Ο Τατάρ Είναι Πολίτης της Κυπριακής Δημοκρατίας
«Ο Τατάρ είναι η επιλογή των συμπατριωτών μας Τουρκοκυπρίων», είχε δηλώσει ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, καθώς έσπευσε να συγχαρεί τον εγκάθετο της Άγκυρας αμέσως μετά το φιάσκο των παράνομων εκλογών στα κατεχόμενα.
Ήταν μία εσκεμμένη, συνειδητή και εντελώς άκομψη ενέργεια συγκάλυψης όλων των παρανομιών που προηγήθηκαν της εκλογής Τατάρ και που αφορούσαν έξωθεν παρεμβάσεις, απειλές κατά της ζωής του Ακκιντζί αλλά και καθοριστικής σημασίας συμμετοχής των εποίκων.
Τα πάντα σκέπασε η Προεδρική δήλωση.
Με λίγα λόγια, ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, εκφωνώντας λόγο από το Προεδρικό Μέγαρο και έχοντας μπροστά του το έμβλημα της Κυπριακής Δημοκρατίας, παρείχε επισήμως στήριξη στον Κύπριο πολίτη μέλος της Τουρκικής κοινότητας της Κύπρου κ. Τατάρ και τον συνεχάρη για την υποστήριξη που έτυχε από την πλειοψηφία των Κύπριων πολιτών μελών της Τουρκικής κοινότητας της Κύπρου. Ούτε έποικοι, ούτε γάτα, ούτε ζημιά! Αν θέλουμε όμως να ονομαζόμαστε «Κανονικό Κράτος», ο Πρόεδρος Αναστασιάδης θα πρέπει αυτήν την αναγνώριση του Τατάρ ως πολιτικό πρόσωπο εντός της Κυπριακής Δημοκρατίας, να τη σεβαστεί πλήρως. Σε όλα τα επίπεδα και κάτω από οποιεσδήποτε προϋποθέσεις. Δεν έχει το δικαίωμα να κάνει πίσω.
«Στην Κύπρο υπάρχουν δύο λαοί και η μόνη ρεαλιστική λύση είναι αυτή που θα βασίζεται στην ύπαρξη δύο ίσων και κυρίαρχων κρατών», δηλώνει πλέον ευθαρσώς ο κ. Τατάρ.
Αυτές οι δηλώσεις, σε συνδυασμό με τις προκλήσεις στην Αμμόχωστο, ξύπνησαν αντανακλαστικά και πυροδότησαν έντονες συζητήσεις. Ίσως η πιο επικρατούσα, που όπως όλα δείχνουν συζητήθηκε και στο ανώτατο επίπεδο, είναι αυτή που προτείνει την ανάκληση των διαβατηρίων των «αξιωματούχων» του ψευδοκράτους. Το σκεπτικό λέει ότι τώρα που απαιτούν λύση δύο κρατών θα πρέπει να παρθούν τέτοια μέτρα που να επιφέρουν πραγματικό κόστος στην ηγεσία των Τούρκων της Κύπρου. Αφού δεν αναγνωρίζουν την Κυπριακή Δημοκρατία, να «διαγραφούν» από την Κυπριακή Δημοκρατία. Για να καταλάβουν κιόλας, τί σημαίνει να χάνει κάποιος τα προνόμια ενός Ευρωπαϊκού κράτους.
Παρότι ως ιδέα ακούγεται δυναμική, θα πρέπει να μας προβληματίσει αρκετά αφού ίσως με αυτόν τον τρόπο να τους απαλλάσσουμε από τις υποχρεώσεις τους ως πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας. Κατά ένα τρόπο δηλαδή, μέσα από αυτήν την «αποπομπή» να διαγράφονται οι παράνομες ενέργειες τους εις βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Το θέμα είναι πολύ σοβαρό και με τέτοιου είδους προσεγγίσεις υποβοηθούμε τα διχοτομικά σχέδια της Τουρκίας και ενισχύουμε την προσπάθεια απαγκίστρωσης της Τουρκικής κοινότητας, της πολιτικής τους ηγεσίας, αλλά και του ψευδοκράτους, από τη μοναδική νόμιμη διοίκηση στο νησί, δηλαδή την Κυπριακή Δημοκρατία (Ψήφισμα ΣΑ 186/1964). Η πρόταση αυτή, αν εφαρμοστεί, θα διευκολύνει τη δημιουργία δύο ξεχωριστών οντοτήτων και θα αποτελέσει την απαρχή για την εφαρμογή των ξεχωριστών «Εσωτερικών Ιθαγενειών» όπως αυτές προνοούνται στα ΤουρκοΒρετανικά σχέδια.
Γνωρίζοντας και την «επιθετική» επικοινωνιακή πολιτική της Άγκυρας, μια τέτοια απόφαση εκ μέρους της Κυπριακής Δημοκρατίας, θα αποτελέσει τη δικαιολογία για τους Τούρκους για να ασκήσουν πίεση στη Διεθνή Κοινότητα να αναγνωρίσουν την «Ιθαγένεια» που εκδίδει το ψευδοκράτος, με το σκεπτικό πως σύμφωνα με την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, «κανένας άνθρωπος δεν πρέπει να μένει χωρίς ιθαγένεια». Αν το πετύχουν αυτό, η ιθαγένεια της Κυπριακής Δημοκρατίας θα «υποβιβαστεί» σε εσωτερική (και θα αφορά μόνο την Ελληνική Κοινότητα της Κύπρου) και θα εξισωθεί με αυτήν του ψευδοκράτους (που θα αφορά μόνο τους Τούρκους της Κύπρου), εις αναμονή της δημιουργίας της «Κεντρικής Κυβέρνησης του νέου Κράτους» και της έκδοσης της «Ιθαγένειας της Κυπριακής Συνομοσπονδίας» που θα υπερισχύει των άλλων δύο (και που θα μας συνοδεύει στο εξωτερικό).
Καταληκτικά, η πρόταση αυτή κρύβει παγίδες και πρέπει να εξεταστούν όλα τα πιθανά σενάρια προτού παρθεί όποια απόφαση προς αυτήν την κατεύθυνση.
Στην πραγματικότητα, οι πράξεις του Τατάρ και του «επιτελείου» του, αποτελούν το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα αποσχιστικής ενέργειας και δεν διαφέρουν (πολιτικά και όχι μόνο), από την πραξικοπηματική τουρκανταρσία του ’63. Συνεπώς, η ανάλογη αντίδραση από τη νόμιμη κυβέρνηση του κράτους ίσως θα έπρεπε να ήταν η έκδοση διαταγμάτων σύλληψης με σκοπό την προσαγωγή τους ενώπιων της Δικαιοσύνης.
Αυτό το ερώτημα είναι που πρέπει να απαντήσει ο Γενικός Εισαγγελέας.
Τεκμηριώνεται «Αποσχιστική Ενέργεια»;
Τί προνοεί το Σύνταγμα σε τέτοιες περιπτώσεις;
Ιδού η Ρόδος κύριε Πρόεδρε, ιδού και το πήδημα.
Στήριξες την «επιλογή των συμπατριωτών μας Τουρκοκυπρίων» στα «καλά» του.
Τώρα ήρθε η ώρα να σταθείς στο ύψος των περιστάσεων και με τα «στραβά» του «Ηγέτη των συμπατριωτών μας».