Μία Μερίδα «Χελίμ» στη Γκαλερί «Αργώ»
Το τρίτο και άκρως σημαντικό στάδιο των Τουρκικών σχεδιασμών για την «Επανάκτηση της Κύπρου», προβλέπει την αναγνώριση της «Τουρκικής Δημοκρατίας της Βορείου Κύπρου», μέσα από την «Ξεχωριστή Ανάπτυξη».
Αρχικά, μετά τον ρατσιστικό διαχωρισμό του λαού («Δικοινοτισμός» στο Σύνταγμα), ακολούθησε το δεύτερο στάδιο, αυτό του διαχωρισμού επί του εδάφους («τουρκανταρσία» – εισβολή – κατοχή – βίαιη ανταλλαγή πληθυσμών).
Το τρίτο στάδιο αφορά στη δημιουργία αναγνωρισμένων «κρατικών δομών».
Προς επίτευξη του πιο πάνω στόχου, οι συνδυασμένες ενέργειες του ΤουρκοΒρετανικού παράγοντα πέτυχαν την ένταξη μίας σειράς «Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης» στην καθημερινότητα της πολιτικής μας σκηνής. Με πρόφαση αρχικά, μια ψευδεπίγραφη ανθρωπιστική προσέγγιση όπως η καλύτερη επαφή των «δύο πλευρών» και προς την επίτευξη μιας υποτιθέμενης συνεννόησης, οι «κρατικές δομές» του παράνομου καθεστώτος έτυχαν μιας πρώτης αναγνώρισης μέσα από τη λειτουργία των Δικοινοτικών Τεχνικών Επιτροπών.
Με μπροστάρη τον πάντοτε διαθέσιμο για συμβιβασμό συντηρητικό ρεαλισμό, η συνεισφορά της ίδιας της Κυπριακής Δημοκρατίας ήταν εξόχως υποβοηθητική στη μεταμόρφωση της εγκληματικής συμμορίας των εγκάθετων των κατακτητών, σε «πολιτική ηγεσία του σύνοικου στοιχείου». Η κλεμμένη μας γη έγινε τουριστική ατραξιόν και η παραγωγή των σφετεριστών βρίσκεται πλέον στα ράφια των Βρετανικών (και όχι μόνο) υπεραγορών. Ψάρια από την Τουρκία «βαφτίζονται» Κυπριακά και μηνύματα στα κινητά τηλέφωνα καλωσορίζουν τον κόσμο στην Τουρκία. Τα δε θέματα παιδείας, υγείας, πολιτισμού κ.α., τυγχάνουν κοινής επεξεργασίας από τις καθόλα «νόμιμες» Μεικτές Επιτροπές, που λειτουργούν στη βάση του καθιερωμένου «Δικοινοτισμού» και στην προσέγγιση της «Πολιτικής Ισότητας».
Η εμπέδωση των στοιχείων Απαρτχάιντ ως μέρος της κανονικότητας στην Κύπρο, αποτελεί τη βάση για τη σταδιακή αναγνώριση μιας ξεχωριστής «Κρατικής Οντότητας». Τα ξεχωριστά Πολιτικά Δικαιώματα μιας Μειοψηφικής Ελίτ, θεωρούνται παγκοσμίως Έγκλημα Κατά της Ανθρωπότητας, αλλά στην Κύπρο κανονικότητα. Ο βίαιος εκτοπισμός, η αρπαγή εδαφών και η δημογραφική αλλοίωση θεωρούνται παγκοσμίως Εγκλήματα Πολέμου και Κατά της Ανθρωπότητας, αλλά στην Κύπρο κανονικότητα.
Κανονικότητα, αφού η εμφάνιση για παράδειγμα του «Τουρκοκυπριακού Εμπορικού Επιμελητηρίου» μέσα σε μία συμφωνία, προσδιορίζει μίαν Αρχή και η οποία Αρχή αποτελεί πάντοτε μέρος μίας Διοίκησης.
