Όταν ακόμη και ο Αναστασιάδης δηλώνει ότι αν υποχωρήσει θα «μετατραπούμε σε προτεκτοράτο της Τουρκίας», ο άνθρωπος που με τόσο φανατισμό στήριξε το σχέδιο Ανάν, ο άνθρωπος που εξελέγη δυο φορές, ακόμη και με τις πλάτες του ΑΚΕΛ για να φέρει «λύση», αντιλαμβάνεται κανείς σε ποια κατάσταση βρίσκεται το Κυπριακό.
Και δεν είναι πανάκεια η επανέναρξη των συνομιλιών με τους όρους της Άγκυρας, όπως φαίνεται να πιέζουν δικοί μας στη Λευκωσία και την Αθήνα αλλά και ξένοι με πρώτους και καλύτερους τους Βρετανούς.
Όλοι αυτοί που βρίσκονταν στην αυλή του Αναστασιάδη και τότε δεν έβλεπαν ούτε διαφθορά ούτε τα συμφέροντα που εκπροσωπούσε, σήμερα ύψωσαν λευκή σημαία στα τείχη της Λευκωσίας και του ζητούν παράδοση. Και ετοιμάζονται να εκλέξουν Πρόεδρο «λύσης» αν ο ίδιος δεν υποχωρήσει.
Υπάρχει λογικός άνθρωπος στην Κύπρο που να μη θέλει λύση, που να μη θέλει να τερματιστεί η κατοχή, που να μη θέλει τη συμβίωση με τους Τουρκοκύπριους, που να μη θέλει ακόμη και καλές σχέσεις με την Τουρκία, φτάνει να γίνουν όλα αυτά στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου, των δημοκρατικών αρχών που εφαρμόζονται στον υπόλοιπο κόσμο και της αμοιβαιότητας; Όσοι αποδέχονται συνομιλίες με τους όρους της Άγκυρας που θέτει ως προϋπόθεση την αποδοχή δύο κρατών με συνομοσπονδιακό δεσμό και δική της επικυριαρχία, θα πρέπει να πουν καθαρά αν δέχονται λύση με τουρκικές εγγυήσεις και παρουσία τουρκικού στρατού στην Κύπρο. Διότι αυτά μας ζητά να αποδεχτούμε η Τουρκία.
Ο λαός της Κύπρου έχει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και γι΄αυτό δεν πρόκειται να αποδεχτεί λύση που θα βάζει σε κίνδυνο την ίδια την επιβίωση του. Γι΄αυτό και ο Αναστασιάδης δεν τόλμησε να φέρει λύση που θα οδηγούσε σε μια νέα απόρριψη όπως το 2004. Το ίδιο ισχύει και για τον Χριστόφια που διαπραγματευόταν με κάποιο που θεωρούσε ότι ήταν σύντροφος του.
Όλοι αυτοί που επιδιώκουν την όποια λύση και φορτώνουν με ενοχές την ελληνική πλευρά, είτε αφήνουν εκτός λογαριασμού την Τουρκία, είτε είναι έτοιμοι να ζήσουν σε τουρκικό προτεκτοράτο, αλλά και αυτό με ημερομηνία λήξεως. Διότι αν αποδεχτούμε λύση προτεκτοράτου, θα έχουμε την τύχη της Αλεξανδρέττας, την τύχη της Ίμβρου και της Τενέδου. Θα συμφωνήσω με τον φίλο Κώστα Βενιζέλο που έγραψε στο «Φιλελεύθερο» της περασμένης Τετάρτης ότι «στην Κύπρο όσο και στην Ελλάδα, υπάρχει μια πολιτική και οικονομική ελίτ, που θεωρεί πως ικανοποιώντας τις παράνομες διεκδικήσεις της Τουρκίας θα γλυτώσουμε από τις τουρκικές αξιώσεις. Αυτό δεν επιβεβαιώνεται διαχρονικά. Εκείνο που επιβεβαιώνεται είναι πως όταν υιοθετείται η πολιτική του κατευνασμού αποθρασύνεται η Τουρκία» Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής, όπως βεβαίως και της έλλειψης στρατηγικής, είναι να επιτυγχάνει σταδιακά η Άγκυρα τις επιδιώξεις της.
