Σύνταμα ’60 και ΔΔΟ δεν πάνε μαζί. Είναι αντίθετα.
Με διαρροές από το Προεδρικό φάνηκε ότι επιδιώχθηκε να φανεί σαν πατέρας αυτής της πρότασης (επιστροφή στο σύνταγμα του 60) ο πρώην ΥΠΕΞ και νυν μέλος της κίνησης «Απόφαση Ειρήνης», Ιωάννης Κασουλίδης που επανέρχεται, χωρίς να έχει απαντήσει στα ερωτήματα που έβαλα με άρθρο μου που δημοσιεύτηκε στον «Φ» 17/9/2019 και που ισχύει ακόμα100%.
Με την ατομική ιδιότητα του, όπως υποστηρίζει, δίδει συνέντευξη «Φ» 9/9/21 για να αναφερθεί υπέρ αυτής της πρότασης.
Πριν αναφερθώ στη συνέντευξη νοιώθω την ανάγκη να αναφερθώ σε ένα γεγονός που μας αφορά και τους δύο.
Όταν γίνονταν ενδοκοινοτικές συνομιλίες Κληρίδη – Ντενκτάς για την εξεύρεση λύσης, προσεγγίσθηκε η ομάδα Κληρίδη από Τουρκοκύπριους που τους υπέβαλαν την πρόταση για επιστροφή στο σύνταγμα του 1960. Πράγμα βέβαια που απορρίφθηκε. Προχωρώντας παρακάτω ο κ. Ιωάννης Κασουλίδης τους παρέπεμψε κοντά μου, όπως υποστήριξε ένας από τους συμμετέχοντες που είναι Τουρκοκύπριος και έρχεται και διδάσκει στις ελεύθερες περιοχές. Ήμουν τότε πρόεδρος των ΝΕΟ που ιδρύθηκαν το 1996 και έβαλαν από τότε την πρόταση για επιστροφή στο Σύνταγμα του 1960 υπό προϋποθέσεις και εγκατάλειψη της πολιτικής της ΔΔΟ, που αναπόφευκτα, τυχόν εφαρμογή της, οδηγεί στα δύο κράτη. Τότε, η πρόταση των ΝΕΟ για επιστροφή υπό προϋποθέσεις στο σύνταγμα του 60, δεν ήταν βέβαια γέφυρα λύσης όπως σήμερα υποστηρίζει, ο κ. Κασουλίδης στη πιο πάνω συνέντευξη, αλλά «απόδειξη ημιμάθειας και εξτρεμισμού», οι δε φορείς της «έπρεπε να εξαφανισθούν από το πολιτικό προσκήνιο». Με αυτούς συντάχθηκε τότε ο Ιωάννης Κασουλίδης. Εικοσιέξι χρόνια μετά έχει άλλη άποψη.
Μια άλλη άποψη που τον φέρνει σε σύγκρουση ακόμα και με άτομα που έκαναν μαζί την πολιτική κίνηση «Απόφαση Ειρήνης». Δες δηλώσεις του νέου Γ.Γ. του ΑΚΕΛ Στέφανου Στεφάνου και άλλων στελεχών του, που ξεκαθαρίζουν και σωστά, κατά την άποψη μου, ότι επιστροφή στο σύνταγμα του 60 και ΔΔΟ δεν πάνε μαζί.
Η ηγεσία του ΑΚΕΛ παράλληλα επιμένει ότι μια τέτοια λύση, δηλ. ΔΔΟ, θα επιτύχει επανένωση και απελευθέρωση της Κύπρου, χωρίς βέβαια να εξηγεί πώς θα συμβούν αυτά. Κατά την άποψη μου πολύ λανθασμένα. Όπως αποδεικνύει η ίδια η ζωή και όπως φάνηκε και φαίνεται στις περιπτώσεις Λιβάνου και Βοσνίας – Ερζεγοβίνης και όχι εγώ.