Με τη σειρά της, η Διοίκηση προϋποθέτει την ύπαρξη μιας Εδαφικής Επικράτειας μέσα στην οποία Λειτουργεί και ασκεί Έλεγχο. Συνεπώς, όταν ο Κανονισμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το «Χαλούμι / Χελίμ» αναφέρει ως εμπλεκόμενο μέρος το «Τουρκοκυπριακό Εμπορικό Επιμελητήριο», αυτό σημαίνει πως υπάρχει μία «Τουρκοκυπριακή Αρχή» η οποία υπόκειται σε μία «Τουρκοκυπριακή Διοίκηση», η οποία λειτουργεί μέσα στην «Τουρκοκυπριακή Εδαφική Επικράτεια».
Αν αυτό δεν είναι προθάλαμος αναγνώρισης, τότε τί είναι;
Η εμφάνιση του «Τουρκοκυπριακού Εμπορικού Επιμελητηρίου» σε Κανονισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποτελεί τεράστια επιτυχία για την ΤουρκοΒρετανική διπλωματία. Είναι η επιπλέον τεκμηρίωση που χρειάζονται για να στοιχειοθετήσουν στον κατάλληλο χρόνο, την ύπαρξη ξεχωριστής Κρατικής Οντότητας. Τα μέλη της ΤουρκοΒρετανικής διπλωματίας δικαιούνται να πανηγυρίζουν.
Όπως μας έχουν συνηθίσει εδώ και δεκαετίες, στο ίδιο κλίμα ευφορίας βρίσκεται και η σχολή του ρεαλισμού η οποία από την επομένη της τουρκικής εισβολής μας κάνει μάθημα για τις «πραγματικότητες στο νησί» και για το εφικτό της βιώσιμης λύσης μέσα από μια Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία. Το δε Υπουργείο Γεωργίας αναφέρεται σε θετική εξέλιξη μετά από 12 χρόνια προσπαθειών για την κατοχύρωση του χαλουμιού, χωρίς να αντιλαμβάνεται πως ο φάκελος που κατατέθηκε δεν είναι το χαλούμι που αναγνώρισε αλλά το «Τουρκοκυπριακό Εμπορικό Επιμελητήριο». Το Υπουργείο Εξωτερικών επίσης δηλώνει ετοιμότητα για νέες παραχωρήσεις, μέσα από νέα «Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης που μπορούν να λειτουργήσουν και υποβοηθητικά προς την όλη προσπάθεια».
Στην πραγματικότητα όμως, η «προσπάθεια» αυτή υποβοηθά την αναβάθμιση του κατοχικού καθεστώτος και οδηγεί τα πράγματα στο τελικό στάδιο.
Το τέταρτο και τελευταίο στάδιο των Τουρκικών σχεδιασμών, αφορά στην εγκαθίδρυση ενός πολιτεύματος συνδιαχείρισης της Εξουσίας με σκοπό την Επικυριαρχία επί ολόκληρης της Κύπρου.
Αυτή ήταν η προσπάθεια τους από το 1956, όταν μιλούσαν για «Ομοσπονδία δύο ισότιμων κοινοτήτων που θα ζουν πλάι πλάι».
Χαρακτηριστικός της κατάντιας μας, είναι και ο διάλογος των Υπουργών Εξωτερικών Κύπρου και Τουρκίας, τον Σεπτέμβριο του 2019:
Μεβλούτ Τσαβούσογλου: Ποια (λύση); Δυο κράτη;
Νίκος Χριστοδουλίδης: Διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία. Ξέχνα τα δύο κράτη και τη συνομοσπονδία.
Μεβλούτ Τσαβούσογλου: Την τελευταία φορά, ενώπιον σου ο πρόεδρος … έχω τα πρακτικά .. μίλησε για συνομοσπονδία.
Νίκος Χριστοδουλίδης: Όχι … Όχι… Κι εμείς έχουμε πρακτικά… Κοίταξε … Υπάρχει διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία… Ας σφίξουμε τα χέρια και να συμφωνήσουμε να εργαστούμε γι’ αυτό. Συμφωνείς; Είστε έτοιμοι;
Χρειαζόμαστε επειγόντως επαναπροσδιορισμό πορείας. Με ξεκάθαρο στόχο και συγκεκριμένο πλάνο.
Άμεσα!