Γιορτάζουμε κι εμείς Γιάννη για το τεράστιο μάθημα ζωής!
Ο αγώνας τελειώνει. Οι Μπακς του Μιλγουόκι (μας ανάγκασαν να κοιτάξουμε στο χάρτη για να δούμε πού βρίσκεται αυτή η πόλη) είναι πρωταθλητές ΝΒΑ.
Μόλις για δεύτερη φορά στην ιστορία τους και μετά από 50 χρόνια. Χάρις σε ένα νέο 26 χρόνων, με θηριώδες σώμα, με ύψος 2.11, βάρος 110 κιλά και με ακόμη πιο θηριώδη ψυχή.
Όλοι αγκαλιάζονται, χορεύουν, φιλιούνται.
Οι κάμερες κυνηγάνε το νέο γίγαντα του μαγικού κόσμου του ΝΒΑ.
Ένα σωρό προσπαθούν να τον αγκαλιάσουν, να του σφίξουν το χέρι, να του πουν ένα μπράβο από καρδιάς. Εκείνος κινείται γοργά ανάμεσα στον κόσμο. Κάποιον αναζητεί. Φαντάζει χαμένος. Λες και βρίσκεται μόνος και όχι με τόσο κόσμο. Κάποια στιγμή σταματά. Βυθίζεται στην αγκαλιά της μητέρας του. Σφικτή. Με νόημα. Για όσους γνωρίζουν, μπορούν να καταλάβουν. Είναι το τεράστιο ευχαριστώ για τα όσα του έχει προσφέρει. Για τις δυσκολίες με τις οποίες τον μεγάλωσε. Είναι, όμως, ταυτόχρονα και η ανακούφιση. Λες και λέει: «Μητέρα, τα κατάφερα, τα καταφέραμε. Είμαστε στην κορυφή. Χαλάλι τα βάσανα και οι θυσίες».
Δεν σταματά εκεί. Συνεχίζει. Μερικά μέτρα πιο κάτω, μια ακόμη σφικτή αγκαλιά τον περιμένει. Ο μικρός του αδελφός. Σφικτή κι αυτή. Όμως, δεν μπορεί να περιμένει. Προχωρά. Βρίσκει τη σύντροφό του να κρατάει το μικρό τους γιο. Εδώ και αν βυθίζεται. Η αγκαλιά της ευτυχίας. Εκείνη γνωρίζει. Όλα όσα πέρασε. Βάσανα, κόπους, θυσίες, τραυματισμούς, απογοητεύσεις, σκληρή δουλειά στις προπονήσεις… Μένουν για λίγο έτσι. Έχει στην αγκαλιά της το νέο βασιλιά του κορυφαίου πρωταθλήματος του κόσμου. Ταυτόχρονα, το δικό της αιώνιο πρίγκιπα της καρδιάς της.
Ο Γιάννης προχωρεί λίγα βήματα και κοστοστέκεται. Δεν μπορεί να συγκρατήσει τα δάκρυα. Προσπαθεί. Σφίγγει τα χείλη. Είναι αδύνατο. Κάθεται σε μια καρέκλα. Το βλέμμα απλανές. Εκείνη την στιγμή είναι εξόφθαλμο. Η οδύσσεια του περνά από μπροστά του σαν κινηματογραφική ταινία. Οι κάμερες συνεχίζουν να τον ακολουθούν σε απόσταση αναπνοής. Ούτε την στιγμή, που θέλει να κλάψει δεν τον αφήνουν να το κάνει ήσυχος. Βάζει μια πετσέτα στο πρόσωπο να μην μπορούν να δουν το πρόσωπό του. Τα δάκρυα μπορούν να κυλήσουν ελεύθερα…
Σε λίγο επανέρχεται στην πραγματικότητα της στιγμής. Κάνει έκρηξη. Αρχίζει να πανηγυρίζει κραυγάζοντας. Το δικαιούται. Αυτός ο τίτλος είναι αποκλειστικά δικός του. Αυτό το βασιλικό στέμμα είναι όλο δικό του. Μαζί του πανηγυρίζει σύσσωμος και ο Ελληνισμός. Το ΝΒΑ στην Αμερική είναι ο θεός των σπορ. Όσοι κυριαρχούν εκεί κρατάνε την ήπειρο στα χέρια τους. Ένας Έλληνας μόλις έχει κατακτήσει την Αμερική. Πώς να μην είμαστε όλοι περήφανοι…