Ένα βασικό επιχείρημα των ηγεσιών ΑΚΕΛ – ΔΗΣΥ (κυρίως όμως της ηγεσίας του ΑΚΕΛ) είναι ότι δεν μπορούμε να ζητούμε λύση έξω από τα ψηφίσματα διότι αυτό μας εξισώνει με την Τουρκική θέση. Εξισώνεται η θέση της Τουρκικής πλευράς που ζητά δύο κράτη με ξεχωριστή κυριαρχία και οντότητα, με όσους ζητούν εγκατάλειψη της πολιτικής για ΔΔΟ και υιοθέτηση πολιτικής Ενιαίου Κράτους, δηλαδή ένα κράτος, με αποκλεισμό οποιασδήποτε μορφής διχοτόμησης ή ένωσης. Εξισώνεται με αυτούς που ζητούν κυριαρχική οντότητα και δύο κράτη, δηλαδή όχι μόνο εκτός μερικών ψηφισμάτων του ΟΗΕ, αλλά και εκτός οιουδήποτε δικαίου με αυτούς που ζητούν λύση εντός διεθνούς δικαίου και ευρωπαϊκού κεκτημένου. Ενίσχυση δηλαδή της Κυπριακής Δημοκρατίας και όχι κατάργησης της όπως είναι η θέση της Τουρκίας που εκφράστηκε επίσημα, από τον νέο κατοχικό ηγέτη κ. Τατάρ που υιοθέτησε αυτή τη λογική και έβαλε μάλιστα την αποδοχή της σαν προϋπόθεση για την έναρξη νέου γύρου συνομιλιών.
Η αντίθεση μερικών ψηφισμάτων του ΟΗΕ με την δημοκρατική αρχή δεν έγινε σαν αποτέλεσμα της πολιτικής οποιασδήποτε πλευράς, αλλά σαν αποτέλεσμα της εξέλιξης του διεθνούς δικαίου και του χρόνου επίλυσης του προβλήματος. Πρώτη λοιπόν υποχρέωση των κομμάτων και των άλλων οργανωμένων συνόλων είναι η μελέτη των σχετικών λύσεων και η καταγραφή των επιπτώσεων από τη εφαρμογή της οποιασδήποτε λύσης. Αν αυτά δεν έχουν γίνει δεν φταίνε αυτοί που τα εντοπίζουν, αλλά εκείνοι που δεν τα έκαναν.
Το δεύτερο επιχείρημα αναφέρεται σε εμάς τους ίδιους και λέει ότι δεν μπορούμε τόσα χρόνια μετά να διαφωνήσουμε με αυτά που συμφωνήσαμε και υπογράψαμε. Εδώ κατά την άποψη μου γίνεται η μεγαλύτερη ιστορική διαστρέβλωση. Κανένας Κύπριος Πρόεδρος δεν έχει αποδεχθεί τον γεωγραφικό διαχωρισμό ή Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία (ΔΔΟ) όπως επικράτησε να λέγεται. Αυτό προκύπτει τόσο από την επικεφαλίδα όσο και από το περιεχόμενο των συμφωνιών υψηλού επιπέδου Μακαρίου – Ντενκτάς. Επί πλέον υπάρχει και το γεγονός ότι ακόμα και έτσι ΔΕΝ ΦΕΡΕΙ την υπογραφή του τότε ΚΥΠΡΙΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΜΑΚΑΡΙΟΥ, παρόλο ότι ουδέποτε τις αμφισβήτησε. Ιδιαίτερα το ΑΚΕΛ πρέπει να θυμάται και τί υπεστήριξε ο τότε Γ.Γ μ. Εζεκίας Παπαϊωάννου στα μέλη της επαρχιακής συνδιάσκεψης Λευκωσίας – Κερύνειας στις 23/6/1963, που είπε: «τίποτε σ’ αυτόν τον κόσμο δεν είναι αναλλοίωτο» Χαραυγή 25/6/1963 και Γ. Καμηλάρη «Η Αριστερά στην Σύγχρονη Κυπριακή Ιστορία», 2ος τόμος σελ. 161.
Με τα σημερινά δεδομένα και ορολογίες θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί σαν συμφωνία σημείων για συζήτηση. Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί συμφωνία στο περιεχόμενο αλλά συμφωνία για συζήτηση των σημείων που αναφέρονται. Να διευκρινίσει δηλαδή η κάθε πλευρά τι εννοεί με τους σχετικούς όρους καθώς και τις επιπτώσεις από τυχόν εφαρμογή της. Για ενίσχυση αυτής της ερμηνείας υπάρχουν και οι σχετικές δηλώσεις του Μακαρίου στο τέλος της ταινίας του Κακογιάννη «Ο Αττίλας Πλήττει την Κύπρο».
Δυστυχώς με την ερμηνεία ότι αποτελεί συμφωνία για την ουσία και αποδοχή της ΔΔΟ (που είναι Αγγλοτουρκική άποψη) προχώρησαν όλοι οι Κύπριοι Πρόεδροι, κυρίως Κληρίδης, Βασιλείου και Κυπριανού και τα κόμματα τους, όπως και σχεδόν όλες οι πολιτικές ηγεσίες των άλλων κομμάτων.