνεχιστής του Νίκου Αναστασιάδη.
Και βεβαίως ο ΔΗΣΥ δεν είναι αυτός του 2003. Και σε ιδέες αλλά και σε ποσοστά. Στις βουλευτικές εκλογές η αντιπολίτευση κατατροπώθηκε, όμως ο ΔΗΣΥ σίγουρα δεν ήταν νικητής, όπως πανηγύριζε. Έλαβε το χαμηλό ποσοστό του 27,7%, με 3% πτώση από το 2016 και 6,7% πτώση από τις βουλευτικές εκλογές του 2011. Με λίγα λόγια δηλαδή, ο ΔΗΣΥ έχασε σε μία δεκαετία 40.000 ψήφους.
Και επειδή ο ΔΗΣΥ την τελευταία δεκαετία έχασε 40.000 ψήφους, σε αυτόν ειδικά τον προεκλογικό θα αναμέναμε να πολιτευόταν απευθυνόμενος στην ευρύτερη κοινωνία. Δεν θα περιοριζόταν στο ήδη συγχυσμένο 27,7% που έλαβε τον Μάιο. Δεν θα μιλούσε με γλώσσα ξύλινη, στυγνά κομματικά, παίρνοντας τον τόπο επικοινωνιακά 40 χρόνια πίσω.
Το λέμε γιατί μας διαβεβαιώνει επανειλημμένως ο Αβέρωφ Νεοφύτου για την αγάπη του για την παράταξη. Γιατί τα προβεβλημένα στελέχη κάνουν διαρκώς επίκληση στον κομματικό πατριωτισμό, επιστρατεύουν ορολογίες όπως η «κομματική νομιμοφροσύνη» και παρουσιάζουν ως θέσφατο το ανώτατό τους συμβούλιο.
Αλήθεια, ακούνε τους πολίτες; Πιστεύουν πως όλες όλες αυτές τις παρωχημένες ορολογίες αγγίζουν την ευρύτερη κοινωνία;
Δίνουν περισσότερο την αίσθηση ότι ένα κονκλάβιο ξέρει καλύτερα από την ίδια την κοινωνία τι είναι το καλύτερο. Ένα κονκλάβιο αποφασίζει και επιβάλλει υποψηφίους, καθώς οι εκλογές δεν είναι διαγωνισμός δημοφιλίας όπως λένε.
Είχαμε την αίσθηση πως η μεγάλη φιλελεύθερη παράταξη, όπως υποστηρίζει πως είναι ο ΔΗΣΥ, είναι ανοικτή, ανεκτική και δημοκρατική. Προφανώς θέλουν απλώς να συσπειρώσουν το κόμμα τους. Αδιαφορούν για το 35% που απέχει από την κάλπη. Ούτε βεβαίως υπολογίζουν συνεργασίες και συμμαχίες με άλλα κόμματα. Γιατί, αν το έκαναν, θα διαβουλεύονταν μαζί τους προτού εξαγγείλουν την όποια υποψηφιότητα.
Αν υπάρχει όμως κάποιο κοινό με το 2003, είναι η φθορά της παρατεταμένης εξουσίας, η αλαζονεία που την ακολουθεί, αλλά και οι πολλές εκκολαπτόμενες πολιτικές ατζέντες οδήγησαν στην εσωστρέφεια του ΔΗΣΥ.
Η αλαζονεία της εξουσίας είναι η μεγαλύτερη παθογένεια που έχει πλήξει τον ΔΗΣΥ. Στέλνουν το μήνυμα πως η μόνη τους έγνοια είναι η προσωπική παραμονή τους στην εξουσία. Γιατί αν αγαπούσαν τον τόπο τους και αν πίστευαν πως ο Νίκος Χριστοδουλίδης είναι αχυράνθρωπος στο ΥΠΕΞ δεν θα ανέχονταν ένα «χρυσόψαρο» στην καίρια θέση του υπουργείου Εξωτερικών. Ένα χρυσόψαρο να χειρίζεται το Κυπριακό κατά τη διάρκεια της δικής τους θητείας. Αν αγαπούσαν τον τόπο τους και τα πίστευαν όλα αυτά όφειλαν να ζητήσουν την παραίτησή του εδώ και καιρό. Όχι να πιέσουν γι’ αυτήν, όταν αποκαλύφθηκε πως ενδιαφέρεται για την προεδρία. Και επειδή εμείς τουλάχιστον δεν έχουμε μνήμη χρυσόψαρου, θυμόμαστε πολύ καλά πως ο «μπαρουτοκαπνισμένος» και «τολμηρός» όπως θέλει να παρουσιαστεί Αβέρωφ Νεοφύτου έπαιζε κρυφτούλι μετά το Κραν Μοντάνα. Θυμόμαστε και για ποιο λόγο χάθηκε από προσώπου γης όταν η Τουρκία εισέβαλλε στο Βαρώσι.
Το πιο ανησυχητικό σε όλα αυτά βεβαίως είναι όσα άφησε πρόσφατα ο Αβέρωφ Νεοφύτου να εννοηθούν. Πως είναι έτοιμος δηλαδή να συζητήσει και γιατί όχι να συγκυβερνήσει με το ΕΛΑΜ. Το παράρτημα της εγκληματικής οργάνωσης που ονομάζεται Χρυσή Αυγή. Αυτό θα έπρεπε να ταρακουνήσει κάθε φιλελεύθερο και υγιώς σκεπτόμενο στέλεχος του ΔΗΣΥ και όχι η σεναριολογία αναβίωσης του 2003.
Και αν δεν το κάνουν για τον τόπο τους, ας το κάνουν για το κόμμα που όπως κόπτονται αγαπούν και που απομακρύνεται μέρα με τη μέρα από αρχές και αξίες που έλεγε πως πρεσβεύει.