Πανηγυρίζουμε κι εμείς Γιάννη, διότι η σαν παραμύθι ζωή σου είναι μάθημα ζωής για όλους μας. Διότι εκείνο το παιδί που στην παιδική του ηλικία δεν είχε κάθε μέρα αρκετό φαγητό στο τραπέζι, βρίσκεται πλέον στην κορυφή του κόσμου μέσα από κόπους και μόχθους. Διότι εκείνος ο έφηβος, που δεχόταν ρατσιστικό μπούλινγκ, σήμερα είναι βασιλιάς με την αξία του. Διότι εκείνο το «μαυράκι» που πουλούσε cd για να ενισχύσει τον αγώνα των γονιών του και να μπορέσουν να μεγαλώσουν πέντε παιδιά, δεν άφησε ούτε στιγμή να αγγίξουν την καρδιά του αρνητικά αισθήματα. Διότι το φτωχόπαιδο, που του πλήρωνε ο προπονητής του στην ομάδα των φτωχικών Σεπολίων ένα σάντουιτς και το ταξί για να μπορεί να προπονείται, σήμερα έχει αμοιβή 27,5 εκατ. δολάρια το χρόνο. Όμως, δεν έχασε ποτέ την ταυτότητά του. Δεν απώλεσε ποτέ την σεμνότητα και την ταπεινότητά του.
Πανηγυρίζουμε κι εμείς Γιάννη, διότι μπορεί να βρίσκεσαι στην κορυφή του κόσμου αλλά δεν έχασες ούτε ένα ψήγμα από την ανθρωπιά σου. Διότι μας διδάσκεις πως τίποτα πολυτιμότερο από την οικογένεια. Αφιερώνοντας αμέσως την επιτυχία στον μακαρίτη πατέρα σου. Διότι τους πρώτους που έσπευσες να αγκαλιάσεις ήταν η μάνα, ο αδελφός, η σύντροφος, το παιδί σου.
Πανηγυρίζουμε κι εμείς Γιάννη, διότι τρίβεις το ρατσισμό στα μούτρα του κάθε φασίστα. Εκείνων, που ξεδιάντροπα σε πλήγωναν. Εκείνων, που ήθελαν να σε διώξουν από την Ελλάδα. Εκείνων, που μέχρι τα 18 σου σε άφησαν χωρίς ιθαγένεια και διαβατήριο. Εκείνων, που στο απολυτήριο του σχολείου σου αναγράφουν στην υπηκοότητα «αλλοδαπός». Και ας γεννήθηκες στην Ελλάδα. Και ας φοιτούσες σε ελληνικό σχολείο. Και ας ντυνόσουν τσολιάς στις ενδοσχολικές εορτές. Και ας ήσουν σημαιοφόρος στις παρελάσεις. Εκείνοι έβλεπαν μόνο το χρώμα του δέρματος και έκλειναν τα μάτια στο χρώμα της καρδιάς…
Πανηγυρίζουμε κι εμείς Γιάννη, διότι δίνεις σε όλο τον κόσμο το σπουδαιότερο μάθημα ζωής. Ότι δεν υπάρχουν λαθραίοι άνθρωποι. Ότι υπάρχουν μόνο άνθρωποι. Ότι τον άνθρωπο δεν το κάνει το χρώμα του, η φυλή του, η ράτσα του, η εθνικότητά του. Ότι τον άνθρωπο τον κάνει μόνο η καρδιά του, η ψυχή του, οι τρόποι του, η συμπεριφορά του, οι αρετές του, οι αξίες του και η ποιότητα του χαρακτήρα του η οποία πλάθεται με παιδεία. Πρωτίστως, από την οικογένεια και μετά από την εκπαίδευσή του.
Πανηγυρίζουμε κι εμείς Γιάννη, διότι μας διδάσκεις την αναγκαιότητα του ανθρωπισμού. Την αναγκαιότητα του σεβασμού. Την αναγκαιότητα της αλληλεγγύης. Την αναγκαιότητα της ισότητας. Την αναγκαιότητα του ουμανισμού.
Πριν και πάνω απ’ όλα, ευχαριστούμε Γιάννη, διότι απέδειξες στην πράξη αυτό που δήλωσες λίγο μετά την χθεσινή επιτυχία:
«Μην αφήσετε κανέναν να σας πει ποτέ ότι δεν μπορείτε να τα καταφέρετε»!