Ο Χρόνος που φεύγει κι ο χρόνος που έρχεται
Ένας ακόμα χρόνος πέρασε, ένας καινούριος ξεκινά!
Μπροστά μας ανοίγει ένα καινούργιο βιβλίο με άλλες 365 άδειες σελίδες οι οποίες θα μας απασχολήσουν για τις επόμενες 8.760 ώρες.
Μέσα σε αυτές τις σελίδες θα καταγραφούν τα όνειρα και οι επιθυμίες μας, μετρημένα αθόρυβα, κάθε λεπτό, κάθε ώρα, κάθε μέρα, κάθε εβδομάδα, κάθε μήνα, κάθε πρωινό Κυριακής και κάθε βράδυ Σαββάτου.
Όλα τους θα στριμωχτούν ξανά στα δρομάκια της καρδιάς μας και στα μονοπάτια της ψυχής μας.
Όσα πιο πολλά μάθαμε το χρόνο που έφυγε, τόσο λιγότερες μουτζαλιές θα έχουν οι σελίδες του νέου βιβλίου! Ο χρόνος και η ζωή έχουν μεταξύ τους μια συνέπεια μοναδική. Οι εμπειρίες της ζωής αποτελούν πάντα τα πιο ισχυρά μας εφόδια. Παρελθόν: διδάσκομαι-αναπολώ. Παρόν: έννοια δυναμική-ζω την κάθε στιγμή. Μέλλον: ονειρεύομαι-ελπίζω. Κι η σύνδεσή τους αρμονική: Το μόνο που χρειάζεται είναι να φέρουμε στο παρόν το παρελθόν για να κτίσουμε σε πλήρη αρμονία το μέλλον.
Ας αφήσουμε λοιπόν κατά μέρος τις ψευδαισθήσεις. Τίποτε καινούριο δεν ξεκινάει με αφετηρία την πρώτη μέρα κάθε καινούργιου χρόνου. Συνεχίζουμε από εκεί που μείναμε την τελευταία μέρα του προηγούμενου χρόνου. Το τέλος της χρονιάς δεν είναι ούτε ένα τέλος, ούτε μια αρχή, αλλά μία συνέχεια, με όλη τη σοφία που η εμπειρία μπορεί να ενσταλάξει μέσα μας. Και σίγουρα, καλό είναι να μη μείνουμε μόνο στις ευχές που συνήθως μοιράζουμε πολύ εύκολα, ιδιαιτέρως στις εορταστικές περιόδους, και οι οποίες τις περισσότερες φορές λέγονται μόνο από συνήθεια…
Ευχή και ελπίδα, να είναι στάση ζωής απέναντι στον συνάνθρωπο, η αγάπη και η αλληλεγγύη πάνω από τις διαφορές που μας «έμαθαν» ή νομίζουμε ότι υπάρχουν. Μόνο ενωμένοι θα πετύχουμε όλα όσα δεν καταφέραμε τα προηγούμενα χρόνια, τόσο ατομικά όσο και συλλογικά. Ενωμένοι, μακριά από πολιτικές – κομματικές διαφορές, εμπάθειες και μίζερες αντιπαραθέσεις για το καλό το δικό μας και για το καλό του πολύπαθου τόπου μας. Και να μη διστάζουμε να ψελλίσουμε τη λέξη διεκδικώ, τη λέξη ελευθερία, τη λέξη απελευθέρωση! Πάει καιρός που δυστυχώς ξεχάσαμε αυτά που έχουμε απαίτηση να θυμούνται μόνο οι άλλοι! Κάποιοι σφετερίζονται τη γη των προγόνων μας! Υπάρχουν θύτες και θύματα…
Καλή χρονιά, με υγεία, σε όλους! μακριά από γκρίνια και μιζέρια… Όση απογοήτευση και αν μας έδωσε η περσινή χρονιά, ας μη χάσουμε τις ελπίδες μας. Και να αγαπάμε όσα αξίζουν την αγάπη μας. Κι αν νομίζουμε, πως η αγάπη και η ελευθερία είναι έννοιες ρομαντικές και ιδανικές, αμφισβητείστε το.
Το ν’ αγαπάς, είναι σαν μια μορφή θυσίας – εκείνος που αγαπά, θυσιάζεται για τον άλλον, δίχως σκέψη και λογική. Η αγάπη για να ευδοκιμήσει, χρειάζεται αγώνα…. Και η λευτεριά θέλει θυσίες!
Και προπάντων να μην ευχόμαστε να «ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα». Μεγάλε Χριστόδουλε, πόσο μας λείπεις!
- Αναπλ. Καθηγητής Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
Από το Μονάγρι Λεμεσού – a.avgoustis@hotmail.com