Η Τουρκία, μέχρι νεοτέρας, ακολουθεί την πολιτική «των κανονιοφόρων» και με αυτή την πολιτική θέλει να λύσει το Κυπριακό και να εδραιώσει τη θέση της στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.
Φυσικά και θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι για διαπραγματεύσεις. Όχι όμως υπό την απειλή των κανονιοφόρων. Χρειαζόμαστε μια ισχυρή αποτρεπτική δύναμη που δεν είναι μόνο τα όποια οπλικά συστήματα αλλά και η διπλωματία και η ενίσχυση της κρατικής μας οντότητας. Και ασφαλώς δεν ενισχύουμε την κρατική μας οντότητα και την αποτρεπτική μας δύναμη με την εικόνα της διαφθοράς που παρουσιάζει η Κύπρος. Και ναι μεν ο κύριος υπεύθυνος για την εικόνα αυτή είναι ο Αναστασιάδης και οι μεταπράτες αστοί που τον στηρίζουν και επωφελούνται από αυτή, αλλά είναι και πολλοί άλλοι που έχουν λερωμένη τη φωλιά τους και αυτό δεν κρύβεται με ελεγχόμενες κοκορομαχίες και αλληλοσυγκαλύψεις. Άλλωστε η διαδικασία της συγκάλυψης και του συμψηφισμού είναι καλά γνωστή στους εμπλεκόμενους.
Σε μια επανάληψη των συνομιλιών, η ελληνική πλευρά θα πρέπει να επιμείνει να συζητηθεί πρώτα η διεθνής πτυχή του Κυπριακού. Διότι αν λυθεί αυτή η πτυχή που αφορά την παρουσία του κατοχικού στρατού και τις εγγυήσεις, τότε θα είναι πολύ πιο εύκολο να αντιμετωπισθεί η εσωτερική-συνταγματική πτυχή. Το αντίθετο συμβαίνει όσο προτάσσεται η συζήτηση της εσωτερικής πτυχής που δημιούργησε την εντύπωση στη διεθνή κοινή γνώμη ότι το Κυπριακό είναι ένα δικοινοτικό θέμα με την κατοχική δύναμη να μένει στο απυρόβλητο.
Είναι επίσης απόλυτα αναγκαίο να υπάρξουν συνεργασίες και κοινές δράσεις με εκείνους τους Τουρκοκυπρίους που είναι αντίθετοι στην κατοχή. Όχι όμως στη βάση της αμερικανοκίνητης «επαναπροσέγγισης» και των ΜΟΕ που απλώς νομιμοποιούν τα κατοχικά δεδομένα.
Τέλος Ελλάδα και Κύπρος χρειάζονται μια ολοκληρωμένη στρατηγική αντιμετώπισης του τουρκικού επεκτατισμού. Διαφορετικά θα σύρονται, όπως συμβαίνει τώρα, πίσω από τα γεγονότα και θα ακολουθούν την πορεία που χαράσσει η Τουρκία. Με αποτέλεσμα να δημιουργούνται τετελεσμένα που σταδιακά ενσωματώνονται ως νέες πραγματικότητες από τη διεθνή κοινή γνώμη αλλά και από εμάς τους ίδιους.
Αντιμετωπίζουμε θέμα επιβίωσης. Και με μια λύση τουρκικών, βρετανικών και Αμερικανο-ΝΑΤΟϊκών προδιαγραφών θα υπογράψουμε το τέλος μας.
- Πανεπιστημιακός, συγγραφέας της μυθιστορηματικής τριλογίας ΝΟΜΑΔΑΣ, Αθήνα, Εκδόσεις Βακχικόν, 2017-2019. Τώρα κυκλοφορεί και το νέο του μυθιστόρημα, ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΑΝΤΩΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ/ΣΤΟ ΥΦΑΝΤΟ ΤΟΥ ΄21, από τον ίδιο εκδοτικό οίκο. E-mail stephanos.constantinides@gmail.com